Dagur - 08.09.1965, Blaðsíða 5

4
Skrifstofur, Hafnarstræti 90, Akureyri
Símar 1-1166 og 1-1167
Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
ERLINGUR DAVÍÐSSON
Auglýsingar og afgreiðsla:
JÓN SAMÚELSSON
Prentverk Odds Bjömssonar h.t
í STJÓRNMÁLAÁLYKTUN Fram
sóknarmanna á Laugum um síðustu
helgi segir m. a. um hið uggvænlega
ástand í landinu:
„Kjördæmisþing E r a m sóknar-
manna í Norðurlandskjördæmi
eystra, haldið að Laugum í Suður-
Þingcyjarsýslu 4. og 5. september
1965, vekur athygli á því að ástand
efnahagsmála og stjórnmála landsins
gerist nú uggvænlegra með ári
hverju. Hinar áhættusömu ráðstaf-
anir, sem á sínum tíma voru í áróð-
ursskyni kenndar við ,viðreisn‘, hafa
rýrt verðgildi íslenzkrar krónu svo
stórkostlega, að neyzluvörur og þjón-
usta hafa samkv. útreikningum Hag-
stofunnar hækkað í verði um 94%
og dýrtíðin fer stöðugt vaxandi.
Ófriður magnast á vinnumarkaðin-
um og stjórn ríkisins hefir orðið að
kaupa sér stundarfrið við stéttarfélög
með breytingum á ýmsum atriðum
„viðreisnarlöggjafarinnar“, þótt áð-
ur væri þverneitað um slíkar breyt-
ingar á Alþingi. Aðaleinkenni stjórn
arfarsins er nú vanmáttur og stefnu-
leysi stjórnarvalda, sem ekki hafa
lengur tök á að fara með forystu um
Jrróun þjóðmála. Svo báglega hefir
til tekizt um meðferð ríkissjóðs, að
greiðsluhalli varð á ríkisbúskapnum
sl. ár, þrátt fyrir eindæma mikinn
sjávarafla, hagstætt verðlag í mark-
aðslöndum og ríflega skattlagningu
á þjóðfélagsþegnana.
Kjördæmisþingið telur það nú
augljóst orðið að núverandi ríkis-
stjórn skortir bæði vilja og mátt til
að spyrna við þeirri öfugþróun, að
jjjóðin í vaxandi mæli safnist sam-
an í höfuðborginni og nágrenni
hennar.
Lagafrumvarp Framsóknarmanna,
sem sniðið er eftir fordæmi Norð-
manna — um jafnvægisstofnun ríkis-
ins og sérstakt fjármagn, sem um
munar, til eflingar byggð og atvinnu
lífs í einstökum landshlutum, hefir
þing eftir þing verið svæft eða vísað
frá umræðu með þeim falsrökum, að
ekki sé þörf frekari aðgerða í þess-
um málum. Staðreyndirnar tala þó
öðru máli samkv. manntali 1. des.
1964. Hefur þannig í þessu kjördæmi
verið um hlutfallslega fólksfækkun
að ræða á því ári, þar sem fjölgunin
er tæpicga 1% borið saman við nál.
2% fjölgun þjóðarinnar í heild.
(íbúatala NA-kjördæmis 1, des. 1963
18993, 1. des. 1964 19171).
f 14 af samtals 34 sveitarfélögum
kjördæmisins (kaupst. meðtaldir)
var bein fólksfækkun á árinu.“ □
HAUSTSÓLIN skín og sunnan-
golan gárar PoIIinn. Bjart yfir
bæ og sveit og ákjósanlegt ferða
veður, enda streymir fólkið út
úr bænum. Sumir eru að fara í
berjamó, aðrir suður um Hóla-
fjall, kannske allt inn til jökla.
Margir staldra við „í Nest-
inu“, fá sér nokkrar kókflöskur,
súkkulaði og kexpakka meðan
verið er að fylla benzíngeyminn.
