Vísir - 13.10.1970, Blaðsíða 13

V1 S IR . Þriðjudagur 13. október 1970.
13
mn í
Tafnréttishreyfingin hefur náð
" inn í barrkana. í nýútkomnu
Bankablaði, sem Samband ísl.
bankamanna gefur út eru tvær
greinar um jafnréttismál eftir
tvær konur, sem starfa við
banfca, þær Eddu Svavarsdóttur
og 'Sigurbjörgu Aðaisteinsdótt-
Tjað er augljósf, að konur
verða að bindast samtökum
um að bæta úr því misrétti, sem
nú ríkir. Við viljum hér með
skora á þær konur, siem telja
sig hlunnfamar í iaunamálum
að snúa sér til formanns við-
komandi starfsmanniafélags. —
Einnig viljum við skora á kon-
ur aö veigra sér ekki við að
sækja um auglýstar stöður inn-
an bankanna, þar sem því er
alltaf við borið, að konur sýni
þessum stöðum lítinn áhuga. —
Hins vegar er ljóst, að misrétt-
ið er hvað hróplegast f lægri
flokkunum og óhægt um vik fyr
ir konur að sækja um sömu iaun
og karlmaðurinn við hliðina á
þeím. Jafnrétti er ekkert einka-
mál kvenna, en sá eldur brenn-
ur heitast, sem á sjálfum brenn
ur.“
brjóta landslög. Eigum við kon
ur að sætta okkur við, að störf
okkar séu ekki álitin jafnverð-
mæt og störf karla, að afköst
okkar séu metin eftir kyni en
ekki getu? Menntun og starfs
reynsla hafa. eins og máium er
komið, ekkert aö segja miöað
við ifffræðilegan mismun karia
og kvenna.
ar fram á sjónarsviðið. Þar stend
ur orðrétt: „Samfcvæmt könnun,
sem gerö var í öllum bönkum
nú fyrir skömmu, kemur sú
furðulega staðreynd í ljós, að
meðalstarfsaldur kvenna er nær
undantekningarlaust hærri í öll
um launaf'lokkum í öi'lum bönk
um. Samkvæmt lögum frá al-
þingi 1961 hafa konur launajafn
rébti. Sú spuming hlýtur að
vafcna, hvort hér sé verið að
„Kona — hvert stefnir þú?“
spyrja bankastarfsmennirnir
Sigurbjörg Aðalsteinsdóttir
og Edda Svavarsdóttir — og
e. t. v. ekki að ástæðulausu.
í grein þeirra, sem nefnist
„Kona — hvert steifnir þú?“
koma athygiisverðar upplýsing-
^reininni fylgir tafla, sem sýn
ir skipan karla og kvenna
í launafiokka í öllum bönkum,
ásamt meðalstarfsaldri.
Það blasir við, þegar iitið er
á töfluna, að konur em meiri-
hluti starfsmanna f lægstu
launaflokkunum. í 5. launa-
fiiofcki eru 80 kon-ur og 36 karl
menn. í 4. launaflofcki eru 206
konur, en 45 karlmenn. í 3.
launaflokki eru 138 konur móti
15 karlmönnum. En þegar snúið
er að efri launaflofckum skipast
hópurinn á nokkurn annan veg.
í 10. launaflo’kki. oig þeim efsta,
eru 9 karlmenn og engin kona, í
9. laupaflokki er 1 kona en 68
kadmenn, í 8. launaflokki eru
3 konur en 85 karlmenn, í 7.
launaflo'kki eru 15 konur en 109
karlmenn, í 6. launaflokki eru
44 konur en 80 karlmenn.
Það sést af þessari s'kiptinigu,
að meirihluti kvenna, sem starfa
í banka, lendir í 5 neðstu
launaifilokkunum eða alls 462. í
fimm eifstu launaflokkunum eru
aðeins 63 konur. Sarabærifegar
tölur fyrir karlmennina eru þess
ar. í fimm neðstu liaunaflökk-
unum eru 103 karlmenn, í fimm
efstu 351 karlmaður.
En þetta er ekki eina atriðið,
sem kemur í 'ljós. Á töflunni er
einnig sýndur starfsaldur. Þar
sést að starfsaldur kvenna í
launaílokkunum er hærri og í
launaflofckunum 6—8 mun
hærri en karla. — Það þýðir
t.d., að f 8..1aunaflokiki er starfs
aldur þeirra þriggja fcvenna, san
þar eru flokbaðar 13,7 árum
lengri að meðaltali en þeirra 85
karla, sem eru í sama launa-
flokki og vinna sambærileg
störf. Þetta leiðir mann til að
draga þá ályktun, að það taki
konur 13,7 árum tengur að með
altali en karla að verða 'hæfar
til þeirra starfa, sem kdafizt er
af starfsmönnum þeim, sem
lenda í þessum flokki. Eða efast
einhver um þaö? —SIB
í bönkunum er launajafnréttiö svona og svona, ef tekið er tillit til starfsaldurs,
Á meðan enn rfkti þögn hinum
megin við dymar. var Elie efcki
úrfcula vonar. Hann beið og hafði
ákafan hjartslátt. Michel hafði
ekfcj enn hreyft sig úr sporum.
Þá og þegar rnundi hann rétta út
höndina og opna dymar. Elie
neifndi ekki nafn hans aftur, hélt
niðri f sér andanum og hlustaði
en heyrði ekki annað en sinn
eigin hjartslátt.
