Vísir - 10.06.1964, Blaðsíða 15

THEKE'S THE QASIS* TAK.ZANV WHERE THOSE
• SATUSI HOORLUMS AM5USHET’ US* ANP y
“ A UBA TLIP CATCLim V/M V U/ITI I fJCiTI 1 ^
MAMSO THKEATENE7 yOU WITH 7EATH...
IF YOU WALKEP AGAIKI IW BATUSI LANP!
Ir. IMC. U|H Ric« BurrovaU. lat,—Tm.íit O.BMOJ,'
str. by United Feature Syndicate, IncJ
TUNÞQKUR
bJÖRN R. EÍNARSSON
v.' símí aoosc
V1 S IR . Miðvikudagur 10. júní 1964
fltnaiagigiiH' MBgg- '•
| — En hérna er niðurfallsgrind,
ætli hann hafi dottið um hana
SUT WE'KE NOT WALIONgT)
t. CAFTAIN WIL7CAT! j-*'
7-1
6ST.7
KA-KUMJAK7AM! ALLTHIS ONCE MIGHTY
BATUSI ANCESTOK-LANP... GOII-IG TO
WASTE! NO SUCH THING AS UNUSEP
ANCESTOK-LANP SHOULP BE PERMITTEP!
YOUNG BATUSIS HAVE BECOME LAZV
ANP QUARRELSOME MENj_/— "
Eubt
Jeuj
C£mrpo
ASK. RILOT WATTS 1F HE'S TS
. JIPPEP WITH AIK-TO-SROUNP
LCJPSPEAKEK,CAPTAIN WILPCAT.
ONE THAT'LL AMPLIFY MV VOICE
PCWN TO THE BATUSIS, WHEN
| Þyrilvængjan hefur sig til flugs
I og stefnir til Batusi-þorosins.
| Þegar þeir hafa flogið nokkra
stund, hnippir Joe Wildcat í
Tarzan og bendir niður, Þarna er
I trjáþyrpingin sem Batusarnir not
I uðu til að skýla sér bak við ,þeg
j ar þeir sátu fyrir okkur. Þú
1 manst kannski, að Mambo hót-
| asaaai———■■■—iini iiu 11 imaEM
aði þér dauða, ef þú nokkurn tíma
aftur gengir um Batusaland. Tarz
an glottir við og kinkar kolli. En.
segir hann, okkur ætti að vera ó
hætt því að enginn getur haid-
ið því fram að við séum gang-
andi. Sérðu Tarzan segir Bong-
oahöfðir.ginn. Allt þetta land tii-
heyrði einu sinni fcrfeðrum Batus
anna. Þá voru þc!r mikiu fleiri
og höfðu not fyrir það. Nú eru
þeir fáir, og þurfa ekki nærri
svona m'kið. En þeir vilja sam!
halda í það. vegna þess að for-
feður þeirra áttu það. Slíkt á
ekki að leyfa. Ungu Batusarnir
núna eru latir vandræðaseggvr.
Þarna er þorpið, ef þorp skyldi
kalla, segir Joe ailt í einu. Farz-
an hugsar nokkra stund
en segir — Spurðu f'.ug-
manninn, hann hafi góðan
hátalara um borð, svo að ég geti
talað til Batusanna.
Hann fór að skjögra um, en
fann enga vatnsflösku, en kom
svo auga á vínflösku á bjálka-
bita, sem notaður var til þess
að leggja á sitt af hverju, og
þar var flaska, sem virtist vera
vínflaska.
„Jæja“, hugsaði hann, „þarna
er þá loksins eitthvað til þess
að væta kverkarnar með“. Hann
skjögraði aftur inn í svefnher-
bergið, lagði frá sér kertisstubb
inn á náttborðið, settist á rúm-
stokkinn og þefaði af því, sem
var í flöskunni.
„Vín er það, svo sannarlega
er það Búrgundarvín, og góð er
af því lyktin, og væntanlega er
bragðið ekki verra.
Hann tók flöskuna og fékk
sér vænaji teyg af stút, en brátt
f^nnst honum sem myrkur
hvolfdist yfir sig, og hann hneig
aftur á bak, haldandi um stiit-
inn, og lá svo án þess að vita
í þennan heim eða annan, en
höndin krepptist um stútinn í
svefninum og lá á brjósti hans.
Svo lá hann þarna hreyfingar-
Jaus, og hefði einhver komið inn
myndi sá hinn sami hafa ályktað
þegar, að hann væri steindauð-
ur. Og svo bránn lcertisstubbur-
inn út, kveikurinn lagðist í
brennheitt vaxið, og Bauna-
stöngin Ífr þama umvafinn
myrkri.
Klukkan var orðin ellefu þeg-
ar Óskar fór úr kránni. Hann
var mjög niðurlútur og hugsi.
Hann hafði spurt Carlo, Peretti
og fleiri um Donato', en enginn
gat sagt honum neitt, sem hon-
um gat að gagni komið, og ó-
sjálfrátt lagði hann leið sína í
Guenegaud-götuna eða heim til
sín með öðrum orðum, og í svo
þungum þönkum var hann, að
hann veitti ekki minnstu athygli
manni, sem veitti honum eftir-
för.
Þegar Óskar átti ekki nema
svo sem tíu skref ófarin að hús-
dyrum sínum, stökk maðurinn
inn í húsaskot, en Óskar gekk
inn.
„í þetta skipti ætlar hann sér
að vera heima næturlangt“,
hugsaði Luigi og glotti illmann-
lega. „Eftir klukkustund sefur
hann eins og steinn, og þá er
mín stund komin. Hann beið í
felustað sínum og gat þaðan
fylgzt með öllum, sem komu eða
fóru.
