Dagur - 25.05.1994, Blaðsíða 19

MINNINO
Miðvikudagur 25. maí 1994 - DAGUR - 19
fr* Ingólfiir Armannsson
Fæddur 16. september 1912 - Dáinn 16. maí 1994
Þann 16. mars lést á Fjóróungs-
sjúkrahúsinu á Akureyri Ingólfur
Armannsson á áttugasta og ööru
aldursári. Af honum hef cg heyrt þá
sögu aö liann hafi rölt á öðru ári út
í túnfótinn að Víðivöllum í
Fnjóskadal og skreiðst á bak hesti,
sem þar lá í varpanum og kippti sér
ekki upp við reiðmanninn. Hugur
Ingólfs stóð því snemma til þeirrar
listar, sem hann iðkaði svo vel síð-
ar. Rciðlistin var í ættinni, faðir
hans Armann Tómasson, var einn
af þessum snjöllu tamningamönn-
um scm fundu fullkomnunina í því
að láta verkin tala, cn töldu óvið-
cigandi að ræða mikið um l'ræðin.
Þá var bróðir Armanns, Jón Tóm-
asson, rnikill hestamaður og hefur
hæfilcikinn crfst hjá an<omendum
bcggja.
Ingólfur var traustur maður og
mikiö prúðmenni. Kom það fram
hvar scm hann tók til hcndinni. Hcf
ég aldrei svo hitt mann að hafi lagt
Ingólfi annað cn gott til. Hann átti
langa starfsævi, lcngst af scm bíl-
stjóri hjá Bifröst og síðar starfs-
maður Mjólkursamlags KEA á Ak-
urcyri. Hann starfaði tiltölulcga lá
ár viö búskap að Fjósatungu. En
fátt átti stcrkari ítök í honum cn bú-
skapur og skcpnuhald. Þótt þcir
Ingólfur og Armann faðir hans
l'lyttu á mölina, cins og það hcitir,
voru þcir innst inni Fnjóskdælir og
bændur alla tíð. Að Hrafnagils-
stræti 22 rcisti Ingólfur fjölskyíd-
unni myndarlcgt hús. Var húsið á
æskuárum mínum í útjaðri bæjarins
og að húsabaki stóð hcsthús Ar-
manns. Það var gaman að hcim-
sækja þctta frændfólk mitt. Þar var
svcitahcimili í þéttbýlinu miðju,
myndarskapur mikill, mcnn cinarð-
ir í skoöunum og tungutak mcð al'-
brigðum skcmmtilcgt. Fór þar sam-
an yfirvcgun og launfyndni hús-
bóndans og fjörmikil frásagnarlist
og kímnigáfa konu hans, Báru As-
bjarnardóttur.
Eg var svo hólpinn að njóta
mikilla samvista við Ingólf í um tíu
ár. Hann skaut skjólshúsi yl'ir hcsta
mína og urðum viö lclagar í hcsta-
mcnnsku í áratug. Viö áttum skap
saman og uröum miklir vinir, þótt
aldursmunur væri nokkur og við
ólíkir á margan máta. Lærði ég
margt af þcssum frænda mínum
bæöi í viöskiptum viö mcnn og
mállcysingja. Ingóll'ur var mikil!
hólscmdarmaður og hógvær að cðl-
isfari. Ekki lcll honum vcl mis-
brúkun áfcngis. Einstaka sinnum
lckkst hann til að þiggja áfcngar
vcitingar, cinkum cl' honum fannst
hann ckki komast hjá því lyrir kurt-
cisis sakir og alltal' mcö scmingi.
Þótt hann væri alls staðar aul'úsu-
gcstur, lór hann gjarnan hjá garði
sakir hlédrægni. Var raunar næsta
crfitt að koma þcssurn særndar-
manni inn á hcimili frænda okkar
og vina vcgna þcss að honum
fannst jafnan að hann væri að troða
saklausu fólki um tær. Leið okkar
lá gjarnan til Fnjóskadals, cn þar
fórum viö sjaldan um án þcss að
koma við að Stcinkirkju hjá þeim
Lovísu Sigurbjörnsdóttur og Ingólfi
Hallsyni. Þar, öðrum stöðum frcm-
ur, l'annst Ingólfi hann vcra cins og
hcima hjá sér. Hann var traustur
vinunt sínurn og trúr, jafn raungóð-
ur og honum var ósýnt um að ræða
cinkamál sín cða tilfinningar. í
þcirn miklu crfiðlcikum scm Bára
varð að þola á cfri árurn vcgna
vcikinda sinna, rcyndist Ingólfur
hcnni afar vel og sinnti hcnni af
mikilli alúð.
