Dagur - 16.08.1961, Blaðsíða 4

«
5
.. ......— ----—■■■■■
Dagub
KOSNINGA
KRAFIZT
HINN 9 þ. m. sendu Hermann Jónasson
og Eysteinn Jónsson Ólafi Thors, forsæt-
isráðherra, eftirfarandi ályktun miðstj.
Framsóknarflokksins, þar sem krafizt er
þingrofs og nýrra kosninga vegna útgáfu
bráðabirgðalaga um gengisfellinguna. ít-
arleg greinargerð fylgir þessari kröfu
Framsóknarflokksins. í bréfi til forsæt-
isráðherra segir:
Við leyfum okkur í nafni miðstjórnar
og þingflokks Framsóknarmanna að
skora eindregið á yður, herra forsætis-
ráðherra, að þér bcitið yður tafarlaust
fyrir þingrofi og nýjum kosningum.“
Ályktun miðstjórnar Framsóknar-
flokksins, sem vísað er til í bréfinu, hljóð
ar svo:
„Miðstjóm Framsóknarflokksins mót-
mælir harðlega þeiin aðförum ríkisstjóm
arinnar, að fara á bak við Alþingi og þjóð
ina og lækka íslenzku krónuna enn á ný,
og nú með bráðabirgðalögum.
Miðstjórnin telur gengislækkunina nú
ekki aðeins ástæðulausa við hækkandi
verðlag afurða, og vaxandi gjaldeyris-
tekjur, heldur beinlínis stórhættulegt til
ræði við heilbrigða þróun atvinnulífs og
lífskjör almennings.
Miðstjórain endurtekur kröfu sína frá
því í janúarmánuði þ. á. um þingrof og
kosningar án tafar, til þess að þjóðin fái
tækifæri til að grípa í taumana áður en
fleiri óhappaverk verða unnin af þeim
þingmeirihluta, sem náði völdum í síð-
ustu kosningum með því að lýsa yfir
þveröfugri stefnu við þá, sem síðan hefur
verið framkvæmd.“
í greinargerð fyrir kröfunni um kosn-
ingar em meðal annars færð eftirfarandi
rök, hér lauslega samandregin:
Þegar núverandi ríkisstjórn beitti sér
fyrir viðreisnarlöggjöfinni í ársbyrjun
1960, staðhæfði hún að skuldir þjóðar-
Ínnar við útlönd væru óhæfilega miklar
og greiðsluhallann bæri að stöðva. At-
vinnuvegunum kvaðst ríkisstjórnin koma
á heilbrigðan grundvöll, spara útgjöld
ríkisins, auka sparifjármyndun og frjáls-
ræði í verzlun. Svo felldi stjórnin gengi
ísl. krónunnar, hækkaði vexti, dró úr
lánum út á afurðir sjávar- og landbún-
aðarvara, þvingunarlög voru sett til að
draga sparifé utan af landi til Reykja-
víkur, bannað að greiða laun samkvæmt
vísitölu, lagður á nýr söluskattur (8.8%)
af innfluttum vörum og þjónustu og
lækkaður tekjuskattur, einkum á há-
tekjumönnum. Þetta voru nokkur helztu
atriði „viðreisnarlaganna“.
Allt þetta hafði hinar háskalegustu af-
leiðingar, sem sjá má á því, að greiðslu-
halli við útlönd varð 704 milljónir króna.
Útgjöld f járlaga hækka um 40% á árinu
og spamaður á loforðastigi. Rekstursaf-
koma ríkissjóðs er á yfirstandandi hálfu
ári 150 milljónum lakari en í fyrra á
sama tíma, skuldaaukning við útlönd
nam 546 millj. kr. sl. ár. Sparifjárinnstæð
ur jukust minna en árin á undan. Margt
fleira segir í greinargerðinni, og sterk
rök leidd að því, sem alþjóð raunar veit
mjög vel, að „viðreisnin“ hefur mis-
heppnazt alveg herfilega í öllum höfuð-
atriðum. Þess vegna er umsagnar þjóð-
arinnar krafizt. Stjómina brestur þor til
að hefja kosningabráttu, en misnotar
þess í stað útvarpið til áróðurs fyrir sig.
