Dagblaðið - 02.08.1977, Blaðsíða 11

l'Um.ll DACUií 2 \(,l Sl
D \(íi;i..\t>i•
enginn hver hanri er, eða
enginn vill gefa það upp, en
hann er sagður hafa stjórnað
innflutningi á eiturlyfjum og
hagnazt mjög. Hann er yfir-
maður samtaka þessara en þau
eru sögð á borð við Mafíuna
ítölsku. Meðlimir eru einnig
flestir af ítölsku bergi brotnir.
Starfsemi áströlsku mafí-
unnar er mjög umfangsmikil og
hún nær orðið til allra borga,
ekki aðeins stórborganna.
í borgum eins og Griffith er
farið að bera á alls konar eitur-
lyfjaneyzlu.
í héruðunum í kring um
Griffith er ræktað mikið af
kanabisjurtinni. Maríjúana er
svo komið þaðan á markaðinn
og þá sérstaklega til stórborg-
anna. Talið er að ræktað sé
þannig ólöglega maríjúana
fyrir hundruð milljarða
íslenzkra króna. Lögreglan
hefur einstöku sinnum náð í þá
sem stunda þessa ræktun og
nýlega eyðilagði hún 26 ekrur
lands þar sem kanabisjurtin
var ræktuð. Sá staður var
aðeins nokkra kílómetra fyrir
utan Griffith. Landsvæðið þar
sem jurtin var ræktuð var hulið
miklum trjágróðri og erfitt var
að koma auga á þetta ræktunar-
svæði.
Talið er víst að Mackay hafi
vitað um nokkra ræktunar-
Kjallarinn
Agnar Guðnason
neytir smjörlíkis eða smjörs,
svo framarlega sem neyslan er
innan skynsamlegra marka.
Hann gengur enn lengra og
Magnús Bjamfreðsson
þessara staða með öðru móti, þá
máttu menn ekki vera að því að
svara honum.
Nú, eða blessunin hún
Kraiia. Allir mega vila ao na-
hitasvæðum er öðrum land-
svæðum hættara við
breytingum. Hefðu breyt-
11
Marijúana er hlandað tóbaki og reykt úr pípu.
staði. Hann hafði sagt að hann
hefði einhverjar upplýsingar
um eiturlyfjamál, en hann
hafði ekki sagt hverjar. Hann
sagðist ekki ætla að gefa þær
upp fyrr en rétti tíminn kæmi.
Talið er víst að hann hafi vitað
hverjir stóðu að ræktuninni og
hversu, mikið þeir höfðu
hagnazt. Þess vegna þurfti
hann að hverfa og þá var feng-
inn leigumorðingi til að fram-
kvæma verkið.
Það má segja að þó vandamál
marijúananeyzlunnar sé nægi-
lega mikið, sé ennþá stærra
vandamál hinn mikli inn-
flutningur hættulegra efna
eins og morfíns og opíums. Það
má segja að þeir sem hafa þann
innflutning á sínum snærum
séu ennþá ófyrirleitnari og víli
ekkert fyrir sér til að geta
hagnazt sem mest.
beinlínis varar við of mikilli
neyslu á fjölómettuðum fitu-
sýrum.
Rannsókn hefur verið í gangi
í Malente í Þýzkalandi síðast-
liðin 5 ár með 1000 manns. Þaó
hefur komið í ljós að hjá þeim
hluta hópsins sem neytir
smjörs hefur kólesteról og fita í
blóði minnkað á rannsóknar-
tímabilinu. Ennfremur að
þörfinni fyrir Linolensýru var
fullnægt þótt eingöngu væri
neytt smjörs sem einasta feit-
metis. Það sýndi sig einnig
að myndun Arakidonsýru af
Línólensýru var betri og meiri
ef neytt var smjörs, heldur en
þegar borðuð var jurtafita.
Hóf er best
Senniiega er það fádæma
fífldirfska af mér að minnast á
þessa hluti, því hvorki er ég
læknir né manneldisfræðingur.
