Suðurland - 16.11.1912, Side 3

SÚÐURL'ÁNÍ)
91
24 kr. Jón Sigurðss. Bræðratungu
24 — Jón Þóiðarson Útgörðum
22 — Grímur Grímsson Kekki
22 — Jón Jónatansson Ásgautsst.
21 — Bjarni Magnuss. St.eyrarseli
21 — Gísli Gíslason íragerði
21 — Gamalíel Jónsson Tjarnarkoti
20 — Eyjólfur Sigurðsson Björgvin
Skólagjaldið 18% af sveitarútsvar-
nu er ekki taiið hér með.
Mannalát.
Látin er nýlega ekkjan Gróa Þor
nteinsdóttir á Drumboddsstöðum í
Biskupstungum, búandi kona þar. —
Mesta myndar og dugnaðarkona.
Nýlega er íátm á Stokkseyri Kristin
íórónrióttir kona Jóns Þorsteinsson-
ar járnsmiðs, hafði hún legið lengi
veik bæði heima og á landakotsspítala.
Til athugunar fyrir ökumenn.
Allir hér eystra, sem feiðast hafa
á vetrum með vagna yfir Hellisheiði,
vita hve vafningasamt það ferðalag
verður stundum, við það að kaflar á
leiðinni eru lítt færir eða ófærir vögn-
um fyrir snjó, þó gott vagnfæri sé
annarsstaðar. Fleiri hafa nú átt við
þessa örðugleika að etja, t. d. suður
á Saxlandi, en þar hafa menn fundið
ráð, tekið upp útbúnað sem vert er
að veita athygli. Feir hafa búið til
nokkurs konar þrúgur eða öllu heldur
skíði er Setja má neðan á vagnhjólin,
og fljótlega taka af aftur. Þar sem
vagnfæri er gott eru skiði þessi látin
hanga í keðju fyrir fiaman hjólin.
Fegar komið er að skafli eða ófærð
fer að verða fyiir vagninum, er skíð-
unuin hleypt niður, hjólunum ýtt
fram á þau og skíðin íest, er þá
vagninn orðinn að nokkurs konar
sleða. Búið er um þetta þannig að
ekki or uema svlpstundar verk að
láta skiðin á eða taka þau af aftur.
Fessu er vert að taka eftir og væri
ekki ógaman að reyna.
Siéustu Jrdttir.
—0 —
Adrianópel ekki unnin enn þá, eins
og skýrt var frá hér í blaðinu, en
útlit er fyrir að bandamenn vinni
hana þá og þegar.
Miklar ófriðarhorfnr sagðar milli
Rússa og Austurríkismanna.
Höfðingjar þeirra ríkja á Balkan'
skaga, sem þátt taka í stríðinu gegn
Tyrkjum, kváðu bráðlega ætla að
koma saman, annaðh vortí Aþenu eða
á vígvellinum.
Slysfarir,
Konan Sesselja Jónsdóttir í Eyði-
Sandvík hvarf frá heimili sínu á
fimtudagsmorgun 14. þ. m. Var
þegar gerður mannsöfnuður að leita
hennar og fanst hún nokkru síðar
örend f pytti við túnið í Eyði-Sandvík.
Borið hafði á þvi að hún væri
nokkuð biiuð á geðsmunum, einkum
daginn áður en hún hvarf. Rað má
þó fullyrða, eftir því sem líkið lá, að
hún hefir dottið ofaní pyttinn, en
ekki fleygt sér í hann sjálf, svo hér
er áreiðanlega um slys að ræða en
ekki sjálfsmorð.
Sesselja heitin var kona Guðm.
bónda EinarsSonar í ílyði Sandvik.
Hefir hún lifað lengi í hjónabandi og
eignast mörg börn sem flest eru upp-
komin. Hún var góð kona og mynd'
arleg, svo sem heimili hennar bar
vott um.
------0~c<X>----
Á víð og dreif.
Aflalaust segir Vestri að sé á
Vestfjörðum nú þó á sjó gefi. Hér
eystra verður heldur ekki fiskvart þó
ieynt sé.
