Dagblaðið Vísir - DV - 01.05.1999, Blaðsíða 70

82 ^yndbönd
LAUGARDAGUR 1. MAÍ 1999 ^3'V"
• *
MYNDBAHDA
1941
Tæknibrellur og stjörnufans
Gamanmyndir eru ekki sterkasta hliö leikstjórans Steven Spielberg, en hann
ákvað þó að reyna fyrir sér með þessari mynd frá 1979, sem byggir að hluta til á
sönnum atburðum, sem gerðust 26. febrúar 1942, þegar sást til japansks kafbáts
undan strönd Kalifomíu og aift fylkið fékk móðursýkiskast. Dagsetningin er færð
til 13. desember 1941 af handritshöfundunum Robert Zemeckis (leikstjóri Back to
the Future) og Bob Gale. Persónumar era margar og myndin flakkar á milli alls
konar mismunandi söguþræða sem tengjast hver öðram aðeins lauslega.
Leikhópurinn er útbelgdur af fjölda stórstjama, sem fá vart að njóta sín fyrir
stanslausum hasar og látum, en myndin er troðfuU af dýrum tæknibrellur.
Húmorinn er æsifenginn slapstick og missir æði oft marks, en myndin á nokkur
eftirminnileg augnablik, klassíska gullmola. Margir leikaranna skapa eftirminni-
legar persónur: Slim Pickens er í hlutverki sveitavargs sem er tekinn höndum af
japanska innrásarliðinu". Ned Beatty leikur heimilisfóður sem fer hamfórum
með fallbyssu i bakgarðinum. Robert Stack er hershöfðingi sem grætur yfír
teiknimyndinni um Dúmbó og syngur með. Bestu er þó John Belushi, sem end-
urtekur hlutverk Bluto úr Animal House, í þetta skiptið sem baráttuglaður or-
ustuflugmaður.
Útgefandi: CIC myndbönd. Leikstjóri: Steven Spielberg. Aðalhlutverk:
Dan Aykroyd, John Belushi, Lorraine Gary, Murray Hamilton, Christopher
Lee, fim Matheson, Toshiro Mifune, Warren Oates, Robert Stack og Treat
Williams. Bandarísk, 1979. Lengd: 114 mín. Öllum leyfð. -PJ
The Last Days of DiHoods ★★★
Málglaðir diskóboltar (f§| ^gf
Ófáar myndimar hafa verið gerðar um diskó-tímabil-
ið að undanfömu. The Last Days of Disco sker sig frá
flestum þeirra í ljósi þess að hún heldur því fram að í
henni sé kafað undir yfirborð hinna myndanna sem og
Travolta-klisjunnar. Hún reynir sem sagt að sýna hlut-
ina eins og þeir voru frekar en „útúrflippaða" búninga,
svæsna dansara og geðveikt stuð. Hvort aö sú mynd sem
birtist í The Last Days of Disco sé eitthvað nær raunveruleikanum skal ósagt
látið en eitt er víst að efnistökin eru nokkuð öðravísi. f brennidepli er fjöldi ung-
menna með ólíkar skoðanir á lífinu og tilverunni. Og undarlegt nokk era sam-
ræður þeirra meira áberandi en diskó-tónlistin. Þær era vel útfærðar frá hendi
leikstjórans og handritshöfundarins Whit Stillman sem kemur nokkuð á óvart
með þessari mynd. Undanfarið virðist síaukin áhersla vera á áhugaverðar sam-
ræður f kvikmyndum sem fjalla um ungt fólk (ath. ekki unglingamyndir) og er
það vel. Þær byggja jafhan á vel heppnaðri blöndu af gamni og alvöra, og ósjald-
an beinist athyglin að kvikmyndum. Rifrildi um innihald þeirra eru jafnan í
brennidepli og hér era teiknimyndir sjálfs Disneys teknar fyrir. Úrvals kvik-
myndarýni og alls ekki slæm mynd í kaupbæti.
