Vísir - 01.10.1970, Blaðsíða 13

V í SIR . Fimmtudagur 1. október 1970.
Lyf sem heldur
tímaskyninu
í jafnvægi
— fíugfarþegar geta i framt'iðinni ferbazt
i gegnum mórg timabelti jarðarinnar án þess
að fínna fil þreyfu eftir á
IJ'lugfaæþegar, sem ffijúga yfir
1 mötig tímaböltj þekkja þá
vanlíðan, sem fytlgir því, að
tímaskynið hefur raskazt. í fram
táðinni verður ráðin bót á þessu.
Það verðar gert með hormóna-
lyfjum, sem hafa áhrif á hina
„Jíffræöilegu klukku“ mann-
e&kjunnar, það er að segja hið
meðfædda tímaskyn.
Bandartísk lyffjaverksmiðja
kynnti fyrir nokkra tilraunir
með þetta lyff sem hún hefur
tmniið að í samvinnu váð banda-
ntska fhigfél TWA frá í nóv.
1969, þegar byrjað var að senda
tilraunadýr þvert og endilangt
yfir Atlantshafið til þess að
geta rannsakað nákvæmlega
hvaða áhnif það hefur á roann-
eskjuna að ferðast æ hraðar í
gegnum tímabeltín á þotuöld-
inni.
Þegar pilur, sem verða gerð
ar út þessu efni, feoma á mark
aðinn verður haegt að jafna
þreytuna, sem þotufarþegar
hafa hingað til filestír fundið til.
>að er að segja, ef þeir hafa
ferðazt þvers og fernss og með
því farið i gegnum svo mörg
alþjóðleg tímabelti, að tómaskyn
ið hefur fanið úr jafnvægL
Farþeginn, sem fterðast frá
norðrj til suðuns eða öfugt bneyt
ist hins vegar aldnei í þreyttan
syfjaðan, en samt svefn-
lausan, utangarðsmann í landi
þar sem staðartóminn sam-
raemist efefei ástandi maga hans
og heila.
Það var með komu þotufhigs
ins, sem þessa vandamáis fór
fyrst að gæta.
TTið opdnbera og tryggingafé-
lög Mta svo alvarlegum
augum á þetta að t.d. stjórnar
ráðið í Bandarikjunum hefur gef
ið æðstu embætttemönnum sín
í framtíðinni kemur á markaðinn lyf, sem viðheldur jafnvægi á tímaskyni manneskjunnar,
og þá hefur timabreytingin, sem fylgir þotuflugi yfir mörg tímabelti ekki lengur áhrif.
um fydrsfejpan um að setjast
aidrei við samningaborð fyrsta
dægrið eftir flug yfir Atlants-
hafið. Með öðrum orðum sagt
mega þeir ekki taka þá áhættu
að tímaskyn þeirra komist úr
jafnvægi, vegna þess að þetta
jafnvægi hefur áhrif bæðj á hæfi
leikann að hugsa og líkamlegt
úfchald.
Samvinna lyfjaverksmiðjunn-
ar og flugfélagsins er talin eðli
leg þar sem bæði hafa hags-
muna að gæta, í þvf að útrýma
timabeltaþreytunni. Fyrst og
frernst hjá embættismönnum, er
verða að vera í bezta hugsanl.
ásigkomulagi þegar þeir ferðast
í embættiserindum, en einnig
vegna þess, að stöðugt fleiri
ferðamenn eru famir að efast
um töfrana við það að ferðast
með hraöa, sem hefur haft það
í för með sér, að þaim hefur iið
ið illa í marga daga, jafnvel viku
eftir á.
Læknisfræðilegur ráðunautur
TWA-flugfélagsins hefur fcökið
ráðin 1 sínar hendur fram aö
þessu og leyst vandamáláð fyrdr
sig.
Dr Guilet eins og hann heitír
heldur þvtí fram, að það fcaki
fcilfinninganæma manneskju
heila viku að komast aftur í jafn
vægji eftir ferðalag, þvert ytír
tómabelti.
