Þjóðviljinn - 17.04.1964, Blaðsíða 10

JQ SlÐA
HöÐVnraiN
Föstudagur 17. apríl 1964
RAYMOND POSTGATE:
.... og meðan ég beið eftir
þvi, að Parkes læknir kæmi nið-
ur aftur — því að hann hélt, að
Philip væri ekkert veikur og ég
gæti kannski tekið hann í tíma
— fór ég að líta á bækumar,
sem virtust ekki vera mikið lesn-
ar, og fór að glugga í þær. Og í
einni þeirra fann ég stóra blaða-
úrklippu. Hann þagnaði.
Ellen sagði til að koma honum
aftur á sporið: — Hafði hún ver-
ið þar lengi?
— Hamingjan góða, hvemig
ætti ég að vita það? Og þó, ég
veit það. Þetta var skrýtin
spuming. Hún hlýtur að hafa
verið þama lengi, því að hún
var búin að gera far í síðurnar
báðum megin. En samt skil ég
ekki hvað það táknar. Af hverju
spyrðu?
— Æ, ég veit það ekki. En
hvað stóð á henni?
— Tja. það er ekki svo gott
að útskýra þetta. Mig langar til
að biðja þig að líta aftur á frétt-
ina í blaðinu okkar. Segðu mér
hvað þér finnst eftirtektarverð-
ast. í sambandi við dauða Phill-
ips, á ég við.
— Ég veit ekki almennilega
hvað þú ert að fara. Eilen
hrukkaði ennið og hugsaði djúpt
til að mega verða til hjálpar.
— Við skulum sjá. Jú, hann
hafði látið ofani sig eitrað frjó-
duft sem var þarna í garðinum.
Enginn veit samt hvemig á því
stóð að hann tók það inn; og
það virtist einkennilegt að þetta
skuli hafa verið óhapp. En það
hlýtur að hafa verið óhapp, af
því —
— Af því hvað?
— Jú, af þvf að enginn vissi
að þetta duft var eitrað. Svo
að enginn hefði getað gefið
MÁor.ppjosi AN
HársTeiðslu os
snvrt?s»nfs> STFTNH oe nöTMð
T.aneaveei IS ITI h flyfta)
SflWI 24B16.
P F R IW 4 Garðsenda 21
SfMT 23968, Hárgrelðslu- oe
snyrtistofa
nömur! Hárgrelðsla "ið
allra hæfi.
T.TARN ARSTOF 4N
TJarnareötn 10 Vonarstraetis-
megin. — SfMT 14662.
HARGREIÐSL DSTOFA
AUSTGRBÆJAR.
(Maria Guðmundsdóttir)
Laugavecri 13 — SfMI 14656.
Nuddstofa S sama stað.
honum það viljandi. Jafnvel
læknarnir vissu það ekki og
þessi frægi sérfræðingur sagði
að það væru naumast nokkur
fordæmi fyrir þessu.
— Það er nú einmitt það. Það
var einhver sem vissi það og
einhver hafði haft fyrir því að
klippa út auglýsingarnar, þar
sem sagt var frá hve mikið
magn þyrfti og hvenær þetta
væri hættulegast og ég veit ekki
hvað. Ég held að þessi úrklippa
23
hljóti að greina frá einu af
þessum örfáu tilfellum sem
læknirinn minntist á. Hún var
úr sveitablaði 1 Austur Essex,
ársgömul — ekki eitt af þeim
blöðum sem maður rekst á af
tilviljun. Það var frásögn af lífc-
skoðun lítillar ellefu ára telpu.
Og hún dó úr bergfléttueitrun.
— öll frásögnin var þama og
þetta gekk alveg eins fyrir sig
og með yesalings Phillip.
Einkennin voru alveg eins. En
í því tilfelli-. var.-vitað hvemig
bamið lét það ofaní sig, og það
var reglulegt óhapp.
— Ó! Ellen var orðin dálítið
föl, en hún sagði ekki meira.
Eðvarð hélt áfram:
— Og þú sérð það, að einhver
vissi nákvæmlega hvað var að
gerást. Og sagði ekki orð. Lét
bara Parkes gamla fálma i
blindni. Og sjáðu til, það veit
enginn til þess að Phillip hafi
getað borðað þetta af vangá.
Það virðist ekki auðvelt. Borð-
stofuborðið er alltof langt í
burtu, til þess að duftið hefði
aetað fokið þangað. En einhver
hefði getað gefið honum það inn.
Og einhver hafði geymt þessa
iirklippu í langan tíma, í ein-
hverjum tilgangi.
— En af hverju hefði einhver
viljað vesalings Phillip feigan?
— Ég veit það ekki. Eðvarð
yppti öxlum. — Það eru víst
peningar í fjölskyídunni.
Ellen var mjög dauf í dálkinn.
— Mikið er þetta andstyggilegt
fvrir þig, sagði hún. — En auð-
vitað verður bú að segja frá
bessu. Hún hikaði andartak og
tók eftir því að hann var ósköp
niðurdreginn. svo að hún bætti
við: — Viltu að ég komi með
þér?
