Þjóðviljinn - 30.05.1967, Blaðsíða 10

10 SlÐA — ÞJÓÐVILJINN — Þriðjudagur 30. maí 1963.

■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■ ■■■■■■ ■■■■■■ ■■■■■■■■■■■■■■■■■■«■■■■■■■■■■■■■
P.N. HUBBARD
BROTHÆTT
GLER
■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■aaa■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■
9
var andstutt, var leidd varlega
upp í tutbugu og fimm pund fyr-
ir dálitla kistu sem hún hafði
áreiðanlega gert sér vonir
um að fá fyrir fimmtán.
Einn kaupsýslumannanna atti
kappi við hrokkinhærða manninn
yfir innlagða spila!borðinu. Við
þrjátíu pund varð forstjóraröddin
Prðin ósvikin Lancashirerödd.
Hann bauð fjörutíu og fimm og
fór hjá sér við hina skyndilegu
þögn. Hrokkinhærði maðurinn
brosti við og var farinn að fletta
blaði í skránni eins og hann hefði
ekki minnsta áhuga á innlögðum
spilaborðum. Uppboðshaldarinn
beitti hamrinum í skyndi og Lan-
cashire fálmaði eftir ávísanaheft-
inu sínu. Dokkleiti maðurinn var
ékki enn farinn að hreyfa sig
eða tala.
. Glösin voru tekin fyrir rétt
undir hádegi- Ég ákvað í hugan-
um að láta snúnu glösin eftir ör-
lögum sínum, en ég var staðráð-
inn í því að skorna vínglasið Og
örftagaglasið f;—■ ekki fyrir neitt
undirboð. Ég hafði gert ráð fyrir
sjö pundum og tíu fyrir vínglas-
ið og fimmtán fyrir ölglasið. Ég
sá frá upphafi að boðin voru ein-
göngu fagleg og þegar hlé varð
við fimm pund, bauð ég fimm
pund og tíu. Hrokkinkollur og
Grátoppa litu bæði upp úrskrám
sínum um leið og litu snöggt á
mig. Ég brosti einfeldningslega
Hárgreiðslan
Hárgreiðslu- og snyrtistola
Steinu og Dódó
La\igav. 18. III. hæð,(lyfta)
Sími 24-6-16.
PERMA
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Garðsenda 21. SÍMI 33-968.
til uppboðshaldarans. Hrokkin-
kollur stundi við og sagði sex
pund. Ég hikaði, brosti vandræða-
lega, kingdi tvisvar ogsagði sex
tíu. Uppboðshaldarinn leit á
mig með daufum áhuga og spurði
hvort fleiri vildu bjóða. Á síð-
ustu stundu sagði gráhærða kon-
an sjö pund. Ég mætti augnaráði
dökkhærðrar stúlku hinum megin í
salnum og ég hefði getað svarið
að það var fullt af prakkaraskap.
Hún sagði ekki orð. Það gerði ég
ekki heldur á þessu stigi. Grá-
hærða konan sat uppi með glasið
fyrir sjö pund bg ég óskaði henni
til hamingju með þann hagnað
sem hún kynni að hafa af því.
Uppboðshaldarinn kynnti öl-
glasið. — Mjög athyglisvert glas,
sagði hann. — Mjög fagurt. Lítið
á útskurðinn. Hrokkinkollur byrj-
aði á þrem pundum. Ég sagði
fjögur og ein hjónin litu með eft-
irvæntingu hvort á annað og
sögðu fimm. Ég leit á dökkhærðu
stúlkuna. Ég vildi vera viss í
minni sök. Án þess að líta uppúr
skránni sagði hún: — Tíu. Rödd
hennar var skemmtilega hljóm-
fögur, en andlitið á henni var
gersamlega svipláust. — Tíu,
bökk fyrir, sagði uppboðshaldar-
inn. — Þetta var betra. Mild
brún augun litu sem ’snöggvast
til kaupmannanna til vinstri og
hrokkinkollur veifaði skránni. —
Ellefu, sagði uppboðshaldarinp.
Ég dokaði við andartak Gg sagði
síðan: — Tólf. Dökkhærða stúlk-
an leit upp og stundarkorn horfði
hún beint í augu mér undan
dökkum brúnum. Hrokkinkollur
bauð þrettán og það varð lönp
þögn. Uppboðshaldarinn sagði: —
Jæja, þrettán er boðið. Býður
nokkur —?
Dökkhærða stúlkan sagði: —
þrettán tíu.
Ég leit. á hana. — Fjórtán.
sagði ég. Hún var mjög örugg í
fasi og sérkennilega aðlaðandi.
