Vísir - 26.08.1959, Blaðsíða 11

Miðvikudagínn 26. ágúst 1959
VlSIB
11
MARY
BURCHELL:
Á
d
*
I
Á
S
T
A
R
S
A
G
A
34
— Nú skaltu láta þau sprikla hérna sjálfráð og venjast húsa-
kynnum, sagði frú Colpar. — Og komdu með þau og íáðu te-
bolla þegar þér hentar.
Linda tók í hönd frú Colpar. Mér fannst það sérstaklega
íallegt af yður að gera þeta fyrir okkur — núna.
— Ekkert að þakka. Þú ættir að vita hve gaman okkur þykir
að hafa fengið þig á heimilið aftur, elsku barnið mitt, sagði
Irú Colpar, og þegar hún fór út fannst Lindu heimurinn ekki
nærri eins flár og kaldur og hún hafði haldið hann vera.
— Líttu á, Linda frænka! Peter greip í höndina á henni og
dró hana með sér út að glugganum. — Líttu á litlu stólana hérna.
Hér getur þú setið og horft langt út yfir hæðirnar.
. — Já, Peter, þetta er yndislegt herbergi, finnst þér það ekki?
Hún tók Betu og lyfti henni upp að glugganum.
— Líttu á, Beta! Peter benti. — Nei, ekki niður í garðinn.
Langt þarna burt. Margar mílur í burtu!
Beta kinkaði kolli út i gluggann og sagði: — Indland!
— Nei, ekki Indland. Indland er langt úti í sjó, sagði Peter.
— Er garðurinn ekki yndislegur? sagði Linda dreymandi.
— Þetta hús og þessi garður er með þvi fallegasta sem ég hef séð.
Peter starði hugfanginn yfir garðinn. En nú kom hann auga á
nokkuð athyglisvert. — Frænka, það eru kirskiber á trénu þarna.
Eru það reglulega kirsuber?
— Já, væni minn, þau eru það, sagði Linda.
Peter andvarpaði sæll. — Jú, það er alveg eins og í Paradís,
nema hér eru kirsuber en þar eru epli. Og svo erum við í fötum,
— Og svo er enginn höggormur hérna, sagði Linda og brosti.
— Nei, enginn höggormur, sagði Peter ánægjulegur.
Og svo féllust þau á að þvo sér í framan og um hendurnar og
greiða sér. Og svo tók Linda þau og leiddu þau niður.
Errol flýr.
Ársalurinn var stór og þiljaður. Á vetrum brann jafnan eldur
á arninum, og á sumrin var salurinn svalur og þægilegur. Þegar
Linda kom niður stigann með börnin stóð öll fjölskyldan í ár-
salnum og beið.
Errol kom hægt til þeirra. Það minnti hana á fyrsta kvöldið
sem hún hafði verið þarna. Þá hafði hann líka staðið og biðið
eftir henni, og hann hafði sagt: — En hvað þú ert falleg.
En það var flónska að vera að rifja þetta upp. Það var allt
liðið hjá og mundi aldrei koma aftur.
Errol lyfti Betu yfir síðustu þrepin og bar hana til móður
sinnar og systur. En þó að hún væri ekki alveg :ns feimin núna
og fyrst, þá var hún niðurlút samt.
En Peter var miklð niðri fyrir. Það var fullorðna íólkinu til
léttis hve vel hann fyllti út í allar eyðurna;' í samtalinu.
— Hefur nokuð sérstakt gerst síðan seinast? spurði Errol er
þau höfðu lokið við að segja ferðasöguna.
— Ekki neitt sem þér finnst máli skipta, sagði Beatrice. — Smá-
vegis samkomur í þorpinu og svo þetta .frlda hitamál, hvort
nýi vegurlnn eigi að liggja um Rosy Mill og eyðileggja þann
fagra stað.
Vei'ður það úr?
— Það er ekki afráðið ennþá. Nú á að skipa nefnd til að gang
ast fyrir atkvæðagreiðslu um málið. Og þegar úrslitin koma hef-
ur sveitarstjórnin líklega ákveðið eitthvað allt annað.