„Góðan dag. Má ég bjóða ykk-
ur happdrættismiða Styrktarfé-
lags vangefinna? Þetta er bíl-
númerið ykkar; ég má ekki
selja miðann, nema bjóða hann
fyrst í viðkomandi bíl og að mér
sé leyft að selja öðrum en eig-
anda bílsins.“
„Ha, sagðirðu Slyrktarfélag
vangefinna? Já, þakka þér bara
kærlega fyrir. Eg hef sannar-
lega ætlað mér að kaupa hann.
Það geri ég á hverju ári. —
Heyrðu, er ekki ákveðið, að
hælið verði reist hér nyrðra?"
„Jú, loksins er það- ákveðið,
aðeins eftir að staðsetja bygging
una. Örugglega byrjað að byggja
á næsta ári.“
„Það eru góð tíðindi. Gerðu
svo vel, hérna eru tveir 100-
kallar. Láttu okkur hafa bara
eitthvert númer fyrir hinn.“
Ég. flýtti mér að finna annan
miða, sem einhver er búinn að
leyfa að selja. Það er kvaðst og
þakkað fyrir. Bíllinn rennur af
stað og samstundis er annar
kominn að benzíndælunni. Um
leið og hann hemlar kallar hann
út um bílgluggann:.
„Heyrðu, ertu þarna með bíl-
númersmiðana? Er minn óseld-
ur enn? Blessaður, láttu mig fá
’ann. Er það ekki hundrað?“
Afgreitt er í skyndi og fleiri
koma. Spurt er um Þ-númer, Ó-
númer og fleiri, en þau eru ekki
fyrir hendi, aðeins A-miðar.
Undanfarnar vikur hef ég boð
ið nokkur hundruð bílstjórum,
bílaeigendum o. fl. happdrættis-
miðana með bílnúmerunum, sem
gefnir eru út einu sinni á ári og
seldir til ágóða fyrir málefni
vangefna fólksins. Fjórir af
hverjum fimm hafa keypt þessa
miða, örfáir látizt vera í „bind-
indi“ og tveir verið með hálf-
gerð ónot, en langflestir sagt
eitthvað svipað og tilfært er hér
fyrir ofan, sem sagt fagnað því
að fá tækifæri til að stuðla að
byggingu hælis, þjálfunarstöðv-
ar, skóla o. fl. fyrir hið bág-
stadda fólk. Þetta er stórlega
þakkarvert örlæti og eftirtekt-
arverður skilningur á þeirri
þörf, sem hér um ræðir.
Sumir eru með fyrirspumir
út í málefnið og félagsskapinn.
Til allra slíkra vil ég biðja DAG
fyrir eftirfarandi upplýsingar:
Það má með ýmsum hætti
styðja þá viðleitni, sem Styrkt-
arfélag vangefinna á Akureyri
hefur með höndum.
1. Við tökum þakksamlega
við nýjum aðilum í félagið. Árs-
tillagið er 50 kr., ævitillagið 500
kr.
2. Félagið selur minningar-
spjöld, og þau fást í Bókabúð
Jóhanns Valdemarssonar, Hafn-
arstræti 94.
3. Blaðio DAGUR tekur á
móti gjöfum og áheitum, og
vafalaust önnur blöð, sé það
hentara, svo og félagsstjórnin
(sjá síðar).
4. Nokkur Iíknarfélög vinna
myndarlega fyrir málefni okkar
með fjáröflunum á eigin spýtur
(KLÚBBAR hér í bænum).
Onnur slík félög ættu að at-
huga, hvort þau hefðu aðstöðu
til að sinna þessu nauðsynja-
máli.
5. Leitað verður til skólanna
í nóvembermánuði eins og áður
með sölu á 10 kr. merkjunum
okkar. Skólarnir hafa yfirleitt
reynzt okkur afbragðsvel, enda
hafa flest börn löngun til að
leggja svona málum lið. Á þeim
fáu stöðum, sem skólar ekki
hjálpa okkur, væri vel gert að
finna aðrar leiðir til að fram-
kvæma merkjasöluna.
