Alþýðublaðið - 12.05.1967, Blaðsíða 13

K.ÓRAyjO.G.SBÍO
Sími 4198*
Djöflaveiran
ÍSLENZKUR TEXTI.
(The Satan Bug)
Hörkuspennandi og mjög vel
gerð amerísk mynd í litum og
Panavision.
Richard Basehart.
Endursýnd kl. 5 og 9.
Bönnuð börnum.
Þögnin
Mynd Ingmar Bergman sýnd
vegna fjölda áskorana kl. 9.
Bönnuð börnum innan 16 ára.
HAFNAR-
FJÖRÐUR,
NÁGRENNI
Iíöfum opnað aftur eftir
gagngerðar breytingar.
★
Höfum meðal annars
Grillsteikta kjúklinga
Grísakótilettur
Hamborgara
Samlokur
heitar og kaldar
Smux-t brauð.
★
Komið og reynið viðskiptin.
★
Takið með heim.
★
MATSTOFAN
Reykjavíkurvegi 16.
Hafnarfirði
Sími 51810.
Tökum að okkur alls kon-
ar matarveizlur. Pantið í
síma 51810 og 52173.
BÍLAMÁLUN -
RÉTTINGAR
BREMSUVIÐGERÐIR O. FL.
BIFREIÐAVERKSTÆÐIB
VESTURÁS HF.
Súðavogi 30 — Sírnl 35740.
AUGLÝSK)
í AiþýSublaððnu
Framhaldssaga eftir Nicholas Johns
FANGI ÓTTANS
ert tunglskin og lágskýjað. Þó
glugginn á herbergi hennar
væri opinn var kveljandi heitt.
Hvert gat Chris hafa farið á
slíku kvöldi? Dale búgarðurinn
var afskekktur, margar milur
frá mannabústöðum. Hefði
Chris ætlaði til Torsmoore hefði
hann tekið jeppann. En hann
var farinn. Hann. gekk um einn
á heiðinni, niðursokkinn í þunga
þanka.
Loks gat Hervey ekki afbor
ið það að sitja þama og bylta
sér. Hún fór í slopp sinn og
gekk niður í eldhúsið. Þar
setti hún brenni á arininn og
horfði á logana sleikja viðina.
Hún stóð enn og hlustaði. En
ekkert heyrðist nema snark elds
ins á aminum.
Til að róa taugarnar talaði
hún við hundinn, sem lá fyrir
framan arininn. Sam Truscott
hafði keypt Fury handa Chris
og hundurinn var þegar orðinn
einn meðlimur fjölskyldunnar.
Löngu síðar meðan hún var
að hita sér te heyrði hún braka
í hliðinu. Hún hljóp að glugg
anum.
Vera kom yfir hlaðið. Hún
stóð eins og stytta en slappaði
aL Þegar hún heyrði lykli stung
ið í skrá. Þetta hlaut að vera
Chris. Henni létti og hún setti
meira te á könnuna.
Þegar eldhúsdymar opnuðust
greip Hervey andann á lofti.
— Chris, stundi hún. Augu
hennar urðu stór af ótta þegar
hún sá manninn, sem stóð í
gættinni. Andlit hans var þak
ið blóðugum rispum.
— Hvað kom fyrir spurði
hún titrandi.
Augnatillit hennar hlýtur að
hafa sýnt honum hve hræðileg
ar hugsanir voru í huga henn
ar.
Hann hló biturt.
— Hvað
— Hvað heldur þú? spurði
hann beiskt. — Segðu mér það.
Hvað heldur þú?
Hún kyngdi. — Þú ert særð
ur, sagði hún.
— Það er ekki að furða,
svaraði hann. — Það er kol-
dimmt fyrir utan. Ég datt alla
vega beint á hausinn inn milli
þyrnirunnar og slapp óbrotinn.
Henni létti svo að hana lang
aði til að gráta. Án þess að
velta ástæðunni fyrir sér spurði
hún áköf:
— Seztu. Ég skal þvo þér.
Ég er með heitt vatn hér.
— Takk.
