Lögrétta - 04.11.1908, Blaðsíða 3

LOGRJETTA.
203
þau. Það læra þeir ekki fyr en þeir
eru orðnir stórir og þurfa sjálfir að borga
þau. En þá eiga þeir venjulega litla
drengi og skilja ekkert í, hvaða skemda-
ormar það eru, þvf þeir muna ekki eftir
sjálfum sjer, þegar þeir voru litlir.
Svo var kommóða þarna inni, og í
henni föt drengsins, en ofan á henni
var lítill, opinn bókaskápur, og í hon-
um bækur hans. A einum vegnum hjekk
mynd af föður hans og móður, og hjelt
hún á drengnum sjálfum 1 kjöltu sinni,
en þá var hann ósköp lítill. Móðir hans
sagði oft, að þá hefði hann verið miklu
betri en hann væri nú orðinn, og það
er vel trúlegt, að hún hafi sagt það satt,
því það er miklu hægra fyrir litla drengi
en stóra drengi, að vera eins og þeir
eiga að vera.
Svo var þarna inni lásbogi, sem var
brotinn, og hljóðpípa, sem var óskemd,
en aldrei mátti blása í hana inni, af þvf
að hljóðin voru svo hvell. Gamall lampi
var þar líka, og búr með kanarífugli í.
Fuglinn var úti í glugganum, en fyrir
ntan gluggann var garður, og kringum
hann háir, gráir og ljótir múrveggir.
Drengurinn hugsaði oft um það, að ljótt
væri að byrgja fuglinn einlægt inni, en
hjelt þó, að ef hann sleptihonum, mundu
hinir fuglarnir í garðinum strax drepa
hann, þvf hann var langminstur þeirra
allra. Drengurinn sá ekki betur, en að
hann yrði að flytja fuglinn alla leið suð-
ur í Kanaríuland, ef frelsið ætti ekki að
verða honum hefndargjöf. En það var
dýr ferð, og drengurinn sá það vel, að
hann gat ekki ráðist í hana. Hann
fjekk io aura á viku í vasapeninga, og
átti sjálfur að leggja sjer til bæði grifla
og blýanta. Aukatekjur hans voru 2
aurar fyrir hvert »ág.« í vitnisburðar-
bók hans, en þau komu þar sjaldan, svo
að hann gerði sjer ekki miklar gróða-
vonir úr þeirri átt.
Nú lá drengurinn í járnrúminu og var
veikur. Hann hafði ekki komið í skól-
ann í marga daga, og lítil líkindi voru
til, að hann mundi koma þangað bráð-
lega. Það var auðsjeð á því, að fötin
hans voru ekki í stofunni, og Iíka á and-
liti hans. Hann hafði haft þykkar og
rjóðar kinnar, en nú voru þær orðnar
þunnar og fölar. Hendurnar lágu ofan
á sænginni, og þær voru líka orðnar
magrar og hvítar, og miklu hreinni en
þær áttu að sjer.
Og það var svo sem engin furða, þó
drengurinn megraðist. Hann fjekk ekki
annan mat en mjólk í könnu, sem stóð
hjá höfðalagi hans, og svo einhverja
grænleita meðalavellu, sem hann gat
varla komið niður. Hann varð að taka
inn fulla matskeið af meðalinu annan-
hvern klukkutíma. Mjólk mátti hann
drekka eins og hann vildi, en hafði
litla lyst á henni, og þótti bæði móður
hans og lækninum það leiðinlegt.
Móðir hans kom inn í stofuna. Hún
hjelt á stórri, fallegri pelargóníu í jurta-
potti, og setti hana á borðið.
»Er hún ekki falleg ?« sagði hún. Jeg
keypti hana handa þjer. Nú kemur
vorið bráðum, og þá rísa öll blóm á
fætur, og þá verða allir litlir drengir
heilbrigðir. — Er hún ekki falleg?«
»Jú«, sagði drengurinn.
«Það var lfka sú fallegasta, sem til
var«, sagði móðir hans. »Og sú stærsta
líka. Vantar þig annars ekkert, góði
minn ?«
»Má ekki fuglinn líka koma hingað?«
sagði drengurinn.