6. Bæjar- og sveitarstjórnir
noroanlands ættu að ræða mál-
AD nýloknum tveimur vel-
heppnuðum starfsfræðsludög-
um í Reykjavík og einum úti á
landi, kvisuðust þau tíðindi, að
þessari liðlega áratugs gömlu
starfsemi væri nú lokið, og
frumkvöðull hennar á förum
úr landinu. Mönnum varð þeim
mun undarlegar við, sem fleiri
höfðu orðið til að lofa þessa
starfsemi, og gagnsemi hennar
æ rækilegar undirstrikuð með
endurteknum starfsfræðsludög-
um á æ fleiri stöðum í landinu.
Ymsar skýringar voru uppi,
þar á meðal sú, að reykvískar
mæður bæru nú orðið þungan
hug til starfsfræðslunnar vegna
þess, að hún tæli börn þeirra
til ýmissa erfiðra og hættulegra
starfa svo sem sjómennsku og
landbúnaðar og annarrar heið-
arlegrar vinnu, í stað þess að
undirstrika þá staðreynd, að
þeim mun minna sem menn
legðu sig fram við^að vinna
þjóðfélaginu gagn, þeim mun
meira bera þeir úr býtum, og
þó mest með sjálfskipaðri milli
göngu við að miðla almenningi
nauðþurftum.
Menn geta verið á ýmsu máli
um gagnsemi starfsfræðslunnar
en enginn mun neita því, að í
fjölbreyttu og fjölmennu sam-
félagi eins og við lifum nú í, er
aðstaða unglingsins allt önnur
en áður var til að kynnast
hinni margháttuðu starfsemi
þjóðfélagsins og finna sína réttu
hillu. Starfsfræðsludagarnir
voru lofsverð viðleitni til að
bæta úr þessum vanda. Þar var
reynt að safna á einn stað sem
flestum til að bæta úr þessum
vanda. Þar var reynt að safna
á einn stað sem flestum þeim
upplýsingum, sem hinn leitandi
ungling vanhagaði um.
Nú er okkur sagt að starfs-
fræðsludagarnir séu óþarfir,
því nú eigi að flytja þessa starfs-
semi inn í skólana og kominn
sé til lands maður, sem að und-
ið og taka afstöðu til þess, með
tilliti til fordæmis Akureyrar-
bæjar, sem leggur 10 kr. gjald
aí hverjum íbúa í framkvæmda-
sjóð félags okkar. Slíkt gætu
fleiri gert.
7. Gjafir til Styrktarfélags
vangefinna eru frádráttarhæfar
á skattskýrslu.
8. í stjórn félagsins eru. Al-
bert Sölvason, járnsmíðameist-
ari, Jóhann Þorkelsson, héraðs-
læknir, Jón Ingimarsson, form.
Iðju, Níels Hansen, húsgagna-
smiður, og undirritaður, allir á
Akureyri.
Lesendur góðir! Munið, að al-
menna þátttakan er mikiisverð-
ust, þó að lítið sé frá hverjum.
Kornið fyllir mælinn. Hugsið til
heimilanna, sem bíða úrræða-
laus meðan hælisrými vantar.
Hugsið til þeirra, sem sviftir eru
því, sem átakanlegast er að
vanta — vitinu, að meira eða
minna Ieyti. Athugum lítillega
hvers virði það er, að sleppa við
þvílíkt böl og jafnframt hve auð
velt hitt er: að styrkia þetta
málefni.
Jóhannes Oli Sæmundsson.
anförnu hafi dvalizt erlendis og
kynnt sér starfsfræðslu í skól-
um. Þá er í fyrsta lagi þess að
spyrja: Mun starfsfræðsla í
skólum algerlega geta komið í
stað hinna almennu starfs-
fræðsludaga, þar sem safnað er
saman á einn stað talsmönnum
helztu atvinnugreina og stétta?
A. m. k. yrði erfitt að endurtaka
í hverjum einasta skóla borgar-
innar hinar vönduðu fræðslu-
sýningar atvinnuveganna, sem
verið hafa á starfsfræðslu-
dögum, og þá mun ekki síður
verða erilssamt fyrir fulltrúa
hinna ýmsu atvinnuvega að
skokka milli skóla borgarinnar
til að ræða við nemendur.