Allt segir þetta sína sögu um ástandið. □
V_____________________________J
Jórunn frá Hjalteyri
. MINNINGARORÐ "
Þessi mynd er tekin í hópfcrð Slysavarnakvenna um Suðurland. — Ljósmynd: María Helgadóttir.
Hópferð Slysavarnakvenna á Ak. um Suðurland
i.
LAUGARDAGINN 22. júlí sl.
var jarðsungin að Möðruvalla-
klaustri ekkjan Jórunn Sigfríð-
ur Kristinsdóttir. Hún var fædd
að Minni-Þverá í Fljótum vest-
ur 5. maí 1870, og því rúmlega
91 árs að aldri, er hún lézt á
Fjórðungssjúkrahúsi Akureyr-
ar 14. f. m.
Foreldrar Jórunnar voru
hjónin Kristinn Davíðsson og
Jóhanna Jónatansdóttir ljós-
móðir, kennd við Haganes í
Fljótum. Faðir Kristins var Jó-
hannes frá Hrafnsstöðum í
Kræklingahlíð, en faðir Jó-
hönnu var nefndur Ogmunds-
son, en líklega launsonur Jóns
Þorlákssonar, skáldprests á
Bægisá. Móðir Jóhönnu var
Hólmfríður, dóttir Gunnlaugs á
Hellu Þorvaldssonar og Þóru
Jónsdóttur, Jónssonar á Kross-
um. Var Jóhanna ljósmóðir alin
upp á Árskógarströnd, því for-
eldrar hennar bjuggu á Hellu,
Litla-Árskógi og Brattavöllum
(1833—64), en fluttust svo í
Skagafjörðinn (Fljót). Þau áttu
18 börn og lifðu 12 þeirra. Er
fjöldi manna frá þeim kominn.
Kristinn og Jóhanna eignuð-
ust 5 börn, misstu tvö þeirra í
bernsku, og 18 ára sonur þeirra,
Axel Sæmann, drukknaði.
Tvær dætur, Jórunn og Jónat-
anía, lifðu lengi og eru afkom-
endur þeirra orðnir margir
(Jórunnar allt að 50).
Jóhanna ljósmóðir dó frá
dætrum sínum ungum árið
1880. Kristinn giftist aftur
Helgu Baldvinsdóttur, og er
Jóhann, sonur þeirra, enn á lífi
(á Siglufirði). Látin er fyrir
nokkru dóttir þeirra, Kristín
Andersen.
II.
Jórunn Sigríður var aðeins 10
ára, er móðir hennar lézt. Það
var hið fyrsta af mörgum og
stórum áföllum langrar ævi, til-
finnanlegur missir, og geymdist
sá atburður í minni þeirra
systranna eins og opið sár alla
ævi. Jóhanna, sem var mikil-
hæf kona, náði þó til að móta
dætur sínar, eigi svo lítið, og
líktust þær henni um margt,
urðu báðar hinar skörulegustu
konur, gáfaðar, skáldmæltar,
myndarlegar að vallarsýn og
því mjög minnisstæðar öllum,
sem kynntust þeim.
Jórunn ólst upp hjá Sigtryggi
móðurbróður sínum, bónda að
Brekkukoti, Syðri-Brekkum og
Framnesi í Viðvíkursveit. Þar
var og Axel bróðir hennar, en
gekk burtu frá frænda sínum,
sem var hinn mesti harðjaxl, en
mikill dugnaðar- og gáfumað-
ur, og kunnur hagyrðingur.