Errol hló. — Þeta voru nú tíðindi. Eg vona að þeir láti Rosy
Mill vera í friði. Bezt væri, held eg, að láta veginn ligggja vestan
við landareign Kenneth Vallons. En meðal annara orða — hvernig
liður Vallon?
Beatrice klemmdi saman varirnar og svaraði ekki. Frú Colpar
varð fyrir svörunum: — Monique er íarin eitthvað út í buskann
aftur, held eg. Líklega suður að Miðjarðarhafi í þetta skipti. Það
er líklega ekki létt fyrir hana að lifa með ósjálfbjarga manni,
bætti hún við eins og til að afsaka hátterni Monique.
— Þú kemst ekki rétt aö orði, mamma, sagði Beatrice. — Þú
átt við að það mundi ekki vera létt fyrir hana ef hún reyndi það.
En hún gerir aldrei tilraun til þess.
— Er maðurinn hennar einn í húsinu með vinnufólkinu?
spurði Linda.
— Jú, víst er hann það, svaraði frú Colpar. — En það kemur
fyrir að einhver heimsækir hann.
Linda mundi hvað hann hafði sagt þegar hún kom til hans í
fyrsta skipti: — Lítið þér inn til mín, ef þér nennið því.
KVðLDVÖKUNNI
Fjögra ára gamall drengur
kom einu sinni inn á heimili'
sitt og hélt á ánamaðki.
— Hvað ertu að gera við
ánamaðkinn? spurði móðir
hans.
— Við vorum að leika okkur
fyrir utan, sagði drengurinn.
— Og mér datt í hug að sýna
honum herbergið mitt.
★
Margar sögur berast frá
löndunum bak við járntjaldið,
en þetta er fyrsta sagan, sem
eg hefi séð frá Kóreu.
Það eru símaviðskipti milli
Krúséffs og formannsins fyrir
kommúnistum í Norður-Kóreu,
Kannske við ættum að heimsækja hann, sagði hún við Errol.'en hann heitir Kim II Sung.
Það var fyrsta skiptið sem hún hafði ávarpað hann sérstaklega
eftir að þau komu í húsið, og hún éin vissi hve erfitt það var.
— Það verður ekki timi til þess í þetta sinn, svaraði hann
kuldalega. — Eg verð að fara aftuf til London strax í fyrra-
málið.
— í fyrramálið? Svo fljótt? Frú Colpar fór ekki dult með að mittisólar.
henni voru þetta vonbrigði.
— Já, því miður. Eg þarf að tala við viöskiptavin annað kvöld.
— En það er sunnudagur á morgun. Þú ert ekki vanur að hafa
fundi um viðskiptamál á helgum dögum, tók Beatrice fram í.
— í þessu tilfelli neyðist eg til þess, sagði hann rólega.
Linda hafði roðnað og lét sem hún væri með allan hugann við ^efi aldrei haft neina rödd!“
að láta Betu litlu drekka mjólkina sína. En það eina sem hún Maurice er líklega sá fyrsti,
hugsaði um hvar hvort þær mæðgurnar mundu hugsa út í einUj36111 fókst að gleðja fólk með
réttu ástæðuna til að hann færi á morgun: að hann vildi ekki s°ng sínum, þó að hann hefði
Kim II Sung símar: „Hung-
ursneyð vofir yfir okkur. —•
Sendið okkur mat.
Krúsév: Herðið mittisólina.
Kim II Sung: Sendið okkur
Chevalier sagði fyrir skömmu:
1 „Það gleður mig að eg mun
aldrei hætta að sýna mig af
því að eg hefi misst röddina.
enga söngrödd. En síðan er það
blátt áfram orðið tízka, að
vísnasöngvarar, hvort sem það
eru karlar eða konur, sé svo
vera undir sama þaki og hún lengur en þörf krefðist.
