Alþýðublaðið - 31.10.1967, Blaðsíða 16

iciíi^es1
IÞAÐ er ýkjulaust að segja, að
íslenzkt þjóðlíf er fátækt hvað
snertir þau útlenzku gæði, sera
liefðar- og kóngafólk erlendis
nefnir réttilega serimóníur. Fjar-
fægð okkar íslendinga frá allri
Acóngamenningu, sérvizku konung
tíorinna landadrottna og slegta
tieirra, hefur hreinlega valdið því
<að við erum næsta sveitamenn,
þegar við heimsækjum konungleg
lúbýli.
Revndar er það afar merkilegt,
að enginn konungborinn snilling-
ur af dönsku kyni eða öðru skuli
ekki hafa haft vit til að ilendast
á ofckar ágæta landi til !þess að
oippræta þann vanþroska, sem
serimoníufátækt óneitanlega er.
Haft er fyrir satt, að ættfaðir
lágætrar ættar norðlenzkrar hafi
verið 'konungborinn. Sá höfðingi
Ctefur að líkindum verið í ein-
tíverri uppreisn gegn siðum feðra
sinna og slegtar, enda er þess eigi
getið, að hann hafi að neinu
tóarki innleitt serimóníur og venj
ur frænda sinna, meðan hann
dvaldist hérlednis. Hins vegar er
iskylt og rétt að geta þess, að
iþessi mæti snillingur skildi eftir
sig tigulegt nef og fránleg augu
í skörpu andlitsmóti niðja sinna.
Vissulega hefur ýmislegt verið
gert til þess að innleiða hérlend-
i.s boðlegar serimóníur á undan-
förnum árum og áratugum. Merk
ustu tilraunirnar í þessa átt eru
að sjálfsögðu kóngaboðin og ár-
vissar móttökur amrískra geim-
tfara. Fjölmargt annað má upp
telja, sem að líkindum stefnir að
sama marki, svo sem pressuböll-
in, Mallorkaferðir, fermingaveizl-
ur, Ihefðbundin fyllerí, ráðherra-
veizlur og aukin kynning á ágæti
frjálsrar verzlunar. Allt er þetta
jafnágætt, en betur má, ef duga
skal.
'Nú verður ekki lengur við það
unað, að íslenzkir túristar hegði
sér eins og sveitamenn", þegar
þeir skoða konungleg híbýli, —
hvort sem það er í hinni konung-
legu borg, Kaupmannahöfn, eða
annars staðar.
Til þess að forðast þann mis-
skilning, að fólk telji mig, bak-
síðúhöfund, fara með fleipur, ber
mér skylda til að geta eftirfar-
andi:
Þar sem ég, sveitamaður ofan
af íslandi, var staddur í danskri
'kóngshöll, sem ég vildi skoða á
sama hátt og amrískir túristar,
varð mér það á í messunni að
leiðrétta konunglegan leiðsögu-
mann, þegar hann sagði, að tákn
íslands hafi fallið brott úr skjald
armerkinu danska á því herrans
ári 1945, en einmitt það ár hafi
ísland orðið sjálfstætt ríki. Eins
og gefur að skilja, þá fylltist ég
þótta við þessar upplýsingar hins
konunglega og sagði að bragði:
„Vitið þér ekki, að ísland hlaut
sjálfstæði árið 1944?“ Hinn kon-
unglegi svaraði ekki fyrst í stað.
Þegar við höfðum lokið hringferð
okkar um hina konunglegu bygg-
ingu, dró hinn konunglegi mig út
undir vegg og sagði: „Herra minn,
er yður ekki kunnugt um það, að
vér, konunglegir, viðurkennum
ekki — af ákveðinni hefð — (seri
móníu) sjálfstæði íslendinga fyrr
en 1945. íslendingar lýstu nefni-
lega yfir sjálfstæði sínu á óþægi-
Iegum tíma“.
Eins og gefur að skilja, þá var
sveitapiltinum ekki kunnugt um
þessa serimóníu danskra, kópti
upp á hinn konunglega þjóiv og
brosti að fávizku sinni,
Þessa mynd fundum við í norsfcu blaði fyrir skömmu, oer
okkur fannst hún þess virði að hnupla henni, því að okkur er
málið skylt; við erum ekki síður en Norðmenn afkomendur vík
inga og víkingablóðið rennur ennþá um æð'ar okkar. Enda kann
svo að vera ef grannt er að gráð, að til séu þeir hér á landi,
sem hugsi ekki ósvipað og vikingarnir um borð á þessu ágæta
skipi, þótt það sé kannski ekki tíðkað að segja það upphátt.
ER ÞAB NÚ FERÐALAG!
ENGINN MJÖÐUR!
ENGAR MEYJAR!
EKKERT GULL!
BARA GAMLAR SKRÆÐUR!
Én tildrög þess að norska blaðið birti þcssa mynd voru þau
að fyxir skömmu var rætt í norska útvarpið við Jón Kristjáns
son skjalavörð um íslenzku handritin og heimflutning þeirra,
og þá var teikningin notuð til að vekja athygli á vðtalinu.
— Og svo er það Jón, það á að skera hann upp í dag.
—i Þú hefðir átt að tala meira um, hvað þú væxúr árrisul þegar Magga
og Ella buðust til að þvo upp í gærkvöldi.
Jónas hefur ákaflega skemmti-
Iegt skopskyn og hann var
kosinn á þing s. I. vor.
Þjóðviljinn.
Þetta síðasta þykir mér nú
benda til þess að háttvirtir
kjósendur hafi lika skemmti-
legt skopskyn.
Það harðnar stöðugt í ári,
sagði kallinn um dagínn. Bráð
om hefur maður ekki efni á að
kaupa sér neitt nema óþarfa.
Mannkynið er búið að reyna
allt til að tryggja frið í Ueim-
inum — nema auðvitað að
halda friðiixn.