Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1890, Síða 16

le
bana1. fað eitt virðist mega telja víst, að hann
hefir verið uppi löngu fyrir daga þeirra Loðbrók-
arsona, er enskar árbækr geta um á árunum 855—
8782, en eigi er það ólíklegt, að þeir hafi talið ætt
Fáfnisbana, og styrkist það enn af því, að Eaudvés;
nafnið virðist vera einkennilegt fyrir ætt Jörmunreks. I
Sn. E. og formálanum fyrir Guðrúnarhvöt er sonr Jör-
munreks nefndrEandvér, og í Eagnarsdrápu er Jörmunrekr
kallaðr »Eandvés haufoðniðe«, sem óvíst er, hvort heldr
táknar fóður eða niðja Eandvés (sjá það, sem dr. Björn
M. Ólsen segir um þetta í »Deu III. og IV. gramm. afh., ■
259. bls.). Saxi kallar son Jörmunreks »Broderus« (VIII.
413), sem auðsjáaniega er sama nafn og Broddr í Hyndlu-
ljóðum (sbr. »Broderus et Buchi« hjá Saxa (VIII. 426)
og »Broddr ok Bogi« í Ln. 3. 13).
Ef vjer setjum nú svo, að til hafi verið forn munn-
rnæli, sem tengdu ætt Bagnars eða konu hans við Sigurð
Fáfnisbana, þá er vel skiljanlegt, að af þeim hafi með
tímanum getað sprottið sii sögusögn, að kona Bagnars
(Aslaug) væri dóttir Sigurðar, án þess að skröksömum
ættfræðingum þurfi um slíkt að kenna.
1) það væri reyndar ekki óhugsanlegt, að Eagnarr
hefði herjað á England í elli sinni (frá Noregi) og fallið
þar (árið 794, sbr. Ný Fél. XIII. 104. bls. og Storm : Kr.
Bidr. I. 10. bls.) en þó er hitt líklegra sem Storm segir, að
sagan um líflát hans á Englandi af völdum Ellu konungs,
sé sprottin af herferð Loðbrókarsona til Englands, er Ella
konungr féll fyrir þeim (árið 867), þvíað menn hafa ímynd-
að sér, að þeir hafi farið herferð þessa til að hefna föður
síns. Englandsför Eagnars hefir því að öllum líkindum
aldrei átt sér stað, enda getr Ella konungr ekkert komið
við sögu hans, þvíað enginn konungr með því nafni mun
hafa verið uppi á Englandi á hans dögum. Hitt má vel
vera, að einhver af sonum Eagnars hafi látið líf sitt á Eng-
landi 794, og hafi Loðbrókarsynir löngu seinna þótzt hefna
þessa frænda síns á enskum mönnum, líkt og þegar Ey-
steinn konungr Haraldsson (1142—57) þóttist fara ránsför
sína til Englands í hefnd fyrir fall Haralds harðráða.
2) P. A. Munch hefir áðr séð þetta og tekið það skýrt
fram (N. F. H. I. 1. 357), og hlýtr það því að vera einhver
misskilningr eða misgáningr hjá dr. Gustav Storm, er
hann lætr Munch komast að þeirri niðrstöðu, að Svíaríki