Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1967, Side 19

21
raunar alþjóðar, vekja umræður og jafnvel deilur. Við lest-
ur greinarinnar Ræktun á villigötum, flögraði sú hugsun að
mér, hvort jarðræktartilraunirnar væru ekki líka á villigöt-
um, að verulegu leyti. Sá grunur minn varð að vissu er ég
las Hvanneyrarskýrsluna: Tilraun með jarðvinnslu í Ársriti
R. N. 1966. Er sú staðreynd megin tilefni þess að ég skrifa
grein þessa.
Ef ræktunin er á villigötum, er ekki nema eðlilegt að til-
raunirnar séu það líka, það er að minnsta kosti hætta á að
svo sé. Mér virðist svo vera, að jarðræktartilraunirnar marg-
ar hverjar séu meira miðaðar við þá ræktun og þá ræktunar-
háttu sem eru á villigötum, heldur en hitt sem vera ætti,
hvernig ræktuninni verði bezt snúið „frá villu síns vegar“ og
inn á betri og réttari götur. Hér má deila um hvað er orsök
og hvað er afleiðing. Er ræktunin mótuð af tilraunum sem
eru á villigötum, eða eru tilraunirnar mótaðar af ræktunar-
háttum sem þræða villigötur, ef til vill réttara sagt: gana
villigötur, við leiðsögn óheppilegrar ræktunar-löggjafar.
Greinar Ólafs virðast ekki hafa vakið mikla eftirtekt. Hon-
um tókst ekki, að ég tel, að rjúfa skarð í þagnarmúrinn sem
umlýkur íslenzk ræktunarmál og raunar fleira í íslenzkum
búnaðarmálum. Það hefir verið furðu hljótt um greinarnar,
tilraunamenn og aðrir búvísindamenn hafa ekki látið til sín
heyra það ég veit, hvorki til andmæla né samþykkis. Það
telst vart þótt ég hafi vikið að þeim í ræðu og riti, og fengi
greinina Ræktun á villigötum endurprentaða í Suðurlandi
13. marz 1965, til þess að tryggja að hún kæmi fyrir augu
fleiri bænda á Suðurlandi, en þeirra sennilega fremur fáu,
sem lesa Ársrit Rf. Nl.
Þegar Ólafur Jónsson hefir í grein sinni Notkun köfnun-
arefnisáburðar lýst nýræktunum sem „hálfræktun eða ekki
það“ þar sem „grassvörðurinn er ekkert annað en ólseigt
torf“, lýkur hann málsgreininni með þessum orðum, sem ég
undirstrika hér: „Víða er því vafalaust endurræktun þessara
nýrœkta miklu meira hagsmunamál heldur en aukning
þeirraÁ þessu verður aldrei of oft klifað, og þess vegna
hefi ég leyft mér að koma hér inn á þetta ennþá einu sinni,