Vísir - 15.04.1966, Blaðsíða 15

lUTSKESTÍHG' WTUS'-mSS PKOttl
fLACE, KETEK'.J/W.AW 7kZTS OP 1)111
asiintiin /nnnm« afkicA-all<sathekEC?
i ; / ÖUMtUNt I Hlo V'tN
1 '''I 5W0UU? VCUOW
Hpi'ii WHEK6 WeCAM ðET
K# RIIT OP A 'LOAP OP
Ml' CONTKAZANP. sms\
kuw, ;
fLSASE!
uo, ;
■THAUtS!
'JUST- '
LOOKWð.
LET'S KEEKOUK
EyES M? EAK$
OfEH,KETEK!
amVtHiug
POKYOUL
JARZAN?,
MEKE-fORUOOOOf!
MAYÍE WE CAME TO
yrnE KtðHT f'LACEi
? APTEK ALU! m-
'"’T’fflltaii
— Ég hef verið að leita að þér,
sagði hún, og mér datt í hug, að
þú hefðir farið hingað. Það eru
komnir gestir, næstum kominn
tími til að setjast að borðum, og
þú átt eftir að hafa fataskipti.
Magðalena sagði ekkert, hún
var sótrauð í kinnum, og hún
hnyklaði brúnir. Hún gat ekki
dulið reiði sína og harm yfir, að
dýrmætt augnablik hafði verið
eyðilagt fyrir þeim. En ef til vill
var reiði hennar blandin ótta.
Hún dró andann ótt og títt.
— Gerðu svo vel að fá þér sæti,
Lupe, sagði Leo. Þetta er í fyrsta
sinn, sem þú sýnir mér þann heið-
ur að koma í skrifstofu mína.
Hún leit á hann og lék veikt
bros um varir hennar. Það var sem
henni væri skemmt, en í aöra rönd
ina eins og hún aumkaði hann.
Ekki var hann í vafa um, að henni
var mikið niðri fyrir, eigi síður
en Magðalenu, þótt hún leyndi því
vel, og var heldur ekki í vafa um,
að hún var reiðari Mágðalenu en
honum — jafnvel, að þessar tvær
konur heföu haslað hvor annarri
völl. Hér var um að ræða í raun-
inni alda gömul átök, sem áttu
sér stað kynslóð fram af kynslóð
milli kvenna. Lupe var búin að
taka á sig sömu skyldur og móö-
ir hennar tók á sínar herðar þegar
hún var ung. Lupe hafði lofaö syst
urdóttur sinni að leika lausum
hala á barnsaldri, en nú þegar
Magðalena var oröin kona, varð
hún að sætta sig við hefðbundinn
ættaragann. En samofið fram-
kvæmd á hinum hefðbundnu skyld
um, er hún tókst á hendur, var
hatur þeirrar konu, sem er að byrja
að reskjast á hinni ungu, sem er
í skapi til þess að bjóða öllu sem
gamalt var byrgin og njóta frjáls-
ræðis. Leo veitti því nú athygli í
fyrsta sinn, er hann leit á hendur
og háls Lupe og hörkulegan munn
svipinn, að fegurð hennar var
hrömandi, en Magðalena sem ný-
útsþmngin rós.
— Jæja, andartak, sagði Lupe
mjúklega, það er oröiö framorðið
og Við verðum aö hafa hraöan á.
Svo að þau sátu þama smástund
en þaö var eins og loftiö væri
þrungiö sprengiefni, og að friður
gat því aðeins haldizt, að hvert
þeirra um sig léti kyrrt liggja það,
sem þeim bjó í brjósti.
— Svo að þú ætlar til Santa Fe,
sagöi Leo, ég er smeykur um að
þá mupi ég ekki sjá þig oft hér.
— Nei, sagði Lupe og brosti þving
uðu brosi, ég verð lengi að heiman.
Hún reis á fætur.
— Komdu Magðalena, sagöi hún
nú í skipunartón.
Nokkrar sekúndur sat Magðalena
grafkyrr. Leo fannst horfur ískyggi
legar. Ætlaði Magðalena að þráast
við að hlýða? En svo reis hún á
fætur og þær kvöddu hann báðar
með handabandi. Og nú tók Magða
lena til máls, en yfir varir hennar
hafði ekki komið eitt orð frá því
móðursystir hennar kom. Hún
mælti á ensku og var það hálfgerð
móögun við Lupe, sem vart skildi
orð í því máli.