Útgefandi: Sam-Myndbönd. Leikstjóri: Whit Stillman. Aðalhlutverk: Chloé
Sevigny, Kate Beckinsale, Chris Eigeman og Matt Keeslar. Bandarísk,
1998. Lengd: 109. Öllum leyfð. -bæn
DI5CÖ
t /r
Hoods
Góðir leikarar, vond mynd
Stundum skilur maður ekki hvað sfjömumar í
Hollywood era að hugsa. Það er alveg hreint með ólik-
indum að afbragðs leikarar eins og Joe Mantegna,
Kevin Pollak, Jennifer Tilly og Joe Pantoliano hafi
fengist til að ljá þessari undarlega vonlausu mynd
krafta sína. Nokkur skondin atriði, ásamt góðum leik-
uram, bjarga henni um eina stjömu. Þar af er Joe Pantoliano skemmtileg-
astur í hlutverki geðsjúks morðingja sem fremur illvirki og reynir að finna
hjá sér einhverja samvisku, með litlum árangri lengst af.
Mantegna leikur son mafiuforingja. Hann fær það verkefni hjá elliærum
föður sínum að drepa son annars mafíósa. Honum bregður í brún þegar
hann kemst að því að fómarlambið er aðeins 9 ára.
Lengst af virðist myndin gefa sig út fyrir að vera grínmynd, þótt hún sé
reyndar ekkert sérstaklega fyndin, og gríninu haldið niðri með draum-
kenndum innskotum þar sem Mantegna rifjar upp bamæsku sína. Að lok-
um gefur myndin grínið algjörlega upp á bátinn og efnistökin verða eins og
um dæmigerða mafiósamynd sé að ræða, grafalvarlegt karakterdrama um
ást, vináttu, hollustu og fjölskyldubönd. Ég bara spyr. Hvað dró þessa ágæt-
isleikara að þessari bjánalegu mynd?
Útgefandi: Stjörnubíó. Leikstjóri: Mark Malone. Aðalhlutverk: Joe Man-
tegna, Kevin Pollak, Joe Pantoliano og Jennifer Tilly. Bandarísk, 1998.
Lengd: 95 mín. Bönnuð innan 16 ára. -PJ
★★
Poodle Springs
Einkaspæjarinn Philip Marlowe
Þetta ævintýri spæjarans víðfræga gerist snemma
á sjöunda áratugnum og hann eilítið farinn að
reskjast. Reyndar svo mjög að hann er búinn að gifta
sig ungri og ríkri snót. Hann hefur þó ekki verið
lengi i paradís hjónasængurinnar þegar hann er
kominn á kaf í dularfullt mál þar sem líf hans sjálfs
virðist jafnvel í hættu. Kollegi hans hringir í hann og biðm- hann um að
koma sér til aðstoðar þegar hann er skyndilega skotinn. Marlowe er
fyrstur á vettvang glæpsins en lögreglunni þykir frásögn hans lítt trú-
verðug Honum er því skellt á bak við lás og slá þar til hver önnur en
eiginkonan bjargar honum úr klípunni - í bili.
Það er James Caan sem fer með hlutverk spæjarans í þetta skiptið og
ferst það svo sem ágætlega úr hendi. Aðrir leikarar eru lítt eftirminni-
legir nema hvað að Sam Vlahos er góður í steríótýpunni sirmi sem
hörkutólið Eddie. Poodle Springs er kannski ekki merkilegasta sjón-
varpsmynd sem gerð hefur verið en hafi menn yndi af reyfurum má
vissulega hafa af henni nokkurt gaman.
Útgefandi: Bergvík. Leikstjóri: Bob Rafelson. Aðalhlutverk: James Caan.
Bandarísk, 1998. Lengd: 110 mín. Bönnuð innan 16. -bæn
Luc Besson:
Hugmyndaríkur stOisti
Luc Besson hefur stundum verið
nefndur franska útgáfan af Steven
Spielberg þar sem hann er þekktur
fyrir að gera dýrar stórmyndir sem
ganga vel í fjöldann. Þeir hafa samt
sem áður ansi ólíkan stíl og Luc
Besson er þekktur fyrir að vera hug-
myndaríkur stílisti. Myndir hans
eru jafnan frumleg, sjónræn lista-
verk þar sem fljótandi kvikmynda-
taka og viðar linsur eru meðal
helstu höfundareinkenna. Hann er
sannkallaður kvikmyndahöfundur
og skrifar jafnan handritin að
myndum sínum og oftar en ekki
framleiðir hann þær einnig.