Hrokkinkollur hélt að við
værum enn með t>g sagði: —
Fjórtán og tíu, en það var kom-
ið dálítið hik í rödd hans. Dökk-
hærða stúlkan leit aftur á mig
og nú brostum við bæði. Með
þegjandi samkomulagi lögðum
við bæði upp laupana. Hrokkin-
kollur keypti athyglisverða öl-
glasið fyrir fjórtán pund og tíu
og huggaði sig með því að kaupn
snúnu glösin tvö fyrir sjö pund.
Hann hafði getað hagnazt vel á
þeim við lítt reyndan kaupanda.
Uppboðshaldarinn titkynnti kllst.
Ég þokaðist áfram gegnum
hópinn og við komum samtímis
að dyrunum. Hún virtist vera
komin undir þrítugt og var næst-
um á hæð við rrrig. Gatan var
full af röku sólskini, en hörund
hennar var lýtalaust og næstum
án fegrunarlyfja. Við brostum
hvort til annars- Hún sagði: —
Ég kærði mig ekki um það held-
ur.
— Ég sagði: — Hádegisverð?
— Það væri indælt. Hún var
mjög örugg í fasi. Hún sagði: —
Ég veit ekki — eruð þér kunn-
ugur í Dunstreet?
Ég hristi höfuðið. — Aðeins í
heimsókn, sagði ég.
— Það er eiginlega bara Fle-
ur-de-Lys nema farið sé lengra.
— Ég bý þar, sagði ég. —
Mér finnst það alveg ljómandi.
— Er það satt? Já, mér finnst
það líka. Við gengum niður
Queen stræti, leiddumst í anda.
Maðurinn í anddyrinu hafði
skipt á strigasvuntunni og ein-
kennisjakka, en hann var enn
mjög vingjamlegur. Hann sagði:
— Góðan daginn, ungfrú James.
Góðan daginn, herra minn.
Gengur uppboðið_ vel?
Ég sagði: — Ágætlega, þökk
fyrir, og við fónim inn að
borða. _
— Ég þarf ekki að spyrja,
sagði ég. — Þér eigið bersýni-
lega heima hér. Og þér heitið
James. Hún var ekki með neinn
hring. Ég gat ekki gert mér í
hugarlund hvers vegna stúlka af
þessu tagi hafði komizt á þenn-
an aldur án þess að neinn næði
í hana.
Hún kinkaði kolli. — Og sam-
kvæmt sömu heimildum eruð
þér kominn hingað til að vera
á uppboðinu. Nema hvað þér
hafið ekki boðið í neitt ennþá,
nema til þess að fá kaupmenn-
ina til að borga almennilega
fyrir þessi glös.
— Nei, sagði ég. — Ætli ég
láti ekki þar við sitja. Náung-
inn í anddyrinu —
— Henry, sagði hún.
— Jæja þá, Henry. Henry
veit eflaust að við vorum bæði
á uppboðinu. En sannleikurinn
er sá að ég frétti ekki um þetta
uppboð fyrr en ég kom hingað
í gær.
— En þér hafið gefið yður
tíma til að líta þangað inn?
Ég sagði: — Já, já, en ég
sagði ekki frá hverju ég tæki
tímann.
Hádegisverðurinn á Fleur-de-
Lys var upp á það bezta. Rifja-
steik, fugl, skorpusteik og búð-
ingur. Ég veit, að skorpusteikin
var stórkostleg. Fuglinn leit vel
út og ungfrú James sagði að
hann væri afbragð.
Ungfrú James reyndi aftur.
Hún leit á úrið sitt og sagði:
— Tíminn líður. Þeir byrja aft-
ur á slaginu tvö.
Ég sagði: — Ætlið þér?
Hún leit á mig og hallaði ögn
undir flatt. Það var dálítið ó-
svífnislegt en fór henni dæma-
laust vel. — Ég veit það ekki,
sagði tiún.
— Ég ætla ekkþ
— Áhuginn fyrir bí?
— Mér er sama um húsgögn
og silfur. Og sömuleiðis um list-
munina. En ég verð þó að við-
i. . .... ...u-
urkenna að mér þætti gaman að
vita eftir hverju sá dö>ví er að
snuðra.
— Sá við spegilinn?
— Já.
— Hann er frá London. Ef til
vill er það einhver silfurgripur-
inn. Og svo er mér sagt að einn
postulínshluturinn sé góður.
— Hann má eiga það fyrir
mér.
— Ef hér hafið áhuga á gleri,
hvers vegna keyptuð þér ekki
ölglasið í stað þess að sprengja
veslings Fosbery svona hátt?
— Er hrokkinkollur Fosbery?
Hún kinkaði kolli. — Charles
Fcsbery, forngripir. Swinoombe
hjá A. 30. Ég verð að viður-
kenna að mér þótti það dásam-
legt.