Kvefsótt hefir verið að stinga sér
niður allvíða hér eystra nú um tíma.
Veðrátta. Norðanátt með tals'
verðu frosti núna um helgina síðustu,
nú er aftur komið hægviðri frostlaust.
Ófagurt athæfi.
ísafold getur þess, að Samson Svipu-
ritstjóri leiki nú það bragð, er hann
fær ekki blaðið prentað lengur í Reykja-
vík, að koma með níðgreinar til ýmsra
manna og sýna þeim, og spyrja þá
hvað þeir vilji borga til þess að grein
in verði ekki birt í Svipunni. Haíði
hann komið nýlega til Schou banka-
stjóra í slíkum erindum og fengið
verðugar viðtökur.
ítyjársdagsfundur á morgun
(sunnud.) kl. 5 e. hd.
Samson á að hafa getið þess við
einhvern, að hann kynni að fá Svip-
una prentaða austur á Eyrarbakka
ef hún yrði útilokuð í Reykjavík.
— Hann ætti að reyna það.
Hallmundur var hér á dögunum
að yfirfara hinn nýja kirkjusaungs-
bókarviðbætir séra Bjarna Þorsteins-
sonar. Sá hann þar ýmsar breyt-
ingar, er gerðar höfðu verið írá því
er hann hafði lært fyrir mörgum ár-
um, og þótti það ekki til batnaðar.
Meðal annars lítur hann yfir lag
Sveinbjarnar: Ó, Guð vors lands, þá
segir hann:
Eru fingraförin hans
fleiri en gott er mátið.
Og gjarnan hefði Ó, Guð vors lands
getað ósnert látið.
— Rækals flónið þetta.
Hérmeð
banna eg öllum
að gefa út „Eld,-
rit“ eftir Markús
Loftsson bónda í Hjörleifshöfða.
p. t. Eyrarbakka 28/i0. 12
Skúli Markússon
frá Hjörleifshöfða.
Lyklakippa með 6 lyklum fundin
í Oddgeirshólum. Eigandi vitji þangað.
Kaupendur Suðurlands
eru vinsamlegast beðnir að gera sitt
til að utvega nýja kaupendur að blað-
inu, og nota þá pöntunarseðilinn á
öftustu síðu.
38
síðan þessi orð í staðinn: „Heimurinn lítur á verkin, guð litur á
hjartalagið. Dæmið ekki, svo þér verðið ekki dæmdir".
Nokkkrum dögum siðar kom Halling með tveim vinum sínum
í kirkjugarðinn og ætlaði að sýna þeim grafskriftina, og var hann
allhróðugur yfir fyndni sinni. En honum brá í brún ei' honum varð
litið á krossmarkið og las það sem á þvi stóð. Hann fékk engu
orði upp komið en fölnaði upp og hné niður meðvitundundarlaus.
Harin var borinn heim og lagðist fárveikur og lá lengi, en komst
þó loks aftur á fætur, en þá var hann orðinn allur annar maður.
Öllum hinum gömlu ókostum hans var eins og sópað burtu. Nú
vildi hann öllum gott gera, og varð brátt hvers manns hugljúfi; lagði
hann nú alt kapp á að bæta fyrir fyrri gerðir sínar og ávann sér
blátt ást og virðingu allra. Bæði hann sjálfur og sveitungar hans
urðu Láka þakklátir fyrir að hann hafði orðið orsök þessarar gagn-
gerðu breytingar á skapferli Hallings.
Lífsgleðin og léttlyndið, sem Láki hafði fengið að vöggugjöf,
fylgdi honum fram á grafarbakkann, og það bókstaflega. Hann hafði
altaf brosað við lífinu, á hverju sem gekk, og ekki látið neitt raska
jafnvægi skapsmuna sinna. Og með sama glaðlyndinu horfðist hann
í augu við sjálfan dauðann, þegar að því kom að hann skykli kveðja
heim þennan. Hann kom sem sé einu sinni á fögru laugardags-
kvöldi labbandi í hægðum sínum inn í kirkjugarðinn og settist þar
á leiði.