— Vertu sæll, Leo, sagði hún,
ég veit ekki hvenær fundum okkar
ber saman aftur, en þú mátt ekki
efast um það, að ég gleymi þér
I aldrei, og ég þakka þér fyrir hvað
þú hefur alltaf veriö góður við mig.
Hann fylgdi þeim til dyra, þar
sem Lupe sagði ,,adíós“ og Magða
lena ,,Goodbye“. Og svo horfði hann
á eftir þeim, unz þær hurfu út í
myrkriö, og hann var í vafa um
hvort Magðalena mundi nokkum
tíma koma aftur til Don Pedro.
Sennilegt var að hún yrði áfram í
Santa Fe þar til hún giftist, og ef
hún kæmi ógift, mundi Lupe vaka
yfir hverju hennar spori þar til hún
gengi upp að altarinu. Barátta virt
ist hafin milli þessara tveggja
kvenna og hann var sjálfur utan
vettvangs þeirrar baráttu.
Sjöund! kafli
I.
Leo hafði ávallt fundizt mikil til
breyting í því er ókunnugir komu
í búð hans, en af komum þeirra
hafði líka iöulega. leitt, að hann
komst í nokkurn vanda, og haföi
svo verið allt frá því hann stofnaöi
verzlunina. Hann var þorpsbúi í
rauninni, en póstleiðin milli Santa
Fe og E1 Paso var ekki nema í
mílu .vegar fjarlægð frá verzlun-
inni, svo að segja mátti, að hann
ætti heima við aðal umferðaræð.
Fjölgaði þeim ferðamönnum sem
áttu leið þama um og komu í
Tienda Mendes, og því meira sem
verzlunin varð kunnari og kunnugt
hversu góðrar fyrirgreiðslu ferða-
menn nutu þar. Varla leið svo vika
að hann sæi ekki hinum megin við
búöarborðið eöa gegnt sér þar sem
hann sat f skrifstofunni einhverja,
sem hann hafði aldrei augum lit
ið fyrr, og meðal þeirra vom menn
ólíkir öllum þeim, sem hann áður
hafði séð. Málmleitarmenn, kú-
rekar og liðsforingjar vom fjöl-
mennastir, en eitt sinn kom verk
fræðingur til einhverra athugunar
starfa á landamærunum, eitt sinn
þjóöfræöingur frá Washington,
öðru sinni trúboði, sem hafði feng
ið þá flugu í kollinn að fá Hopi-
rauðskinna til þess að taka trú
Baptista, og eitt sinn kom skraut-
búinn Mexikani, sem átti heima ein
hvers staðar sunnan landamæranna
og komst Leo að þvl síðar, að hann
var frægur bófaforingi. Hann reið
í þungum silfurslegnum hnakk,
bar fimmtíu dollara hatt á höfði og
var hinn háttvísasti f allri fram-
komu.
Flestir þeirra, sem eiga mikil
skipti við ókunnuga, verða fljót-
lega dómbærir á það hverjum er
að treysta og hverjum ekki. Leo
var stoltur af því hve snemma
hann varð góður mannþekkjari.
Hann spurði sjálfan sig ávallt
tveggja spurninga. önnur var: Er
þessum manni að treysta? Hin: Er
hann þess verður ,að við hann sé
rætt. Sumir, eins og bófinn frá
Juarez, höfðu gnægð fjár, aðrir áttu
ekki grænan túskilding. En fyrir
öllum var svo ástatt, að um ein
hverja þörf var að ræða, sem bæta
þurfti úr. Það kom sjaldan fyrir
aö Leo léti nokkum mann fara bón
leiöan til búðar sinnar og aldrei lét
hann mann fara frá sér hungraðan.
Ef hann hefði gert það hefði hann
brotið óskráð lög allra landa, sem
byggjast. Hann lánaöi stund
fé mönnum, sem hann hafði
séð. Peningalausir kúrekar
og máámleitarmenn buðu oft byssu,
eða spora tii tryggingar
greiðslu.. Þá horfði Leo á manninn
fast og lengi og tók ákvöröun um
hvort hann tæki við einhverju til
tryggingar, og hætti þá stimdum
á, að taka ekki við neinu, í trausti
þess að maðurinn reyndist skilvfs.
Vanalega ályktaði hann rétt um
hverjum var hægt að treysta og
hverjum ekki.
Reynsla hans var sú, að augn-
svipurinn gæfi til kynna hvort
menn væm heiðarlegir eða ekki,
rödd þeirra og hvemig þeir fluttu
mál sitt. Honum reyndust ávallt
traustverðir þeir, sem töluðu hægt
og rólega og horfðu beint í augun
á honum, einkanlega ef þeir
krydduðu mál sitt blótsyrðum.