í öðru lagi má spyrja, hver
hlutur dreifbýlisins eigi að
verða. Skólamenn víða í dreif-
býlinu hafa einmitt fengið Ólaf
Gunnarsson til að skipuleggja
starfsfræðsludaga, og sumsstað-
ar oftar en einu sinni. Flestir ef
ekki allir á viðkomandi stöðum
hafa fagnað þessari starfssemi
og víða voru starfsfræðsludag-
arnir sóttir um langan veg. Hvar
á nú skólaæskan í dreifbýlinu
að fá sína starfsfræðslu?
í þriðja lagi má spyrja, hvaða
ástæður séu til þess, að fætin-
um er nú kippt undan starfs-
fræðsludögunum og Ólafi Gunn
arssyni, sem unnið hefur braut-
ryðjandastarf á þessum vett-
vangi, nú fleygt burt eins og
ónýtum hlut. Skólamenn ýmsir
hafa í Vísi þann 4. maí og Tím-
anum -þann 14. maí lýst fullum
stuðningi við starfsfræðsludag-
ana og enginn hefur mælt gegn
þeim svo vitað sé.
Því má spyrja að lokum:
Hafa íslendingar ráð á því að
drepa nú niður þessa starfssemi,
sem verið hefur að þróast síð-
asta óratuginn, og snúa rassin-
um í reynslu og starfsvilja þess
manns, sem hefur komið henni
á rekspöl?
Rögnvaldur Hannesson.
Er skynsamlegt að drepa starfsfræðsluna?
Húsmæðravikan í Bifrösí 1965
VIÐ KOMUM saman 63 konur
víðsvegar að af landinu sunnu-
daginn 16. maí sl. í Bifröst í
Borgarfirði, í boði kaupfélag-
anna okkar. Er þetta fræðslu-
og kynningarvika og mun Sam-
band ísl. samvinnufélaga standa
fyrir henni, ásamt kaupfélögun-
um.
Það var ævintýri líkast að
vera þarna þessa viku, allt gert
til þess að skemmta okkur og
fræða, öllu vel og skipulega
stjórnað. Gleðin var þarna í há-
vegum höfð, allar urðu að vera
með þó að sumar væru nokkuð
við aldur, en hann lék frá 30
árum og upp i 76. Og þær eldri
voru engu síður kátar og hress-
ar en hinar og tóku fullkomlega
þátt í gleðinni. Þarna var sung-
ið og dansað, farið í leiki, spiluð
félagsvist og bingó og ágæt verð
laun veitt þeim, sem sigur báru
úr bítum.
Erindi voru daglega flutt, til
fræðslu og skemmtunar og
minnist ég þess ekki að hafa
áður verið þar, sem svo margar
góðar ræður voru fluttar. Mynd
ir voru og sýndar í sambandi
við sum erindin.
Sýnikennsla var þarna einnig
í matreiðslu og snyrtingu.
Á miðvikudaginn var farið í
ferðalag um Borgarfjörð. Við
vorum svo lánsamar að veður
var bjart og útsýni gott yfir þær
fallegu sveitir, sem við fórum
um. Leiðsögumaður okkar í
ferðinni var Snorri Þorsteins-
son, yfirkennari í Bifröst. Er
hann Borgfirðingur að ætt, enda
var leiðsögn hans ein samfelld
fræðsla um bæi og byggðir Borg
arfjarðar. Nutum við férðalags-
ins ágæta vel.
Með í förinni var einnig Vil-
hjálmur Einarsson, íþróttakenn-
ari, með sína ágætu myndavél
og tók hann óspart myndir í
ferðinni af okkur konunum og
einnig af fallegum og sérkenni-
legur stöðum, sem við sáum.
Lengst var farið að Húsafelli og
Kalmannstungu. Á heimleiðinni
var komið við í Reykholti og
staðurinn skoðaður. Þar var
presturinn, séra Einar Guðna-
son, til að leiðbeina og fræða.
