Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 1895, Blaðsíða 70

70
smalinn með heslikilfuna’. Um firra dæmið leifi jeg-
mjer að vísa til þess, sem jeg hef sagt um það í
hinni firri ritpjörð minni,1 og skal jeg bæta því við,.
að likt kemur firir í Sjúrðar kvæði hinu færeiska:
Táð sögdu honutn villini fuglar,
upp i sitja i eik:
sjálvur sJcalt tú Sjúrður
eta áf tíni steik,2
Færeiingurinn, sem orti þetta, hefur þó víst aldrei
sjeð fugla sitja »í eik« í Færeijum. Enn FJ. kem-
ur nú líklega næst með það, að þetta hljóti að vera
ort í Noregi! Um hitt dæmið — ’geitasmalann með
heslikilfuna’ — vísa jeg einnig til ritgjörðar minnar
í firra. FJ. hefur reint að sína findni sina út af
því, enn honum hefur ekki tekist það vel, og þar
að auki sannar slik findni haria lítið. Jeg verð að
halda því fram, að íslendingur, sem til Noregs kom,.
hafi ekki þurft að elta geitasmala um bergskorur
og hamra til að komast að því, að prikið hans var
úr hesli. Það er jafnvel ekki óhugsandi, að að-
komumaður islenskur hafi sjálfur verið geitasmali
í viðlögum í Noregi. Enn sleppum því. FJ. hefur
þegjandi geugið tram hjá neðanmálsgreininni við
ritgjörð mína í firra (á 63. bls.), þar sem jeg
tek það fram eftir bendingu frá Pálma Pálssini, að
hesli kunni hjer að tákna við alment, líkt og þollr
í Völuspá, og þá verður alt íslenskt. Það er ann-
ars fróðlegt að taka til samanburðar við þennan
stað einn stað í Sjúrðarkvæði. Þar er verið að
segja frá uppvexti Sjúrðar og leikum hans við aðra
sveina:
1) Tímar. XV, 63.—«4. bls.
2) Sjúrðar kvæbi 1851, 14. bls. (Regin smiður 121. er.).