Þegar hann sjálfur flýgur t.d.
frá Bandaríkjunum tíl London
fer hann beint í rúmið, jaifhvel
þótt enskur staðartómi sé þá 9
eða 10 að morgni dags. „Hvað
hjálpar sá tímii mér?“ segir dr.
Guillet en hin „líffræðilega
'®uki<i‘r Bans' er 'þá 3 eða 4 um
nóttína, svo að það er nauðsyn
legt fyrir hann að fara að sofa.
Um hádegi efltír ensfeum tóima
er máitulegt fyrir lækninn að
borða morgunmat, sem hann eft
ir þennan stufcta en góða svefn
fcíma getur geit úithvíidur. Þó
fremur ef hann hefur sofið dálít
ið á leiðinni. Þegar enskur stað
artími er á miðnættj þá er tíma
skyn hans bundið við það, aö
heima hjá honum í Bandaríkjun
um er klukkan sex. Þrátt fyrir
þreytuna, sem sækir á hann eft
iir ferðina neyðár hann sjálfan
sig tii að vera á fótum nokkrar
klufckustundir í viðbót. Þorir
ekki að tesa af ótta við að sofna,
reyndr að finna vini til að eyða
tímanum með. Þegar hann að
lokum fer að sofa fclukkan þrjú
um nóttina samkvœmt enskum
fcíma er hann alveg örmagna.
Hiatar alt og alla. En vaiknar aft
ur nassta morgun innstíMtur inn
á enskan tóima, sem hefðj ekki
getað gerzt, ef hann hefði reynt
að byrja fyrsta daginn í Eng-
landj án þess að fá nokkurra
tíma svefn og hefði ekki neytt
sig fcil að vera nægfflega fengi á
fótium ttl þess að það væri
a.m.k. kvöld etftir tímaskyni
hans sjálfs.
Carlotta hafði sofnað snemma
eins og hún var vön með tvo
eða þrjá ketti uppi í hjá sér.
Hefði síminn hringt á afgreiðslu
borðinu, mundi hann haffa heyrt
það þangað sem hann stóð, og
hann stóð þama langa hríð og
hafði naumast augun af glugg-
unum tveirn á sjöttu hæð, og lofcs
urðu þeir báðir myrkir eins og
hinir.
Þá streymdi blóöið fram í vang-
ana og hann sveið í augun, það
var hans þöglii grátur. Hann hélt
tl baka inn í anddyrið, settj ör-
yggiskeðjuna á hurðina, vissj ekki
hvað hann átti af sér að gera 1
anddyrinu, sem honum fannst
stærra en venjuiega.
Loks gefek hann inn í fataklef-
ann og hélt ®ftir hringstiganum
niður í eldhúsið og kveiktj þar
ljós. Hann var stundum gripinn
ákafri löngun, yfirleitt alltaf
þegar hann hafði næfcurvörzlu tiil
að gera það sem hann gerð; nú
0;g í hvert sfcipti sem hann féll
fyrir þeirrj freistingu, vakti það
með honum þá kennd, að hann
væri að ffremja afbro.t. Hann opn-
aði hvem kæliskápinn á eftir
öðrum, hámaðj í sig það sem
hann fann þar af matarafgöng-
um kjúfelingalæri sardinur, ost,
ifyllti síðan vasa sína af ávöxtum
áður en hann fór upp aftur.
Honum var það hægt um vik
að láta tafea til handa sér kaldan
mat, eins og Emilio gerðl, þegar
hann hafði næturvörzlu. Hann
átfci heimtingu á því, en aldrei
kom honum til hogar að nofcfæra
sér það, og mongurrimn eftir,
þegar hann heyrði yfirbrytann
kvarta yfir því að matur hefði
hoirfið úr kælskápunum um nótt-
ina, gæfcti harnn þess vandtega að
koma því þannig fyrir að böndiin
bærust ekki að sér.
