Dagblaðið Vísir - DV - 19.09.1983, Blaðsíða 30

30
DV. MANUDAGUR19. SEPTEMBER1983.
Brúnó Podleck: Islenski hesturinn er einstakur sem fjölskylduhestur og Helga Berzau: Kann œttir fslanskra hesta elns og besti stóðbóndi ó islandi.
vinsældir hans fœrast sifellt i aukana.
FRÁBÆRIR HÆFILEIKAR
ÍSLENSKA HESTSINS
GERA HANN EINSTAKAN
SEM FJÖLSKYLDUHEST
Bruno Podleck og Helga Berzau sótt
heim í Wiesenhof í Svartaskógi
Brúnó og Helga horfa yfir merar-
stóðið. Margur hrossarœktar-
maðurinn ó Íslandi væri fullsæmdur
af þeim ættum sem standa að baki
merunum og trippunum.
Sú skjótta er með 22. folald sitt við
hiið sér og það 23ja í maganum.
Hún hefur verið i eigu Podleckætt-
arinnar alveg frá því að þeir keyptu
sór sin fyrstu hross frá íslandi 1959.
Merarnar eiga folöld á hverju óri úti
eins og á íslandi og folöldunum er
aidrei slátrað nema eitthvað sér-
stakt komi fyrir. Þess vegna skiptir
ætt og ræktun svo miklu máli fyrir
þó útlendinga, sem kaupa kynbóta-
hross.
Afstaöa Islendinga til útflutnings á
islenskum hrossum er mjög misjöfn .
Sumir telja að alls ekki eigi að flytja út
hross, hestamir séu og hafi verið félag-
ar þjóðarinnar í landinu í gegnum súrt
og sætt, og þess vegna eigi ekki aö
launa þeim þjónustuna meö því að
láta þá í hendur einhverra útlendinga.
Aðrir telja þetta óþarfa tilfinninga-
semi enda sæki landinn sjálfur mjög til
útlanda og ekki þurfi að efa að jafnvel
fari um hrossin í útlandinu og fólkiö.
Hitt beri að athuga að hestamir séu
ekki gefnir úr landi og fyrst og fremst
eigi að koma við eins mikilli verð-
mætasköpun i landinu í þessum út-
flutningi og öðrum. Þessir menn legg ja
áherslu á það að aðeins séu fluttir út
fulltamdir gæðingar og alls ekki seldir
nema mjög hátt verð fáist fyrir þá.
Þessir aðilar gjalda mikinn varhug við
útflutningi stóðhesta og hryssa vegna
þess einfalda kaupsýslusjónarmiðs að
útlendingar geti þá farið aö keppa við
okkur sjálfa með ræktun, tamningu og
sölu á gæðingum.
Þriðja sjónarmiðið heyrist einnig.
Það sé um að gera að flytja nógu mikið
út af þessum hrossum. Þau séu hvort
sem er alls staðar til óþurftar. Nagi
gras fósturjarðarinnar niður í rót svo
liggi við landauðn af uppblæstri eða að
þau hirði alla beit annarra ferfætlinga
þannig að kvikfjárrækt í landinu legg-
ist niður og þar með landbúnaðurinn..
Þessu sjónarmiði fylgir g jaman sá við-
auki að hestar séu bestir saltaðir ofan í
tunnu, svo að ekki er fyrir aö fara með-
aumkun með skepnunni.
Þá eru til þeir sem h'ta á vinsældir ís-
lenska hestsins sem bestu landkynn-
inguna og telja að þjóðin eigi að hjálpa
útlendingum við að rækta hann, þar
sem enginn annar sé til þess líklegri að
halda nafni landsins á lofti og sveipa
það meira að segja talsverðri dýrð.
Þetta sjónarmið á sér líka talsmenn
erlendis eða eins og formaöur þýska
Islandshestasambandsins, prof. dr.
Walter Gueldner, oröaði það: „Hestur-
inn er ykkar besti ambassador. ” Hvort
hann vissi um aðra fleyga viðmiðun
þessarar kurteisu stéttar við þorskinn
skal ósagt látiö, en víst er um það að
margir útlendingar eru furðu lostnir
yfir þeim búraskap Islendinga aö hafa
á móti því að útlendingar rækti ls-
landshesta, vegna þess að Island verði
alltaf Mekka og Medina þeirrar rækt-
unar og augu þeirra sem í því standa
muni beinast til Islands likt og Forn-
Grikkir litu til véfréttarinnar í Delfí
forðum.
A engan hátt skal lagður dómur á
þessi sjónarmið en í framhaldi af
Evrópumeistaramótinu í Þýskalandi
var forvitnilegt að heimsækja einn Is-
landshestabúgarð og fyrir valinu varð
Wiesenhof búgarðurinn í Svartaskógi,
rétt hjá Karlsruhe. Þar ræður ríkjum
hinn þekkti Islandsvinur Bruno Pod-
leck og kona hans, Helga Berzau.
Brúnó er sonur Franz Podleck í Bonn,
sem eignaðist sinn fyrsta Islandshest
1959, þ.e. nokkrum árum eftir hina
frægu ferð Gunnars Bjamasonar til
Evrópu með nokkra Islandshesta og
allt málið er síðan sprottið af.
Það furðanlega við að koma í heim-
sókn til Wiesenhof er að tilfinningin er
sú sama og að koma í heimsókn á ís-
lenskan sveitabæ og má segja aö það
séu stór orð. Þarna er létt yfir öllu og
tíðarfarið er til umræðu, þótt vanda-
málið sé ekki slagvirði og rok, heldur
þrjátíu stiga hiti daginn út og inn og
sólskin, þannig að grasið nær ekki að
gróa. Okkur er fylgt um landareignina
sem er um 150 hektarar og ber um 200
hross af íslenskum stofni auk naut-
gripa. Þá eru nokkrir stórir evrópskir
hestar í umhirðu þar. Reiðskóli er
starfræktur og hótel í því sambandi,
þar sem milli tuttugu og þrjátíu manns
geta gist með góðu móti.
Hrossunum er beitt á um tveggja kiló-
metra kafla meðfram heimreiðinni.
Þar rennur tær lækur í dalbotni og
gróður og landslag minnir helst á sög-
ur úr Vínarskógi, ef fólk er á annað
borð móttækilegt fyrir rómantík og
söng þá stundina. Því miður hefur ver-
ið svo þurrkasamt í sumar að bóndinn
hefur neyöst til þess að taka hrossin í
vetrarhólfið heima viö bæ, þar sem
þeim er gefið gras.
Brúnó er í rauninni framkvæmda-
stjóri fyrir þessum rekstri því eigandi
Wiesenhof er dr. Hoffmann, háskóla-
prófessor. Hann á sér fallega litla höll
á landareigninni og þar fyrir utan eru
f jórir íslenskir reiöhestar hans á beit.
Brúnó greiðir honum svo leigu af