Hann hefði innilega gjaman
viljað það; en samt var tiliagan
naumast virðingu hans samboð-
in. — Nei, mikil ósköp, sagði
hann. — Sem ég er lifandi, það
þarf ekki að halda í höndina á
mér. En ég er að velta fyrir
mér hvemig ég á að bera mig
að. Ég get ekki undið mér að
lögreglunni og sagt „Hæ.“ Ætti
ég að fara til Exeter og hitta
æðsta prestinn eða eitthvað svo-
leiðis?
— Ekki æðsta prestinn, aulinn
þinn; lögreglustjórann. Ég myndi
fara til næstu borgar, sem er
Wrackhampton og tala við yfir-
manninn þar. Og svo er líka
þessi Knowles fulltrúi .. Hann
var við líkskoðunina. Því ekki
að tala við hann?
Og það varð úr. En Knowles
fulltrúi hafði ekki heyrt nema
nokkrar setningar þegar hann á-
kvað að einhver æðri honum
þyrfti að fást við þetta. Hann
tók Eðvarð Gillingham með sér
til lögreglustjórans í Wrack-
hampton, herra Cooper Wills,
sem var ekki uppgjafahermaður,
var ekki rauður í framan og
ruddalegur í framkomu og eng-
inn auli. Hann hafði gengið í
lögregluliðið fyrir þrjátíu og
fimm árum; hann hafði hækkað
í tign smátt og smátt. Herra
Cooper Wills hafði hjá sér full-
trúa sinn, Holly, sem var líkleg-
ur eftirmaður hans; þeir tóku
báðir kurteislega á móti Gilling-
ham. Þeir létu ekki i ljós neina
furðu yfir hnýsni hans og hrós-
uðu honum fyrir hugsunarsem-
ina. Eftir þrjátíu sekúndur leið
honum ágætlega.
Þeir spurðu hann aðeins einn-
ar spumingar sem máli skipti;
— Haldið þér að þér mynduð
þekkja aftur bókina, sem þér
funduð úrklippuna í, herra Gill-
ingham?
— Ég held það. Ég er ekki al-
veg viss um það. Það var stór
blá bók sem fjallaði um ferða-
lög í gamla Devonshire; ég man
nokkum veginn hvar hún var
í skápnum. Ég gæti sennilega
fundið hana aftur ef ég kæmi á
staðinn.
— Þakka yður fyrir. Þér hafið
verið mjög hjálplegur, herra Gill-
ingham. Ég mun íhuga þetta mál
mjög gaumgæfilega. Ef til vill
þarf ég að hafa samband við yð-
ur seinna, en ég veit hvar ég get
fundið ýðúr.
Herra Cooper Wills rétti fram
höndina.
X
— Jæja? sagði Cooper Wills
og leit á fulltrúa sinn. — Eigum
við að trúa þessum unga manni?
Fulltrúinn var með úlfgrátt
hár og liðlega fimmtugur að
aldri. Hann krosslagði langa,
magra fótleggi og blístraði hljóð-
laust.
— Ég held það. Það væri ttt-
gangslaust fyrir hann að spinna
upp þessa undarlegu sögu. Og
svo vita svo fáir um þetta mál.
Ég hafði ekki hugmynd um það
fyrr en dr. Lammes sagði mér
af því. Ég er hræddur um að
hann hafi örugglega séð þessa
úrklippu. Og hann var líka
reiðubúinn til að benda okkur á
hvar hún væri. Ég býst við að
hún sé þar. Eða hafi verið?
— Og ef svo er, hvað táknar
það? Tilviljun?
— Ekki þess háttar tilviljun
sem mér er að skapi.
— Nei. En við eigum langt í
land. Fyrst verðum við að fá
sögu hans staðfesta. Það er ó-
sköp auðvelt fyrir lögregluþjón-
inn að fara þangað og spyrjast
fyrir um eitthvað og nota tæki-
færið til að svipast eftir úrklipp-
unni um leið. Þetta dauðsfaU er
allavega dálítið dularfullt og
það væri ekkert athugavert við
það, þótt við segðum frú van
Beer að við yrðum að athuga
það nánar. En það er ekki eins
auðvelt að taka Gillingham með
okkur. Alla vega verðum við að
gera einhverjar ráðstafanir. En
ef við gerum þetta og Knowles
lögregluþjónn finnur úrklipp-
una? Hvar erum við þá staddir?
Fulltrúinn hristi höfuðið.
— Ekki miklu nær, sagði hann.
