Dagur - 24.12.1949, Blaðsíða 23

IÓLABLAÐ DAGS
23
3að, að ég kynni að villast a£ réttri
eið, el ég liéldi áfram, gerði það að
verkmn, að ég tók skyndilega þá
'ikvörðun að snúa við. Eg trevsti
aví, að ég niuhdi geta náð Drykkj-
uhólunum, og úr því var liægt að
fylgja ánni til byggða, e£ annar veg-
vísir væri huiinn sakir dimmviðris.
Þ.egar ég sneri við, gætti ég þess
ekki að bincla við migskíðin. Neðst
í Skarðsbrekkunni rasaði ég og
missti £rá mér annað skíðið. Hyarf
það eins og örskot út í hríðina.og
myrkrið, og datt mér ekki í hug þá,
að ég mundi sjá það aftur. Samt fór
ég á eftir því niður brekkurnar og
var þá svo heppinn að finna það í
alldjúpri laut suður af Þumlungs-
brekku. Má segja, að heppnin væri
þó með mér, þrátt fyrir allt.
Ég fór nú út á hólinn, sem varð-
an stóð á og fyrr er nefndur, og
hugsaði ráð mitt. Óttinn, sem hafði
gripið mig, er hríðin skall á, var nú
að mestu horfinn, og ákvörðunin
að halda aftur ofan í Stíflu, var
einnig rokinn út í veður og vind.
En nú datt mér nýtt í hug. Var
ekki réttara að setjast að hérna, þar
sem ég þekkti mig, heldur en að
ráfa eitthvað og eiga kannske á
hættu að villast af réttri leið?
Ég settist því þarna að, reif viirð-
una og hlóð mér skjólveggi með
gafl við höfðalag. Milli þessara
veggja sýndist mér ráðlegt að liggja
um nóttina, þar sem ekki virtist við-
lit að ganga um gólf vegna veður-
ofsa.
Seinna um kvöldið minnkaði
heldur snjókoman, en sarna veður-
hæðin hélzt mestan hluta nætur.
Eftir að hafa búið um mig eftir
föngum, lagðist ég niður í hina
ómjúku og köldu hvílu. Reyndi ég
að vefja um mig svo sejn hægt var
þeim fötum, er ég hafði meðferðis.
Alla þessa nótt skalf ég eins og
hrísla í vindi, enda var ég illa fyrir
kallaður, rakur í fætur og sveittur
af að kala liinar erfiðu brekkur. Er
þetta sú lengsta nótt, sem ég hef lif-
að, og óska ekki að lifa aðra eins.
En sálarró mín var í bezta lagi, og
leið mér að því leyti vel. Var ég
alltaf öðru livoru að raula lagið,
sem getið er hér að frantan, og ég
heyrði á dansleiknum í Sténa-Holti.
í dögun fór að birta til, og er orð-
ið var bjart af degi, var komið
sæmilegt lerðaveðáir. Fór ég nú að
búast af stað, en þá voru hendu.r
mínar syo doliiar af kulda, cinkum
sú vinstri, að ógerningur reyndist
að koma fötunum ofan í pokann,
enda orðin meira og minna frosin.
Varð ég því að skilja þau eftir
þarna, og velti ég grjóti ofan á, svo
að ekkert skyldi fj.ú.ka, þar til það
næðist.
Bar nú ekkert til tíðinda þar sem
eftir var leiðarinnar, og kom ég nið-
ur að Klaufabrekkum í Syarfaðar-
dal um morgunverðartíma. Á
Klaufabrekkum bjuggu þá hjónin
Sólveig Sigtryggsdóttir og Árni
Árnason, er síðar fluttust að
Brekkukoti í sömu sveit og búa þar
enn (1949).
Ekki er líklegt, að ég gleymr
þeim viðtökum, sem ég fékk þá á
því mæta heimili, — eins og reyndar
bæði fyrr og síðar. — F.r mér það
sérstaklega minnisríkt, hve Sólveig
brá fljótt við, er hún frétti, hyar ég
hafði gist um nóttina. Dreif lnin
mig strax ofan í .réim og ldúði að
mér. eftir beztu gelu.
Nokkuð kól mig á vinstri hendi,
en að öðru leyti var ég orðinn al-
hress um kvöldið, og fór ég ]rá rit í
Hreiðarsstaðakot, þar sem ég hafði
nokkra viðdvöl, áður en ég hélt
heim.
Þess skal að lokiun getið, að
Björn Arngrímsson, verzlunarmað-
ur á Dalvík, sem þá var vinnumað-
ur á Klaufabrekkum, bauðst tjl
þess að sækja farangur minn vestur
á vörðuhólinn. Var það upphafið á
kunninngsskap okkar, sem æ síðan
hefur haldizt með ágætuin. •
Gjöf, sem gleðnr
litlu systur
Drengir, sem eiga litla systur,
vita að það kærkomnasta, sem hægt
er að gefa henni, er bréiða. Næst á
eftir brúðunni kemur brúðuréunið,
vegna þess að litlu „mömmu" þykir
svo óumræðilega gaman að geta
háttað börnin sín á kvöldin, biiið
um þær og vaggað þeim í svefn.
Ef þig langar til að gleÖja litlu
systur þína, og það langar til eflaust
til, þá geturðu reynt að smíða litl.a
ruggu handa brúðunni hennar,
Mundu að athuga vel stærð brúð-
unnar, áður en þú byrjar á verkinu,
og ruggan þarf vitanlega að vera
nokkuð lengri en bréiðan. Á gafl-
ana er máluð lítil rós með vatnslit-
um, qg lakkað ylir. Einnig má líma
fallegar glansmyndir á gaflana og
lakka yfir með glæru lakki.
Þú getur verið viss um, að litla
systir verður stórhrifin, þegar þú
færir henni gjöfina.
Eiginkonan var að hæla manni sínum
fyrir það, í eyru vinkonu sinnar, að
hann væri hættur að reykja.
„Til þess þarf mcira en lítinn vilja-
kraft,“ sagði vinkonan.
„Vissu]ega,“ svaraði eigmkonan. „En
þann viljakraft hef eg einmitt.“
★