Loks heyröi hann fótatak fyrir
mnan. Það fjarlægðist dyrnar, svo
heyxðist lágt rnarr í hægindastóin
um aftur og skrjáf i dagolaði. i
Elie hringdi ekki dyrabjöllunni, j
kallaði ekki, leitaði ekki á. Hann J
varð að doka við andartak enn,
einungis til að jafna sig svo að J
ekki sæist neitt á honum. Loks
gekk hann hægt yfir að lyftudyr >
unum ög þrýsti á hnappinn.
Hann forðaðist að Ita framan í I
Gonzales, sem virti bann forvitni j
toga fyrir sér, tók þegar eftir þvi
að hann var ekki eins og hann átti
aó sér. Það var ekki laust við,
meira að segja, að hann reikaði í
spori, þegar bann kom út úr
lyfibanni. Ghavez, sem var kominn
niður, leit á hann spyrjandi
,yF6ruð þér upp til hans?“
Elie sneri ibaki við honum og
tauibaðn
„Ég var að færa honum bréf“.
Það var ekki borinn út póstur
um þetta feyti dags, en hótelstjór
inn virtist ekki athuga það og lét
sér nægja að spyrja.
„Hittuð þér hann?“
hringdi efcki;“
Hvaða skýring var það, sem
þeir vildu krefja hann um? Hann
þurfti ekki að gefa Chavez neina
skýringu. Hann hafði farið upp
í lyftunni, stungið bréfinu inn um
póstraufhia á hurðinni og kallað:
„Michel...“
Og Michel hafði ekki opnað.
Það vhr allt og sumt.
Ef hann hefði ekki sent Emilio
heim, og ef hann hefði ekki þving
að hann hálft í hvoru til að segja
ósatt, þá mundi hann sjálfur hafa
farið heim nú og reynt aö sofna.
Það mátti teljast viist að Michel
kæmi ekki niður aftur það sem
sftir var kvöldsins. Nerna ef svo
ólíklega tækist til, að hann sæi
eftir framkomu sinni.
En hann var ekki af þeirri
manngerð, aö hann iðraðist fram
komu sinnar eða athaifna. Hann
var aMtaf safclaus, að eigin dómi.
Hann þurfti aldrei að biygðast
sín fyrir neitt og það mátti telj-
ast nokkurn veginn víst, að hann
hefði aldrei beðið nofckum mann
afsökunar.
Gat hann Wka beöizt afsöikunar
á því að hann var sá sem hann
var?
Hann var hræddur við Elie,
þorði ek'ki lengur að mæta augna
ti'lliti hans. Eða þá að það var
fyrirlitning, sem gerði. Kannski
meðaumkun. Það kom í sama
stað niður. Það fyrirfannst sá mað
ur, sem varö þess valdandi að
hann hileypti brúnum, að hann
herti gönguna og þar eð hann
hafði ekki haft kjarfc til þess sjálf
■ II
61
ur, þá hafði hann gert bfistjórann
sinn út af örkinni til að komast
að raun um hvernig heimili h^ns
og eiginkona litu út.
„Verðið þér þá héma í nótt?“
„Já.“
„Þér um þaö. Ekki get ég komið
í veg fyrir það, sízt ef það skyldi
vera satt aö kona Emiilios sé eitt
hvaö veik, eins og hann lét í veðri
vaka. Mér þætti betur að þetta
yrði al'lt komið í samt teg á
morgun."
Þetta var þá sem sagt upphafið.
Hver gat þá sagt um nema þetta
yrði síðasta nóttin, sem hann ann
aðist vörzlu í hótel'afgreiðslunm.
Sem honum leyfðist það. Það
var srvo auðvelt að losa sig við
mann eins og hann. Það nægði
að segja honum að fara, og þá
mundi hann fara, jafnvel þótt
hann hefði engum öðrum stað að
að bverfa.
Hvort sem þetta var síðasta
næturvarzlan hans eöa ekki, þá
gekk allt á svipaðan bátt og nótt-
ina áður, eini munurinn var sá
að barinn var opinn til miðnætt-
is, og aö annar gestanna frá New
York, sem hafði skroppið út í
bæinn kom ekfci heim aftur fyrr
en undir eitt.
Elie fiutti hann upp í lyflbunni
og gesturinn halfði starað á hann
fbrvitnislegu au'gnaráðx rébt eins
og hann væri með blett á nef-
inu, opnaöi munninn til að segja
eitthvað, en hæt'ti við það aftur.
Etie spurði eins hlutlausri
röddu og honum var unnt:
„Hvenær viljið þér aö þér verð
ið vakinn í fyrramáliö?“
„Klukkan átta“,
„Góða nótt“.
„Góða nótt“.
Hann (fór niður í kjallarann aö
feita sér að einhverju matarkyns.
í fsskápnum fann hann afganginn
af köku. sem gerð hafði verið
sérs'takleg'a handa Zogiaffi.
Hann át hana. Hann át leifar
Michels. Eins og hundur!
Leyfist hundi, sem h'eífur bitið,
að s'kýra framferði sitt? Hundar
gefa ekki oeina skýrimgu á fram
ferði sínu. Veggur þagnarinnar rís
á mi'l'li þeira og mannanna. Mað-
urirm reynir að siki'Hja þá. Þeir
bíta sökum skapvonzku eða þá
aff grimmd, eims og iþað er orðað.
AlfGMég hvili
með gleraugumím
Austurstræti 20. Sim) 14566.