Að lokum komum við í
Varmaland. Þar beið okkar
veizluborð og dásamlegar mót-
tökur af forstöðukonu skólans
og námsmeyjum. Okkur var
sýndur skólinn og hannyrðir
námsmeyj anna. Var það bæði
mikið og fallegt, sem unnið
hafði verið. Að lokum söng kór
námsmeyjanna fyrir okkur
nokkur falleg lög, undir stjórn
Oddnýjar Þorkelsdóttur í Borg-
arnesi. Frú Laufey Sigurðar-
dóttir á Akureyri þakkaði mót-
tökur allar fyrir hönd okkar að-
komukvenna. Síðan var stigið
upp í bílinn, haldið heim í Bif-
röst og lofaður og vegsamaður
af okkur öllum dýrðlegur dag-
ur.
Á föstudagskvöldið var kvöld
vaka, sem konurnar sáu um.
.Valin hafði verið kvenna-nefnd
til þess að sjá um skemmtiat-
riði. Fyrst var einsöngur, frú
Laufey Vigfúsdóttir frá Húsa-
vík söng og gerði það með þeim
ágætum, að allir ui'ðu stórhrifn-
ir. Einnig söng kór, sjö konur,
sem nefndu sig Sjöstjörnurnar
og stjórnaði frú Oddný Þórhalls
dóttir í Borgarnesi. Tókst sá
söngur einnig ágætlega þótt
naumur væri tími til æfinga. Þá
voru flutt stutt erindi og lesin
upp frumsamin Ijóð. Nokkrum
konum úr nágrenninu hafði ver
ið boðið að taka þátt í þessum
gleðskap. Að lokum var svo
setzt að ágætu veizluborði.
Daginn eftir, á laugardag, var
vikunni slitið. Kveðjuræður
voru fluttar og sungin ættjarð-
arljóð. Síðan var kvaðst með
þökkum og heillaóskum og að
lokum stigið upp í bílana og
hver hélt til sín heima, með
indælar endurminningar um dá
samlega viku.
Að lokum vil ég svo flytja
hjartans þakkir frá okkur Skag-
firzku konunum til Kaupfélags
Skagfirðinga og allra þeirra,
sem að því stóðu að veita okkur
þessa ánægju. Einnig þökkum
við Samb. ísl. samvinnufélaga.
Frú Guðlaugu Einarsdóttur og
öllu starfsfólki Bifrastar flytj-
um við beztu þakkir. Páli H.
Jónssyni þökkum við innilega
ágæta stjórn og sömuleiðis Olgu
Ágústdóttur, sem tók við stjórn
vikunnar eftir að Páll varð að
fara. Einnig þökkum við kenn-
urunum, þeim Vilhjálmi Einars-
syni og Snorra Þorsteinssyni.
Konunum öllum sendi ég mínar
innilegustu kveðjur og þakkir
fyrir ógleymanlegar samveru-
stundir. Guð blessi ykkur öll og
störf ykkar.
Gunnhildur Björnsdóttir,
Grænumýri, Skagafirði.
MIKLIR ÓMJRRKAR
UNDANFARIÐ
Frostastöðum 31. ágúst. Fyrri
hluti ágústmánaðar var ágætur
til heyskapar eða allt fram til
þess 18. Þá skifti um og síðan
hafa menn lítið eða ekkert náð
að þurrka af heyjum. Úrfelli
var þó ekki stórfellt fyrr en
miðvikudaginn 25. ágúst. Þá
tók steininn hins vegar -úr.
Gekk þá í norðan storm með
rigningu og slyddu niðri í
byggð og mikilli snjókomu til
fjalla. Má heita, að illviðris-
garður þessi hafi verið óslitinn
fram á mánudagsmorgunn 30.
ágúst. Þá stytti loks upp og var
skaplegt veður hér í gær og
ágætt í dag.
Óþurrkakafli þessi hefur taf-
ið heyskap verulega. Flestir
munu að vísu hafa verið búnir
að þurrka fyrrisláttartöðu að
miklu eða öllu leyti en margir
áttu mikið úti í bólstrum og má
búast við, að vatn hafi eitthvað
gengið í þá, þar sem yfir-
breiðslum var ekki til að dreifa.
