Lesbók Morgunblaðsins - 07.02.1932, Blaðsíða 4

32
LESBÓK M«R#FNBLAÐSINS
Sannleikurinn um Briand.
nekkru, einhvern tíma þegar hiin
var í bænum, án þess þá að gera
sjer neina von um að geta keypt
hana.
Jón hafði 'líka eytt öllum þessum
aurum, sem hann fjekk fyrir upp-
skipunarvinnuna á dögunum, þeg-
ar unnið var nótt og dag í viku,
— eina vinnan, sem fengist hafði
frá því hætt var að róa. En Jón
liafði lika haft nóg að gera að út-
búa íbiið sína í skúrnum. Hann
hafði búið út svefnherbergi í innri
kompunni, en eldhús og' allsherjar-
stofu i þeirri fremri. Borð hafði
liann sjálfur smíðað og bekk. Stól-
ar voru þar tveir, annan hafði hann
keypt en hinn hafði Gróa átt.
Þegar Jón kom upp á móts við
bústað foréldra sinna, sá hann ljósið
í glugganum hjá sjer, nokkru ofar.
Gróa var áreiðanlega að útbúa
kvöldmatinn. Það var þó alt af
munur að koma utan úr þessu ill-
viðri inn í hlýjuna og það á sínu
eigin heimili.
Sannlega var það hans eigið
lieimili, því að G-róa og hann höfðu
verið gefin saman af sóknarprest-
inum nokkrum dögum áður. Það
vissi raunar enginn um það niðri í
bænum. Þetta voru heldur engin
slórtíðindi. Það var kominn einn
kofi í viðbót, þarna uppi í kofa-
hverfinu. Það var alt og sumt.
Óven.iuleg mynt.
('hase National Bank í Randa-
ríkjunum hefir verið að safna
myntum frá ölluin löndum heims,
ög frá eyjunni Yap í Kyrrahafi
hefír hann fengið þrjár „mvntir“.
Þær eru mjög frábrugðnar mvnt-
um annara. þjóða, því að ]iær eru
úr steini. Ein þeirra er 26 þúml-
ungar í þvermál og vegur 60 kg.
Er mælt að hún sje 200 ára gömul.
Hún giiti mikið á sínum tíma, því
að fyrir hana var hægt að kaupa
18 feta bát, eða konu. Það er ekki
ætlast til þess að menn flytji sHka
peninga með sjer alt af, en þanii
kost hafa þeir, að ekki er auðveit
íð stela þeim. Þess vegna er það,
að ríkir Yap-búar raða oft þessum
steinum fyrir utan hús sín, til þessúíj
að sýna hvað þeir sje ríkir.
Eftír Andre Maurois.
Hver einasti maður, sem þjóð-
kunnur er og víðfrægur, hefir tvö
persónugerfi, hvort svo sem liann
er ' stjórnmálamaður, skáld eða
hnefaleikamaður. Onnur persónan
er mynd sú, sem almenningur hefir
gert sjer í hugarlund, eftir sögu-
sögnum þeim, sem um manninn
ganga, háðflugum frá andstæðing-
unum, eða hólsögum frá flokks-
bræðrum og vinum, sögusögnum,
í em færðar eru úr lagi, í góðu eða
illu skyni. Hin persónan er hin
sanna og rjetta, og hún er óbrotn-
ari og eðlilegri sem vænta má.
Alrangar og vi'llandi myndir af
sumum mönnum hafa fest í huga
almennings vegna hins ímyndaða
persónugerfis frásagnanna. T. d.
má nefna Disraeli. Aðrir, s.vo sem
Washington, Gladstone og Cool-
idge hafa fengið ánægjuna af því
að sjá sögusagnir um sig festa
rætur, sein gerðu þá að ineiri
mönnum en þeir áttu skilið. En
fáir hafa leikið eins með frásagnir
þessar eins og hinn pólitíski lista-
maður Aristide Briand.
Hvað vitið þið þá um Briand, ef
þið vitið ekki annað um hann, en
kjósenduf í Frakklandi aiment
vita„ er lesa blöðin og hlusta á
stjórnmálaræður manna á milli á
veitingahúsum ? Að hann hefir ver-
ið ráðherra 25 sinnum. Að hann.
er í frístundum sínum, á eignarjörð
sinni Coeherel, og að hans mesta
ánægja er að dunda við að dorga.
Enn fremur, að hann sje ótrúlega
latur, að hann les aldrei annað en
reifara og reykir sígarettur í sí-
fcllu. Og loks, að hann var sósíal-
ií-ti í ungdæmi sínu.
En hvernig á þá að gera sjer
grein fyrir hvernig þessi lati fiski-
maður hefir komist í hið geysi-
niikla álit? Þá er venjulega svarið
það, að liann liafi „loftnet". Þetta
kann í fljótu bragði að virðast
torskilið. En skýringin er að jafn-
aði á reiðum höndum, að Briand
hafi svo mikla viðkvæmni til að
bera í ræðustólnum, að hann finni
á sjer hvernig áheyrendurnir
liugsa, svo hann geti snúið tali
sínu og röksemdafærslu inn á þær
brautir, sem best henta, svo á-
heyrendurnir láti sannfærast. Og
Laval og Briand.