„Hvernig liður þér, Láki góður? Gengur nokkuð að þér? spurði
kirkjuvörðurínn.
„Nei, það gengur svo sem ekkert að mér, mér líður ágætlega",
svaraði Láki, „eg finn það nú á mér, mér til mikillar gleði, að eg
á nú skaint eftir ólifað, og því gekk eg hingað. Graf þú nú gröf
handa mér og jarðaðu mig svo á morgun. Það er óþarfi að safna
hingað syrgjandi fólki, eg hefi alla míua æfi haft óbeit á votum
augum og súrum svip. Glaður hefi eg lifað og glaður vil eg deyja.
Vertu sæll kirkjuvörður góður, guð blessi þig og alla menn“.
Þetta voru síðustu orð Láka, hann hallaði sér útaf og horfði
brosandi móti hinstu geislum kvöldsólarinnar, og með bros á vörun-
um sofnaði hann svefuinum langa — í draumljiifri værð sænskrar
sumarnætur.
35
það ekki skap hans. — Alt í einu hýrnaði yfir honum — hann hafði
komið auga á fulla körfu af kjöti og brauði og íulla brennivínsílösku
hjá á lokinu á einu kerinu. Fessi uppgötvun hresti fljótt hug hans.
Hann þreií körfuna og tók til matar, og nú fór honum að lítast
betur á allar horfur; hann átti von á 50 dölum, og svo skyldi hann
engu að síður klekkja á Láka seiuna og hafa þá votta við. Hann
skyldi leika á þrjótinn.
Hann beið nú rólegur, át í ergi og grið og tók sér við og við
ósvikinn teig úr flöskunni. Varð hann nú glaðari í skapi, hló og
söng og réð sér varla fyrir kæti.
En þessi gleði hans fékk skjótan enda. Láki kom nú aftur,
peningalaus, en með tvo knálega fylgdarmenn. Sýslumaður varð
hvumsa við. Hann starði á komumenn og hárin risu á höfði hans.
Láki hló með sjálfum sér og tók nú til orða.
„Hvað í allra krafta nafni er það sem sýslumaðurinn hefst að ?
Er sem mér sýnist? Situr hann hér og bruggar brennivín? Og
sjái eg rétt, er varan sú sæmilega sterk. Þetta er meir en mér
gat til hugar komið. Mig hefir reyndar lengi grunað að leynibrugg-
un færi fram hér í skóginum einhversstaðar, en aldrei datt mér í
hug að það væri sjálfur sýslumaðurinn sem væri bruggarinn og ætti
alt saman. Það eru sorglegir tímar þetta, því þegar því er svona
varið með hið græna tréð, hvað mun þá um hið visna. Samt sem
áður er það gott að maðurinn er staðinn að verki. í nafni hans
hátignar, konungsins og ríkisins legg eg löghald á alt dótið. Þetta
skal kosta þig bæði embætti og álit, bölvaður bændakvalarinn."
Sýslumaður varð hamslaus af reiði; hann stökk upp og rumdi
eins og særður björn.
Allhörð orðasenna varð nú á milli þeirra; sýslumaður hélt því
fram að Láki ætti áhöldin og það væri hann sem væri hinn seki,
en Láki var sakleysið sjálft og lék hlutverk sitt svo vel, að fylgdar-
menn hans grunaði ekki hið minsta en trúðu honum fyllilega.
Sýslumaður fann að hann var yfirunninn ; hann varð að biðja
þá vægðar og biðja þá með góðu að láta þetta ekki fara lengra.
Láki slapp úr öllum vanda og fékst aldrei siðan við brennivínsgerð
eða neitt það, er lög ekki leyfðu. En sýslumaður varð ver úti,
hann var allur meiddur og marinn eftir hlaupin á eftir svínunum
og gramur yfir óförunum, hann var lengi að ná sér, en hann haíði