Það tók hana ekki Janga
stund að hreinsa sárin. Þau
voru öll grunn. Hún fann að
hann virti hana ákaft fyrir sér
meðan hún laut yfir hann.
— Svona, sagði hún. — Nú
læknast þetta allt.
Hann greip skyndilega um
handlegg hennar og hélt henni
fast.
— Hervey, hvað áleizt þú,
þegar þú sást mig koma inn
um dymar rétt í þessu?
Þegar hún svaraði engu hert
ust greipar hans um úlnlið henn
ar. — Segðu það! sagði hann
heimtandi. Hún sá að vöðvi í
kjálka hans krepptist saman og
hún reyndi að segja eitthvað
en kom engu orði upp.
10
— Þú þarft ekki að tala.
Ég þekki svarið, sagði hann.
Rödd hans var hrygg. — Jafn
vel nú trúir þú ekki. — Bíddu
til morguns og vittu hvort ein-
hver var myrtur á heiðinni.
Samt myndirðu efast.
Hervey tók höndina til sín.
Ringlingurinn gerði hana reiða.
—• Hættu að tala svona! mót
mælti hún.
Hann reis á fætur, ýtti henni
til hliðar og gekk að gluggan-
um svo leit hann á hana.
—• Því ætti ég að þegja?
Svipurinn á andliti þínu, augna
tillit þitt — það hef ég séð hjá
mörgum. Ég þekki slíkan svip.
Allir reyna að láta sem í ekk
ert hafi í skorizt en ég veit að
allir álíta að ég sé skrímsli sem
ætti að vera í búri.
Hervey gekk til hans.
— Ég álít þig ekki skrímsli,
mælti hún lágt.
Hann leit á hana um stund,
svo út um gluggann. Hann svar
aði ekki orðum hennar fyrr en
löngu seinna, þá sagði hann:
— Ég fór út til að vera einn,
Hervey. Því gekk ég um heið-
ina. Ég óttaðist einmanaleikann
til þessarar stundar. Ég vildi
hugsa frjálst — og muna. Hann
leit við og henni fannst hann
brotinn maður. — En í kvöld
horfðist ég í augu við sannleik
ann og ég vissi að ekki er
unnt að lifa án þess að hugsa.
Aftur þagði hann.
—• Hvað, Chris? Hana lang
aði svo mjög til að hann héldi
áfram að tala en hann lokaði
sig inni í skel sinni. Hann svar
aði ekki spurningum hennar
lieldur settist þreytulega.
Um stund starði hann inn í
eldslogana á arninum, svo sagði
hann þreytulega:
— Ég hefði ekki trúað því
fyrir tveimur árum, að þetta
yrði mitt hlutskipti. Ég var lög-
gfiltur endurskoðandi og mér
gekk vel. Framtíðin leit far-
sællega út. Ég hafði verið í
Flughernum og var enn í vara-
liðinu og því hélt ég mér í æf-
ingu með því að stökkva út í
fallhlíf, þannig að beðið væri
eins lengi og unnt væri með að
opna fallhlífina. Ég naut þess.
Naut æsingsins.
Hann þagnaði og Hervey gerði
enga tilraun til að rjúfa þögn-
ina, en hún kreppti hnefana og
beið þess að hann héldi áfram
játningunni. Nú tók hann aftur
til máls, rólega og gætilega.
— Svo hitt'i ég Anítu. Það
þekkir þú allt. Rödd hennar var
næstum hljómlaus. — Eg hefði
átt að hlusta á Helen, systgr
hennar. Hiin reyndi að aðvara
mig við því að taka Anítu al-
varlega.
— Var Helen ástfangin af
þér? spurði Hervey blíðlega.
— Ég held það, en þá vissi
ég það ekki. Nú veit ég, að svo
var. Hann talaði hraðar. — Ef
ég aðeins vissi, að svo var
ekki.
- Við hvað áttu?
Andlit hans var fölt og tekið.
Glampinn í augum hans var
horfinn.
— Skilui’ðu það ekki, Hervey?
Ef hún elskar mig, er það lygi
að ég hafi verið hjá henni með-
an Aníta var myrt.
Hervey gat ekki lengur þolað
að horfa á tekið andlit hans.