Jórunn var síðar hjá mörgum
vandalausum, en var hvergi
þrælkuð eins og hjá frænda sín
um. Þá var ekki algengt að
stúlkukrökkum væri ætluð
mikil uppfræðsla, enda hlaut
Jórunn hana af mjög skornum
skammti, þó að til þess hefði
hún sterka löngun. Sat hún um
hvert tækifæri til að nema á
eigin hönd hvaðeina það, er til
fróðleiks og færni mætti trein-
ast og varð vel að sér um margt.
Jórunn dvaldist hjá Sigtryggi
fram yfir ferminguna, en fór frá
honum vorið 1885 í óþökk hans.
Mun henni hafa verið þungt í
skapi yfir lélegu atlæti og
þröngum kosti, og nú vildi hún
freista þess, að komast áfram af
eigin ramleik. Mun hún
snemma hafa verið sér þess
meðvitandi, að hún væri liðtæk
á borð við aðra, eða ekki síður,
enda reyndist svo. Varð hún
eftirsótt til hvers konar starfa,
er stúlkum voru ætluð, enda
tápmikil og dugleg þegar á unga
aldri.
Líklegt má telja, að Kristinn,
faðir Jórunnar, hafi hlutazt til
um brottför hennar úr Skaga-
firði. Lendir hún þegar hjá
frændfólki sínu hér eystra og er
fyrstu þrjú árin á Litlu-Há-
mundarstöðum, en húsfreyjan
þar var Guðrún Vigfúsardóttir
frá Hellu, bróðurdóttir Hólm-
fríðar, ömmu Jórunnar. Kunni
hún þar vel við sig og gat sér
þegar hið bezta orð. Taldist hún
þá til úrvals ungra kvenna þar
um slóðir, jöfnum höndum sök-
um fríðleiks og færni. Gengu
karlmenn eftir henni með gras-
ið í skónum, og mun hún
snemma hafa átt margra góðra
kosta völ til hjúskapar.
III.
Vinnumennskuár Jórunnar
urðu ekki mörg eftir þetta. Mun
hún ekki hafa verið vinnukona
nema á tveim heimilum öðrum,
Syðstabæ í Hrísey (Selaklöpp)
og Syðri-Haga. Ráðskona var
hún 1890 hjá Guðmundi Bíldal
á Árskógarsandi, þá heitbundin
Sigurbirni Gissurarsyni frá
Skjaldarvík, en hann var þá í
Hrísey. Giftust þau árið eftir og
voru í húsmennsku fram á alda
mótaárið, fyrst á Birnunesi, síð-
an á Selá, Kúgili, Árskógar-
sandi og Hauganesi. Sigurbjörn
stundaði sjómennsku, m. a. há-
karlaveiðar, og var sjaldan
heima. Börnin urðu fljótt 'þrjú
og síðar fjögur. Fátækt var í
búi, en þó aldrei skortur. Jór-
unn var komin upp á það lag-
ið að sauma fyrir aðra og fórst
það svo vel, að sú vinna hennar
varð mjög eftirsótt. Vann hún
þannig mikið með öðrum heim-
ilisstörfum og dró í búið meira
en flestar konur aðrar. Var á
þessum árum farið að nefna
hana saumakonu, en í því fólst
viðurkenning almennings á
starfshæfni hennar.
Aldamótaárið réðust þessi
fátæku hjón í það að byggja sér
bæ, sem var hreint ekki svo lít-
ið fyrirtæki, eins og sakirnar
stóðu. Ekkert var fyrir hendi
til að borga með væntanlegan
kostnað við bygginguna, en
bjartsýni og góður vilji opnaði
ýmsa möguleika. Munu þau
hjónin hafa verið mjög vel
kynnt og nágrannarnir þeim
velviljaðir. Einn þeirra lagði til
trjáviðinn af rekafjörum sínum,
annar hlóð veggi, þriðji smíðaði
úr rekaviðnum, o. s. frv. Eng-
um var greitt neitt í peningum,
en allir sættu sig við inneign
hjá saumakonunni, sem lofaði
þeim margs konar fatasaumi.