Foreldrar hans kenndu köfún og
á æskuárunum ferðaðist hann með
þeim um Miðjarðarhafið og kynnt-
ist sjávarlífinu. Hann synti og kaf-
aði mikið og þegar hann var 10 ára
gamall kom hann auga á höfrang
þar sem hann var að sigla með for-
eldrum sinum. Hann stakk sér í haf-
ið og synti með höfrungnum. Þessi
reynsla átti eftir að hafa mikil áhrif
á hann og hann fór að kynna sér
höfrunga með það fyrir augum að
verða sjávarlíffræðingur og sérhæfa
sig í höfrangum. Hann fór að
stunda köfun og neðansjávarmynda-
töku af miklum móð. 17 ára gamall
varð hann síðan fyrir áfalli þegar
hann lenti i köfúnarslysi sem átti
eftir að breyta öllum hans framtíð-
aráformum. Hann lá 10 vikur á
sjúkrahúsi í Marseilles og var sagt
að hann myndi aldrei geta kafað aft-
ur.
Kvikmyndaóhugi
kviknar
Þetta reyndist ekki rétt og Luc
Besson gat inn síðir byrjað að kafa
aftur en í millitíðinni þurfti hann
að finna sér aðra köllun í lífinu. Frá
bamæsku hcifði hann sýnt listræna
hæfileika og m.a. skrifað sögur, þ. á
m. eina sem hann kallaði Le Petit
Siren, sem myndaði grunnhug-
myndina á bak við The Big Blue.
Hann hafði einnig áhuga á tónlist
og myndatöku. Hann flutti aftur til
fæðingarborgar sinnar, Parísar, og
kynntist þar stórborgarlífi í fyrsta
skipti síðan hann var ungbam. Þar
blossaði upp hjá honum áhugi á
sjónvarpi og kvikmyndum sem
hann sá að gæti sameinað helstu
áhugamál hans - tónlist, mynda-
töku og skriftir.
Hann hætti fljótlega í skóla og fór
að vinna ýmis störf við franskar
kvikmyndir. Um leið fór hann að sjá
eins margar kvikmyndir og hann
mögulega gat. 18 ára gamall fór
hann síðan til Hollywood, vann þar
við kvikmyndir og aflaði sér
reynslu og þekkingar i þrjú ár áður
en hann hélt heim aftur. Eftir að
hafa gegnt herþjónustu vann hann
sem aðstoðarleikstjóri við nokkrar
myndir og leikstýrði nokkrum tón-
listarmyndböndum. Hann stofnaði
kvikmyndafyrirtæki, Les Films du
Loup (Úlfamyndir), og komst í
kynni við Eric Serra sem átti eftir
að semja tónlistina við allar myndir
hans.
Fyrsta kvikmyndin
Luc Besson var að verða reiðubú-
inn að leikstýra sinni fyrstu kvik-
mynd. Hann gerði fyrst stuttmynd-
ina L’Avant-demier, sem var for-
veri fyrstu kvikmyndar hans í fullri
lengd, Le Dernier Combat (Síðasti
bardaginn). Myndin var myrk fram-
tíðarsýn, kvikmynduð í svart/hvítu
fyrir lítinn sem engan pening.
Myndin vann til fjölda alþjóðlegra
verðlauna og vakti athygli fyrir fág-
aða kvikmyndatöku, athyglisverða
sögu og ffumleg stilbrögð, þætti sem
áttu eftir að verða einkennismerki
leikstjórans, ásamt tónlist Eric
Serra og leikaranum Jean Reno,
sem hefúr leikið í öllum myndum
leikstjórans, nema The Fifth Elem-
ent.
Aðeins 24 ára gamall var Luc Bes-
son orðinn þekktur leikstjóri í Evr-
ópu og velgengni hans hélt áffam
með næstu myndum. Subway var
léttur og gamansamur óður til neð-
anjarðarmenningarinnar í París.
