Þjóðviljinn - 21.09.1967, Blaðsíða 10

10 SIÐA — ÞJÖÐVILJINN — Fimmtudagur 21. september JÆfíl.
WÍNSTON
GRAHAM:
MARNIE
ég heföi ekki bætt ráð mitt, síð-
ur en svo, heldur hafði ég orð-
ið útsmognari með árunum, svo
að hún uppgötvaði ekki neitt.
Allt í einu sagði hún: — Þetta
er franskt silki, er það ekki,
Marnie? Hann hlýtur að hafa
kostað mikið.
— Tólf gíneur, sagði ,ég þótt
hann hefði kostað þrjátíu. — Ég
féikk hann á útsölu. Finnst þér
hann ekki fallegur?
Hún svaraði ekki, heldur barði
stafnum í gólfið og sneri sér til
í stólnum. Ég fann að hún hafði
ekki augun af mér.
— Hvemig liður herra Pem-
berton? spurði hún.
— Ágætlega.
— Hann er svei mér góður
vinnuveitandi. Það segi ég líka
oft við kunningja mína. Mamie
er einkaritari hjá miljónamær-
ingi, segi ég, og hann er við
hana eins og sína eigin dóttur
— og það er lika satt, er það
ekki?
Ég setti tehettuna yfir tepott-
inn og setti tedósina afturáarin-
hfflima.
— Hann á enga dóttur, en
hann er góður við mig og engin
nánös — ef það er það sem þú
átt við.
— En hann á konu, er það
ekki? Og hún er ekki naerri því
elns mikið með honum og þú,
eða hvað’
Ég sagði: — Við erum búnar
að tala um þetta allt áður,
mamma. Það er ekkert athuga-
vert við sambandið milli mín og
herra Pembertons. Ég er einka-
ritari hans og hreint ekkert ann-
að. Auk þess erum við aldrei
ein á ferð, svo að þú getur ver-
ið áihyggjulaus; mér er alveg
óhætt.
— Ég hugsa nú oft um<það að
dóttir mín skuli vera á þessum
ferðalögum um heiminn — og ég
hef oft áhyggjur af ■ þér. Karl-
menn reyna alltaf að koma
manni í opna skjöldu, þegar
maður á sízt von á. Maður verð-
ur altttaf að vera á verði.
Um leið kom Lucy Nye inn
um dyrnar. Hún tísti eins og
leðurblaka af fögnuði yfir að
sjá mig og við kysstum hvor aðra
og svo varð ég að afihenda þeim
gjafimar. Þegar því var lokið,
var teið orðið kalt og Lucy fór
að búa til nýtt te. Ég skildi vel
óþolinmæði mömmu gagnvart
Hárgreiðslan
Hárgreiðslu- og snyrtistoía
Steinu og Dódó
Laugav 18. £11. hæð (iyfta)
Sími 24-6-16
PERMA
Hárgreiðslu- og snyrtistof*
Garðsenda 21 SlMI 33-968
henni, því að hún var svo lengi
að tæma teketilinn, að það gat
gert hvem mann brjálaðan að
horfa á það.
Mamma stóð fyrir framan
spegilinn og mátaði nýja skinn-
kragann sinn á ótal vegu —
Finnst þér ég eiga að hafa hann
alveg upp í háls eða láta hann
liggja lausan á herðunum? Það
er sjálfsagt nýtízkulegra að hafa
hann lausan. Eh þú eyðir alltof
mjklum peningum, Marnie.
— Eru þeir ekki einmitt til
þess?
— Jú, ef þeir eru' notaðir á
réttan hátt, notaðir skynsamlega.
En það á h'ka að leggja þá fyrir.
Þú verður líka að hugsa um það.
Það stendur í biblíunni að. pen-
ingar séu rót alls ills — það hef
ég sagt þér áður.
— Já, mamma — það hefurðu
sagt mér áður. En sjáðu nú tii
— ég gekk til hennar og togaði
dálítið í skinnkragann að aftan
— svoná hafa þær það í Birm-
ingham. Og þetta fer þér reglu-
lega vel.
Skömmu seinna settumst við
allar þrjár við teborðið.
— Ég fékk langt bréf frá
Stephen frænda þínum í vikunni
sem leið. Hann er í Hong Kong.
Hann hefur fengið ágæta vinnu
þar. Ég rrtyndi nú ekki kæra mig
um að vera innan um allt þetta
gula fólk, en hann hefur nú allt-
af verið hrifinn af öllu því sem
var framandi og öðru vísi. Ég
skal finna bréfið á eftir. Það var
kveðja til þin f því.
