Vísir - 29.05.1962, Blaðsíða 15

Þriðjudagur 29. maí 1962.
VISIR
15
FINW.LV THE GKEAJ FISH C0NVU.S6P
ANI7 7KIFTE7 T0WAKI7 THE fijKFACE--
V«UÍl«K
Jo*w
Cfu'eoc?
‘V'-TCi Ni>Frf~Sp*?i<
Kalla lék mikil forvitni á að
vita, hvernig hann hafði átt að
koma í veg fyrir byltingu, en hirð-
markskálkurinn sagði, að það
myndi furstinn útskýra fyrir hon-
um. Hirðmarkskálkurinn drap &
dyr og sjómennirnir tveir gengu
inn í stóran forsal. Á súlu I miðj-
um salnum logaði eldur glatt.
Þarna er eldurinn, hvíslaði Kalli,
og ef hann slokknar, brennur allt
landið. Og það var það, sem bruna
liðsmennirnir vildu. Mektarlegur
maður stóð upp af stól, sneri sér

KARÓLÍNA
(CAROLINE CHERIE)
Barnasagan
KoIBi
og
eldurinn
Coigny á fætur og lyfti dálítið
upp rúmdýnunni.
— Reynið að anda að yður
dálitlu lofti, en þér verðið að
liggja þarna smástund enn. Ég
verð að vera viss um, að þeir
séu farnir. Ég vona, að óttinn
hafi ekki leikið yður mjög illa.
Af hverju svarið þér ekki? Hvað
er að, segir eitthvað!
Frú de Coigny rykkti upp
rúmdýnunni. Karolína lá alveg
hreyfingarlaus og náttkjóllinn
var sem límdur við hana.
Frúin varð gripin ótta. Hún
greip Ijósastjakann, sem dyra-
vörðurinn hafði skilið eftir, og
setti hann þannig, að hún gat
athugað Karólínu betur. Henni
létti, er hún sannfærðist um,
að hún dró enn andann, og flýtti
sér að ná í sterkt ilmvatn og
bar að vitum hennar, og þá reis
eins og andvarp frá brjósti henn
ar og hún hreyfði örlítið hand-
leggina. Frúin sá, að náttkjóll-
inn hafði herpzt að hálsi Karó-
línu ætlaði að færa hana úr
honum, en gat það ekki, svo að
hún rykkti í hann og rifnaði
hann þá og Karólínu varð örlítið
léttara um andardrátt. Frú de
Coigny bar ilmvatnsglasið aftur
að vitum hennar og brátt var
hún komin til fullra meðvitund-
ar. Hún var ekkert hissa, þegar
hún sá náttkjólinn ,í tætlum,
brosti veiklega og sagði:
— Ég fer að venjast þessu!
XII. kapituli.