Nú varð Iöng, vandræðaleg þögn. Svo sagði Beatrice:
— En þú getur farið í heimsóknir upp á eigin spýtur, eins og
þér sýnist, Linda. Við höfum lítinn tveggja manna bíl hérna,
sem eg nota öðru hverju. Mér dettur í hug að þú og börnin gætu ^ hásir, að það er ekki nokkru
haft gaman af að fara í stuttar ferðir — ef þú stýrir bil sjálf. llkt>
— Já, eg hef ökuskírteini. Innilegar þakkir. Þetta var mikil ^
hugulsemi af þér. ’>Hvar er eS?“ sPurði maður-
inn, hann var að rakna við eftir
eftir dellu. „Er eg í himna-
ríki?“ spurði hann og horfði
starandi augum í kringuih sig.
„Nei, góði,“ hvíslaði kona hans.
„Eg er ennþá hjá þér.“
Endurfundir við Kennth.
Errol fór til baka til borgarinnar daginn eftir og nú fannst
Lindu hún véra frjálsari og njóta sveitasælunnar betur en áður.
Litli bíllinn reyndist vera bezti gripur og áður en fyrsta vikan
var liðin höfðu Linda og börnin farið víðá um svéitina.
Einn daginn er þau voru á heimleið áttaði Linda sig á því, að
þau voru stödd skammt frá húsi Vallons.
— Þetta er stórt og fallegt hús, sagði Peter, sem nú var farinn
að taka eftir húsunum og hver munur var á þeim. .
Linda brosti og hægði á bílnum. — Hvað er að, frænka?
— Eg var að hugsa um hvort við ættum að heimsækja mann-
inn, sem á þetta hús ....
4- Já, ágætt. Peter var undir eins til í það.
— Heimsækja! sagði Beta og klappaði saman lófunum.
— Það er bara eitt við þetta að athuga. Maðurinn sem á húsið
er mikið veikur, svo að þið verðið að vera þæg og verða ekki
hissa þá hann segi ekki mikið.
— Nei-nei. Við skulum vera ósköp þæg.
Linda ók upp breiðu álmuna heim að húsinu og stöðvaði bíl-
inn á hlaðinu. Þjónninn sem opnaði fyrir þeim, gat ekki leynt
því að hann varð missa á heimsókninni og þó einkum á því, að
sjá tvö börn þarna. Hann sagðist skyldi spyrja herra Valentine
tæki á móti heimsókn og lét þau bíða frammi í ársalnum á
meðan.
E. R. Burro^ghs
TARZAM
3039
TAEZA.N AN7 WS COWPANIONS V.'EKE SO ENG20SSET "r'-lAT
FAILEP TO PETECT TME APPEOACH OF STEAlTWv ' 'CEEPIN&
,-FIGUESS—
Tarzan og félagar hans!
voru svo niðursokknlr að þeir!
tóku ekki eftir svertingjum, I
sem læddust i áttina til|
þeirra. — En nú geystust að 1
þebn vígreifir svertingjíir úr |
skóginum með hvíi miklu.
80.000 fallnir
í Tíbet.
Það er nú talið, um 80.000
manns hafi látið lífið í Tíbet.
Er hér um að ræða hluta þeirra
sem tekið hafa þátt í bardög-
unum mið hina kínversku
kommúnista.
Dalai Lama, sem enn er í út-
legð í Indlandi, skýrði frétta-
mönnum frá þessu í gær. Hann
sagði, að bardagarnir hefðu
aðallega geisað í austurhluta
landsins, og í nágrenni höfuð-
borgarinnar Lahasa. Umhverfis
hana myndi um 20.000 manna
hafa látið lífið.
Barátta fyrir frelsi landsins
stendur enn yfir, og stöðugt
bætast nýir í hópinn í stað
þeirra sem falla.
Allar líkur benda nú til þess,
að Panchen Lama, næst aðsti
maður Tíbts, sá sem gerðist
svikári og gekk á hönd kom-
múnista, sé nú sjálfur í ha!di.
Faðir Panchen Lama, sem var
tryggur málstað landsins, rr.un
hafa sætt slíkum pyndingum ->f
hálfu Kínverja, að syninu n
óaði við. Mun mótmælum ha -s
þá hafa verið svarað méð han-
töku.
Bezt að auglýsa í Vísj