Eimreiðin - 01.09.1914, Síða 14

170
þurru heyinu lá í svörtum bökkum meðfram svitalækjunum, sem
í hlykkjum og krókum runnu niður andlitið, eins og lækir niður
fjallshlíð.
Tobba vildi einnig vita álit manns síns.
— Hvernig í ósköpunum það á að ske . . . hvernig allir skap-
aðir hlutir eyðast og verða að engu í einu vetfangi, og við —
hvað um okkur muni verða, — skilur þú nokkuð í því, Eiríkur ?
Tobba kallaði mann sinn alténd fullu nafni, þó allir aðrir
kölluðu hann Eika.
Eiki tók hrossanál, sem hékk á vestinu hans, og tugði hana
samvizkusamlega upp til agna.
Nei, hann skildi ekkert í því.
Pví hafði hvorki Stjana né Tobba heldur buist við.
En nú lagði Stjana aftur árar í bát — hún hafði komist að
einhverri niðurstöðu.
— Pað brennur líklega, heila skíttið, sagði hún.
— Brennur! hreytti Tobba úr sér, hæðilega. Og hvað á þá
að verða af okkur r
Stjana yfirvegaði.
En Tobba hélt áfram:
— Pví við lendum þó fyrir dóminn. Og hvaða meining væri í
því, að við dæjum, og óðara risum upp aftur ?
— Ja, ætli það sé nema sálin, kastaði Eiki fram.
— Sálin! Pú ert laglega búinn að týna niður barnalærdómn-
um þínum.
Eiki steinþagði — treysti sér ekki út í þá sálma.
— Ætli við sleppum ekki hjá því — á einn eða annan hátt,
sagði Stjana. Að við deyjum, það held ég nú hreint ekki geti
komið til mála. — Tobba mín, mundu eftir að sníða skæðin, sem
þú lofaðir mér.
— Pú skalt fá þau undir eins og við erum búin með flekkinn.
Tobba rakaði í gríð og ergi, til þess að minna hin á, að
taka til höndunum — þau stóðu og gláptu fram undan sér. En
hún hélt áfram að masa.
— Pað er sagt, hann eigi að koma í skýjunum, sagði hún.
Ósjálfrátt varð henni litið á skýjabakkann, sem var að draga
upp í vestrinu, — hún var hrædd um, að þau yrðu ekki á undan
skúrnum. En í svona dökkum skýjabakka mundi hann naumast
koma, hugsaði hún með sér — hún vildi ekki segja það upphátt.