Skólablaðið - 01.02.1920, Blaðsíða 5

SKÓLABLAÐIÐ
19
Þegar merking einhvers orös er ekki tvímælalaus í sjálfu
sjer, eSa er ekki gerS þaS á annan hátt, þá er ekki annaö aö
flýja en til málvenjunnar. En hvaS er nú „fastur“ kennari í
málvenjunni? Merkingarnar eru tvær. Önnur, hin rýmri og
venjulegri, sú, sem Gísli Sveinsson notar í tillögu sinni, a5
kennarinn sje fastráöinn eöa aö staöaldri við sama skólann;
þaö sje hans fasta atvinna. í þessari og svipaöri merkingu
kemur „fastur‘‘ fyrir í fjölmörgum samböndum, t. d. fastur
viöskiftamaöur o. s. frv. Þrengri merkingin í „fastur kennari"
er sú, aö kennarinn hafi óuppsegjanlega stööu. En
hitt mun nauðasjaldan gerast, þegar talaö er um „fastan“ kenn-
ara I þröngri merkingu, eöa til aðgreiningar frá „stundakenn-
ara“, aö hugsaö sje til þess, hvernig kennaranum eru talin
laun, hvort heldur árslaun eöa mánaöarlaun alt áriö, eöa mán-
aðarlaun um kenslutímann eöa þá vikulaun, eins og fræöslu-
lögin sjálf gera ráö fyrir.
Stjórnin hefir farið kynlega leí'S í skýringu sinni. Hún hefir
einskisvirt skilning flutningsmanns aö breytingu þeirri, sem
hjer ræöir um, og þar meö þingsins; hún hefir ætlaö aö fara
eftir bókstafnum, en tekiö þá skýringuna, sem fráleitust var
eftir málvenjunni og mest af handahófi, eins og á stendur. Og
þessi harödræga skýring hennar kemur þar á ofan svo þvert
sem mest má verða í bága viö þau lög önnur, sem sjálfsagö-
ast var aö hafa til hliösjónar viö skýringu á þessum, en þaS
eru ráöningarákvæði fræöslulaganna.
En meö þessu hefir stjórnin afrekaö þaö, aö örfáir kennarar
veröa aönjótandi þeirra sjálfsögðu rjettinda, sem þeim voru öll-
um ætluð, í samræmi við lagavenju og viðurkend rjettindi allra
annara starfsmanna landsins. Stjórnin hefir beitt bókstafnum
hörðum höndum. En það er hlálegast, að þeir sem fylgt hafa
gildandi lögum, fræðslulögunum, eða búiö við þau bókstaf-
lega, þeir verða verst úti, en hinum, sem komist hafa á snið
við þau, er gert hærra undir höfði af sjálfri stjórninni. Fyr
má nú vera, að vel sje haldið á lögum landsins og fjármunum.