Dagblaðið Vísir - DV - 16.01.1982, Blaðsíða 8

8
DV-HELGARBLAD. LAUGARDAGUR 16. JANÚAR 1982.
' MSBIAÐIÐaWWlM
Srfálst, aháá daghlað
Útgáfufólag: Frjóls fjölmiölun hf.
Stjórnarformaöur og útgáfustjóri: Sveinn R. EyjóKsson.
FromkvœmdoBtjóri og útgáfustjóri: Hörflur Einarsson.
Ritstjórar: Jónas Kristjánsson og Ellert B. Schram.
Aðstoðarritstjóri: Haukur Helgason.
Fróttastjóri: Sœmundur Guflvinsson.
.! Augiýsingastjórar: Páll Stefánsfön og Ingólfur P. Steinsson.
Ritstjórn: Sfðumúla 12—14. Auglýsingar: Síflumúla 8. Áfgreiðsla, áskriftir, smáaugiýsingar, skrifstofa:'
Þverholti 11. Sfmi 27022.
:Sími ritstjómar 86611.
Setning, umbrot, myndo- og plötugerfl: Hilmir hf., Síðumúla 12.
Prentun: Árvakur hf., Skerfunni 10.
*. Áskriftarverð ó mánufli 100 kr. Verfl í lausasölu 7 kr. Helgarblaö 10 kr.
Ríkisstjórnin riðar til falls
Heldur betur hefur dregið til tíðinda í sjómannadeil-
unni. Ekki eru það allt góð tíðindi fyrir sjómenn né
ríkisstjórn.
í fyrstu hafði ríkisstjórnin hugsað sér að leysa
gengismálin, fiskverðið og sjómannasamningana í
einum pakka. Þegar kjaradeilan dróst var tekin
ákvörðun um gengislækkunina, þó þannig, að 12%
gengisfelling var byggð á þeirri forsendu að fiskverðs-
hækkun væri ákveðin í samráði við fiskseljendur.
Sjávarútvegsráðherra gaf út loforð um niðurfellingu
olíugjaldsins um næstu áramót, að sjómenn fengju
sömu hækkun 1. mars næstkomandi og aðrir launþeg-
ar og fiskverð hækkaði nú um 19%. Um síðastnefnda
atriðið eru deildar meiningar, þar stangast fullyrðingar
á. Ráðherrann vísar þvi alfarið á bug, að hann hafi
gefið loforð um 19% fiskverðshækkun og sá ágreining-
ur, jafnframt því, að skyndilega var upplýst, að fisk-
verðið yrði ákveðið með fiskkaupendum, hefur sett allt
á annan endann.
Á þessu stigi málsins er erfitt að dæma um hvað
gerst hefur á bak við tjöldin. Allt bendir þó til þess, að
ríkisstjórnin hafi vísvitandi teymt sjómenn eins langt
til samkomulags á þessum grundvelli, í traustii þess, að
þegar fiskverð lægi fyrir, myndu sjómenn heykjast á
verkföllum og frekari mótmælum og láta lægra fisk-
verð yfir sig ganga.
Athyglisvert er einnig í þessu sambandi, að á sama
tíma og sjómönnum er gefið loforð um sömu hækkun
1. mars og verðbætur annarra launþega nema, talar
sjávarútvegsráðherra um 7% hækkun, enda þótt allir
útreikningar bendi til 11—12% hækkunar. Ekki virðist
því enn hafa verið lokað á þann möguleika að skerða
vísitölubæturnar, eða þá hitt, að ætlunin sé að falsa
visitöluna með stórfelldum niðurgreiðslum.
Eins og málin standa nú, er deilan í óleysanlegum
hnút. Ríkisstjórnin hefur gefið út fiskverðið án þess að
flotinn sigli úr höfn.
í þeim umræðum sem fram hafa farið, hafa ráðherr-
ar margsinnis gefið í skyn, að ef deiluaðilar sættust
ekki á sjónarmið ríkisstjórnarinnar gæti svo farið að
stjórnin færi frá. Nú er sú staða komin upp, og allt
getur gerst. Spurningin er hins vegar sú, hvort Alþýðu-
bandalagið gráti það ekki þurrum tárum, þótt stjórnar-
slit yrðu. Innan flokksins er sú skoðun ríkjandi, að
efnahagsmálin séu komin í slíkt öngþveiti, að hyggilegt
sé að koma hvergi nærri þeim harkalegu ráðstöfunum,
sem nauðsynlegar eru. Að minnsta kosti þurfi fyrst að
efna til kosninga og fá lengri tíma til athafna. Alþýðu-
bandalagið telur, að eftir því sem nær dregur sveitar-
stjórnarkosningunum, því verra verði að sprengja
stjórnina.
Nú sé tækifærið, ellegar ekki fyrr en í sumar eða
haust.
Framsóknarmenn vilja ekki slíta stjórnarsamstarf-
inu, en eru í meira lagi óhressir og vonsviknir með
óábyrga afstöðu Alþýðubandalagsins og eru á báðum
áttum.
Þótt óhuggulegt sé til þess að vita, að svo kaldrifjað-
ar vangaveltur eigi sér stað þegar flotinn liggur í höfn
og atvinnulífið í landinu hefur stöðvast, þá eru þetta
því miður staðreyndir. Ábyrgðin og þolið reynist ekki
meira. Pólitískar spekulasjónir eru ráðherrunum ofar í
huga en afleiðingar þess að skilja atvinnulífið eftir í
rúst.
Af öllu þessu er ljóst, að það hriktir víðar í stoðum
en á samninga- og sjómannafundum. Ríkisstjórnin
sjálf riðar til falls.
ebs.