Bærinn komst upp vonum fyrr,
og allt greiddist eins og um var
samið, þó að það tæki nokkurn
tíma, eins og vænta mátti. Fóru
svo leikar, að alla virinu og allt
efni, nema það litla, sem keypt
var úr kaupstað, boi-gaði hús-
freyjan með saumavinnu. En
það ár svaf hún lítið margar
nætur. Undruðust menn þol
hennar og dáðust að myndar-
skapnum, enda var þetta eins-
dæmi kallað þar í sveit.
IV.
Bær þeirra Sigurbjarnar og
Jórunnar stóð yzt í Ytri-Haga
landi og nefndist Víkurbakki
ytri, eða Ytri-Vík. Þarna
bjuggu þau um átta ára skeið,
eða níu, en fluttust svo til Hjalt
eyrar árið 1909. En 7. júní 1910
fórst hákarlaskipið Kjærstine
með 12 manna áhöfn; — einn
skipverja var Sigurbjörn Giss-
urarson. Þyngdist nú róðurinn
fyrir Jórunni eins og nærri má
geta. Hún lét sér þó lítt bregða,
og hugðist búa með börnum
sínum. Elzta barnið, Jóhanna,
fór þó heimanað um líkt leyti,
en Axel var kominn um ferm-
ingu, Þórir 9 ára, en Dagmar 5.
Jórunn er þá einu ári meira
en fertug og á rétta hálfa öld
ófarna til grafar. Hún er að-
sópsmikil myndarkona, kjark-
góð og dugleg, orðheppin og
skáldmælt, fríð kona og föngu-
leg. Ræddu menn um, að ekki
væri með ólíkindum, að einhver
leitaði ráðahags við hana, svo
ungleg og fríð sem hún var,
enda kom það fljótt á daginn.
Sæmundur skipstjóri Sæ-
mundsson í Stærra-Árskógi
hafði misst konu sína ári fyrr
en Jórunn mann sinn. Hætti
hann búskap árið eftir og gaf
sig allan við sjósókninni. Börn-
um sínum kom hann niður hjá
venzlafólki og kunningjum, en
þau voru 9. Stóðu þau Jórunn
þvi í líkum sporum, og nú gerð
ist það, að þau felldu hugi sam-
an. Mátti segja, að mikið jafn-
ræði væri með þeim bæði í sjón
og raun. Báðum var þeim vel
ljóst, hver vandi það hlaut að
vera að fella saman þessi fjöl-
mennu heimilisbrot, enda reynd
ust sum af börnum þeirra mót-
fallin þessu áformi. Þetta varð
þó að ráði, og giftust þau
skömmu fyrir jólin 1911. Varð
hjá þeim hið myndarlegasta
heimili og góður efnahagur, og
fór þetta vel um nokkur ár.
Börnin urðu þó það vandamál,
sem aldrei leystist vel og varð
að lokum til vaxandi óánægju,
er endaði með skilnaði eftir sex
ár. Bæði tóku þau mjög nærri
sér, að svo skyldi þurfa að fara,
en hvort í sínu lagi héldu þau
virðingu sinni óskertri, þrátt
fyrir mikið umtal, og stóðu af
sér hretið með myndarskap.
Enn voru þau aðeins rúmlega
á miðjum aldri og áttu bæði
eftir margt að gera sér og sín-
um til gagns og sæmdar, en
samskipti þeirra urðu ekki
fleiri.
V.
Jórunn tók nú upp þráðinn,
þar sem fyrr var frá horfið, bjó
með sonum sínum og veitti all-
an þann stuðning, er hún mátti.
