Þjóðviljinn - 24.12.1979, Blaðsíða 11
Jólablað Þjóöviljans 1979
11
Steinn Steinarr:
Vöggugjöf
Litla barn með bera fætur,
bros í auga, roða á kinn.
Veistu hvaða gjöf ég gef þér?
Gettu, litli stúfur minn!
Kóngsdóttur og konungsríki,
kastala á fögrum stað?
Nei, við skulum sleppa slíku.
Það er slúður allt um það.
Gott og nytsamt verk að vinna,
vilja og dugnað heiðvirðs manns?
Nei, því miður. Nú er komið
nóg af slíku hér til lands.
Kaupmanns fégirnd fláa, slungna,
er fátæks skilding dregur sér?
Sjáðu til, þar sitja margir
og smátt mun eftir handa þér.
Grát og þjáning, gnístran tanna,
guðlaust stríð við sult og nekt?
Hvaða bull! Við þekkjum þetta.
Það er allt of hátíðlegt.
Fifldjaft þrek und fólksins merki
frelsisþrá og mannúð vígt?
Sjáðu, hvað við höfum hérna:
Höggstokk, gálga og fleira slíkt!
Nei, þú getur naumast hlotið
neitt af þessu heilt né hálft.
Sjá! Ég gef þér tryggt og trúfast
tilgangsleysið: Lífið sjálft!
Njörður P. Njarðvík:
Barn í Biafra
Barn í Bíafra
bregður upp mynd sinni
eitt andartak
guðar það
á glugga sjónvarpsins
eitt andartak
horfir hungrið
inn í huga þinn
úr tærðu andliti
angistarfulls barns
eitt andartak
horfist sekt þín
í augu við sekt þína
eitt andartak
kemst þú við
klökknar og segir:
blessað barn
hvað þú átt bágt
og slekkur á sjónvarpinu.
Sú Túng Pó:
Sonur fæddur
Konan mín vill að krakkinn sé
með kollinn gáfum fylltan.
Ég lít með sorg á sjálfs mín hag
af sjálfs míns gáfum spilltan
og vona að þetta veslings grey
verði tröllheimskur drjóli
sem fái að enda farsælt líf
i forsætisráðherrastóli.
(Þýð. Helgi Hálfdanarson)
Kristján frá Djúpalæk:
Slysaskot
í Palestínu
Lítil stúlka. Lítil stúlka.
Lítil svarteygð, dökkhærð stúlka
liggur skotin.
Dimmrautt blóð í hrokknu hári.
Höfuðkúpan brotin.
Ég er Breti, dagsins djarfi
dáti, suður í Palestínu,
en er kvöldar klökkur einn,
kútur lítill, mömmusveinn.
Min synd er stór. Ó, systir mín.
Svarið get ég, feilskot var það.
Eins og hnífur hjartað skar það,
hjarta mitt, ó, systir mín,
fyrirgefðu, fyrirgefðu,
anginn litli, anginn minn.
Ég ætlaði að skjóta hann pabba þinn.
Böðvar Guðmundsson:
Söngur þess
sem
truflaður var
Barnsorg, og Djöflinum dátt
er dillað í iðrum jarðar
frændur og frænkur við dyr
fælandi ró mína brott,
kossar og kveðjur lítt sparðar
kærleikshót goldin af afli
rétt einsog kviðmiklar kýr
kálfinum stuggi af spen.
Ekkert er andstyggilegra
en ættingjaskari í heimsókn:
hvapholda mæður og menn
montin af börnunum, sem
hlaupa hrínandi um
með horfull vitin og skitug
skemma til skaða hvern grip
skekja mitt lífstré af rót.
,1