Dagur - 24.12.1949, Blaðsíða 22

22
J ÓLABLAÐ DAGS
Holti næsta laugardagskvöld. Mig
langaði til að vera á þessari skemmt-
un, og það varð úr, að ég beið til
helgarinnar.
A þessum dansleik heyrði ég spil-
að lag, er mér þótti þá mjög í’allegt,
þótt mér þætti lítið í það varið síð-
ar, er fleiri og ijölbreyttari lög bár-
ust mér að eýrum. En þó var það
ekki einungis lagið, sem vakti at-
hygii mína, heldur einnig, ltvernig’
dansað var eftir Jiví. Hef ég aldrei
fyrr né síðar séð þann dans.
En nóg um Jrað.
Á sunnudaginn lagði ég af stað
frant að Hring í Stíflu, en Jrar hafði
ég hugsáð 'mér að gista síðast, áður
en ég legði á fjallið.
Ég nam staðar á Stíflúhólum, en
Jraðan blasa við sem kunnugt er í
norðri öil Austur-Fljót að sjá nið-
ur, en í suðri Stíflan, og mér koina
ósjálfrátt í hug nokkrar ltendingar
úr liinu hlýja og fagra kvæði Jóns
Magnúsar frá Minna-Holti, er hann
orti um sveitina sína:
Fögur eru Fljótin mín,
einkum þegar vorið væna
vefur þau í sklautið græna.
Sígiiuð á þau sólin skín.
Fjöllin með sitt fannalín
yfir tún og engi mæna.
Nyrzt og austasf eru Fijót,
en í suðri Stfna liggur,
ef Jtú vel að henni hyggur,
segðu mér, hvort sé hún ljót,
o. s. frv,-
}á, víst eru Fljótin sumarfögur
sveit og Jtó einkum Stíflan. En í
Jretta sinn’ var allt nndir snjó og
klaka, aðeins nokkrir runnar í
Gautastaðahólmunum standa upp
úr kiakabreiðúnni og leiða lnigann
um þennan litla en yndislega blett
í sumarskrúða sínurn.
En Jretta var nú útúrdúr.
Á mánudagsnóttina gerði asa-
liálku, og var allhvasst um morgun-
inn, er ég kom á fætur. Samt lagði
ég af stað fram að Þrasastöðnm. Þar
var J)á Guðmundúr Sigurðsson,
f
hálfbróðir mömmu. Óskaði ég eftir
fylgd hans upp á fjaliið eða svo
langt sem þurfa þætti. Tók hann
bón minni vel, en kvað illfært
mundu yfir fjallið eins og væri sak-
ir veðurofsa. Skyldi ég bíða rólegur
til morguns í von’um, að þá yrði
betra. Settist ég Jrví þar að og beið
batnandi veðurs.
Um klukkan hálf Jirjú um dag-
inn var orðið nærri heiðskírt veð-
ur og næstum logn í byggð, en skóf
mikið á fjöllum. Vildi ég Jiá óhnur
leggja al’ stað, en þá vorú piltar í svo
miklu annríki, að enginn máttí
vera aðjrví að fara með mér. Lagði
jiá Gúðmundur frændi minn enn
að mér að vera kyrr til morguns.
Kvaðst hann geta farið með mér
snemma næsta morgun, véðurútiit
væri gott, og mundi ég Jrví geta unn-
ið Jrað upp á morgun, sem ég þættist
tapa í dag.
En ég var þrár og vikli •engum
ráðum hlýta, enda sýndist engin
hætta á ferðum, þó að ég legði upp
svo seint, Jrar sem veður var orðið
bjart, og mikið far-ið að lægja eins
og fyrr segir.
Lagði ég svo af stað og með mér
ungiingspiltur. Átti liann að fylgja
mér upp á svokallaðan Olnboga
þen hann er nokkuð fyrir neðán að-
•al-fjallsbrekkurnár). Var svo til ætl-
azt, að hann bæri farangur minn,
svo að ég kæmi ólúinn undir fjallið.
Frain og uþp af fyrrnefndum
Olnboga liggur hólaklasi allmikill,
er kallast Drykkjarhóll, en sám-
rtefnd á rennur meðfram þessum
hólunr éit lyrir Olnbogahornið,
Jíverbéygir þ:i í vesturátt og fellúr
eftir Jrað niður í byggð. Nokkru
framar og ofar taka svo við brekkur
allbrattar áleiðis upp í skarðið. Ein
af brekkum Jressum heitir Þuml-
ungsbrekka. Virðist nafhið benda
til Jress, að menn hafi oft orðið að
þumlunga sig upp eftir henni, þeg-
ar færi var óhéntugt, annað hvort
of hart eða ófærð. Og vísf er um
Jjað, að mörgum niunihafa volgnað
yfir Jrennan fjallveg, meðan hann
var ein aðalleiðin milli Svarfaðar-
dalsr 0g Stíflu.
Sunnan við Þumlungabrekku er
hálfflatur melhóli, og á honum
stóð þá varða hlaðin úr grjóti, er
mun hafa átt að vera einhver vegvís-
ir fyrir ferðamenn á þessari leið.
Minnir míg, að tvær vörður aðrar
væru á Jx-ssari leið með alllöngú
millibili.
Þegar pilturinn skildi við mig,
var bjart og gott veður, en nökkuð
tekið að þykkna á lófti:
■ Ég lfélt nú sem’leið liggur fratn
og úpp undir aðal-brekkurnar, þar
sent ég livíidi mig örlítið. Þegar hér
var komið, var orðið alskýjað og
sýnilegt lrríðarútlit.
Ég liélt Jró öruggúr áfrarn upp
brekkurnar, en' sóttist seint, Jrví að
nú var komin glerliörð skel á fönn-
ina, svo að skíðin leituðu meira aft-
ur en áfram. Varð ég Jjví að kafa
upp Þumlungsbrekku og draga
skíðin. Var Jjað erf’itt,' því að snjór-
inn var víst í miðjan kálfa eða
meira. Var ég Jrví orðinn lrálf-lú-
injr, er ég kom upp á brekkubrún-
ina.
Nú var veðurútlit orðið þannig,
að sýlrilegt var 'að býlur nfundi
skella. yfir Jfá ög Jregar. Sannaðist
hér lrið fófnkvéðná, að á skámnrri
stund skipast'veður í lofti.
Ég fór riú að réyná að Ir’erða nrig,
því’að nú vóru erfiðustu bfekkurrl-
ar að baki, og enn rofaði upp í
skarðið. Þegaf ég var köminn upp í
nriðja Skarðsbrekkuna, skall bylur-
inn á, beint í fángiðVog var þa all-
livass. Flestir fulltíða nrenn nreð
sæmilegri karlmennsku Jrefðu nú
haldið áfranr, Jrar senr svo stutt var
eftir upp í skarðið, og freistaði að
ná bæjum lrinum megin fjallsins,
en Jress ber að gæta, að lrér var á
ferð óharðnaður unglingur, aleinn
uppi á fjallinu í dinrnrviðrishríð og
náttnryrkrið að skella á. Óttinn við