Frjáls verslun - 01.06.1947, Side 15

og vitfirringur, næstum út að eyrum. Hann grét af
lilátri.
Konan hans varð alveg mállaus og agndofa af
undrun.
Hann stamaði milli hláturshviðanna: „Það var . .
það var ... Celesta. Hún var ... hún var á stefnu-
móti í gróðurhúsinu. Þú ættir bara ... hara að vita ..
hvað ég sá”.
Frú Palmyra fölnaði og lá við köfnun, svo hneyksl-
uð varð hún.
„Hvað hevri ég? Hvað ertu að segja, maður? . . .
Celesta? Hér í mínu eigin húsi? I mínu eigin ... eigin
gróðurhúsi? Og þú stútaðir ekki sökunaut hennar?
Þú heldur á skammbyssunni í hendinni og dettur
ekki í hug að taka í gikkinn og skjóta fantinn. Því-
líkt og annað eins . . . hér í mínu . . , mínu eigin
vermihúsi”.
Hún hlammaði sér niður. Hún gat ekkert sagt og
ekkert gert.
Hann sveiflaði sér á dansspori um gólfið, smellti
saman fingrunum, skellli í góm og hélt áfram að
hlæja og syngja: „Ef þú bara vissir — já, ef þú
bara vissir—”. Allt í einu rauk hann að konu sinni
og rak henni rembingskoss.
Hún yppti af sér faðmlög hans og æpti í brostnum
reiðitón: „Ég vil ekki liafa þessa stelpuskjátu deginum
lengur í mínum húsum, heyrirðu það? Ekki deginum
lengur, segi ég... ekki stundinni lengur. Við rekum
hana á dyr undir eins og hún kemur inn”.
En Gustaf Lerebour gaf þessu rausi engan gauin
lieldur þreif utan um mitti konu sinnar og tók til
að kyssa hana á hálsinn — liáum smellkossum ■—
eins og í gamla daga. Hún þagnaði aftur, lömuð af
FRJÁLS VERZLUN
undrun, en hann hélt fast ulan um liana og dró hana
blíðlega að hjónarúminu.
Þegar klukkan var hálftíu næsta morgun, barði
Celesta varlega að dyrum. Hún furðaði sig á því,
að hafa hvorki heyrt eða séð húsbændur sína, sem
voru vön að fara snemma á fætur.
Þau lágu enn í rúminu og spjölluðu glaðlega saman.
Hún átti ekkert orð. Loksins stundi hún upp, því sem
hún vildi sagt hafa: „Morgunkaffið er tilbúið, frú
mín góð”.
Frú Palmyra svaraði í vingjarnlegum tón: „Komdu
með það hingað upp, væna mín. Við hjónin erum
dálítið þreytt, því að við áttum erfitt með svefn í
nótt”.
Varla var Celesta búin að loka hurðinni, þegar
herra Lerebour byrjaði að hlæja á nýjan leik. Hann
fór að killa konuna sína undir hökunni og endur-
tók í sifellu: „Þú ættir bara að vita -— já, þú ættir
bara að vita”.
En hún greip þýðlega ulan um úlnliði hans. ,Heyrðu
mig, elsku vinur, ef þú heldur áfram að hlæja svona
dátt, geturðu orðið lasinn".
Og hún kyssti hann blítt á augnalokin.
Nú er frú Lerebour aldrei framar önug. Á björtum
sumarkvöldum ganga þau hjónin stundum hlið við
hlið um garðinn sinn, á milli trjárunnanna og blóma-
beðanna, og staðæmast svo við lilla gróðurhúsið í
horni garðsins. Þau standa þarna drykklanga stund
og horfa stöðugt inn í gegnum glerið, svo að engu er
líkara en einhver ævintýraleikur sé að fara fram þar
inni.
Þau hafa hækkað launin hennar Celestu.
En herra Lerebour hefur heldur lagt af.
ÍSLENZK- FINNSKUR VIÐSKIPTASAMNINGUR.
Hinn 26. júní s.I. var undirritaður í Helsingfors
viðskiptasamningur milli íslands og Finnlands. Vil-
hjálmur Finsen sendiherra undirritaði samninginn fyrir
Islands hönd, en Takki verslunarmálaráðherra af hálfu
Finnlands.
Af íslands hálfu er gert ráð fyrir að selja til Finn-
lands saltsíld, síldarmjöl, hraðfrystan fisk, lítilsháttar
af síldar- og þorskalýsi og gærur.
Frá Finnlandi kaupa íslendingar timbur, krossvið,
þilplötur, efni í síldartunnur, snurpunótabáta, pappír,
pappaumbúðir og fleira.
Jafnframt var gengið frá sölusamningi við finnska
malvælaráðuneytið um sölu á saltsíld af sumarfram-
leiðslunni 1947. Vilhjálmur Finsen annaðist sanminga
af hálfu Islands, en ráðunautur hans var Ólafur Þórð-
arson forstjóri.
111