Dagblaðið - 04.11.1975, Qupperneq 10

10
Ætti aö bæta viö fleiri göngugöt-
um hér i borginni?
Ilrefna Birgisdóttir skrifstofust.:
„Nei, það er engin ástæða til þess.
Ég kann ágætlega við götuna sem
við höfum.”
I.ilja Valdimarsdóttir nemi:
„Mér finnst alla vega að við ætt-
um að hafa fleiri strætisvagna og
færri einkabila og þar með fleiri
göngugötur.”
Valdis llaraldsdóttir flugncmi:
„Já, — þeim þarf að fjölga. Mað-
ur getur varla hreyft sig fyrir bil-
um hér i bænum.”
Veronica Jóbannsdóttir húsmóö-
ir:Nei, —alls ekki. Það er ekkert
pláss fyrir bilana hérna niður
frá.”
Sigrún Björnsdóttir leikkona:
„Nei, er nokkur þörf á þvi? Mér
finnst þessi göngugata fullnægja
umferðarþunga gangandi fólks.”
Ásta Baldvinsdóttir skrifstofust.:
„Ég veit ekki, — mér finnst þetta
ágætt eins og það er.”
Dagblaöið. Þriðjudagur 4. nóvember 1975.
ÆJóim. Knud Nielsen.
Raddir
lesenda
HVER GAF..."
Stýrimaöur nr. 5859-7279 spyr:
„Hver gaf mastrið og útsýnis-
turninn af v/s Óðni á barnaleik-
völl i Danmörku?
Ekki hef ég trú á þvi, að
skipasmiðastöðin, sem sér uir.
breytingar á varðskipinu, hafi
keypt hann af Gæzlunni.
Þetta er hlutur sem ekki
mundi kosta undir 1 milljón
króna, væri hann smiðaður hér
á landi.
Svona útsýnisturna vantar á
2-3 varðskip. Hefði ekki verið
nær að setja marstriðog turninn
á þau? Eða þá að lofa islenzkum
börnum að leika sér i þessu ef
ekki hefði verið hægt að setja
það á islenzk varðskip?
Ég vona að við þessu fáist
viðunandi svör.
Ekki litasjónvarp
— frekar Kanann
Itagnar skrifar:
„Nú hafa fréttir greint frá
þvi, að sjónvarpið sendi út allt
það efni, sem þvi berst i litum,
óheft. Erekki nema gott um það
að segja, þvi einhver kostnaður
hlýtur að fylgja þvi að aðgreina
litinn til útsendingar . i svart-
hvitu.
Geta þvi þeir fáu, sem hafa
lagt i þann kostnað að ná sér i
litsjónvarpstæki, notið þessa
efnis sem sent er úl i lit. t frétt-
um kemur fram, að þeir, sem
eigi litsjónvarpstæki i landinu,
séu þó ekki nema 100—200,
þannig að reikna má með, að
um eitt þúsund manns alls njóti
þessara útsendinga. En það sem
snýr að þjóðhagslegri hlið máls-
ins er þó ekki eins gott. Það er,
að litsjónvarpstæki eru mörgum
sinnum dýrari en venjuleg tæki
og enginn grundvöllur virðist
vera fyrir þvi, að i náinni fram-
tið verði eytt gjaldeyri til kaupa
á þúsundum litsjónvarpstækja,
hvað þá að almenningur hafi
þau auraráð nú sem stendur að
geta veitt sér þann lúxus að
festa hundruð þúsunda i einu
sliku tæki.
Hér er um mjög veigamikla
ákvörðun aö ræða, og enn mun
misrétti aukast i sjónvarpsmál-
um yfirleitt, þegar þetta kemur
til, þar sem vitað er, að lands-
byggðin öll getur ekki notið lita-
sjónvarps, og ekki einu sinni
svart-hvits.
Á meðan Keflavikursjónvarp-
ið var „leyft”, voru þó um og yf-
ir 100 þúsund manns þess að
njótandi, þ.e. allt Stór-Reykja-
vikursvæðið með meiru. En það
mátti ekki svo búið standa og
illgirni og ráðriki kommúnista
og hræðslubandalagsmanna gat
yfirbugað ósk meirihlutans eins
og nú er orðið svo algengt hér.
Hefði nú ekki verið meira vit
að leyfa fólki að njóta Keflavik-
ursjónvarpsins áfram og semja
við Bandarikjamenn um frekari
afnot þessara útsendinga fyrir
landsbyggðina?