Herra Cooper Wills hélt áfram
að ræða þetta. — Við stöndum
andspænis sömu vandamálum og
áður. f fyrsta lagi höfum við
enga hugmynd um hvemig eitr-
ið hefur verið gefið inn. Bam-
ið virðist ekkert hafa borðað,
nema um hádegið. Enginn fær
hederin eitrun af skemmdu
kjöti og það var ekkert athuga-
vert við salatið. Og jafnvel þótt
við gætum sannað að einhver
hafi vitað að bergfléttufrjóduft
gæti orðið drengnum að bana og
sá hinn sami haft þær upplýs-
ingar tiltækar, þá veit ég ekki
hvað við getum gert í því.
Knowles lögregluþjónn gaf frá
sér eitthvert uml og sýndi þess
merki að hann vildi gjaman
koma að orði.
— Leysið frá skjóðunni,
Knowfes: við þiggjum ráð hvað-
an sem þau koma.
— Já, herra minn. Ég hef ver-
ið að velta þessu fyrir mér. Það
var bæði tími og tækifæri til að
fikta við salatið. Þetta var kald-
ur hádegisverður, og þegar ég
var að yfirheyra frú Rodd —
sem sá ráðskonuna — þá kom á
daginn að búið var að leggja á
borðið. matinn og allt saman,
meira en hálftíma áður en þau
settust að snæðingi. Hver sem
var hefði getað krukkað 1 mat-
inn á meðan. Og Ada, hjálpar-
stúlka, sagði við unga stúlku
sem ég þekki (Lögregluþjónninn
var fjarska ópersónulegur á
svipinn) eftir h'kskoðunina, að
frú Rodd hafi tekið munninn of
fullann í vitnastúkunni, og að
henni — sem sé ödu — hafi
ekki þótt lögurinn á salatinu sér-
lega tær þegar hún fleygði hon-
um. En það þýddi ekkertaðand-
mæla frú Rodd þegar hún var
í þessum ham, það var um að
gera að flýta sér að segja það
sem hún ætlaðist til og Ijúka
því af. Og hún bætti þvi líka
við, að hún hefði horft á frú
Rodd þvo kálið, svo að þetta
væri kannski einhver vitleysa.
— Þetta er ekki sérlega sann-
færandi framburður. En trúlega
hefur hún eitthvað fyrir sér í
þessu. Minntist Ada nokkuð á
hvemig lögurinn var?
— Komóttur, sagði hún. Eins
og einhver óhreinindi væru í
honum.
— Óhreinindi, Sem sé berg-
fléttufrjóduft, næstum örugglega.
— Hafi það verið frjóduft, þá
var það sett í það, sagði Holly
fulltrúi. — Frú Rodd sýndi
fram á að það hefði ekki getað
komið að tilviljun á grænmetið.
Það er ræktað allt annars stað-
ar í garðinum. Auk þess voru
vitni að því að hún þvoði það.
— Ja-á, sagði lögreglustjórinn.
— Það gæti eitthvað verið
gruggugt þama. En ef einhver
hefur gert þetta, hver var það
þá? Hver hafði ástæðu til þess?
Is fecit cui prodest.
— Afsakið? sagði lögreglu-
þjónninn.
— Ég held það sé enginn
kvenmaður í spilinu, sagði
fulltrúinn álíka ringlaður.
— Fyrirgefið. Ég átti við, hver
hafi haft hagnað af dauðsfall-
inu?
— Nú! Það liggur allt ljóst
fyrir, herra minn. Það vita
margir um erfðaskrá gamla sir
Henrys. Það voru allmargar
fjárupphæðir til sjúkrahúsa —
þau koma ekki til greina. Frú
van Beer fær meginhluta eign-
anna, ef Phillip deyr á undan
henni. Rod$ og kona hans fá
tvö þúsund pund hvort.
— Tvö þúsund! Það er feikna-
fúlga fyrir þau.
SKOTTA
-
Skrifstofustjórinn var í sínum versta ham í allan dag . . . A heim-
leiðinni bilaði bíllinn . . . og svo er kvöldmaturinn ekki tilbúinn . .
hvað kemur næst?
Starf serfræðings
í kvensjúkdóma- og fæðingarhjálp við Mæðradeild
Heilsuverndarstöðvar Reykjavíkur er laust til um-
sóknar.
Laun samkvæmt samningi Læknafélags Reykja-
víkur og Reykjavíkurborgar.
Vikulegur vinnutími 6 stundir.
Umsóknir sendist stjóm Heilsuverndarstöðvar
Reykjavíkur fyrir 1. maí n.k.
Reykjavík, 14. apríl 1964.
Stjóm Heilsuverndarstöðvar Reykjavíkur.
STJÓRN UNARFÉLAG ÍSLANDS
Fundur verður haldinn í Stjórnunarfélagi
íslands laugardaginn 18. apríl kl. 14.00 í
fundarsal Hótel Sögu.
FUND AREFNI:
Pétur Pétursson forstj. Innkaupastofnunar
ríkisins flytur erindi, Innkaupastarfsemi fyrir-
tækja.
Félagsmönnum er heimilt að taka með sér gesti.
Stjómin.
SVEFNSÓFAR
- SÓFASETT
HNOTAN. húsgagnaverzlun
Þórsgötu 1.