Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 1895, Blaðsíða 46

46
hann sje »auðvitað« norskur1 2 o. s. frv., o. s. frv.
Og þetta segir sami maðurinn, sem nú segir berum
orðum i svari sinu til mín, að »hjer (o: í spurning-
unni um heimkinni Eddukvæðanna) g e t i e k k i
fengist óiggjandi röksemdir, hvorki með
nje móti«!* Jeg þori nú óhræddur að leggja það í
dóm skinberandi manna, hvort sje nær sanni og
rjettum vísindalegum hugsunarreglum að telja það
óvíst, sem óvíst er, eða hitt, að telja það víst, sem
óvist er. Enn annars skal jeg fúslega játa, að i
svari FJ. er miklu minna af slíkum fullirðingum
enn i Lit. hist., og þó það ef til vill kunni að þikja
sjálfshól, get jeg ekki annað enn þakkað það rit-
gjörð minni. Hafi hún orðið til þess að gera FJ.
varkárari, hefur hún ekki verið rituð til ónitis.
Hann segist að visu sjálfur (á 21. bls.) hafa verið
mjög varkár, enn dæmi það, sem hann tekur á
þessum sama stað virðist mjer sina alt annað.
Hann hafði sjálfur fullirt það í bók sinni, að 1.
kafli Hávamála, sem hann kallar, væri norskur, og
ráðið það meðal annars af þvi, að orðið Tcópa, sem
kemur firir í kaflanum, þektist að eins úr norskum
mállískum, enn kæmi aldrei firir i isiensku.3 Enn
nú hefur hann í seðlum Arna Magnússonar fundið
órækan vott um, að orðið hafi verið til í íslensku
máli. Jeg er FJ. mjög þakklátur firir, að hann
kom fram með þetta dæmi, sem sannar svo ljóslega,
hversu hæpin sú aðferð er, sem hann hefur viða
beitt i Lit. hist., að leiða nokkra áliktun af því, þó
að einstök orð komi firir í Eddukvæðunum, sem nú
1) Lit. hist. I, 243. bls.
2) Sjá hjer að framan á 4. bls., sbr. 10. bls.
8) Lit. hist. I, 232. bls.