Hún greip um hendur hans og
hélt' fast.
— Kveldu þig ekki svona,
Chris. Þú veizt að þú myrtir
Anítu ekki. Hún leit á hann
og sagði með miklum þunga:
Ég trúi á sakleysi þitt.
Hann bar hendur hennar að
vörum sér og kyssti þær, svo
sleppti lxann henni og gekk
til dyra. Rödd hans skalf er
hann sagði:
— Þakka þér fyrir, hve vin-
gjarnleg þú ert við mig, Hervey
Góða nótt!
Hún fór ekki að hátta strax.
Hún beið unz eldurinn á arnin-
um var brunninn til ösku og
reyndi á meðan að átta sig. Hún
þurfti að fá svar við svo mörg-
um spurningum.
Því hafði ótt'i hennar við Chris
horfið svo skyndilega? Því trúði
hún í blindni, að hann væri
ekki morðingi? Og hví var hún
svo ákveðin í að aðstoða harrn
við að endurvinna trúna á sjálf-
an sig?
Voru tilfinningar hennar ein-
göngu meðaumkun? Eða eitthvað
mun dýpra og meira?
En spurningunum var ennþá
ósvarað, þegar hún loksins
sofnaði.
ÁTTUNDI KAFLI.
Ned Stokes raknaði hægt' við.
Hann fann fyrir köldum dropun
um úr svampnum, sem snerti
andlit hans. Hann kannaðist við
sig. Hann var í búningsherberg
inu á Torsmoore leikvellinum,
hann leit til hliðar og beint
framan í þjálfara sinn, Ron
Leek.
— Hvað kom fyrir? spurði
hann.
— Ég get sagt þér það, var hið
grimmdarlega svar. — Þú varst
sleginn út, ungi maður. Það
var svei mér klessa. Við urð
um að bera þig út úr hringn
um og þú ætlaðir að verða
heimsmeistari.
Ned settist upp. Hann verkj
aði í höfuðið, hann óskaði þess,
að hann þyrfti ekki að hlusta á
orð þjálfarans.
— Þú gazt unnið auðveldlega
Ned, en þú varst eins og sand
poki í hringnum í kvöld. Ég
sem hélt ég væri með tilvon
andi heimsmeistara í höndunum.
— Góði haltu þér saman. Ned
var reiður.
—Hvað var að vinurinn?
spuiði þjálfarinn. — Ég hef
aldrei séð þig jafn lélegan og í
kvöld, greyið mitt. Þú hugsaðir
ekki um það, sem þú áttir að
gera? Af hverju hefurðu áhyggj
ur?
— Engu.
En Ned vissi hversvegna hann
hafði tapað. Allan tímann hafði
hann aðeins hugsað um Hervey
en ei sigurinn. Hann gat aldrei
um annað hugsað en hún byggi
undir sama þaki og Christopher
Manning.
— Þú tekur þig á annars
kemstu ekki langt, sagði Ron
Leek meðan ungi hnefaleikamað
urinn var að klæða sig.
Ned svaraði engu. Það var til
einskis að opna hjarta sitt fyrir
Ron Leek. Ned setti plástur á
skrámu á hökunni. Augnabliki
seinna fór hann út. Hann vildi
ekki horfa á fleiri bardaga. . .
- Ned.
Hann nam staðar, þegar hann
heyrði nafn sitt nefnt. Ljóshærð
stúlka gekk brosandi til hans.
— Nú ert það þú Maisie, sagði
hann önuglyndur. — Hvað viltu?
— Ég horfði á kappleikinn,
sagði Maisie Berlow og gekk nær
og tók um hönd hans.
Hann dró andann djúpt. Einu
sinni hafði hann notið tilbeiðslu
stúlkunnar en nú var hann ekki
í skapi til þess. Hann hafði á-
byggjur af því sem gerzt hafði
í hringnum.
— Hrópaðirðu ekki húrra eins
og allir hinir, þegar ég tapaði?
urraði hann.
— Nei alls ekki Ned. Þú veizt
12. maí 1967 - ALÞÝÐUBLAÐK) 13