Um hestamcnnsku Ingólfs og
tamningalist verður ekki farið
mörgum orðum hér þótt tilefnið sé
ærið. Eg ætla þó að geta þess að
hann taldi það vcra sérstaklega
verðugt vcrkefni að taka við hest-
um, sem af einhverjum ástæðum
vantreystu manninum eða höfðu
kvekkst af samskiptum við menn.
Var Ingólfur óþreytandi við að
vinna traust þeirra og laða fram það
sem í þeim bjó. Þann tíma sem við
vorum saman í hestamennskunni,
rcið hann gjarnan bleikálóttum
hestL sem þannig hafði veriö ástatt
um. Eg hygg að þar hafi ckki farið
mikið cl'ni, cn Ingólfur gcrði úr
honum snotran rciðhcst og hélt upp
á hann fyrir vikið.
I virðingu Ingólfs Armannsson-
ar l'yrir hcstum fólst ákveöið við-
horf í umhverfismálum, scm scnni-
lcga cr l'omt mcð þcssari þjóð. Atti
það viðhorf ckkcrt skylt við þessa
kjölturakkavæmni, scm sumir um-
hvcrfisfirrtir þéttbýl isbúar cru
haldnir og llokka gjaman undir
umhverfisstcfnu. lngólfur dáóist af
cðlisfari hcstsins, styrklcika hans,
viðkvæmni og fíngcrðum næmlcika
hrossins fyrir náttúrunni. En hann
ætlaðist líka til þcss að hcsturinn
tæki sitt hlutvcrk alvarlcga, væri
dyggur, fótviss og öruggur þjónn
mannsins. Sambands hans viö
hross var aldrei ncitt kærulcysis-
samband.
Eg mct mikils kynni mín og vin-
áttu viö Ingólf Armannsson. Við
fráfall þcssa frænda míns, scndi ég
konu hans, sonum og aðstandcnd-
um öllum samúðarkvcöjur.
Tómas Ingi Olricli.
lig licld þann ríúa úr hlaöinu bcst
scm liannar cngir svafa.
Hamingjan fylgir honum á hcst,
hcldur í tauminn gafa.
Jón Arason.
Mig langar að kvcðja afa minn
mcð nokkrum fátæklcgum orðum.
Það lyrsta scm cg man úr minni
barnæsku cr úr Hrafnagilsstrætinu
hjá ömrnu Báru og afa Inga. Þang-
að var svo gott að korna og var
mikiö um að vcra þcgar við l'rænd-
systkinin vorum mörg þar. Bökun-
arlykt úr cldhúsinu, lcikir í garðin-
um scm var alltaf svo vcl hirtur hjá
önimu, ránsfcrðir í rifsbcrjarunnana
og svo var hápunkturinn þcgar afi
kom hcim í mat úr mjólkursamlag-
inu. Afi lagði sig á bcddann cl'tir
matinn cn þaö var nú lítiö unt hvíld
því viö klifruðum uppí til hans þar
scm hann söng og trallaði mcð
okkur.
Al'i átti alltal' auðvclt mcð að
umgangast börti og til fjölda ára
var hann starfsmaður Æskulýðsráðs
Akurcyrar á sumrin þar scm hann
kcnndi í rciöskólanum krökkum á
öllum aldri. Þaö cru sjálfsagt marg-
ir scm hann kom al' stað í hcsta-
mcnnskunni. Hann unni Ijóðlist og
las mikið en aldrci kom sama blik-
iö í augun hans cins og þegar talað
var um hesta. Þeir voru hans líf og
yndi og allt fram á síóasta dag
fylgdist hann rncð öllu varðandi
hcstana hjá sonum sínum og sonar-
syni.
Þrátt l'yrir háan aldur kcyrði afi
Buickinn sinn og fór í sund á
hvcrjum morgni, þar sem hann
spjallaði við nokkra mektarmcnn
um landsins gagn og nauðsynjar.