Tunguliprum mönnum með flökt-
andi augnaráð var • ekki að
treysta.
Meðal þeirra sem ávallt komu
annað veifið voru reiðmenn, með
barðastóra hatta á höfði, á háhæl-
uðum skóm, og vopnaðir Colt
skammbyssu, sem þeir bám í hylki
hægra megin. Vanalega voru þeir
að öðru leyti aðeins klæddir brók-
um og skyrtum, og jakka, þegar
kalt var í veðri, hattinn, háhæluðu
skóna og byssuna vantaði aldrei.
Málfar allra var með sama blæ,
drógu seiminn á sama hátt, vom
tregir til að ræða um sjálfa sig og
vom kurteisir, einkum gagnvart
konum. Kæmi kona þar sem þeir
vom staddir brást það ekki að þeir
tóku f hattbarðið. Allir sögðust
vera kúrekar, og fljótt á litið eins
og steyptir sama móti — litu út,
eins og menn almennt gera sér í
hugarlund, að kúrekar líti út. En
ef skyggnzt var undir yfirborðið
vpm Jpeir harla ólíkir og erfitt að
géra sér grein fyrir þeiml Sumir
vom á hálfgerðum flækingi, í at-
vinnuleit, sumir áttu jarðarskika,
eða jafnvel stórar jarðir, aðrir
vom verkstjórar á jorðum, sumir
fastráðnir nautahirðar. Enn aðrir
nautgripa og hestaþjófar, vopn-
slyngir og harðskeyttir, og stiga-
menn sumir. Það var því býsna
erfitt að átta sig á heiðarleika
þeirra og sjaldnast sögðu þeir
neitt, sem gat verið til neinnar leið
beiningar í þessum efnum.
Dag nokkum kom piltur, varla
yfir 17 ára, inn í búðina, fremur
smár vexti, til birgöakaupa, og
meðal annars keypti hann skotfæri
í sexhleypu. Hann var síglottandi,
svo að skein á gulleitan tanngarð-
inn, og vom í honum tvær skögul-
tennur gtíðar stórar. Hann kvaðst
heita Bonney, sagði ekkert frekara
en aðrir slíkir um starf sitt eða
hvað hann hugðist fyrir, en var
annars ræðinn og gat þess, að hann
væri frá New York. Leo bauð hon-
um til miðdegisverðar, því að hon-
um þótti gaman við hann að
spjalla og þeir ræddu margt um
New York, og hvor um sig rifjaði
upp bernskuminningar. Bonney
lofaði að líta inn aftur, ef hann
ætti þama leið um, en hann kom
í aldrei, og það var ekki fyrr en
| fjórum árum seinna, sem Leo
| komst að því hver gestur hans var
| í raun og veru. Hann var hinn al-
| ræmdi Billy kiðlingur — Billy the
■ Kid.
Sumarið sem Magðalena fór
með Lupe til Santa Fe kynntist
Leo af tilviljun Robert nokkmm
Coppinger. Það vildi svo til, að
hann var einn í búðinni, þegar
hann sá manninn stíga af baki,
veitti því athygli, að hann reið há-
um hesti, gráum, og mundi fákur
Fermingnr-
• •• #• r r
giofin i «sr
Gefið menntandi og þrosk-
andi fermlngargjöf:'
NYSTROM
Upphleyptu landakortin og hnett-
imir leysa vandann við landafræði-
námið. — Kortin innrömmuð með
festingum. Fæst í næstu bókabúð.
Heildsölubirgðir:
Árni Ólafsson & Co.
Suðurlandsbraut 12. Simi 37960.
betur
meö
m
•'uUett
Eianz-
iirlesll)
glans
hárlagningar-
vökva
V í SIR . Föstudagur 15. apríl 1986
Höldum augum og eyrum opnum, Peter.
Einhver hérna inni ætti að vita hvar við
getum losnað við skinnahlaða.
Romm, takk fyrir. Vilt eitthvað, Tarz-
an? Nei, þakka þér fyrir, ég horfi aðeins i
kringum mig.
Skemmtilegur staður Peter. Dreggjar allra
Afríku samankomnar á einum stað, kannski
við séum á rétta staðnum eftir allt saman.
HIILDtðLDNXðDIK
ISLENZK ERlENDAVERZLUNARléLAI3®HF
f»AMl«IÞJlBRtTT»HW AMMTH HT
S>