Háarsláttur er hins vegar víð-
ast hvar eftir og skiftir nú
miklu máli, að tíð verði hag-
stæð naesta hálfan mánuð, eigi
heyskaparlok að geta orðið
sæmileg. mhg
ÆVINTÝRI DÝRÐLINGSINS ÆVINTÝRI DÝRÐLINGSINS ÆVINTYRI DYRÐLINGSINS
<
K
Q
K
>
Q
K
>
LESLIE CHARTERIS
z
*<'
S
ö
ö
£
2
Q
to
<
h-3
s
u
o
g
n
Q
œ
Q
s
•>
E-*
g
>
lUL,l,ll,*iiir
«tiiiiiiiiull'
iimiuil
m:i
llimit
RittMiR*h
FIMMTI HLUTI
Q
fo
<
•<'
S3
ÆVINTÝRI DÝRÐLINGSINS ÆVINTÝRI DÝRÐLINGSINS ÆVINTÝRI DÝRÐLINGSINS
„Jæja?“ sagði hújjj síðan sló hún hann flötum lófanum
beint í andlitið.
Hún hafði gert það áður en hún vissi hvað hún var að
gera. Augnabliki síðar hafði hún lamið pönnuna úr hendi
hans og þeytt henni langt út í ána. Orðaflaumurinn kom á
eftir: hún sá hann brosa rólega og barði í áttina að glampa
hvítra tannanna, skyndilega hrædd við að sjá, að hann
skemmti sér, en krepptur hnefi hennar fann loftið tómt.
Hann lagði hana á kné sér og gerði nákvæmlega, það
sem hann hafði lofað að gera, með ópersónulegri athygli og
án reiði. Þegar hann sleppti henni, var hún snöktandi af
vanmáttugri reiði og raunverulegum stingandi sársauka.
Hún sneri sér við í blindni og hljóp upp á bakkann. Ef
hún hefði haft hníf, hefði hún skorið hann á háls á stund-
inni, en þar eð hún hafði engan, var hennar eina hugsun
að sleppa frá honum. Eins og í þoku fann hún stíginn, er
hann hafði bent á sem þann, er lægi inn í Austurríki. Það
hlaut að vera vegur einhvers staðar lengra í burtu; þar væru
bílar, sem myndu taka hana upp í. Augu hennar voru full
af tárum og hún sá allt í þoku vegná skammar og reiði.
Hún leit til baka og sá hann koma á eftir sér. Hún sá
hann öðru hverju á milli trjánna með bakpokann á bakinu
þar sem hann fór sér að engu óðslega og virtist ekki ætla að
gera neina tilraun til þess að ná henni. Hrin hljóp áfram
þar til lungu hennar voru að springa og sársaukinn í stirð-
um liðamótum hennar gerðu hvert skref að óbærilegri
pyndingu. Hann var alltaf í sömu fjarlægð, eins óhjákvæmi-
legur og dómsdagur. Hún varð að hvíla sig eða detta ella
niður. „Farðu, farðu!“ hrópaði hún og brauzt áfram.
Trén urðu strjálli og hún sá símstaura hinum megin við
akur. Hún hljóp út á veginn. Vörubíll kom í áttina til
hennar á suðurleið. Hún stóð á miðjum veginum og veif-
aði þangað til hann stanzaði.
„Farðu með mig hvert sem þú ert að fara!“ bablaði hún.
„Farðu með mig til Innsbruck. Eg skal borga þér hvað sem
þú vilt.“
Bílstjórinn leit niður á hana og skildi hvorki upp né
niður.
„Innsbruck?“ Hann benti áfram veginn. „Dorthin; aber
es ist sehr iveit zu laufen
Hún baðaði örvæntingarfull út höndunum og reyndi að
láta hann skilja. Af hverju kunni hún ekki þýzku? .... Og
þá heyrði hún rólega rödd Dýrðlingsins, sem sagði á þýzku:
„Leyfið mér að kynna konuna mína. Smá fjölskyldu-
rifrildi. Láttu það ekki á þig fá. Hún kemst yfir það.“
Augu og munnur bílstjórans opnuðust í einu skilnings-
fullu „ach so“, sem lýsti þeirri botnlausu samúð, sem aðeins
einn konueigandi getur sýnt öðrum. Það ískraði í honum
og hann setti bílinn í gír.