Þegar Þórir missti konu sína
frá fjórum ungum börnum, tók
hún að sér forstöðu þess heim-
ilis og gekk börnum hans í móð
ur stað, þar til þau voru öll upp
komin. Rétt áður hafði hún ver
ið um þriggja ára skeið hjá Jó-
hönnu dóttur sinni á Siglufirði,
sem átti þá í miklum erfiðleik-
um. Og enn, er sonarsonur
hennar stóð einn uppi með 6
mánaða gamlan son, varð lang-
amman, þá um áttrætt, fóstur-
móðir hans um margra ára
skeið. Hún hafði þannig staðið
í því að ala upp verulegan hluta
af þremur kynslóðum afkom-
enda sinna. Geri aðrar betur!
Það þarf mikinn áhuga og
fórnfýsi, mikinn kærleik og fá-
dæma þrek til að standa svona
í sporum margra barna móður
og látlaúsum húsfreyjusförfum
um meira en 60 ára skeið, og
leysa allt vel af hendi. En þetta
tókst Jórunni Kristinsdóttur.
Á níræðisaldrinum varð þessi
tápmikla kona loks að láta und-
an síga fyrir Elli kerlingu, og
þó ekki verulega fyrr en á
seinni hluta áratugarins. M. a.
dapraðist nú sjónin og þvarr
loks að mestu. En andlegu heil-
brigði hélt Jórunn fram til hins
síðasta. Á níræðisafmælinu í
fyrra var hún glöð og hress,
kunni margt skemmtilegt að
segja, eins og jafnan áður, fór
með vísur og kveðlinga eftir
sjálfa sig og aðra, rifjaði upp
bjartar minningar, var sátt við
allt og alla, vonglöð og bjart-
sýn um framtíðina og sannfærð
um handleiðslu og miskunn-
semi þess Guðs, sem ástrík
móðir fræddi hana um á morgni
lífsins.
VI.
Börn Jórunnar eru öll dáin,
nema Dagmar (nú Jörgensen)
gift kona í Kaupmannahöfn.
Afkomendur Jórunnar, sem nú
munu orðnir nær 50, eru dreifð
ir víða, en flestir þó hór við
Eyjafjörð, m. a. á Hjalteyri, sem
hún mun jafnan við kennd.
Allra síðustu árin dvaldi Jór-
unn á Akureyri hjá barnabörn-
um sínum, hluta úr ári á Elli-
heimilinu í Skjaldarvík, og svo
loks á sjúkrahúsinu hér. Þar sá
ég hana síðast, og eftir að dauð-
inn hafði sett mark sitt á svip
hennar og útlit. Þó var hún þá
glaðleg og reyndi að vera lé:t í
máli, en getan var orðin lítil.
Viljinn til að taka öllu vel, bjart
sýnin og æðruleysið var enn
hið sama og áður. Brosandi
kvaddi hún mig, og hugrökk
mun hún hafa beðið umskipt-
anna.
Með Jórunni Kristinsdóttur
er merk kona til grafar gengin,
persóna, sem verður þeim öll-
um, er kynntust henni, minnis-
stæð. Hún, var gildur fulltrúi
síns tíma og glöggt dæmi um
það, hvernig góðir hæfileikar,
einbeitni og æðruleysi geta enzt
manni til langrar lífsbaráttu'
,með góð.um árangri, þótt heim-
anbúnaður sé af skornum
skámmti og hjálparmenn fáir í-
æsku. Það sannaðist margsinnis
á henni, að „Guð hjálpar þeim,
(Framhald á bls. 7)
Guðm. Halldórsson, Kvíslar-
hóli, sendir eftirfarandi:
„VEGNA blaðaskrifa sem orðið
hafa vegna brottkjörs Bjart-
mars Guðmundssonar úr stjórn
Kaupfélags Þingeyinga sl. vor
vil ég biðja Dag að birta eftir-
farandi athugasemd. Þórhallur