„Heldurðu
ekki
aö þú æftir
frekar að fá þér
Þotu, vina?"
Tilveran er fallvöllt og allt það en
nú er kominn dýrðlegur laUgardagur.
Laugardagar eiga að vera til lukku,
eins og allir vita, og eitt það bezta við
þá er að í kjöífar þeirra fylgja
sunnudagar. Að vísu koma síðan oft-
ast mánudagar en við skulum ekkert
tala um þess háttar neikvæða og
niðurdrepandi hluti. Auk þess tók
menn í Reykjavík og nágrenni kann-
ast við og halda að ég hafi fengið að
láni hjá Þjóðminjasafninu. Síðan
voru það skiðin og allt það tæknilega
dót. Raunar vil ég nota þetta tæki-
færi til þess að taka fram að það er
ósatt að Vetrarhjálpin hafi hlaupið
undir bagga með mér i þeim efnum.
Ég keypti þetta sjálf. Valdimar örn-
Sekúndubrotum síðar kom i ljós að
hugulseminhafði ekkiannaði för með
sér en að hver einasta hræða á
staðnum varð vitni að mjög svo
óheppilegu atviki.
Sem ég kem þarna á þúsund ktló-
metra hraða og önnum kafin við að
iifa þetta af sprettur ekki upp kvik-
indis steinnibba er áreiðanlega hafði
í skiðaiþróltinni getur margt farifl A annan veg en til stóð f upphafi.
ég greinilega fram „oftast” því hver
veit nema þessu kunni að verða breytt
og í blaðamennsku er allur varinn
góður.
Ég hef það fyrir víst að „opnað”
verði í Bláfjöllum í dag og hef uppi
djörf áform um að hætta mér á skíði,
ásamt syni mínum sem er miklu betri
skíðamaður en ég. Nóg um það,
þarna var ég aftur komin á neikvæða
braut. Vegna skíðaáætlana þessara
minnist ég annars laugardags sem
var ekkert dýrðlegur. Það var eigin-
lega einn af þessum svörtu dögum
sem maður fer leynt með og ræðir
ekki nema í þröngum hópi vina —
eins og núna til dæmis.
Þennan ákveðna laugardag var
hörkufrost og aftakarok. Því var
ekki líklegt að margir væru á skíðum
og upplagt fyrir mig að fara þessa
fyrstu skíðaferð vetrarins. Ég ætlaði
nefnilega ekki að láta múg og marg-
menni verða vitni að því að ég bryti í
mér hvert bein og færi niður brekk-
urnar í stíl sem minnti meira á ör-
væntingarfulla belju á svelli en Inge-
marStenmark.
Ég bjó mig í mitt fínasta púss:
Annan þessara skíðabúninga sem ég
fékk fyrir tuttugu árum og allir skíða-
ólfsson er til vitnis um það — ef hann
man svo langt aftur í tímann.
Sonur minn kom með. Hann leit
auðvitað út eins og geimvera, búinn
öllu því nýjasta og var yfirleitt mjög
ósmekklegur í alla staði.
Vegna veðurs var hvergi opið nema
í Hveradölum og þangað var ferðinni
heitið. Þetta var að kvöldi og fyrst í
stað leizt mér mjög vel á allar að-
stæður. Fárviðrið gerði það að
verkum að einungis örfáir ofurhugar
voru mættir, auk okkar. Grjótnibbur
stóðu upp úr þunnu snjólagi og
harðfennið var með þeim ólíkindum.
að ég hafði jafnvel ástæðu til þess að
binda töluverðar vonir við að sumir
þeirra mættu yrðu bráðlega fluttir af
staðnum í sjúkrabíl svo enn myndi
fækka.
Vegna þess eins að ég er mikil
hetja áræddi ég að fara upp í lyft-
unni og nýta mér þetta einstæða
tækifæri. Ég stóð þarna uppi, alein í
heiminum, og hugsaði, þar til enginn
var eftir í brekkunni; allir voru
komnir niður og stóðu þar í litlum,
skjálfandi hnappi. Þá fyrst lagði ég
af stað því ég ætlaði ekki að brjóta
fleiri bein en mín eigin, sem var nú
huggulegt og tillitssamt af mér.
legið í leyni og beinlínis beðið eftir
mér.
Ég tekst á loft og þýt nú eins og
raketta niður það sem af er brekk-
unni. Ekki var viðlit að draga úr þeim
hraða á neinn hátt né einu sinni snúa
sér. Höfuðið vissi í „akstursátt” og
armarnir stóðu út, sinn til hvorrar
hliðar, áfastir þó, eins og ég væri í
flugsundi. Það er alveg hægt að
biðja heilt Faðirvor á svona tíma,
þótt skammur sé. Maður gerir það
bara eins hratt og frekast verður við
komið, vitandi að það kann að verða
hið síðasta í atburðaríku lífi.
Þegar ég nem staðar, rétt við
skúrinn og við tærnar á áhorfend-
um, stendur þar ekki skaðræðið hann
Ásgeir, skíðakappi, sem ráðið hefur
öllu í Hveradölum og Bláfjöllum svo
lengi sem elztu menn muna.
„Franzisca mín,” segirdýrið. „Held-
urðu ekki að þú ættir frekar að fá þér
þotu, vina? Þetta fer svo illa með
skíðabúninginn þinn.”
Ég gat ekki annað en hlegið en
þetta atvik er mér samt viðkvæmt
mál svo þið megið engum segja.
Vonandi gengur mér betur í dag.
-FG.