„Verzeihen Sie, mein Herr! Ich liabe auch eine Frau!“*)
kallaði hann til baka um leið og hann keyrði burtu.
Belinda missti allan mátt. Hún kastaði sér niður við veg-
arkantinn og grét með andlitið falið í örmum sér. Hljóðlát
rödd Dýrðlingsins hljómaði fyrir ofan höfuð hennar eins
og rödd örlaganna:
„Þetta þýðir ekkert, Belinda. Þú getur ekki hlaupið í
burtu. Lífið hefur náð þér.“
Dagar liðu eins og í þoku fyrir henni — dagar líkamlegr-
ar þreytu, dimmra herbergja á krárrj, máltíðir borðaðar
með græðgi, diskaþvottur og eyðilegging á snyrtum hönd-
unum, hnúðóttra rúma á berri jörðinni, miskunnarlausrar
sólar, ryks, svita, regns og kulda. Einu sinni eftir rigningar-
dag, þegar hún varð að sofa í blautum fötunum á jörð, sem
sullaði í undir þunnri jarðábreiðslunni, var hún viss um,
að hún myndi fá lungnabólgu og deyja, en varð geysilega
*) „Þarna; en það er nokkuð langt að hlaupa —.“
*) „F.yrirgefið, herra minn! Ég á líka konu!“
særð þegar hreint loftið og heilbrigt lífernið neitaði henni
um kvef í nefið, hvað þá annað. Hún fékk sjálfsmeðaumkv-
unarköst þar sem hver viðbætt raun hefði verið velkomin
svo að hún gæti litið upp til himna eins og Job og ákallað
guð til vitnis um það, að enginn hefði þjáðst eins mikið
og hún hafði orðið að þola. Sjálfsmeðaumkvunin breyttist
eftir því sem á daginn leið og þá fylltist hugur hennar af
hatri ti! mannsins, sem gekk við hliðina á henni, rólegur
og óbreytanlegur eins og fjall og kærði sig kollóttan hvort
veðrið var vont eða gott. Hún gerði verkin, sem hann lagði
fyrir hana, af því að hún átti engra kosta völ, en hún sór,
að hún skyldi fyrr deyja en hann gæti sagt, að hann hefði
brotið hana á bak aftur. í fyrstu þvoði hún pönnuna laus-
lega og kom með hana aftur með mold í föstum eggjaleif-
um. Hann sagði ekki orð, en það kvöld spældi hann aðeins
tvö egg og gaf henni þau, grá og skítug af leifunum sem
hún hafði skilið eftir.
„Þetta er þinn skamnltur,“ sagði hann. „Ef þér líkar
hann ekki, þá skaltu hafa pönnuna hreina í næsta skipti.“
I næsta skipti lauk hún skrúbbinu með því að þurrka
af pönnunni með handklæði og þegar hún ætlaði að þvo
sér, tók hún hans handklæði. Hann stanzaði hana.
„Egg eru ágæt fyrir andlitið,“ sagði hann. „Ef þú vilt ekki
þurrka þér með viskastykki þá verðurðu að þvo hand-
klæðið.“
Stundum hugsaði hún um að stela hnífnum hans og skera
hann á háls, en hún vissi, að hún væri búin að vera án hans.
Jafnvel þegar rignt hafði allan daginn og allt var rennandi
blautt, kom liann með þurr sprek úr lausu lofti og hafði
kveikt eld innan skamms tíma. Hann hafði margs konar
fjölbreytni í hinu einfalda fæði þeirra og' rændi ávaxta-
garða með ákefð skóladrengsins. Hann var aldrei í vondu
skapi né ráðalaus; liann sneiddi hjá öllum örðugleikum án
þess að virðast taka eftir þeim. í þrjátíu og sex tíma eftir
flenginguna var hún í fýlu, en það hafði engin áhrif á skap
hans. Þögnin varð að ajgjöru lágmarki sami'æðna — þving-
aðra og fjandsamlegra af hennar hálfu en alltaf eðlilegra
og vingjarnlegra af hans hálfu. Þrír dagar liðu áður en hún
skildi að augu hans hlógu hljóðlaust að henni.