Margir lögðu i talsverðan
kostnað til þess að geta náð
Keflavikursjónvarpinu á sinum
tima, með samþykki stjórn-
valda, sem ekki bönnuðu inn-
flutning tækja og annarra hluta,
sem gerðu móttöku þess mögu-
lega. Það er þvi siðferðileg
skylda opinberra aðila að hlýða
vilja meirihluta landsmanna
um að opna aftur útsendinga-
möguleika Keflavikursjón-
varpsins.
Þvi er ekki lokað á útsending-
ar Keflavikurútvarpsins, er það
ekki lika bölvaldur? Nei, þar
þora þessir öfgamenn ekki i
strið, þvi þá er að mæta yngri
kynslóðinni, sem óskipt hlustar
á Keflavikurútvarpið. Opnun
Keflavikursjónvarpsins er mun
brýnni en litasjónvarp og hygg
eg, að flestir myndu kjósa þá
leið. Nýtt ævintýri i litasjón-
varps-útsendingum kæmi ekki
öllum landsmönnum að gagni
fyrr en að mörgum árum liðn-
um. Um þetta ætti að fara fram
þjóðaratkvæðagreiðsla.”
Ægir Kristinsson, Fáskrúösfirði
hringdi:
Fyrir hvað
borga þau?
„Hér hafa skólabörn verið
látin borga námsbækur og eru
ekki allir á eitt sáttir um þá ráð-
stöfun. Hér á ég við börn á sið-
asta ári skyldunámsins — 2.
bekk. Upphæðin er 2000 krónur.
Þetta hefur aldrei gerzt áður
hér á Búðum. Þvi vil ég vita
hvað um er að ræða og hvort
þetta sé leyfilegt?
Pagblaðiðhafði samband við
ólaf Bergþórsson, skólastjóra
barnaskólans á Fáskrúðsfirði.
Hann tjáði okkur að hér væri um
aðræða námsbókagjald. Þannig
hagaði til hjá þeim að i tungu-
málum hefði verið valin erlend
bók i staðinn fyrir þá er Rikisút-
gáfa námsbóka gefur út. Um
hvort þetta sé rétt megi ef til vill
deila en i öllu falli hefði kennari
kosið erlendu bókina og hún þvi
verið tekin i von um að hún gæfi
betri árangur. Á Fáskrúðsfirði
væri engin bókabúð og þess
vegna hefði skólinn tekið að sér
að útvega þessar bækur og um
leið tekið að sér að innheimta
fyrir þær.
Landhelgi og verndun
Isfirðingur skrifar:
„Þessa dagana er um fátt
meira rætt en landhelgi og
verndun fiskimiðanna. Það
munu vera fáir Islendingar,
sem bera á móti þvi að friðun á
smáfiski og seiðum sé eitt mik-
ilvægasta mál okkar i dag. Hér
á Isafirði hef ég um nokkurt
skeið fylgzt með rækjuveiðum
og tilhögun þeirri sem viðkom-
andi ráðuneyti hefur um þær
veiðar haft.
Einn af stærstu liðum i af-
skiptum ráðuneytis af rækju-
veiðum i Isafjarðardjúpi er út-
hald rannsóknarbátsins Drafn-
ar. M/b Dröfn er núorðið yfir-
leitt send i rannsóknarferðir til
athugunar á rækjustærð og
seiðamagni ekki siður, á við-
komandi veiðisvæðum.
Ef seiðamagn fer upp fyrir á-
kveðið magn á togtima, þá er
viðkomandi veiðisvæði lokað
með verndun fiskistofna fyrir
augum.
Allt er þetta góðra gjalda
vert. En fá sjónarhóli leik-
mannsins finnst mér þetta vera
mjög svo veigalitlar aðgerðir til
fiskverndar, þó svo takist að
bjarga örfáum milljónum seiða
á kostnað þess að rækjubátar
nái ekki upp þvi aflamagni sem
vitað er að nauðsynlegt er fyrir
þá að ná upp til þess að rekstr-
argrundvöllur sé fyrir hendi.
Það má ef til vill benda á þær
hjákátlegu aðgerðir rikisstjórn-
arinnar til að leysa deilur um
rækjuverð. Eins og alþjóð veit,
þá var ein af aðaltillögum henn-
ar að auka aflaskammt á hvern
bát og gefa þeim von um meiri
tekjur, sem vel fiska.