Snædal segir í grein sinni
„Hneykslið í K.Þ.“, sem birtist
í íslendingi 26. maí, eftirfar-
andi: „Hinir ágætu fulltrúar,
sem flestir mæta á aðalfundum
K.Þ. eftir sérstakri pöntun hins
félagsþroskaða K. K., ættu nú
að hugleiða o. s. fi'v.“ Þórhallur
heldur því sem sé fram að við
félagsmenn í K.Þ. látum Karl
Kristjánsson rétta okkur eins
og fénað segi þessi í þennan
dilk hinn í hinn, þ. e. a. s. láti
okkur í flestum tilfellum kjósa
fulltrúa á aðalfundi K.Þ. eftir
því sem hann óskar. í þessu
sambandi vil ég leyfa mér að
taka eftirfarandi fram. Ég hefi
verið félagsmaður í K.Þ. í 24 ár,
þar af 14 ár í Húsavíkurdeild
og aldrei hefi eg orðið þess var
að K. K. hafi haft hin minnstu
afskipti af kosningum fulltrúa á
aðalfund K.Þ. Eitt sinn var
EG hafði ákveðið að skrifa um
ferð okkar slysavarnakvenna
frá Akureyri um Suðurland
dagana 6.—11. júlí, en ýmsra
orsaka vegna hef eg ekki kom-
ið því á. Nú hefur verið skrifað
í Morgunblaðið mjög vinsam-
lega um þetta ferðalag, svo það
má teljast óþarfi að skrifa meir,
en eg get þó ekki látið það
ógjört, að bæta þar nokkru við.
Frá Akureyri lögðum við upp
í ferðina 83 konur og i Reykja-
vík bættust í hópinn 23 konur
úr Slysavarnadeildinni Unni
á Patreksfirði. Öllum má vera
Ijóst, hvaða vinnu það kostar,
að taka á móti svo stórum hóp,
en engin þreytumerki voru að
sjá á frú Gróu Pétursdóttur,
formanni kvennadeildarinnar í
Reykjavík, og hennar elskulegu
konum, né Gunnari Friðriks-
syniy forseta Slysavarnafélags-
•ins, stjórn og starfsfólki félags-
ihs. Hlýrrl óg"eTskulegri mót-
tökur var ekki hægt að óska
sér en við fengum, er við all-
þreyttar renndum, á þrem bíl-
gerð nokkur breyting á tilhög-
un kosninga í Húsavíkurdeild
vegna frumkv. alþýðuflokks-
rnannsins Jóhannesar Guð-
mundssonar, en hún var til bóta
og um hana ríkti einhugur. Eg
var fulltrúi fyrir Tjörnesdeild á
aðalfundi K.Þ. vorið 1959, úr
varastjórn átti þá að ganga
framsóknarmaðurinn Steingrím
ur í Nesi. Varð þá nokkurt písk
ur „undir veggjum“ að undir-
lagi nokkurra Húsvíkinga.
Vildu þeir fá mann í varastjórn
þar sem þeir áttu þar ekki
mann fyrir og bentu á alþýðu-
flokksmanninn Þráin Maríus-
son, en þeir voru of fáliðaðir til
að geta hrundið þessari breyt-
ingu í framkvæmd og leituðu
því til margra fulltrúa úr hin-
um ýmsu deildum um stuðning.
Gekk þar harðast fram Egill
Jónasson. Fulltrúar litu svo á
að ósk Húsvíkinga væri rétt-
mæt og sanngjörn og hlaut Þrá-
inn kosningu. Hvar var þá K.
K. með allt ofstækið?
Á aðalfundi Tjörnesdeildar,
sem haldinn var 3 eða 4 dögum
fyrir hinn „sögulega“ aðalfund
K.Þ. sl. vor mættu hvorki K. K.
né Finnur kaupfélagsstjóri né
nokkur útsendari til kosninga-
um, að Slysavarnahúsinu við
Grandagarð kl. 9 um kvöldið.
Þar hafði verið komið fyrir
svefnplássi og mötuneyti af
kvennadeildinni undir stjórn
Gróu Pétursdóttur.