Hann varaðist, eins og aMtaf
þegar hann gerði slfkan leiðangiur,
að setjast niður, hleraði og hvim
aði, eins og hann óttaðist að
komið yrði að sér.
Hann var enn að maula síðustu
munnbitana, þegar hann hélt aft-
ur upp hringstigarm, kyngdi þwi
sfðasta niður ótuggðu, þegar ho-n-
um daifct það ailt f einu í hug að
kannskj biði Michel hans í and-
dyrinu.
En þar var engan að sjá, og
hann gekk um með tortryggni-
svip, rétt eins og hann reiknaði
með þeim möguleika að einhver
lægi í leyni bak við einhvem
hægindastólinn.
Hann hilaut að fá sitt tækifæri
fyrr eða síðar. Hann var orðinn
svo þreyttur af að vera á þessu
rölti, auk þess sem honum fannst
hann aldrei vera öruggur neins
staðar nema á básnum sínum bak
við afgreiðsluborðið og vildi þvi
heldur eyða nóttinnj þar sitjandi
á hörðum stóinum en að hvfla
■ II
53
sig í mjúkum hægindastól fyrir
utan borðið.
Það var eitt af þessum atrið-
um, sem þarfnaðist sérstakrar út-
skýringar, svo framarlega sem
viðkomandi hafði ekki komizt 1
fcynni við neinn, sem var eins
gerður hvað það snertó — haatm
varð að eiga sinn krók.
Og ef tíi vdill var það einmitt
þess vegna, þótt það kynni að
láta sem einhver fjarstæða í eyr-
um, að allt hafði farið eins og
það fór. Það var þó efeki þar, sem
hann hlaut að byrja. Það fyrsta,
sem hann varð að segja var þefcta,
vegna þess að það var aðaíatriðið:
„Hvað sem þú feannt að halda,
Michel, þá var mér ekki illa við
þig.“
Það var einkennilegt hugsaði
hann, þegar hann veitti því at-
hygli að hann hugsaði þetta á
pólsku.
„En ég hef reynt það. Ég hef
gert allt, sem f mínu valdi stóð
tíl að hata þiig þá hefði allt ver
ið svo einfalt og auðvelt. En ég
gat það ekki. Það var því ekki
hatur, sem gerði. Ég gerði mér
það Ijóst, að þér var þetta alls
ekk; sjálfrátt, en þrátt fyrir það
var það staðreynd, að þú rændir
mig öllu því litla, sem ég átti.“
Hann lokaði augunum. Reyndí
að enduriifa andrúmsloftið og alll
ar aðstæður í borðstofunni f
Liége, og frammi á ganginum,
þar sem hann hafði legið á sterá-
argatinu.
En homim var það um megn.
Harui sá sjálfan sig" fyrir hug-
sfeotssjónum sínum sitjandj við
borðið með bækumar fyrir fram-
an sig, heyrði brafeið í eldinum
í aminum, sá Louise sitja í arm-
stólnum en þegar kom að þvi
atriðinu, sem stöðugt hafðj teitað
á hann, sem á stundum halfði
næstum knúið hann ti-1 tára, þeg-
ar hann var einn í herbergi sínu,
þá var hcamrn ekki nokkur leið nú
að mana nekt hennar fram fyrir
hugskotssjónir sínar, eða þar sem
hún lá í refekjunni, grannvaxin
og hvítföl á hörund.
Það skiptd efeki máli, hann hafði
fcomizt að raun um það seinna.
Louise sjálf sfcipti ekki málli. Það
sem í rauninni skipti öllu
málii ...
Það var Miehel sjálfúr, sem
skiptj meira máli, esftir þvf sem
lengur teið.
Það mundi vera heimskulegt
að freista þoílinmæði hans. Elie
varð að finna nákvæmlega rétt
orð og hafa þau á reiðum hönd-
um; gerðj hann það ekki, gat hæg-
lega farið svo að Michel liti tii
hans eins og hann hafði áður
gert, ems og hann vildi spyrja
hvað hiann væri eiginlega að vetfij-
ast íyBir sér?