Þetta væri allt i lagi ef ekki
væri búið að loka 1/3 eða meiru
af veiðisvæöinu i Djúpinu fyrir
allri rækjuveiði og svo auki bát-
arnir bara við sig aflamagn ef
þeir geta. En hvar?”
4^
íinsk böm leika sér
*
útsýnisturni Oðins
f + Það rfkti mikil gleði á
[ barnaleikvelli einum f
I Árósum fyrir skömmu,
þegar þangað var komið
með útsýnisturn af
I frægum varðbáti fslenzk-
lum og hann settur upp
I fyrir börnin að leika sér
|f. Þetta er útsýnisturn-
inn af varðskipinu óðni,
en að undanförnu hafa
verið gerðar á skipinu
miklar endurbætur í
Arhus Flydedok. Nýr út-
sýnisturn var m.a. settur
upp og dönsku börnin
fengu þann gamla á leik- (
völlinn.
AF HVERJU ALLIR ÞESSIR FULLTRUAR
Kaktus skrifar:
„1 siðastliðinni viku var . i
fréttatima útvarpsins viðtal við
einn þeirra, sem hafa þann
starfa með höndum að sitja
Allsherjarþing Sameinuðu þjóð-
anna fyrir Islands hönd i New
York. Var hann titlaður „vara”-
fastafulltrúi, ef mig minnir rétt.
Átti þetta viðtal sennilega að
vera eins konar mótvægi eða
vörn gegn réttmætri gagn-
rýni, á þá sýndarmennsku að
senda á Allsherjarþingið full-
trúa allra islenzku stjórnmála-
flokkanna og deila þessum ferð-
um bróðurlega milli allra þing-
manna.
Heldur fór þó röksemda-
færslan fyrir þessu bruðli illa i
munni þessa nýskipaða fulltrúa
okkar vestra. Ein röksemdin
—
var m.a. sú, að nauðsynlegt
væri, að sem flestir þingmenn
okkar gætu kynnzt starfsháttum
þingsins (S.Þ.). Á móti kæmi
þó, að með þvi að senda svo
marga yrði litið um gagnleg
vinnubrögð af hendi þessara
manna!
Mátti skilja af orðum „vara”-
fastafulltrúans, að það sem
bjargaði málunum þar
vestra fyrir tslands hönd væri
það, að Noröurlandaþjóðirnar
hefðu gott starfslið á þinginu og
miðlaði það upplýsingum til Is-
lendinganna. Norðurlandaþjóð-
irnar hefðu um 30 „diplómata”
meðan á þingi stæði og væru
tveir, þrir eða fjórir menn i
hverri nefnd og gætu þvi fylgzt
gjörla með málum þeim, sem á
döfinni væru hverju sinni.
Sagði þessi fulltrúi okkar, að
þeir gæfu okkur mjög góðar
skýrslur um gang allra mála,
alltaf tilbúnir að rétta hjálpar-
hönd og þess vegna væru þeir i
islenzku fastanefndinni miklu
betur inni i málum!
En hvernig væri að semja
bara við Norðurlandafulltrúana
um að fylgjast alveg með þess-
um málum fyrir okkur? Þá gæt-
um við losnað við þann bagga,
sem þvi fylgir að senda þing-
menn' okkar vestur, ár eftir ár
þeim til upplyftingar. Látið þá
vera hér heima og glima við þau
mái, sem þeir eru kjörnir til
upphaflega, — að sitja Alþingi
Islendinga. Þá ætti að fækka
fastafulltrúum okkar og einnig
,,vara”-fastafulltrúum.
En meðal annarra orða; er
útilokað að fá upplýsingar frá
stjórnvöldum um, hve margir
sitja Allsherjarþing S.Þ. fyrir
tslands hönd hverju sinni, hver
sékostnaður viðsetu þeirra þar,
t.d. hótelkostnaður, leigukostn-
aður vegna ibúða og húsa vestra
o.þ.h. —og hve margir þeir eru i
samanburði við hin Norðurlönd-
in? Einnig væri fróðlegt að fá að
vita, hvort þetta með þing-
mennina okkar og ferðir þeirra
á þing S.Þ. er fordæmi tekið frá
hinum Norðurlöndunum.
Þegar fulltrúi okkar vestra
nefnir 30 manna sendinefnd frá
öðrum Norðurlöndum, hlýtur
það að vera samanlögð tala
allra landanna, en ekki 30 frá
hverju þeirra. Hvar stöndum
við i þessum samanburði? Við
öllu þessu ætti að vera hægt að
fá svar, eða hvað?”.
J