Lesbók Morgunblaðsins - 07.02.1932, Blaðsíða 1

Böðvar frá Hnífsdal:
Einn kofi í viðbót.
i.
Kaupstaðurinn hafði vaxið all-
mikið síðustu 5 árin. Útgerðin hafði
færst í aukana. Fólkið úr næstu
sveitum og smáþorpum flykktist
þangað til að ná í atvinnuna. Það
hrófaði sjer upp skúrum úr timbri
utanvert í bænum, þegar fór að
þrengjast um húsnæði. f kringum
þessa kumbalda risu svo aðrir
srnærri, sem notaðir voru fyrir
geymslu ,og hjá einstaka manni
sást kofi fyrir tvær til þrjár geitur
eða nokkur hæns.
Umhverfi þessara óvönduðu hí-
býla var alt annað en þokkalegt.
Þarna var engin vatnsleiðsla, í
stuttu máli engin skilyrði hrein-
lætis nje þæginda,
Vatnið var sótt í brunna eða
læki. sltólpinu helt í kringum kof-
ana.
Fyrir framan kofana voru þvotta
snúrur, strengdar á milli fúinna
spýtna, sem karlarnir höfðu eip-
hvern veginn komist yfir niður í
bítnum, þ. e. a. s. þeim hluta bæj-
arins, sem hinir innfæddu bjuggu i.
Og á þessum þvottasnúrum
hengu sýknt og heilagt bætt nan-
kinsföt, stöguð rúmföt, rifnir sokk-
ar og annar álíka dásamlegur fatn-
aður.
Ekki vantaði heldur þörnin í
kringum þessi kofaskrifli. Það var
eins og heil herfylking af þeim
kæmi út um hverjar dyr.
Strákarnir æptu og fóru í alls
konar feluleika á milli skúranna.
Annað veifið köstuðu þeir grjóti
hver í annan, slógust með hnúum
■og hnefum eða hverju því vopni,
■sem til náðist og ljetu ókvæðis-
orðum rigna yfir andstæðinginn,
því að þeir kunnu langtum fleiri
blótsyrði en nokkurn tíma sjást á
prenti — jafnvel í vísindalegum
orðabókum.
Stelpurnar, í brettum eða rifnum,
upplituðum kjólgörmum, slógust
stundum með í leikinn, en sjald-
an lengi í senn, því að strákunum
fanst ekkert „púður“ í að hafa
þær með og stelpunum þótti of
mikill „hasi“ í strákunum.
Þær fóru því löngum einar sjer
og sýndu hver annari fáránlega
Ijótar tuskubrúður, sem í augum
þeirra voru- sem Venus frá Milano
— brotinn og beyglaðan 25 aura
hring, sem þær dáðust að sem de-
mant væri, nokkrar ósamkynja
perlur úr gleri, sem þær höfðu
dregið upp á tvinna, að maður tali
ekki um ósköpin, ef einhver þeirra
hafði náð í rifrildi af þriggja ára
gömlum verðlista frá Dalles-Vare-
hus. Slíkum perlum heimsbókment-
arna rignir ekki á hverjum degi
yfir hinar upprennandi fiskistúlkur
þarna í kofahverfinu. Svona líður
líf þessara barna, uns þau fara í
skólann niður í bænum. Venjulega
eru þau illa að sjer, er þau koma
í skólann og þykja yfirleitt met-
hafar í heimsku og prakkaraskap.
Svo er þeim sleppt af skólanum
af því að allir vilja losna við þau,
og mi fara þau að reyna að kom-
ast í atvinnu sem kallað er.
*
II.
Jón Bergsson hjet strákur einil,
sem var að alast upp þarna í kofa-
hverfinu. Raunar þekktist hann
ekki undir öðru nafni en Jón gor-
kúla. Fólkið í kofahverfinu hefir
nefnilega þann forna sið, að gefa
hvert öðru viðurnefni. -Jón liafði
fengið sitt þannig, að einu sinni,
þegar hann var svolitill patti,
Jenti hann í illindum við einn jafn-
ingja sinn, sem út af fyrir sig var
engin nýlunda. En bardaganum
lauk á þann hátt, að Jón skelti
andstæðingnum, velti honum upp
úr skítnum og rak svo flóttann
alla leið að dyrunum, þar sem
hinn átti heima.
Strákurinn hljóp og Jón hljóp á
eftir, kastaði öllu, sem hann festi
hönd á. Síðast tók hann gorkúlu
og senti á eftir hinum, þegar hann
var að fara inn úr dyrunum.
Gorkúlan lenti þá framan í móð-
ur stráksa, sem gægðist út í sama
bili. Kerling strauk hendinni um
andlit sjer í flýti, kvaðst mundu
drepa helvítis ótuktarkvikindið að
tarna og tók því næst til fótanna,
svo að pilsins stóðu aftur undan
henni líkt og reykur úr Ford-bíl.
En þótt kerla væri fljót, var
Jón enn þá fljótari.
Ilann smaug inn á milli kofanna
og geymsluskúranna, þar sem
hann |>ekkti hverja smugu, og
faldist þar.
Kerling fór þá heim til móður
Jóns og úthúðaði henni fyrir upp-
eldis á þessum bölvuðum ekki sen