Skólablaðið - 01.07.1910, Blaðsíða 2

98
SKÓLABLAÐIÐ
Er hún lá þannig og blundaði og býflugurnar ffugu suð-
andi yfir höfði henni, komst hún í svo undarfegt hugarástand.
Henni þótti býflugurnar ,vaxa og verða stærri og stærri ; þær í-
klæddust mannshömum og svifu fram og aftur í kring um hana.
Alt í einu vék ein sér að henni og mælti blíðlega: »Lof
mér að leggja höndina undir hjartastað þér, þar sem barnið
hvílir og sefur. Fái eg að snerta hann, þá verður hann eins
og eg.«
Móðirin spurði: »Hver ertu þá?«
»Eg er Heilbrigðin«, svaraði hún. »í' hverjum þeim, semi
eg snerti, verður blóðið fagurrautt og hraust, og hoppar í æð-
unum. Aldrei mun hann kenna þreytu né sársauka. Fyrir hon-
um verður lífið aðeins leikur.«
»Nei, lof mér heldur að komast að barninu«, sagði annar.
»Ég er Auðurinn. Fái ég að snerta hann, þá skal. hann aldrei
þekkja fjárkröggur og búksorg nema af; nafninu einu saman.
Alt ikal hann fá, er hugur hans girnist'. Aldrei skal hann skorta
neitt, sem til er í þessum heimi.*
En barnið lá blýþungt undir brjóstinu og bærði ekki ásér.
Þá sagði annar: »Lof mér að snerta hann. Ég er Heið-
urinn. Sá, sem ég snerti, kemst svo hátt, að allir mega sjáhann..
Ekki gleymist hann, er hann deyr. Nafn hans lifir, þótt tímar
líði, og gengur mann frá manni. Hugsaðu þér annað eins og
það, að gleymast ekki mannsöldrum saman!
Móðirin Iá og dró djúpt andann. Þéttar og þéttar hópuð-
*st draummennirnir í kring um hana.
»Lof mér að komast að barninu,« sagði einn þeirra. »Ég
er Ástin. Fái ég að snerta hann, þá skal hann ekki verða ein-
mana í lífinu. Jafnvel í hinu svartasta myrkri skal hönd nokkur
halda í hönd honum og leiðbeina honum. Þegar á móti blæs,
skal hann ávalt eiga vin, sem segir: þú og ég.«
Þá þótti henni barnið bifast lítið eitt.
En nú ruddist annar að og sagði:
»Lof mér að snerta hann, því ég er Hœfileikinn. Ég get
alt—alt, sem nokkur maður hefir nokkurn tíma gert. Ég fylgi
hermanninum, stjórnvitringnum, spekingnum, stjórnmálamannin-
um sem hefir hamingjuna sín megin; og ég fyigi þeim rithöf-