Óðinn - 01.03.1911, Blaðsíða 3

ÓÐINN
91
Og alt til dauðadags hjelt hún trygð við þjóð-
búninginn og bar hann einatt við hátíðleg tækifæri.
Fyrir andlát sitt ráðstafaði frú Ivrabbe 400 kr.
til »Prestsekknasjóðsins«, en þann sjóð höfðu for-
eldrar hennar styrkt manna fyrst og best.
Það var hvorttveggja að írú Krabbe var frá
góðu lieimili komin, enda varð líka hennar eigið
heimili fyrirmynd, er seint mun fyrnast þeim er
þektu. Börnum sínum var liún einstök móðir,
manni sínum ástrík kona og ótrauð stoð, ekki síst
eftir að lionum dapraðist sjón fyrir ofreynslu sakir
við smásæisrannsóknir, en það var tæpuin 10 ár-
um eftir brúðkaup þeirra lijóna. Upp frá því var
frú Krabbe önnur liönd rnanns síns við vísinda-
iðkanir lians og öll hin fjölbreytilegu aukastörf.
Hún las fyrir hann alt og var honum svo að
segja í sjónar stað. Má nærri gela að það liefur
eigi verið smávegis viðbót við húsmóðurstörfin og
harnauppeldið. Það munu teljandi konurnar þær,
er slíku hefðu annað. En liún Ijet það aldrei á
sjá í neinu. Eljan og ósjerplægnin var söin við
sig, livernig sem á reyndi. Og jöfn var gestrisnin
og glaðværðarbragur heimilisins eftir sem áður.
Enginn gestur sat þar svo lengi innan veggja, að
hann fyndi ekki hlýjan blæ anda umhverfis sig,
einhvern samræmisþýðan frið, er lukti hann örm-
um og hvislaði i eyra honum: »Hjer er gott að vera«.
Hann fann að húshóndinn,þetta hógláta, öldurmann-
lega Ijúfmenni, er talaði við gesti sína mcð velvild og
nærgætni um það, er hann fann að þeim var lielst
áhugaefni, og þessi fjörlega lnísmóðir, sískemlin í
tali, með gleðibros í augum og góðvild á svip,
voru svo innilega samtaka í öllu því, er til heim-
ilisprýði horfir. Aldrei urðu þeir, cr þar dvöldu
langdvölum, nokkurs ósamræmis varir. Lífsregla
þeirra hjóna beggja samt var að leita að því góða
hjá mönnum og hlúa að því. Það var því engin
furða þótt lieimili þeirra yrði mörgum hjartfólginn
athvarfsstaður; og það var það ekki sist umkomu-
lausum íslenskum stúdentum; þeir voru þar jafn-
an boðnir og velkomnir sem í bestu foreldrahús,
og fóru þaðan ætíð hressari í huga.
Frú Krabbe var íremur Iág kona vexli, þrekin
nokkuð, fótljett og kvik i hreyfingum. Hún var
Ijós á hár í æsku, hjört yfirlitum, svipurinn hreinn,
fjörlegur og þó blíðlegur, augun ljós og viðlitið
fast, eins og hún vildi sjá til grunna í hugskot
þeirra, er hún átti lal við, en löngum brá þó fyrir
glaðværðarleiftrum í augnaráðinu eða fjörgneistum,
er hún varð hrifin af einhverju. Um skapferli
hennar má nokkuð ráða af því, er sagt hefur verið
hjer að framan. Hún vildi alla gleðja, en engan
liryggja, •— og stakk þó aldei skoðunum sínum
undir stól. Hún var móðir í göfgustu þýðingu
þess orðs. Síðasta bónin, sem hún bað mann
sinn, var að síma ekki lát sitt heitn til Islands
fyr en að nokkrum dögum liðnum, til þess að
spilla ekki gleði Jóns sonar síns, er þá var hjer á
ferð sjer til hvildar og hressingar. Sú hæn lýsir
betur en langt mál hugarfari þessarar konu.
Hennar nafn niá ekki gleymast.
Björn Bjarnason.
I* j e t u r I3 jctursso n
t»»e j firgj aldkeri.
(Við jarðaríör lians).
Nú lieimilis-hljómarnir deyja,
pví hljóðfæris-strengirnir pegja.
Nú situr hún angurhljóð inni
og einmana’, í stofunni sinni.
Ilún klöknar; — oft kætti’ ’hún pig inni
við kiiðinn frá hörpunni sinni.
Nú blómtímans sárt er að sakna;
í sálinni minningar vakna.
Við heiðgeisla horfinna stunda
skín hádegi ástvina-funda
sem hyfling í harmöldu-róti,
pó harðnaði andstraumur móti.
Und flughröðum feigðarvæng tíða
par felst alt, hið blíða og stríða;
cn lifsbjört skin eilifðin yfir;
scm endurskin minningin lifir.
Pú andaði, ástríki maki!
pú elldisl í mótlætistaki
og uppfyltir erfiðar skyldur:
varst örfátur, tryggur og mildur.
Pú fullhuginn, fríði og prúði!
nú frostrós í glitrandi skrúði
á gröt pína bláhiminn breiðir
uns blóm vekja sólgeislar heiðir.
Og eilífðin skín pjer í skrúði,
pó skildi pig dauðinn frá brúði
og börnum. — Við englanna óma
pú yngist í bfásala-ljóma.
L. Th.