Óskar þreifaði sig áfram í
myrkrinu upp stigann, því að
húsvörðurinn var búinn að
slökkva á steinolíulömpunum,
sem logað hafði á í forstofu og á
stigapöllum.
Hann opnaði dyrnar á íbúð
sinni, læsti henni svo, er inn
var komið, og stakk á sig lykl-
inum. Svo kveikti hann ljós.
„Bezt að líta inn til vinarins“,
hugsaði hann, ,,en hann sefur
sjálfsagt enn“.
Hann nálgaðist rúmið og sá
hvar Baunastöngin lá með flösk-
una sem höndin krepptist enn
íast um í svefninum. Öskar sá,
að hann hafði. tæmt hana til
hálfs.
„Jæja. hann hefir farið að
þjóra aftur, hann er meiri svamp
urinn — en hvar í skrattanum
hefir hann fengið vínið?“
AllL í einu náfölnaði hann.
„Hamingjan góða“, hugsaði
hann, „hann hefir fundið flösk-
una, sem ég kom með heim frá
La Pie, flöskuna, sem svefnlyfið
var í og fantarnir neyddu Emmu
Rósu til að drekka. Vonandi hef
ir hann ekki drukkið svo mikið,
að hann vakni ekki aftur.
XXX.
Óskar lagði hönd sína á brjóst
hans og fann, að hjartað sló, og
i lðtti honum nú stórum.
„Dauoúr er hann ekki“, hugs-
aði hann, „en hamingjan má vita
hve lengi hann sefur. Ég verð
annars að losa hann við flösk-
una, — en hann gat ekki losað
hana úr greip hans, hvernig sem
| hann reyndi.
— Jæja, sofðu þá með hana,
j drykkjurútur, sagði hann í
Ibræði. Ég skal gefa gætur að
j öllu og sjá um, að þú drekkir
j ekki meira úr henni, þegar þú
vaknar“.
Óskar gekk því næst að skáp,
tók tvö lök og fór inn í kytruna
og bjó um rúmið, en það gekk
seinlega þar sem hann hafði
ekki not nerna annarrar hand-
j arinnar. Þegar hann loks var
búinn og ætlaði að fara að hátta
þóttist hann heyra, að einhverju
hefði verið hent á rúðurnar í
svefnherberginu til þess að
draga að sér athygli hans. Hann
lagði við hlustirnar og heyrði
þetta nú greinilega.
Svo áttaði hann sig á, hvað
þetta var.
— Það eru vitanlega þeir Le-
on og René, sem standa við
gluggann beint á móti og kasta
smávölum í gluggann til þess að
draga að sér athygli mína. Þeir
hafa séð ljósið og vita, að ég
er kominn heim.
Hann flýtti sér út að gluggan-
um, sem var gegnt þeirra, og
opnaði hann og hallaði sér fram,
en þá hrökk lykillinn, sem hann
hafði stungið milli fellinga í fatl
anum, niður á gotuna.
Óskar krossbölvaði.
— Hvað er að? kölluðu þeir
fyrir handan.
— Lykillinn minn datt — og
ég kemst ekki út.
- Ég skal skreppa niður og
ná í hann, sagði René,
með' 'haÁn'upþ'til yðar. Við þurf
um nauðsynlega að tala við yð-
ur, Við höfum komið tvisvar
heim til yðar í dag í von um að
hitta yður.
— Það var ekki von til þess,
kallaði Óskar, ég kom ekki heim
fyrr en fyrir hálfri stundu. Ég
þakka ykkur fyrir, að vilja ná
lykilinn, en þið þurfið ekki að
koma upp með hann, þið getið
kastað honum til mín, og svo
kem ég upp til ykkar.
— Kveiktu á kertinu og við
skulum koma niður. sagði Leon
við René. (
Og fáeinum augnablikum síð-
ar sá Óskar þá niðri á götunni.
- Sjáið þið hann ekki?
— Nei.
— Hver þremillinn? Hann
hlýtur að vera þarna — á þess-
um bletti.
DÚN- OG
FIÐURHREINSUN
vatnsstíg 3. Sími 18740
SÆNGUR
REST BEZT-koddar.
Endumýjum gömlu
sængurnar, eigum
dún- og fiðurheld vei.
Seljum æðardúns- og
gæsadúnssængur —
og kodda af ýmsum
stærðum.
OMECil úrin
hsÍBnsfrægu
BIFREIÐAÞJONUSTA
Skoðun i nánd. Lagfærum rafkerf
ið. stillum hleðslu og vél. önn-
umst ennfremur alls konar smávið-
gerðir bifreiða. Opið frá kl. 8-7
Rafnýting s.f.
Melgerði 6 - Sími 41678
Kópavogi
AÐ RAFKERFINU
Herrusokkor
crepe-nylon <t 29.00
Miklatorg)
1 niður í skolpræsið?
— Það væri meiri óheppnin,
sagði Óskar.
Þeir leituðu enn um stund -
árangurslaust.
— Á ég að reyna að ná í
smið til þess að dýrka upp? kall
aði René til Óskars.
- Það er tilgangslaust á þess
um tíma sólarhringsins. Farið
bara upp í íbúð ykkar aftur.
Mér hefir dottið ráð í hug.
Meðan þeir voru á leið upp
hafði Óskar losað um langt og
breitt bretti, sem notað var sem
hilla, tekið af því ýmsa smá-
hluti, og bjóst til að brúa bilið
milli gluggans, sem var gegnt
glugganum á íbúð vinann'a.
Gróðurmold
Túnþókur
Flytjum heim.
AÐSTOÐ H.F.
Símar 15624 — 15434.
Fæst í næstu búð.
Auglýsið i VÍSI
RÉTTI
LYKiLLINM
0
4’