Eftir að gestgjafar höfðu boð-
ið okkur velkomnar, var ekki
svikizt um að gjöra matnum,
sem beið okkar, góð skil, því í
einum áfanga, svo að segja,
hafði verið ekið til Reykjavík-
ur. Eftir að komið var í Slysa-
varnahúsið lögðum við allar
okkar áhyggjur á gestgjafana,
meðan dvalið var syðra.
Á föstudaginn skoðuðum við
Dvalarheimili aldraðra sjó-
manna í boði húsbænda heimil-
isins og þáðum þar veitingar.
Mjög ánægjulegt fannst okkur
að sjá, hve vel er búið að vist-
mönnum þar. Það sem eftir var
þessa dags áttu konur ráð á
tímanum sjálfar, sem eflaust
var líka vel notaður.
Laugardaginn 8. júlí var svo
lagt af stað kl. 8.30 austur í
Fljótshlíð. í hópinn höfðu þá
áróðurs, enda fór svo að einn
af 3 fulltrúum deildarinnar er
mættu á aðalfundinum var
Sjálfstæðisbóndinn Egill á
Máná. Ekki voru þó nema 2 eða
3 flokksbræður hans á fundin-
um, svo ekki varð hann fulltrúi
vegna pólitísks fylgis. Eða
máske Karl hafi bara gleymt að
segja Tjörnesingum fyrir
hverja þeir mættu eða ættu að
kjósa, — mönnunum, sem hann
hefur búið og starfað með meira
en hálfa ævina. Vegna þeirra
lesenda Dags, sem ekki þekkja
til, vil eg taka það fram að ég
er ekki framsóknarmaður og
sendi því ekki athugasemd
þessa af pólitískum hvötum.
Hins vegar tel ég rétt að leið-
rétta rangfærslur, ekki sízt þeg-
ar þær eru gerðar að yfirlögðu
ráði.
Vonast ég svo til að góðkunn-
ingi minn, Snædal, temji sér
nokki'a háttvísi í skrifum eftir-
leiðis og sniðgangi ekki sann-
leikann, þótt pólitískar tilhneig-
ingar æski þess. Hver veit líka
nema K. K. og Framsóknar-
flokkurinn verði fyrr en varir í
stjórnarflatsæng með íhaldinu
og þá verði litli „Voffi“ á Húsa
vík feginn að lúra þar til fóta.“
bætzt, auk Patreksfjarðarkvenn
anna, á annað hundrað konur
úr Reykjavíkurdeildinni. Ekið
var alla leið austur að Barkar-
stöðum í Fljótshlíð, þar var
stanzað og drukkið kaffi, er
Reykjavíkurkonurnar veittu,
og tilkynnt um leið, að þær
byðu okkur í hádegisverð í
hótel Hvoli á Hvolsvelli í baka-
leiðinni. Næst var svo haldið til
baka að Múlakoti og höfð þar
góð viðstaða til að skoða allt,
sem þar var að sjá. í Hvoli var
svo matazt við mikinn glaum
og gleði, enda þá saman komn-
ar 236 konur í 7 langferðabílum.
Þá var haldið sem leið lá til
Skálholts. Kirkjan og staðurinn
skoðaður undir leiðsögn kirkju-
varðar, klukkum hringt og sung
ið eitt vers í mikilli stemningu.
Síðasti áfanginn var á Þingvöll.
Þangað vorum við boðnar til
kvöldverðar af stjórn Slysa-
varnafélagsins, sem tók á móti
okkur, er bílarnir renndu þar
að kl. 7 um kvöldið. Við borðið
á Þingvöllum voru 250 manns
og mátti vel segja, að þar væri
„setinn Svarfaðardalur“. For-
seti bauð alla velkomna og hélt
elskulega og áhrifamikla ræðu.
Eg held að allir, sem þarna voru
mættir, hafi verið ánægðir yfir,
að vera meðlimir Slysavarna-
félagsins. Eftir ánægjulegt
borðhald með söng og ræðuhöld
um voru Þingvellir skoðaðir og
lýsti frú María Mock staðnum.