»Jú, þú getur því nærri, að hann má
það, ef þú vilt«, svaraði móðir hans og
setti búrið með fuglinum í við hlið-
ina á blóminu. En þegar hann sá það,
fór hann að syngja, því honum fanst þá
að nú væri komið vor.
Drengurinn brosti, en móðir hans
kysti hann, og gekk svo út í eldhúsið,
því bráðum var von á föður hans heim,
og þá varð hún að hafa matinn til. Svo
kom faðir hans og leit inn til drengsins
síns áður en hann fór að borða. Þau
borðuðu í stofu rjett við hliðina á her-
berginu, sem drengurinn lá í, og hann
heyrði glamrið í hnífunum og göflunum
við diskana. Honum datt í hug að
spyrja, hvað þau væru að borða, en hann
hætti við það, því hann var svo afllaus,
og líka svo sinnulaus um alt.
Slðar um daginn kom læknirinn.
Hann settist á rúmstokkinn og spurði
drenginn ýmislegs um veikina, en á
meðan stóðu foreldrar hans bæði yfir
rúminu og voru alvarleg. Drengurinn
svaraði lækninum eins vel og hann gat,
en mörgum spurningunum gat hann hreint
ekki svarað.
»Það gengur vel«, sagði læknirinn.
Reyndar var það alls ekki alvara hans,
að vel gengi, en eitthvað varð hann að
segja. Móðir drengsins stundi hægt, og
henni vöknaði um augu.
»En þennan kanarffugl verðum við að
flytja út úr stofunni«, sagði læknirinn
svo. Og pelargónían má ekki heldur
vera hjer inni«.
»Þá fer hann að gráta«, sagði móðir
drengsins.
»Fuglinn má ekki taka«, sagði dreng-
urinn. »Og blómstrið verður llka að
vera hjer, því jeg er nýbúinn að fá það«.
»Jæja«, sagði læknirinn, »Látið þið
þau þá í guðánna bænum vera«.
Svo fór hann. En drengurinn heyrði
vel, að hann sagði rjett fyrir utan dyrn-
ar, að þau yrðu að taka bæði fuglinn
og blómstrið út meðan hann svæfi, og
þá einsetti drengurinn sjer, að sofna
alls ekki.
Svo leið á kvöldið og fór að dimma.
Inni í borðstofunni var enginn, en dyrnar
út í hina stofuna voru opnar, og þar
voru foreldrar drengsins. Úr borðstof-
unni voru aðrar dyr inn í svefnherbergið,
og þær voru látnar standa opnar á nótt-
unni, meðan drengurinn var veikur, til
þess að strax heyrðist til hans, ef hann
kallaði. Hann hafði líka hjá sjer litla
klukku, sem hann gat hringt, ef hann
vildi. I fyrstu hafði hann haft gaman
af að hringja á foreldra sína, en nú
kærði hann sig ekkert um það.
Þau komu inn f borðstofuna og borð-
uðu þar kvöldmat. Þegar því var lokið,
dró móðir drengsins gluggatjöldin niður,
lagaði til í rúmi hans og bjó alt undir
nóttina. Hún kveikti á gamla lampan-
um, en skrúfaði kveikinn niður, svo að
ljósið rjett týrði. Svo bauð hún drengn-
um góða nótt, og faðir hans kom lfka
inn og bauð góða nótt. Nú átti dreng-
urinn að sofa.
Hann lá alveg grafkyr, með hend-
urnar ofan á sænginni, og starði á pel-
argóníuna. Honum sýndist hún ákaf-
lega stór og undarleg 1 hálfdimmunni.
Blöðin voru alt öðruvísi en á daginn,
og þau sýndust vera svo mörg. Kanarí-
fuglinn svaf í búrinu. Það var venja,
að breiða yfir það dúk á nóttunni, en
drengurinn hafði beðið um, að gera það
ekki í þetta sinn. Og þá var það ekki
gert, því alt var látið eftir honum nú,
meðan hann var veikur.
Svona lá hann lengi. Hann heyrði,
að foreldrar hans voru háttuð. Svo
komu þau og læddust á tánum gegnum
borðstofuna. Faðir hans stansaði f dyr-
unum, en móðir hans kom að rúminu
og laut niður yfir andlitið á honum.
