Óðinn - 01.01.1930, Blaðsíða 4

4
ÓÐINN
Svo sáumst við síðdegisstund.
Hjörtu brunnu;
hugirnir saman runnu
og leitaði mund að mund.
Sameign okkar var sorg og þrá,
söngur og von
— svo litla stund.
Nú ertu horfin í húmið;
horfin á annars fund.
Lánardrottinn minn liðinn.
Líf mitt sem kalin grund.
Sigurjón Friðjónsson.
Sí
Fornar ástir.
Síðustu vísur Kormaks.
I íjarska ber þinn augna eld
við æsku minnar glóð.
Nú sje jeg margt, sem faldist tyr,
er fjarar út mitt blóð.
Þjer gerðist trausts og vona vant
og viðsjálft æfiskeið.
Nú sje jeg það, hvern þátt jeg á
í þinni skuld og neyð.
1 sæld og þraut þín mæra mynd
var mjer æ efst í hug.
Oft leifturskjótt hún lyfti væng,
er ljóð niitt hóíst á flug.
En — stundum ættar metnað minn
á milli okkar bar.
Því gerðist ást mín tvírætt tál
og traust þjer aldrei var.
Að þú varst kona vörm og veik
jeg vissi og oft þess naut,
en leiddi sjaldan huga heim
að höfn á þinni braut.
Nú veit jeg þrá þin stóð að styrk;
sá styrkur undan veik.
Nú veit jeg það, að það var jeg,
sem þig til dauða sveik. —
Enn sje jeg glögt þann augnaeld,
sem anda hóf á flug
— og óbeit man, sem oft í nánd
varð efst í skiftum hug.
Veit líka hitt: jeg ann þjer enn,
þó ást mín reyndist tál.
Og enn þá nokkuð — alt of seint:
um auðn í tveggja sál.
Kvöldbæn Guðrúnar Ósvífsdóttur.
Er horfi jeg um sjóndeild í húmin yst,
er Þorvaldar hönd þar fjarst og fyrst.
— Tvær einmana sálir og sjerhver þyrst.
Bolla mig dreymir við dökkvans brag,
er döggvar rós eftir sólarlag.
— Margt skiftir um lit eftir liðinn dag.
Þar, sem merki er lyft og að marki kept,
er minnum til Þorkels með virðing slept.
— Við vinnu er löngum hugraun heft.
Uudir regnbogafeld, er í skýjum skín,
með skugga og sár, flý jeg, guð, til þín.
— Lít þú, ó drottinn! með líkn til mín.
Ástir Salómons.
Kystu mig. Kystu mig enn. — —
Stattu upp systir mín! vina mín væna!
Vorið er komið; sjá akrana græna. —
Kystu mig. Kystu mig enn,
þú lifandi brunnur hins lifandi vatns;
Ijettfætta hind;
ásta og unaðar lind. — —
Ljúktu upp, vina mín væna!
vit hvað jeg færi þjer.
Ástin er heit eins og eldur
og björt sem bál.
Droltinn i eldinum er.
En sum eru spor þau, er síðla mást.
Ei sá jeg það megn, er aldrei brást.
— Djúpt rista f hugtún heift og ást. —
Þar, sem suðræna úr klaka leysir lind
við leiftrandi sólfar, er Þórðar mynd.
— Bak við Ingunnar harmur sem hjarn um tind.
Að sjónum ber Egils ættarhlyn
við eldingarblossa og skruggudyn.
— Heitt gerist stundum skúraskin.