Heim til Reykjavíkur var kom-
ið kl. 1 um nóttina.
Á sunnudaginn skoðuðu kon-
ur söfnin í þjóðminjasafnshús-
inu. Að miðdegisverði var svo
setzt kl. 1 í Slysavarnahúsinu.
Þar kvaddi forseti okkur, vegna
fyrirfram ákveðinnar brottfarar
úr bænum. Afhenti hann fagra
blómvendi frá sér og konu sinni
með hlýjum kveðjum til að-
komukvennanna. Gestir þökk-
uðu fyrir dásamlegar viðtökur
og afhentu smávegis gjafir til
Slysavarnahússins og kvenna-
deildarinnar. Gróa tilkynnti, að
nú yrði samstundis lagt af stað
og hennar boði hlýddu allir.
Var nú haldið til Grindavíkur í
samfylgd nokkurra Reykjavík-
urkvenna, er skyldu leiðbeina
okkur um Suðurnesin. Þaðan
var haldið til Garðskaga, vitinn
(Framhald á bls. 7)
ATHUGASEMD.

V E G I N N
SKYGGNZT UM í VORDÖGUM.
Vorkoman öllum vonir Ijær,
þá veturinn er að baki,
landið hýrnar og ljómar sær
cg loftið dunar af kvaki.
í fjárhúsvarpanum fífill grær
og fjóla á skemmuþaki.
Labba um hagann lembdar ær.
Lóuna kaliar maki.
Fannir bráðna í fjallasal,
ilæðir að hlíðarótum,
örlar á gróðri inni í dal
að efstu skriðum og grjótum,
kátra lækja og linda hjal
leikur á ýmsum nótum.
Heyrist á bæjum hanagal,
því haninn er snemma á fótum.
Norður um þela þakin fjcll
þeyvindar taka sprettinn.
Ýmsir fara að aka á völl
ellegar herfa blettinn.
Horfa mót sólu hamraíröll
heldur en ekki grettin.
Við síldveiðibardós ærist öll
útgerðarmannastéttin.
Sótt er þá djarft á sævarhyl
svo sem að vanda lætur,
hringsólað, kastað, híft á s-pil,
hirt ei um sull né vætur,
í sólarhringslöngum sólaryl
í sambúð við Ránardætur.
Því nætur eru þá engar til
aðrar en síldarnætur.
Þegar norðursins geislaglóð
glóir um hlíð og tinda,
og andvaka kollur út við flóð
og inni á lónmn synda,
ganga margir um grýtta slóð
og gá til hrossa og kinda,
því svefnróin er þá sjaldan góð,
— um sauðburðinn, til að mynda.
Viðjar losa um vötn og lönd,
vængur og sporður þýtur,
inn til dala og út við strönd
cðlinu skepnan lýtur,
fjölgunartíminn fer í hönd,
fiskur á riðum gýtur,
að hreiðrunum dytta hrafn og önd,
himbrimi og mýriskítur.
Hljóta menn þá að hyggja vel
að heyvinnutækjum dýrum,
ýmsir geyma þau úti á mel
ellegar niðri í mýrum,
í flaginu dunar dráttarvél
og dregur slóða á vírum.
Börnin Ieika að legg og skel,
líkt og í ævintýrum.
M
Leggja menn frá sér loðinn feld
©g léttari klæðum skarta,
hætta að kveikja á arni eld
og einnig um hroll að kvarta.
Manneskjan, vetrarhúmi hrelld,
horfir í Ijósið bjarta.
— Og mögur kýr, sem var meir en geld,
mjólkar af öllu hjarta.
I
Já, svona er vor á vorri storð,
veitult á allt hið góða,
nýtum hefir það nægtaborð
og nóga sýzlu að bjóða.
,► Reisir það marga rama skorð
við raunum landa og þjóða,
þótt velji því stundum önug orð
’ afglapi og nöldurskjóða.
Dvergur.