Hann lá með augun aftur.
»Hann er sofandi«, hvíslaði hún til
föður hans. Svo læddist hún að borð-
inu og tók bæði búrið með fuglinum í
og pelargóníuna. En þá leit drengurinn
upp, og það var reiði 1 augunum.
»Þú lofaðir, að þau mættu vera hjer
inni«, sagði hann.
Já, já, já, já, elsku drengurinn minn«,
sagði móðir hans. »En þú heyrðir líka,
að læknirinn skipaði, að bera þau burt«.
»Þú lofaðir, að þau mættu vera«,
sagði drengurinn. (Frh.).
Reykjavík.
Hjónabönd. Jónas Guðlaugsson
áður ritstjóri og frk. Thorborg Schöyen
giftust hjer 27. f. m.
Þórarinn Egilsson verslunarstjóri í
Hafnarfirði og frk. Elísabet Halldórs-
dóttir giftust hjer 31. f. m.
Jón Herniannsson skrifstofn-
stjóri var í síðastliðinni viku kos-
inn bæjarstjóri í Hafnarfirði af bæj-
arstjórninni þar, með 600 kr. árs-
launum. Hann sækir um Gullbr.- og
Kjósarsýslu, og hafa Hafnfirðingar,
er þeir völdu hann, talið víst, að hann
fengi hana.
Heiðnrssamsæti hjeldu prentarar
Sigurði Kristjánssyni pientara og
bóksala á Hotel Reykjavík 2. þ. m.
Þórður Sigurðsson mælti fyrir minni
heiðursgestsins sem prentara, en Guð-
mundur Magnússon fyrir minni hans
sem bóksala. Kvæði var honum fiutt
(eftir G. M.) og formaður prentara-
fjelagsins (Ág. Jósefsson) afhenti hon-
um skrautprentaða tilkynningu þess
efnis, að hann væri kjörinn heiðurs-
fjelagi prentaratjelagsins. Heiðurs-
gesturinn mælti fyrir minni prentlist-
arinnar, Þorv. Þorvarðsson fyrir
minni íslands. Nokkrar fleiri ræður
voru haldnar. Samsætið fór prýði-
lega fram og var hið ánægjulegasta.
Kvæðið, sem sungið var, er svo-
hljóðandi:
Þig mentagyðja íslands ungan leiddi
að arni þeiin, sem vermir hennar glóð;
hún vissi það, er veg þjer fram hún greiddi,
hún vann til heilla sinni kæru þjóð.
Hún ljet þjer skína marga mynd og bjarta
úr mætum sögum. — Betri daga arf.
Og þaðan kom þjer konungslund í hjarta
og kraftur fyrir heillar æfi starf.
Á himni, kringum Hliðskjálf íslands fræða,
á heiðurssæti spakra feðra val;
þeir vemda stofninn, góða kvisti græða,
og gefa sigur því, sem blómgast skal.
Þeir hafa virt þitt starf og stutt það lengi,
og stækka jafnt og þjett þess verkahring,
þeir efla þig með gæfu sinni’ og gengi
sem góðan son og mætan íslending.
Þú sást oss fáa standa’ að stóru verki,
og stjettin var þjer öðrum fremur kær;
það gladdi þig, hve hátt hún hóf sitt merki,
og hvað hún færðist óskum sfnum nær.
Hún heldur velli. — Eftir raðir alda
mun ennþá hjörtun bæra sigurvon,
og allir þeir, sem þessa stefnu halda,
með þökkum nefna Sigurð Kristjánsson.
Útlendu símskeytin.
31. f. m. sagði »Lögrjetta« upp,
frá næstkomandi áramótum, samningi
þeim sem blöðin hjer hafa gert sín
f milli um sameiginleg fregnaskeyti
frá útlöndum. Frá þeim tíma fær
»Lögrjetta« sjer annað fregnskeyta-
samband.