Stephen frsendi var bróðir
mömmu. Hann var eini karl-
maðurinn sem ég kærði mig um,
en ég sá hann því miður alltof
sjaldan.
Mamma sagði: — Ég verð að
segja, að faðir þinn dekraði aldr-
ei eins mikið við mig og þú ger-
ir — að kóma með skinnkraga
handa mér og hvaðeina.
Hún tók smábita af tébollu af
diskinum sínum. Hún hélt hon-
um milli þumals oé vísifingurs
■með furðulega þvinguðu lát-
bragði eins og það væri eitthvað
brothætt sem hún héldi á, og
svo stakk hún bitanum í munn-
inn og tuggði eins og hún væri
hrædd við að bíta í hann. En þá
tók ég eftir því að hnúarnir á
henni voru bólgnir og fann allt
í einu að það var iljótt af mér
að vera að setja út á hana.
— Hvemig líður þér af gigt-
inni?
— Ekki sérlega vel. Það er
svo mikill raki hérna megin við
götuna Marnie — það kemur
atdrei sólarglæta hingað fyrr en
eftir hádegi — það hugsuðum
við ekki út í þegar við tókum
húsið á leigu. Stundum er ég að
velta því fyrir mér hvort við
ættum að flytja.
— Það verður ekki auðvelt að
finna jafnódýrt húsnæði.
— Kannski ekki — en það er
nú líka undir því komið hvemig
þú vilt að hún móðir þín búi.
Það er yndislegt lítið raðhús í
Cuthbett Avenue, rétt fyrir neð-
an brekkuna hérna. Það er laust
til fbúðar, vegna þess að maður-
inn sem bjó þar dó úr hvítblæði.
Hann var víst orðinn hvftur eins
og lak áður en hann dó; hann
var alveg vita bHóðlaus og miltað
í honum tútnaði út. Það eru
tvær stofur og eldhús, þrjú
svefnherbergi og háloftsherbergi
og öll venjuleg þægindi. Þetta
væri gott fyrir okikur, er það
ekki Lucy?
Stærra augað f liiticy horSK á
mig yfír rjákaniíH tebailaim, en
hún sagði ekkert.
— Er hægt að fá það leigt?
Og hvað er leigan há? surði ég.
— Ég tel víst að hægt sé að
fá það leigt, en við gætum
spurzt fyrir um það. Leigan er
sjálfsagt hærri en hér, en þar
er líka sól allan daginn- og það
er svo huggulegt hverfi. Þetta
hverfi héma hefur sett ofan
síðan við fluttum inn. Þannig
var það líka í Keytíam. En þú
manst auðvitað ekki eftir því.
Lucy man það hins vegar, er
það ékki Lucy?
— Mig dreymdi svo ilila í nótt,
sagði Lucy Nye. — Mig dreymdi
að það hefði farið illa fyrir
Mamie.
Þetta var undarlegt, því að
hafi maður farið víða — og lif-
að svona lífi eins og ég 1— bá
þykist maður mjög svo reyndur
og veraldarvanur; en samt sem
áður fór um mig hrollur þegar
ég heyrði raddhreim hennar, rétt
eins og þegar ég var tólf ára og
svaf hjá henni og hún vakti
mig á morgnana og sagði: — Mig
dreymdi svo illa í nótt. Og þá
gerðist næstum alltaf eitthváð,
annað hvort þann dag eða hinn
næsta.
— Hvað áttu við með þvi að
það hefði farið illa fyrir Marnie?
spurði móðir mín hvassri röddu.
Höndin sem hélt á tebollubitan-
um stanzaði miðja vegu upp að
munninum.
— Það veit ég ekki. Svo langt
náði draumurinn ekki. En ég sá
hana greiniilega koma innum
dymar þarna — og kápan henn-
ar var rifin í hengla — og hún
var að gráta.
— Ég hef auðvitað verið að
hoppa í parís og dottið meitt
mig, sagði ég .
— Æ — þú með þessa bjálfa-
legu drauma þína, sagði mamma.
— Ætlarðu aldrei að vaxa upp
úr þessum bamaskap. Þú verður
bráðum sextíu og sex ára og
samt talarðu eins og krakki.
„Mig dreymdi svo illa.“ Hver
heldurðu að nenni að hlusta á
svona kerlingarraus.
Það fóru viprur um munninn
á Lucy. Hún hafði alltaf verið
sérlega viðkvæm út af aldri sín-
um, og það var rétt eins og
stigið væri ofaná líkþornin
hepnar að segja hversu gömul
hún var.
