Óðinn - 01.01.1932, Blaðsíða 19

ÓÐINN
19
Hún andaðist 12. júní 1927 að heimilu sínu við
Framnesveg 1 C, í Reykjavík.
Alls eignuðust þau hjón 15 börn, einn dreng
mistu þau nýfæddan og eina dóttur uppkomna,
en 13 eru lifandi, sjö synir: 1. Gísli skipstjóri,
2. Halldór óðalsbóndi og útgerðarmaður í Vörum
í Gerðahreppi, 3. Þorsteinn skipstjóri, 4. Pórður
stýrimaður, 5. Snorri stýrimaður, 6. Jens versl-
unarmaður og 7. Ingimar járnsmiður, og 6 dæt-
ur: 1. Vilhelmína, býr á Minnivatnsleysu, 2.
Helga, býr á Gauksstöðum í Gerðahreppi, 3. Sig-
urbjörg, 4. Guðrún, 5. Unnur og 0. Hallbera,
allar búsettar í Reykjavik. Öllum þessum hóp
komu þau upp hjálparlaust, og má það ein-
stakt heita, þegar tekið er tillit til þess, hvernig
verslunarástandið var á þeim tímum. Pá var
útlenda varan sum árin rándýr, en afurðir í
svo lágu verði, að þær hafa aldrei orðið eins
lágar. En lífsskilyrði voru þá líka önnur, og
fólk gerði ekki eins miklar kröfur til lífsins og
nú. Alla þessa erviðleika yfirstigu þau hjónin
með glæsilegum sigri. Þorsteinn var líka bjart-
sýnn maður og framúrskarandi lífsglaður, vann
öll sín verk sólarmegin í lífinu, en var ekki
einn þeirra, sem leita eftir skuggunum. Hann
var fróður maður og stálminnugur, mundi at-
burði og atvik upp á dag og ár, t. d. um fiski-
veiðar á Suðurnesjum var hann manna fróðast-
ur, enda mun eitthvað liggja eftir hann af því
tægi, en mikið af fróðlegum sögum og sögnum
fóru með honum í gröfina. Þorsteinn var mað-
ur mikill á velli og karlmannlegur, svipmikill
og höfðinglegur. Siðustu ár æfinnar var heilsan
farin að bila, en sjúkdóminn bar hann með
mestu karlmensku, og vann alt af meira eða
minna. Hann andaðist 30. jan. 1931.
1. des. 1926 var hann sæmdur fálkaorðunni.
G. B.
©
Sjera Sigurður heitinn Jónsson á Lundi sendi Krist-
leiti Porsteinssyni, bónda á Stóra-Kroppi, pessa sim-
kveðju á sjötugsafmæli hans, 5. apríl 1931:
Sendi jeg simkveðju sjötugum öldung,
hjeraðshöfðingja og hjeraðssóma,
fræðapul frægum og frænda Braga,
gáfum gæddum og göldrum Snorra.
Sendu enn lengi pinn sagnaranda,
lát hann gull grafa úr gleymdum skræðum.
Gefi pað giftan, að Grettistökum
megir um æfi enn mörgum lyfta.
Kynstór og kynsæli, kominn af Agli
og bestu höldum Borgarfjarðar.
Dáð og drenglund pjer dag hvern fylgdu.
Mættirðu endast sem Metúsalem.
Jón Magnússon
frá Bárugerði á Miðnesi.
Hinn 1. ágúst síðastliðinn andaðist að heimili
dóttur sinnar, frú Katrínar Jónsdóttur, og manns
hennar, trjesmiðs Þorláks Ingibergssonar, Urðar-
stíg 9 í Reykjavík, bændaöldungurinn Jón Magn-
ússon frá Bárugerði í Miðneshreppi, tæpra 85
ára að aldri. Hann var fæddur að Hólmi í
Landbroti 25. sept. 1846. ólst hann upp hjá
foreldrum sínum þar til hann var20ára; þá fór
hann sem fyrir-
vinna eða ráðs-
maður til ekkj-
unnar Katrinar
Einarsd. á Kald-
rananesi i Mýr-
dal Stjórnaði hann
búi hennar með
frábærum dugnaði
og hyggindum í
full 9 ár. En vor-
ið 1875 flutlist
hann suður að
Bæjarskerjum í
Miðneshreppi, á-
samt með unn-
ustu sinni Guð-
laugu Jónsdóttur,
dóttur Katrínar á Kaldrananesi. Sama ár um
haustið fluttust þau svo að Bárugerði, og gifl-
ust þar 25. október. Sama árið og Jón sál. flutt-
ist hingað á Suðurnes fluttu búferlum hingað 4
aðrir ungir og dugandi Skaftfellingar með hin-
um ungu konum sínum, en hið sama sorglega
hlutskiftið beið þeirra allra hjer, að vera fluttir
aftur á fárra ára fresti til átthaga sinna —
fluttir sveit úr sveit, og sýslu úr sýslu með kon-
um sínum og kornungum börnum, samkvæmt
hinum alræmda sorabletti á islenskum sveita-
stjórnarlögum — fátækraflutningnum, sem öllu
öðru meir hefur sært og kramið hjörtu ótal
ungra islenskra mæðra, og sundrað sjálfsbjarg-
arviðleitni, starfshug og athafnafrelsi fjölda ungra
efnismanna. En hann Jón i »Báru« sat samt
kyr á kotinu sinu, og eins fyrir það þó hrepps-
nefndin, eins og þá var títt á landi hjer, togaði
°g leygði út alla skækla sveitarstjórnarlaganna,
og gagnrýndi hvert orð og hvern staf um fá-
Jón Magnússon.