Ekkert er erfiðara held.ur en fyrir tvennt að vera saman
hvern klukkutíma dagsins og reyna að láta sem þau sjái
ekki hvort annað. Og hún komst að raun um, að það er enn
þá erfiðara að halda óvild.lifandi, þegar annar aðilinn læt-
ur sér á sama standa. Stundum þrúgaði þögnin, sem hún
hafði sjálf skapað, hana syo, að hún hefði getað æpt upp
yfir sig til þess að rjúfa hana. Smám saman virtist samræðu-
efni þeirra aukast, hver þáttur hins daglega lífs varð henni
afsökun fyrir samræðum, sem var ómögulegt að standa gegn.
Hún greip sig í því að rabba í hálftíma um kosti og galla
soðinna eða steiktra lanka.
Og svo kom þessi ótrúlega nótt, þegar hún svaf í einum
dúr alla nóttina og vaknaði útsofin. Dálitla stund undrað-
ist hún þessa tilfinningu og lá kyrr steinhissa.
Og þá rann upp fyrir henni Ijós. Hún var ekkert þreytt!
Þau höfðu farið tuttugu mílur daginn áður, en samt virt-
ust fætur hennar vera óþreyttir og afslappaðir og hún var
ekki fótsár. Höfðu þau kosið sérstaklega mjúkan blett til
þess að sofa á þessa nótt, eða hafði líkami hennar lært að
laga sig eftir hörðum beðinum jafnframt hinum snöggu
hitabreytingum? Hún gat ekki skilið þetta, en nóttin lá
henni að baki, sem óslitinn hvíldartími, dásamlegur eins og
hún væri barn eða dýr. Hún varð sér meðvitandi um um-
hverlið og varð þrumu lostin. Þau höfðu vafið sig inn í
teppin hátt upp í skógi vaxinni hlíð á suðurbökkum
Aachensee. Þaðan sem hún lá gat hún séð vatnið glitra
milli trjánna eins og ljósblátt teppi. Vinstra megin við hana
þéttist skógurinn og náði alveg upp að jökulhvítum fjalls-
tindinum, sem sindraði í geislum morgunsólarinnar. Þegar
hún horfði beint upp, var ekkert á milli hennar og heið-
skírs himinsins, þar sem þrír litlir skýjabólstrar liðu í aust-
urátt í rauðleitu skini nýrisinnar sólar, þannig að þeir virt-
ust eins og eldhnoðrar. Hún hafði í raun og veru aldrei séð
himininn fyrr né dýrð skógarins og ávalra hæðanna.
Belinda drakk í sig þessa fegurð og þessi nýja uppgötvun
varð henni alveg ógleymanleg. í raun og veru var ekkert
sérstakt við þetta útsýni, að minnsta kosti ekki á þann
hátt, sem ferðamenn sækjast eftir að skoða. Þetta var að-
eins eitt heimshornið í sínu eðlilega skrúði, sem er fegurst
allra. En þetta var fyrsta heimshornið, sem hún hafði skoð-
að á þennan hátt, byrjunarstaður reynslu, sem hún hafði
aldrei látið sig dreyma um og þess vegna sérstæður, eins og
öll byrjun er sérstæð. Dösuð af þessu, eins og hún hefði
vaknað á annarri plánetu, brölti hún út úr teppunum og
leitaði vélrænt að greiðu og spegli. Spegilmyndin, sem
mætti augum hennar virtist eins og andlitsmynd af ein-
hverjum ókunnugum. Sól og vindur höfðu gefið húð henn-
ar mjúkan, gullinn blæ og það var léttur roði í kinnum
liennar, sem hafði aldrei verið þar áður.
(Framhald).