Óðinn - 01.01.1929, Blaðsíða 56

56
ÓÐINN

Nýi Kleppsspíialinn er sýndur hjcr á myndinni. Hann tók til starfa nú í vor og forstöðumaður hans er
dr. Helgi Tómasson lœknir.
hafi margt það að geyma, sem síðari tímum er
fengur í. Lif hans og barálta er eitt af mörgum
dæmum um hinn brennandi áhuga einstaklinga
þjóðarinnar fyrir ritstörfum.
Hann var einn af þeim mönnum, sem skrif-
aði og
»orkti sjer til hugarhægðar,
en hvorki sjer til lofs nje frægðar«.
Gunnar M. Magnúss.
Hallvarður Súgandi landnámsmaður.
Eftir Magnús Hj. Magnússon.
Lít jeg til baka tíu aldir yflr,
ágætt er margt, sem þeim á tima lifir:
drengskapur, einurð, fjör og hreysli fögur,
fólk meðan hjarir geymast slíkar sögur.
Bjart er í lofti, blikar júní sunna,
bráðnuð er mjöllin, hlýtt um skógarrunna
glaðvær til sjávar ár og lækir líða
líkt og þau segðu: Hjer er tign og blíða.
Fiskarnir upp við fjörusteina synda,
fuglager mikil tónbreytingar mynda.
Otaldra skepna er hjer frelsisstaður,
auðsjeð er víst, að hjer býr enginn maður.
Sje jeg hvar kemur knör af vesturhafi,
kafar hann mikinn undir siglutrafi,
blíð sunnan kylja bæði skautin fyllir,
brosandi sólin skipið ofan gyllir.
Beitt er á fjörðinn fráu súða-dýri,
fríður og mikill kappi er við stýri,
bjarkilminn Ijúfa’ á báðar lagði hendur,
blikuðu unaðsfagrar skógarlendur.
Aðfallið greiðir fyrir mæru fleyi,
formaður skipsins mælir þá og segir:
»Hjer vil jeg una æfi minnar daga,
er það mín spá, að hjer mín Iykti saga.
Búnað skal reisa botninn Ijarðar viður,
brjóst mitt þá fyllir gleði, von og friður.
Bröngsýnt þó sje í faðmi hárra fjalla
frjálsræði mínu lýni jeg hjer varla.
Þakka jeg ykkur, Óðinn, Freyr og Njörður,
auðnusamlega fjörður sá er gjörður,
skamt er til hafs og gott til fiskifanga,
farsæld hjer búa mun um tíma langa«.
Snekkjan með hægðum svo inn fjörðinn skríður,
stýrt er með gætni, horfir fylgdarlýður.
Prjátíu manns á bæði borð sjer troða,
blómlegt er umhorfs, margt er til að skoða.
Fjarðarins insta ármunn skipið tekur,
alstaðar gras og skógur landið þekur.
Gullfagrar brekkur gengu’ að bleikju ranni,
gerðar sem bryggjur handa landnámsmanni.
Hallvarður tekur hönd á sinni brúði
með hvessing við síðu, klæddur Yggjar skrúði,
stje svo á land með hrundu himinglaður
í hjeraði þessu fyrsli landnámsmaður.
Gangandi fje á land var látið fara,
laðaði hug þess storðar skrautið rara.
Nautin og sauðir, hestar, svín og hundar
hlaupandi fagna lausn og blóma grundar.
Tjaldskála mikinn mengið reisti stinna,
máleldum konur áttu þar að sinna,