— Ég sagði bara að mig hefði
■ ctpeymt — og masðar gefcor Mk-
Jega ekki gert að þvá hwað mað-
‘ur sér í svefni. Og svo er það
•nú ekki aíltaf eintóm vitfleysa —
þú manst hvað mig dreymdi
nóttina áður en Frarrk kom
heim —
— Steinþegiðu, sagði mamma.
— Þetta er kristið heimili og —
— Heyrið mig nú, sagði ég,
— ég er satt að segja ekki kom-
in hingað heim til að hlusta á
ykkur rífast. Má ég fá aðra
bollu?
— Eldhúsklukkan s-ló fimm.
Hljóðið í henni var undarlegt,
sterkt en furðulega hljómlaust,
ég hef aldrei heyrt neina aðra
klukku slá á sama hátt og síð-
asta höggið var alltaf daufara
eins og klukkan væri að stanza.
— Fyrst við erum að tafla um
gamla daga, sagði ég, — af
hverju fleygirðu þessu skrifli
ekki á haugana?
— Hvaða skrifli, ’ elsku barn?
— Þessari hálfdauðu klukku,
sagði ég. — Ég fæ gæsaihúð í
hvert sinn sem ég heyri hana
slá.
— Já, en hvers vegna í ósköp-
unum, Marnie? Klukkan var
brúðargjöf til ömmu þinnar. Það
stendur 1898 á henni. Amma þín
var mjög hreykin af bessari
klukku. .
— Já, en það er ég ek]*i, sagði
ég. — Gefðu einhverjum hana.
Ég skal kaupa handa þér nýja
klukku. Og þá hættir bLucy
kannski að dreyma.
Hin stúlkan í miðasölunni í
Roxy kvikmyndahúsinu hét
Anne Wilson. Hún var um þrí-
tugt, há og grönn, og hún var
að skrifa leikrit í von um að
verða ný Shelagh Delaney, býst
ég við. Við unnum í vöktum,
þannig að við vorum alltaf háð-
ar að vinna þcgar mest var að
gera — nema á sunnudögum.
Aðeins önnur okkar tók á móli
peningum, en hin hjáflpaði til
við ýmislegt annað á meðan.
Miðasalan var eins koinar
kassi úr g.leri og krómuðu stáli
sem stóð í miðju marmara-
klæddu fordyrinu. Skrifstofa for-
stjórans var vinstra megin við
miðasöluna, við hliðina á
„Vinstri" innganginum f salinn.
Það var ekiki hægt að sjá hurð-
ina að skrifstofunni úr miða-
sölunni, en forstjórinn, sem hét
King, gerði sér ótal ferðir um
SKOTTA
1,5 miljóh
Radionette-útvarps og sjónvarpsfæki eru seld í Noregi —
og tugir þúsunda hér á landi.
Radionette-tækin eru seld í yfir 60 löndum.
Þetta eru hin beztu meðmæli með gæðum þeirra.
BETRI HLJOMUR - TÆRARI MYNDIR
KvUitctt Hi-Fi Stcreo Seksjon
GÆÐI OG FEGURÐ -
Ég skil ekki hvernig mamma getur sagt að ég taki ekki til.
ég sem stafla öllu í hrúgur á herbergisgólfinu mínu.
fiARPEX hreinsar gólfÉeppin á augabragói
BÍLLINN
Bílaþjónusta
Höfðatúni 8. — Sími 17184.
ið við bíia ykkar sjálf
Við sköpum aðstöðuna. — BÍLALEIGA.
bílaþjönustan
Auðbrekku 53. Kópavogi — Sími 40145.
Látið stilla bílinn
Önnumst hjóla-. Ijósa og mótorstillingu. Skiptim
um kerti, platinur, íjósasamlokur Örugg bjónusta.
BÍLASKOÐIJN OG STILLING
l
Skúlagötu 32, sími 13100
Hemfaviðgerðir
Rennum bremsuskálar.
Slípum bremsudaélur.
Límum á bremsuborða.
Hemlastilling hf.
Súðarvogi 14 — Sími 30135.
Smurstöðin Sætúni 4
’ Smyrjum þílinn fljótt og vel. — Höfum
fjórar bílalyftur. — Seljum allar tegundir
smurolíu. — Sími 16227.
Ðreng/a- og teipnaúlpur
Og gallabuxur í öllum stærðum
— Athugið okkar lága verð.
O. L. Laugavegi 71
Póstsendum-
t