Þegar amma vciktist l'yrir mörg-
um árum tók afi við rekstri hcimil-
isins og stóð við hlið hcnnar á
hverju sem gckk. Ég hcld að ég
gcti sagt að hann skilji eftir í hjört-
um okkar allra kærleik, virðingu
fyrir mönnum og dýrum og ekki
síst ósnortinni náttúru. Maður sem
gctur skilið eitthvað svo mikilvægt
cftir sig hefur vcrið ríkur af því
sjálfur.
Elsku afi við söknum þín sárt cn
minning þín mun lifa.
Megi Guð gefa okkur öllum
styrk í sorginni.
Inga Bára Gunnlaugsdóttir.
í dag, 25. maí, veróur til moldar
borinn tengdafaðir minn, Ingólfur
Armannsson. Hann fæddist á Akur-
cyri og bjó þar lengst af. Hann gift-
ist eftirlifandi eiginkonu sinni Báru
Asbjamardóttur árið 1940 og hófu
þau búskap við Eyrarlandsveg á
Akureyri, cn lluttu sig austur í
Fnjóskadal, nánar tiltekið í Fjósa-
tungu, og bjuggu þar í nokkur ár.
Arið 1948 fluttu þau al'tur til
Akurcyrar og byggðu sitt framtíð-
arhcimili í Hrafnagilsstræti 22 á
Akurcyri. Þau cignuðust þrjá syni,
þá Sigþór Armann, Gunnlaug As-
björn og Ragnar Þráinn scm allir
cru búscttir á Eyjafjarðarsvæðinu.
Fyrstu kynni mín af Ingólfi cru mér
mjög minnisstæð, cn það var árið
1965 að ég kom í fyrsta skipti á
heimili hans. Þcgar ég kom að
garðshliðinu tók ég cftir manni scm
var að bjástra citthvað úti viö, cn
korn strax á móti okkur cr liann
varð okkar var. Ég var mcð litla
dóttur niína mcð mcr og hann bauð
okkur vclkomnar og tók í liönd
hcnnar og lciddi hana inn. Þar með
var hann oröinn afi í Hrafnagils-
stræti í augum hcnnar. Svona var
honurn bcst lýst, því hann laðaði
mjög að sér börn og dætur mínar
ciga allar mjög góðar minningar
um afa sinn, scm sýndi þcim
óþrjótandi þolinmæði og hlýju. Á
milli okkar bar margt á góma og
Ingólfur hafði lifandi áhuga á sam-
lclagi sínu og umhvcrfi. Oft var
hann búinn að bcra saman Akurcyri
á árununi 1930-1940 og Akurcyri
nútímans. Hann sagði mér ýmsar
skcmmtilcgar sögur frá þcim tím-
um, þcgar við sátum cin í boröstof-
unni hcima.
Ingólfur hafði mjög prúöa og
þægilcga framkomu og lagði sjálf-
stætt mat á mcnn og málcfni og tók
afstöðu samkvæmt því. Hann virti
skoöanir annarra og var ávallt
rciöubúinn aö taka tillit til þcirra
innan rnarka cigin sannfæringar
cnda maöur l'riðar. Ég kvcð tcngda-
föður minn mcð þakklæti fyrirgóð-
ar samvcrustundir.
Guð blcssi minningu hans.
Fctr þú í friöi
friður guðs þig blessi
hctfðu þökk fyrir allt og allt.
V.Briem.
Elsku Bára mín ég votta þér
innilcga samúð.
Hjördís Sigfúsdóttir.
Við systurnar cigum crfitt mcð að
trúa því að afi sé dáinn og söknuó-
urinn cr sár. Báöar höfum viö búiö
hjá honum og ömmu yfir vctrartím-
ann mcöan við vorum í framhalds-
skóla á Akurcyri.
Við munurn el'tir því þcgar við
vorum litlar að það var alltaf gam-
an og gott að koma í hcimsókn til
afa og ömmu. Oftar cn ckki feng-
um við ís hjá þeim og afi tók okkur
í kjöltu sér og söng fyrir okkur lag
scm við bamabörnin könnumst öll
við „í bcrjamó er gaman“. Hann
hafði alltaf mikið dálæti á yngri
bamabömum sínum og hló hann
oft rnikið að uppátækjum Ingu
Báru og Skarphéðins, systkina okk-
ar í svcitinni.
