Vísir - 20.01.1966, Blaðsíða 15

V1 S IR . Fimmtudagur 20. janúar 1966.
75
Hvað varð af
Eftir
Louis Bromfield
-x
Önnu Bolton?
Það var svo margt, fannst
henni, sem þau áttu eftir að tala
um.
— Það er ekkert um að tala.
Það er meira en. endurgoldið
með ánægjunni af að hafa dreng
inn. Mér er það mikilvægt.
Vandræðaþögn ríkti smá-
stund.
— Ég heyri vonandi frá yður,
sagði hún.
— Ég skrifa ekki. Ég hefi ekk
ert heimilisfang. Það gæti líka
bakað yður óþæginda - jafnvel
reynzt yður hættulegt. Ég kem
aftur þegar ég get. Það er orðið
kunnugt, að ég er frændi mon-
*jör St. Genis.
Enn var stutt þöng.
— Hann er einn af okkur, bætti
hann við.
Og þá varð heni fyllilega ljóst,
að hann hafði trúað öllu, sem
hún hafði sagt honum, og að
hann treysti henni. Henni datt
alit í einu dálítið í hug, tók
lampann og fór inn í svefnher-
bergið. Hún kom aftur með
seðlabúnt með 1000 franka seðl
um í hendinni. Hún rétti honum
það og sagði:
— Takið við þessu —
Hún þagnaði, er hún sá, að
hann sótroðnaði.
— Það gæti ég ekki, Madame,
— peninga get ég ekki þegið.
— Þeir eru ekki handa yður
- heldur til þess að nota í þágu
þess málefnis, sem þér vinnið
fjnir.
Hann brosti, tók við því úr
hendi hennar, kyssti á handar-
bakið, rólega, virðulega og
horfði á hana af nokkurri for-
vitni.
- Þér eruð aðdáunarverð
kona. Margt furðulegt gerist nú
og óvænt, eins og það til dæm
is, að við skyldum hittast þarna
á þjóðveginum skammt frá Villi
ers. Góða nótt og guð blessi
yður og starf yðar.
Dymar lokuðust að baki hans.
Hann var farinn. Það var hætt
að rigna og komið tunglskin.
Andartak hallaði hún sér að
borðinu. Bros lék um varir henni.
Svo hellti hún víni í glas sitt,
settist fyrir framan arininn og
hugsaði um þetta allt fram og
aftur. Og brosið dó ekki á vör-
um hennar. Og það var komið
undir dögun, er hún loks fór í
rúmið, og steinsofnaði um leið
hún lagði höfuðið á svæfilinn.
Þegar hún vaknaði var ungfrú
Godwin farin út, en barnið lék
sér í leikgrind á gólfinu, sem
hafði verið smíðuð úr kassa-
fjölum.Ungfrú Godwin hafði beð
ið eldabuskuna að líta inn til
drengsins við og við. í fyrstu
fannst önnu að það sem gerzt
hafði kvöldið áður væri draumi
líkast, — að það væri eitthvað,
sem hún hefði gert sér í hugar-
lund, eins og hún oft hafði gert
sér í hugarlund hvernig allt
mundi verða, er hann kæmi aft-
ur. Upp á síðkastið höfðu nær
engin mörk verið milli raunvem
leikans og draumanna, einkum
síðan hún kom til Gerbevilliers.
40.
Nú var það næstum eins og
Tom hefði aldrei dáið og væri
kominn aftur til hennar. Andar
tak hugsaði hún: Kannski gerð-
ist ekkert í gærkvöldi. Kanski
var þetta draumur, hugarórar.
Kannski er ég að ganga af vit-
inu.
En þegar hún kom inn í litlu
setustofuna og sá vínflöskuna
og glösin á borðinu og gamla,
slitna leðurhanzka á gólfinu, fór
hún að hugsa um útlit hans og
klæðnað kvöldið áður. Það var
slæmt að hann skyldi gleyma
hönzkunum, hugsaði hún. Hann
getur þurft á þeim að halda. Og
hann er fátækur og getur kann-
ski ekki keypt sér aðra. - Og
þá minntist hún þess, að hún
ihafði látið hann fá alla þá pen-
inga, sem hún hafði handbæra,
15 þúsund franka, sem Von
Kleist hafði tekizt að fá senda
af inneign hennar í Svisslandi.
Hún brosti af tilhugsuninni, að
nú væri hún í andspyrnuhreyf
ingunni, og hefði lagt fram fé til
Ihennar, sem Þjóðverjar höfðu
ihjálpað henni að ná í.
| Svo flýtti hún sér að taka
upp hanzkana, eins og hún vildi
fela þá svo að enginn sæi þá —
fór með þá inn í herbergi sitt
og lagði þá innan um. vasaklúta
í efstu skúffunni í spegil-
kommóðu sinni. Það vakti á-
nægju og öryggiskennd með
henpi að hafa eitthvað í sinni
vörzlu, sem minnti á hann, eitt
hvað sem hann átti.
Um hádegisbilið kom ungfrú
Godwin heim og þegar hún leit
á Önnu sá hún á svip hennar,
að henni hafði sárnað, vegna
þess að hún væri að leyna hana
einhverju.
Anna lokaði dyrunum fram í
eldhúsið og sagði svo:
— Hann kom hingað í gær-
kvöldi.
— Hver?, spurði ungfrú God-
win.
| — Faðir drengsins.
11 — Ég tók eftir glösunum á
borðinu og hönzkunum.
