Skólablaðið - 15.03.1910, Blaðsíða 3

SKÓLABLAÐIÐ
36
Leikfimi á Islandi.
Nýlega heyrði ég einn af merkustu prestum okkar leggja
út af dæmisögunnni um sábmanninn. Hann rakti mál sitt
greinilega, benti á margskonar hættur, margt sem hindraði
eðlilega framþróun trúarlifsins hér á landi. Ein af hindrun-
unum sagði hann að íþróttirnar væru. Þær væru instar í
hugum margra unglinga, þær væru nokkurskonar afguð þeirra.
Mér þótti þetta nýstárlegt. Ég hafði alt af haldið, að
við hefðum alt of lítlð af íþróttum, en ekki of mikið, að við
værum langt á eftir öðrum þjóðum í þessu efni, og þyrftum
að taka okkur fram.
Víðast, þar sem ég þekti til í sveitum og bæjum, hrestu
menn sig sjaldán með annari hreyflng en vinnunni. Menn
dönsuðu dálítið, menn glímdu sumstaðar nokkuð, en hvorugt
var tíðkað á þann hátt, að beinlínis væri tekið tillit til, hvað
líkamanum væri fyrir bestu. Sund, skíða- og skautaferðir, —
alt var þetta fágætt og í fremur lítilli framför.
Maður skyldi ætla að þetta væri betra í bæjunum; þar
væri þó hægra um, fólkið þéttara saman. Einkurn mátti
búast við miklu af höfuðstaðnum. En þar urðu vonbrigði.
Læknir bæjarins lýsti nýlega ástandinu í barnaskólanum, að
þrátt fyrir það, að húsið og ytri aðbúnaður væri í allgóðu
lagi, væri ástand barnanna óálitlegt. Ekkert barn hefði hann
rekist á þar með heilar tennui; og ýms líkamslýti, hrygg-
^ygjai brjóstþrengsli o. s. frv., ákaflega almenn meðal barn-
anna.
Og svo ber maður þetta og þvíumlíkt saman við það,
sem útlendingar, þeir skynsamari þeirra, segja um okkur:
»Þið eldist svo fljótt", segja þeir, „einkum stúlkurnar, og það
kemur af því að þið látið náttúruna og vinnuna sjálfráðar,
hjálpið náttúrunni alt of lítið, leyflð vinnunni að gera ykkur
lotna og fyrirgengilega fyr en timi er til?
En væri nú þetta satt, í hverju liggur'þá mismunurinn?
Hvað vanrækjum við í samanburði við aðrar þjóðir? Því er
fljótsvarað. Við vanrækjum leikfimi meir en nokkur önn-