Vonandi fyrirgefst mér það áð
ég skuli leyfa mér að lesa það
sem skrifað hefur verio um
þessi mál. Öllum er það frjálst
og draga slða'.i sínar ályktanir
út frá því. 'Það sem vísinda-
menn virðast vera sammála um
er að það sé mikilsvirði fyrir
fólk til að halda heilbrigði að
draga úr neyslu á fitu. Skoðanir
eru aftur á móti mjög skiptar
meðal þeirra, hvort uppruni fit-
unnar skipti verulegu máli.
Margir þeirra telja, <ð það sé
neytandans að velja fitugjaf-
ann, því það skipti ekki máli
fyrir heilbrigt fólk hvort það
borðar smjör eða smjörlíki, það
eitt ræður ekki úrslitum hvort
maðurinn veikist af æða- eða
hjartasjúkdómum.
Framleiðendur
og leiðbeinendur
Ekki er það nú efnilegt ef sá
eða sú, sem á einhvern hátt er
tengdur landbúnaði má ekki
minnast á hollustuhætti og
draga í efa þær kenningar um
skaðsemi landbúnaðarafurða
sem bornar hafa verið á borð
fyrir þjóðina. Þá mætti ganga
skrefi lengra og útiloka alla þá
sem á einhvern hátt er í tengsl-
um við matvælaframleiðslu frá
að láta álit sitt I.ljós. Hvað þá sá
maður sem sett hefur saman og
stuðlað að framleiðslu á
ákveðnu feitmeti, hann ætti
alls ekki að hafa leyfi til að
segja nokkurn skapaðan hlut
um fitu. Ef ætti að fá úr því
skorið hvað sé manninum hollt
eða óhollt, miðað við venju-
legan íslenzkan mat, tæki það
um 70 ár að fá óyggjandi svör.
Það er ekki við því að búast að
slíkar niðurstöður séu fyrir
hendi.
Fílapenslar
og skalli
Hvað skildu nú manneldis-
fræðingar og læknar segja ef
því væri haldið fram að fíla-
penslar stöfuðu af neyslu á feit-
meti sem innihéldi fjöl-
ingarnar sem nú hafa orðið þar
orðið nokkrum áratugum
seirjna þegar virkjunin væri
búin að starfa lengi hefðu
menn sagt: „assgotans
óheppni,“ og beðið rólegir þar
til þetta gengi yfir.En einmitt
þegar mest á reið að vera
rólegur mátti enginn vera að
því að doka við. Afram var ætt,
jafnt í framkvæmdum sem
gagnrýni og nú vita hvorki þeir
sem voru með né móti virkjun-
inni sitt rjúkandi ráð. Vonandi
endar óðagotið við virkjun
Þjórsár ekki með því að
einhver smáhraunlæna veldur
því að allar virkjanirnar verði
vatnslausar. Annað eins hefur
þó gerst hérlendis.
Eða þegar vörubílstjórinn
sneri heim frá útlandinu með
patentlausn á því hvernig ætti
að leggja vegi um landið og
hringsneri hávaðamönnum úr
öllum stéttum svoleiðis í
kringum sig að enginn mátti
vera að því að hlusta á rök
þeirra sem höfðu þó verið að
bjástra við þetta I áratugi.
Meira að segja hópur atvinnu-
bifreiðastjóra á einni virðu-
legustu bifreiðastöð landsins
skoraði á stjórnvöld að láta
þessa himnasendingu leggja
veg austur á Þingvöll fyrir
þjóðhátíðina sællar minningar.
Sennilega væri nú meira og
minna ófært til Þingvalla, hefði
stjórnmálamönnunum ekki
legið þau lifandis ósköp á að
kaupa skuttogara að þeir
máttu ekki vera að því að sinna
vitleysunni.
Jafnvel í sagnfræðinni, sem
okkur mörgum finnst koma
næst eilífðinni, má finna þessa
dæmi. Ef sumir sagnfræðingar
koma auga í skemmtilega
skýringu á einhverju fyrirbæri
liggur þau ósköp á að alhæfa
nana öllum mögulegum þáttum
að ekki vinnst einu sinni tínii
til að útskýra kenninguna skrif-
lega fyrir þeim sem eiga að trúa
henni, gott ef höfundurinn
hefur nokkurn tímann mátt
vera að því að skilja kenning-
una sjálfur til fulls.