, , , , , ,
aldrei að enda.
Póstekillinn — Georges hefriir
svívirðingar.
til þeirra og tók svo til orða:
Herrar mínir, æðstu viðurkenningu
mína fyrir þetta velgerðarverk,
sem þér hafið unnið fyrir Slapzky.
Á torginu þar sem var komu-
og burtfararstöðvar póstvagn-
anna varð Karólína að bíða
nokkrar skelfingarstundir. Það
átti að leggja af stað klukkan
tvö. Hún var nú farin að óttast
París svo mjög og allar þær
hættur, sem yfir henni vofðu
þar, að hún fór snemma þangað.
sem póstvagninn frá Caen beið.
Þar voru þegar fyrir nokkrir
farþegar, sem komu snemma til
þess að vera vissir um, að fá
góð sæti. Flestir farþeganna
voru konur, sem áttu ef til að
eins eitt sameiginlegt, þær voru
jakobinar af lífi og sál. 1 flokki
þeirra var ung stúlka, sem jafn-
vel gortaði af því, að hún hefði
verið viðstödd aftökurnar þá
um morguninn.
Nokkrir menn komu þarna og
höguðu sér þannig, að auðséð
var. að þeir leituðu einhvers.
Svo hurfu þeir á brott, en komu
svo aftur, og var nú ekkert far-
arsnið á þeim. Karólína grunaði,
að þessir menn hefðu einhver
tengsl við lögregluna. Hún
Karólína henni. Hróp heyrðust
nú í stiganum.
— Leggist á rúmstokkinn —
kylliflöt — undir dýnunni, og
svo fer ég upp í aftur. Þér eruð
svo grannar, að þetta ætti að
duga. Leggist á grúfu, svo að
þér kafnið ekki, en ég mun
reyna að gera mig eins létta og
ég get.
Karolína hlýddi án þess að
mótmæla einu orði.
— Þér eruð vonandi ekki
hræddar?
Karólína horfði á húsfreyju
og lék veikt bros um varir henn
ar:
— Ég fer að venjast þessu,
— ég held næstum, að mér
muni létta, ef þeir handtaka
mig.
Hávaðasamur lýður nálgaðist
dyrnar og frú de Coigny flýtti
sér að hagræða rúmdýnunni, en
er hún var í þann veginn að
leggjast fyrir, kom hún auga á
föt Karólínu á stól og flýtti sér
með þau inn í hliðarherbergið.
— Opnið í nafni þjóðarinnar!
Frú de Coigny flýtti sér sem
mest hún mátti, að komast aft-
ur í rúmið — hafði sannast að
segja svo hraðan á, að hún kom
ónotalega við Karólínu, sem
reyndi að kæfa sársaukavein.
— Já, hvað er um að vera?
Komið inn!
Það voru 6—7 menn, sem inn
1 komu, en hinir biðu fyrir dyrum
| úti. I miðjum hópnum stóð hús-
. vörðurinn. ákveðinn á svip.
| Sumir báru blys, sem óþefur var
I af, og í bjarma blysanna sáust
annarlegar skuggamyndir á
veggjum.
— Kvenborgari, þér felið hér
j konu, sem leitað er að til þess
að hegna henni fyrir glæpi þá,
, sem hún hefur framið. Sjálfar
munuð þér ekki komast hjá
í hegningu, þar sem þér hafið
i hýst hana, en ef þér afhendið
hana af frjálsum vilja, mun það
yður í hag.
Frú de Coigny þóttist vera
hálfsofandi:
— Kona, sem . . . hvað segið
þér, að ég hafi . . . ?
— Engar vífilengjur, þér vitið
mætavel, að ég á við kvenborg-
arann frú Berthier, sem er með-
sek manni sínum um glæpi hans,
en þér hafið tekið við henni og
veitt henni húsaskjól.
— Æ-já, nú fer ég að skilja
við hvað þér eigið — nefnilega
frú Berthier og komu hennar
hingað. Ég veit ekki annað en
að hún kom hingað í morgun
óvænt með kveðjur frá sam-
eiginlegum vinum — án þess að
segja til nafns síns. Framkoma
hennar vakti með mér grun-
semdir. Ég gekk á hana og hún
játaði fyrir mér, að nafn hennar
væri á svarta listanum, og að
hún væri frú Berthier, og bað
ég hana þá að hverfa á brott. Ég
hugleiddi að kæra hana, en hún
kvað enga fyrirskipun hafa ver-
ið gefna út um að handtaka
hana. Því lét ég hana fara.
— Hvaða reginvitleysa er
þetta! Fyrst segið þér, að hún
hafi sjálf játað, að nafn hennar
væri á svarta listanum, og þarj
næst, að þér hafið ekki viljað.
kæra hana, því að enginn hefði
rétt til að handtaka hana. Ljúg-1
ið engu frekara. Trúverðugur
maður sá hana fara hingað inn
— afhendið hana undir eins.
— Það mundi ég gera, ef hún
jværi hérna. Ég get svarið þess
j eið að ég sendi hana burt.. Spyrj
ið hjú min. Hún bað mig í allra
áheyrn að fá að vera, en ég
neitaði.
— Verið ekki með nein und-
I anbrögð — hér eru hjú yðar og
1 mun ég spyrja þau.
Fyrst var eldabuskan spurð
og hún, að konan hefði komið
og beðið um að mega vera, en
frú de Coigny skipað henni burt,
og hitt fólkið bar hið sama.
Varð nú sá endir á, að leit
var látin fram fara, og er leit-
inni var lokið, kom inn sá, er
ávarpað hafði frú de Coigny, og
sagði:
— Við höfum leitað allsstað-
ar nema í þessu herbergi.
Frú de Coigny skalf af angist,
er hún heyrði þetta — af til-
hugsuninni um líðan Karólínu,
sem raunar var orðin næstum
tilfinningalaus í öllum líkaman-
anum og örmagna — eins og
henni hefði verið misþyrmt.
Svitinn lak af henni og hana
svimaði og henni veittist erfið-
ara og erfiðara að draga and-
ann. Hún reyndi eftir mætti að
kæfa andvörp sín. Hún heyrði
leitarmenn rífa niður glugga-
tjöldin — kippa til húsgögnum
og opna klæðaskápa hliðarher-
bergisins.
Jæja, loksins, ég hélt hún ætlaði
— Og undir rúminu — ertu
búinn að gé þar?, spurði foring-
inn einn.
Það varð andartaksþögn og
svo var sagt:
— Það er enginn þar.
Borði var kippt til og svo
var spurt:
— Og rúmið — hefurðu leitað
í því?
Nú heyrði hún skýrt rödd
frú de Coigny, sem mælti djarf-
lega:
— Það er ég, sem ligg í rúm-
inu — og ég er ekki kvenborg-
arinn frú Berthier!
— Það gæti vel leynst ein-
hver undir teppinu hjá yður.
Sviftið því af yður!
— Borgari, þetta er órétt-
mætt og ósvífin krafa — ég er
ekki klædd.
— Hirðið ekki um það. Al-
þýðan er ekki glæpahyski. Við
erum hér sem verðir laga og
réttar.
Karolína heyrði hvernig skrjáf
aði í silkiteppinu.
Jæja, eruð þér nú ánægður?
heyrði hún frú de Coigny spyrja.
Loksins fóru þeir sína leið.
Dyrunum var lokað. Fótatak
þeirra fjarlægðist. Undir eins og
þeir voru farnir spratt frú de
Æ ofan í æ og örvæntingarfull- kom æðandi að þeim, unz . . . .
ir ráku þeir félagarnir spjótum sín- i þessi ferlegi fiskur tók að hristast
um í skrokkinn á hákarlinum sem I
allur og rak síðan upp á við —
steindauður. — En þá allt í einu
í straumiðunni dró einn þeirra
fram gimsteinaskrínið!
KEPEATt
C0S\5ATAk
AT THE THL.
HE
5FEAKS
. UNTIL"
BUT THENj INI THE
CONFUSlON of CHUKNING
IVATEES, ONE OF THE
FISUKES SEIZEF THE
FIAW0NI7 CASKET!