— Ég á glas sem er mjög
svipað því. Ég hefði fúslega
keypt það fyrir skikkanlegt
verð. En það er ekki um neitt
gjafverð að ræða innanum alla
þessa hákarla.
Hún hallaði aftur undir flatt.
Hún sagði: — Þér safnið, en
Situndið það ekki sem atvinnu?
— Það má segja það. Og þér?
— Ég safna ekki, neí. Én ég
hef áhuga. Hafið þér mikið vit
á þessu? Það mætti segja mér
að þetta gæti náð tðkum á
manni.
— Satt er það. Þetta verður
ástríða. Ég hef ekki enn drepið
neinn fyrir glerhlut, en það er
aðeins tímaspursmál. Ég sagði
henni frá viðtekiptum mínum við
Miðlandaskriflasalann.
Hún leit nú beint framan í
mig. Hún sagði: — Þér börðuð
hann ekki í alvöru? Þetta
minnti svo á Davíð að ég fðr
að skellihlæja.
— Fyrirgefið, sagði ég. —
Viðbrögð yðar voru svo ná-
kvæmleaa eins og hjá kunningja
nTihum. Hann sagði þetta sama.
Síðan varaði hann mig hátíðlega
við frekara ofbeldi, en hann fór
reyndar ósköp fínt í það. Hann
safnar annars sjálfur. Við á-
girnumst margt sameiginlega.
— Er það í London?
Ég kinkaði kolli. — Hann er
opinber starfsmaður og mjög
heiðarlegur. En hann á marga
fallega hluti.
— Þekkið þér alla Lundúna-
safnara?
— Þjáningabræður mína? Ég
þekki þá flesta.
Mér datt Levinson í hug, en
hikaði. Hún horfði niður í kaffi-
bollann. Klukkan var orðinlangt
yfir tvö. Hún leit allt í einu
upp og sagði: — Ég verð að
flýta mér.
— Ekki þó yfir í Queen
Street?
— Nei, ekki þangað. En ég
þarf að lifa lífinu.
Við gengum saman út. Hún
sagði: — Mér hefur verið þetta
til mikillar ánægju.
Ég stóð fyrir framan hana. —
Ég vildi gjarnan sjá yður aftur,
sagði ég.
Hún stóð og horfði á mig,
augu okkar voru næstum í sömu
hæð. Ef til vill var hún að
hugsa. En ég hélt nú samt að
hún væri búin að því. Það væri
aldrei hægt að standa þessa
stúlku að því að hugsa, en hún
þóröur
sjóari
, 4913 Frú Furet og Angélique fylgjast líka meö því sem fram fer
ón þess þó að vita hvers vegna ’.Vallace hefur svona mikinn á-
huga á fiskiskipinu. — Bernard er kominn til botns. FuIIur von-
brigöa litast hann um. Ekkert, — hér er ekkert að sjá! Hann
syndir smáspöl til hliðar,. síðan í hina áttina, í hring ........
þama ........ þama mótar fyrir einhverju ............ Hann stefnir
þangað ...... Jú, hér er það, hér liggur skipið, sem hann þekkti
svo vel, honum hefur ekki skjátlazt! Ánægður tilkynnir hafin
fundinn og Laroux og félagar hans ljóma þegar þeir heyra tíð-
indin. — Útreikningum Bernards til að finna þennan stað í ó-
endanleik hafsins hefur ekki skeikað nema um 50 metra
Þvoið hárið úr LOXENE-Shampoo - og flasan fer
TRYGGINGAFELAGIÐ HEIMIR"
LINDARGÖTU 9 • RE¥KJAV1K • SÍMI 22122 — 21260
PADI
tækin henta sveitum
landsins.
Með einu handtaki má
kippa verkinu innan úr
tækinu og senda það á
viðkomandi verkstæði
— ekkert hnjask með
kassann — auðveldara
í viðhaldi.
Radionette-verzlunin
Aðalstræti 18 sími 16995 ÁRS ÁBYRGÐ
NETTSL
Aðalumboð: Einar Farestveit & Co. hf. Vesturgötu 2
Gerið við bíla ykkar sjálf
Við sköpúm aðstöðuna. —
Bílaleigra.
BIL AÞ JÖNUST AN
Áuðbrekku 53. Kópavogi — Sínri 4D145. •
Bifreiðaeigendur
Þvoið, bónið og sprautið bílana ykkar splfir. Við
sköpum aðstöðuna. Þvoum og bóimrn ef óskað er.
Meðalbraut 18, Kópavogi.
Sími 4-19-24.
TRABANT EIGENDUR
V iðgerða verkstæði.
Smurstöð.
Y'firförum bílinn
fyrir vorið.
FRIÐRIK ÖLAFSSON, vélaverkstæði.
Dugguvogi 7. — Sími 30154.
Bílaþfónusta
Höfðatúni 8. — Sími 17184.