Að lokum eitt dæmi úr dag-
lega lífinu, sem hvert manns-
barn þekkir. Munið þið þegar
fjórir menn voru settir í gæslu-
varðhald í fyrra vegna gruns
um aðild að óhugnanlegu máli?
Vill eitthvert ykkar sverja það
með góðri samvisku að hafa
ekki strax fyrstu dagana kveðið
upp ákveðinn dóm, þótt auð-
vitað hafið þið ekki öll kveðið
upp sama dóminn? Máttuð þið
vera að því að bíða eftir niður-
stöðum rannsóknarinnar?
Kannski hefur þetta fyrst
orðið þjóðareinkenni, þegar
nýjasta nútímanum var neytt
upp á okkur í síðari heims-
styrjöldinni og við stukkum inn
í tuttugustu öldina. Gífurlegar
framfarir höfðu raunar orðið
frá aldamótunum en þeir sem
þá héldu um stjórnvölinn
minntust þó yfirleitt máltækis-
ins gamla, að kapp er best með
forsjá. Það sýna mýmörg dæmi
úr hinni lítt rannsökuðu sögu
tuttugustu aldarinnar. En síðan
heimstyrjöldinni lauk höfum
við sveiflast öfganna í milli,
eins og sjúklingur sem þjáist til
skiptis af þunglyndi eða
örlyndi. Meðan við bögsumst
áfram -i einum málafloKkn-
um, svo loftstraumarnir
standa aftur af okkur, staðnar
annar þar til við tökum til við
hann af sama offorsinu. Og
þrátt fyrir stofnun yfir stofnun
og hauga af áætlunum og skipu-
lagi eru allir sammála um að
ómettaðar fitusýrur. Eða að
kynorka minnkaði ef étinn
væri slgin grásleppa og hætt
væri á skalla ef mikið væri
borðað af sviðum, sérstaklega
heitum sviðum. Sennilega er
hvorki hægt að sanna né
afsanna slíkar fullyrðingar á
stundinni, því varla hefur
nokkur maður rannsakað hvaða
afleiðingar neysla framan-
greindra fæðutegunda hefur á
útlit manna, skapgerð eða
heilsu.
Auðvitað er sjálfsagt og rétt
að leiðbeina fólki um fæðuval
þegar vitað er hvað ber að
forðast og hvað er fólki fyrir
bestu. Fyrst og fremst hlýtur
hófsemi að vera öllum til góðs.
Borða ekki meira en líkaminn
þarfnast til vaxtar og viðhalds.
Hæfileg hreyfing og reglusemi
skaðar engan.
Agnar Guðnason,
forst. Upplýsinga-
þjónustu landbúnaðarins.
ýta öllum niðurstöðum út í
horn þegar æðið rennur á þá.
Þá ketnur gamla góða brjóst-
vitið til sögunhar. sá ciginleiki
sem við hliðina á dugnaðinum
er gjarna klínt á tslandsmeist-
arana i gönuhlaupum.
Þeir sem um stjórnvölinn
héldu hérlendis milli heims-
styrjalda, og þá á ég við menr.
en ekki stjórnmálaflokka, sýna
okkur í sögunni að óhemju
framförum er hægt að ná án
þess að hlaupa af sér tærnar.
Þeir skiptu litlu fé þannig að
framfarir urðu á öllum sviðum
þótt heimskreppa kæmi hér
þungt niður. Þar fengu þekking
og brjóstvit að starfa saman.
Meðan þjóðin öll anar og
sveiflast er lítil von til þess að
þeir sem um stjórnvölinn
halda hætti því. Einn af reynd-
ustu stjórnmálamönnum þessa
lands hefur sagt eitlhvað i Jtá
áttina að þingmenn séu eðlilega
hvorki betri né verri en þeir
sem velja þá. Einfaldur sann-
leikur og auðskilinn ef menn
mega vera að því að hugsa.
Kannski það væri ekki svo
vitlaus byrjun að við reyndum
öll að hugsa pínulítið?
Magnús Bjarnfreðsson.
g/
N