Þau fregnskeyti frá útlöndum, sem
íslensku blöðin hafa hingað til fengið,
hafa verið litlu betri en ekki neitt,
svo stutt hafa þau verið, svo ótíð
og svo ómerkileg oft og tíðum. En
þar við bætist, að nú á síðustu tím-
um eru þau líka orðin svo óáreiðan-
leg, að þau eru þess vegna varhuga-
verð. Það reyndist svo nýlega, að
eitt þeirra flutti ósannindi, sem langa
rekistefnu þurfti til að leiðrjetta, og
nú á laugardaginn flytur »ísaf.«skeyti,
sem líkindi eru til að eitthvað sje ó-
hreint f, svo að þau blöð sem annara er
um sannleikann en henni og folöldum
hennar, kjósa heldur að sleppa því.
Frá fjallatindum til fiskimiöa.
Skipstrand. Skipið „Norröna"
slitnaði upp á höfninni á Hvamms-
tanga á laugardagsnóttina var í
hvössu norðanveðri með snjókomu.
Skipið var fermt útlendum og inn-
lendum vörum. Það var búið að
taka saltkjöt pöntunarfjelaganna á
Sauðárkrók, Blönduósi og Hvamms
tanga, sjálfsagt um 1000 tunnur alls,
og aðrar haustvörur tilsvarandi, en
átti eftir að taka haustvörur bæði á
Steingrímsfirði og víðar Norðanlands.
Utlendu vörurnar áttu að fara á
Steingrímsfjörð og kemur tap þeirra
sjer mjög illa nú undir veturinn, því
óvíst er að hægt verði að senda
þangað skip fyrri en í febrúar. Þó
ætlar umboðsmaður Zöllners, Jón frá
Múla, að reyna að fá skip sent þang-
að nú svo fljótt sem unt er, og hef-
ur símað um það til Zöllners, en
ekki fengið svar ennþá, Engin tök
eru talin á að bjarga skipinu, svo
það verður fullkomið strand. Menn
björguðust allir.
Prestskosning fór fram á Þór-
oddsstað í Köldukinn 16. f. m. og
var síra Sigurður Guðmundsson, áð-
ur aðstoðarprestur í Ólafsvík, kosinn
með nær öllum atkv.
Brynjólfur Jónsson frá Minna-
núpi varð sjötugur 26. f. m. Hann
var þá staddur í Hruna, hjá Kjartani
prófasti Helgasyni, og var honum
þar afhent afmælisgjöf, er ýmsir
vinir hans höfðu keypt til þessa, en
það var stafur úr hvalbeini, útskor-
ínn af Stefán Eiríkssyni og með
rúnaáletrun eftir fyrirsögn B. M. Ól-
sens prófessors. Er stafur þessi merk-
isgripur. Einnig var Brynjólfi flutt
þennan dag afmæliskvæði, er ort hafði
síra Valdimar Briem, en hann hefur
einnig ritað grein um Brynjólf með
mynd af honum í síðasta tbl. „Óðirs".
Kol. „Vestri" frá 17. f. m. skýrir
frá því, að kol hafi fundist í Dufans-
dal í Barðastrandasýslu og að Sig-
urður Jósúa sje nú kominn þangað
til frekari rannsókna. „Kolin eru
nærri sjó og dágóð höfn framundan",
segir „Vestri".
Sig. Eiríksson reglnboði er ný-
kominn vestan úr ísafjarðarsýslu;
var að undirbúa þar atkvæðagreiðslu
um aðflutningsbannið í Norður-lsa-
fjarðarsýslu, því hún hefur ekki farið
þar fram fyr en nú vegna þess, að
þingkosning var þar engin. Ekki
voru atkvæðin talin, er Sigurður fór
að vestan.
Stúku stofnaði hann á Látrum í
Aðalvík og heitir hún „Björg".
Skúli Thoroddsen kom frá ísa-
firði í gær og hefur verið þar vestra
síðan snemma í sumar.
„Hólar“ komu frá Austfjörðum
í gærkvöld og með þeim að sögn
um 400 farþegar.
íslenskt
lirsaprfihr
mjög gott,
fæst í verslun
Kristins Magnússonar.
Til leiffu- Stofa með húsgögn-
um ásamt svefnstofu.
G Guðmundsson hjá Jes Zimsen.