Hún skartaði rísandi stjömum,
lan Holm, Bruce Willis og Milla Jovovich í The Fifht Element.
Klassfsk myndbönd The Big Blue (Le Grand Bleu) |||
Hafið bláa hafið hugann dregur
Jacques Mayol (Jean-Marc Barr) kemur upp úr
sjónum eftir vel heppnaða köfun.
The Big Blue er gæluverkefni Luc
Besson og persónulegasta mynd sem
hann hefur sent frá sér. Reynsla hans
af köfun og sérstaklega höffungum
mótaði hann sem bam og unglingur.
Myndin er byggð á þeirri reynslu,
sögu sem hann skrifaði sem ungling-
ur og myndaði grunnhugmyndina í
The Big Blue, og kynnum hans af
Jacques Mayol, sem setti met í frjálsri
köfun með því að kafa niður á 92
metra dýpi, en hann ljær aðalsögu-
hetju myndarinnar nafn sitt.
Myndin segir frá köfurunum og
æskuvinunum Jacques Mayol (Jean-
Marc Barr) og Enzo Molinari (Jean
Reno). Enzo er frekur og sjálfsánægð-
ur hrokagikkur meðan Jacques er
hæglátur og tilfinninganæmur ein-
fari. Þrátt fyrir ólíka persónuleika og
samkeppnina sem ríkir milli þeirra,
bera þeir mikla viröingu hvor fyrir
öðrum og er vel til vina. Reyndar er
Enzo mun meira upptekinn af því að
vera bestur í faginu. Hann er heims-
meistarinn í frjálsri köfun meðan
Jacques tekur að sér verkefni víðs
vegar um heiminn og eyðir eins mikl-
um tíma og hann getur með höfrang-
um. Enzo sannfærir Jacques um að
taka þátt í heimsmeistarakeppninni
og þeir setja sig í æ meiri hættu með
því að kafa niður á sífellt meira dýpi.
Jacques verður ástfanginn af banda-
rískri konu (Rosanna Arquette), en
raunveruleg ástríða hans er sjórinn,
og hans æðsti draumur er að yfirgefa
landið endanlega og sameinast höfr-
ungafjölskyldu sinni í sjónum.
Luc Besson er afar hugmyndaríkur
handritshöfundur, en hann hefur ekki
verið þekktur fyrir að skrifa neitt sér-
staklega gáfuleg handrit. Einn helsti
veikleiki myndarinnar er slappt hand-
rit. Luc Besson er alltof mikið niðri
fyrir og skrifar barnalega og fremur
bjánalega fantasíu, þótt hugmyndin sé
í sjálfu sér ágæt. Það er því erfitt að
lifa sig inn í söguna að
einhverju marki. Hins
vegar er tónlist og
kvikmyndataka í
hæsta gæðaflokki og
bestu atriði myndar-
innar era neðansjávar-
atriðin og höfrunga-
dansarnir.
Það era nokkrir góð-
ir leikarar í myndinni,
en þeir líða fyrir að
þurfa að tala ensku,
sem flestir þeirra gera
fremur illa. Jean Reno
nær sér þannig ekki al-
veg á strik þótt hlut-
verkið sé í raun full-
komið fyrir hann. Rosanna Arquette
þarf ekki að hafa áhyggjur af ensk-
unni en gerir ekki mikið úr hlutverki
sínu. Jean-Marc Barr reynir, en það
er ekkert vit í persónunni sem hann
leikur. Nokkrir ágætir aukaleikarar
gleðja augað, sérstaklega Jean Bouise,
Marc Duret og Paul Shenar, sem ein-
hverjir ættu að muna eftir í hlutverki
fikniefnabarónsins Sosa í Scarface.
Fæst í Aðalvídeóleigunni.
Leikstjóri: Luc Besson. Aðalhlutverk:
Jean-Marc Barr, Jean Reno og Ros-
anna Arquette. Frönsk/ítölsk, 1988.
Lengd: 168 mín.
Pétur Jónasson