— Ég kallaði ekki á þig, því
að ég vissi að þú varst svefn
þurfi. Og ég hélt, að fundum
iykkar mundi bera saman í dag.
{Ég komst ekki að því fyrr en
i hann var að fara, að hann kemur
[ekki aftur.
Anna fann, að ungfrú Godwin
trúði henni ekki, og hún sagði
við sjálfa sig. Ég hagaði mér
eins og átján ára, ástfangin
stúlka. Ég vildi hafa hann ein.
— En ef ungfrú Godwin hefði
verið þar hefði þetta verið eins
og heimsókn alókunnugs manns,
allt formlegt, — þau hefðu ekki
getað ræðzt við eins og þau
gerðu.
En þegar þær neyttu hádegis
verðar, sagði Anna henni alla
söguna, jafnvel frá peningunum,
sem hún gaf honum, og gamla
konan fylgdist með öllu af mikl-
um áhuga, að henni gleymdist,
að hún hafði farið á mis við þá
ánægju að sjá hann, en henni
hafði alltaf fundizt hann „allra
laglegasti maður“ og aðlaðandi.
En Anna losnaði ekki með öllu
við þann grun, að ungfrú God-
win teldi einhverjar fleiri ástæð-
ur hafa legið til grundvallar því,
að hún vakti hana ekki.
Daginn eftir, þegar Anna lagði
af stað til Parísar var ugnfrú
Godwin ekki alveg búin að fyrir
gefa henni. Það var einhver
kuldi í viðmóti hennar og henni
var þungt í skapi alla leiðina,
og ekki bætti það úr skák, að
lestin var yfirfull og daunillt loft
í henni.
í hvert skipti, er hún fór til
Parísar, fannst henni að lestin
væri óhreinni en í næstu ferð á
undan, að þrengslin væru enn
meiri í henni, og að farið væri
að sjá meira á fólkinu, og ömur
leikinn í andlitssvip þeirra meiri.
Lestin og þeir sem I henni voru
var eins smækkuð mynd af heilli
þjóð á ferð, heilli þjóð, sem mik-
il ógæfa hafði hent. Sannast að
að segja litu margir farþeganna
engu betur út en fólkið í flótta-
mannabúðunum.
Og í París var það engu betra.
Það var draugalegur bragur og
tómleikans þar á öllu, nær auð
stræti víða og þeir sem urðu á
vegi manns horfðu á mann með
grunsemd í augum. Hjá Gare
d’Orsau gat hún fengið sér leigð
an hestvagn og svo ók hún í
kvöldhúminu yfir ána og til Ritz
gistihúss. I bláleitu kvöldhúm-
inu var einhver dauðabragur á
! Louvre — eins og að í þessari
miklu höll væru nú aðeins vofur.
Bogarnir á Rue de Rivoli og
Ru Castiglione voru myrkvaðir
nema á þeim gat að líta smá,
bláleit ljós. Við og við sást ein
hverjum bregða fyrir undir þeim
eða í nánd við þá og hverfa svo
aftur.
Þegar til gistihússins kom
lágu fyrir henni skilaboð frá
Madame Ritz. Hún bað hann að
koma upp í íbúð sína. Hún væri
með mikilvæga orðsendingu til
hennar.
Hin aldna og virðulega frú
Ritz var klædd gömlum kjól. —
Hún sat að miðdegisverði, er
Anna kom upp til hennar. Gamla
frúin virtist mjög þreytt. Hún
hafði farðað sig eða púðrað og
það voru dökkir baugar undir
augum hennar. Pekinesarnir
sátu á stól við hlið hennar og
flosdúkur hafði verið breiddur
yfir búr kanarífuglanna1.
Þegar hún hafði skipað svo
fyrir, að koma skyldi með glas
handa Önnu, og þær höfðu
skipzt á nokkrum orðum um
ferðina, sagði hún:
— Ég hefi slæmar fréttir að '
færa. Þeir eru farnir að skjóta I
gísla til þess að hræða menn, i
svo að ekki verði framin fleiri i
hermdarverk.
Fyrsta hugsun Önnu var hve
heimskulegt þetta væri — að
það myndi reynast vita gagns-
laust, en svo kipptist hún allt
í einu ið, eins og hún hefði
fundið til mikils sársauka. Hann
vann í neðanjarðarhreyfingunni
og hvað sem var gat komið fyrir
hann. Og hann var í enn meiri
5Y E7UCATÍNS THEW- WE FEEU WE
CAW ALSO KEACH THE EL7EK, NATIVES...
AW7 TRY TO CONVtNCE THEM OF
THE PLAUSISIUTy OF PKESERVWS,
Hvemig leysir þú vandamáli' um skóla-
göngu barna þinna Peter? Til allrar ham-
ingju hefur Wasirihéraðið góðan skóla um
50 mflur 1 burtu.
Þetta var draumur, sem rættist Tarzan —
ekki aðeins fyrir börnin mín — en ryrir
ungmenni alira ættflokkanna, sem eiga land
að þessum geysistóra þjóðgarði.
Með því að mennta þau finnst okkur að
að við getum einnig náð til eidra fóiksins og
sannfært það um þörfina fyrir því að vemda
dýrastofninn.
ɧmma
andlitscreme
freyðibað
o .
ajpnn
oJULU CUUL fö
andlifsmaski
¥ 1 S I R
er
eina
síðdegisbiaðið
kemur
út
alla
virka
daga
allan
ársms
hring
ásbriftarsími
1-16-61