Hcstar og hestamcnnnska voru
hans líf og yndi. Allt frá því í bam-
æsku voru hestar hluti af lífi hans
og starfaði hann alla tíð mikið með
hesta. Afi var m.a. einn af stofn-
endum rciðskólans á Akureyri og
var fyrsti reiðskólakcnnarinn þar.
Hafði hann mjög gaman af því
starfi sem hann gegndi í mörg ár.
Við okkur bamabömin talaði
hann oft um hesta og miðlaði
reynslu sinni til okkar. Hann hvatti
okkur mikið til að stunda hesta-
mennskuna og sjálfur reið hann út
fram á áttræðis aldur.
Afi var þekktur fyrir það hvað
hann var mikið snyrtimcnni. Alltaf
voru öll hans rciðtygi mjúk og
glönsuðu af leðurfciti. Bíllinn hans
sem hann dundaði sér rnikið við lít-
ur nú út cins og hann sé nýr, þó svo
aö hann sé oröinn 13 ára gamall.
Þcgar við systurnar fórum í
skóla á Akurcyri var ckkcrt annað
cn sjállsagt að viö myndum búa hjá
honum og ömmu. Þar vorum við
umluktar ástúð og umhyggju l'yrir
vcllcrð okkar. Hafði afi alltal’
miklu meiri áhyggjur af því að við
næðum ekki prófunum heldur en
við höfðum sjálfar.
Eftir að amma veiktist þá hætti
afi alveg störfum uppi í mjólkur-
samlagi, þá orðinn 67 ára. Hann
tók þá viö heimilisstörfunum og sá
um ömmu og er það aðdáunuarvert
hversu vel honum tókst upp. Hann
sem hafði aldrei komið nálægt
eldamennsku eða öðru sem til-
heyrði húsverkunum tók allt upp á
sína arrna. Þegar við vorum hjá
þeim eldaði hann alltaf og var hinn
besti kokkur hvort sem það var
sunnudagssteikin cða hversdags-
maturinn.
Við eigum eftir að sakna afa
mjög mikið. Einnig Inga Bára sem
þótti svo vænt um afa og Skarphéð-
inn sem oft spyr okkur hvenær afi
fari nú að koma í heimsókn. Hann
cr ot' ungur til að skilja að afi er
l'arinn frá okkur.
Við erum þakklátar fyrir að hafa
fcngið að kynnast afa svona vel og
munum hugsa til lians með miklum
hlýhug.
Elsku amma. Mcgi guó styrkja
þig við þcnnan mikla missi.
Blcssuð sé minning hans.
Hildur Rós og
Guðbjörg Elísabet.
Glæsibæjarhreppur
Kjörfundur vegna hreppsnefnarkosninga veróur
haldinn að þingstaó hreppsins - Hlíðarbæ - laug-
ardaginn, 28. maí og hefst kl. 10.
Kosning er óbundin. Eiríkur Sigfússon, Sílastöó-
um hefur tilkynnt aó hann taki ek d endurkjöri í
hreppsnefnd.
Jafnframt fer fram skoóanakönnun meöal bænda
um sameiningu bændasamtakanna
Þess er vænst að kjörfundi verði lok :ð kl. 20.
Kjörstjórnin.
Ástkær eiginmaður minn og
faðir okkar, tengdafaðir,
afi og langafi
INGÓLFUR ÁRMANNSSON,
Furulundi 1d, Akureyri,
verður jarðsunginn frá Akureyrarkirkju mióvikudaginn 25. maí
kl. 13.30
Bára Ásbjarnardóttir,
Sigþór Á. Ingólfsson, Guðlaug Jóhannsdóttir
Gunnlaugur Á. Ingólfsson,
Ragnar Ingólfsson., Elísabet Skarphéðinsdóttir
börn og barnabörn
Hjartans þakkir til allra er sýndu okkur
samúó og vinarhug við andlát og útför,
ÍDU KAMILLU ÞÓRARINSDÓTTUR,
frá Gautsstöðum,
Tjarnarlundi 16c, Akureyri.
Guð blessi ykkur öll.
Erla Stefánsdóttir,
Sigrún Stefánsdóttir, Slgurður Kristinsson,
Svandís Stefánsdóttir, Einar Fr. Malmquíst,
Elsa Stefánsdóttir, Jóhann Friðgeirsson,
og fjölskyldur.