Lesbók Morgunblaðsins - 06.06.1948, Blaðsíða 1
20. tölublað.
XXIII. árgangur
JROTgtmÞlðtoiiMi
Sunnudagur 6. júní 1948.
A. Schiöth:
„FLEUR DE FRANCE“ BRENNUR
fi n■
Komiö aö skipinu í þokunni. Má glögt sj\ aö eldur er uppi
bæði í stafni og skut. (Ljósm. A. Sciiiuih).
FYRIR og eftir 1930 var mikil þorsk-
útgerð hjer í Siglufirði, sjerstaklega
þó haust og vor, fyrir og eftir síldar-
vertíðina, enda var þá á tímabili hlað-
afli ár eftir ár, einkum á vorin og
fram eftir sumri.
Var oft björgulegt um að lítast á
hryggjunum sunnan á Siglufjarðar-
eyri og suður með Hafnarbökkum. er
mest barst aö af þorskinum. Voru þá
annir mikiar og vökur strangar hjá
sjómönnum og landíolki.
Jeg og margir fleiri, sem ekki voru
beinir þátttakendur í hinni miklu
aflaönn daganna, vorum oft árla á
ferli hina björtu vor- og sumar-
morgna til að grensiast um aflabrögð-
in og spyrja tíðinda utan af miðun-
um, virða fyrir okkur og meta fisk-
kasirnar, horfa á vinnuskerpu aðgerð-
armanna og fingrafimi beitingafólks-
ins, er það beitti lóðirnar eða greiddi
ílækjudróma þeirra. Þá var ekki enn
komin i móð sú vinnutækni að fleygja
í sjóinn mörgum bilhlössum flókinna
íisktlóða. En hún komst á siðar og
var vissulega merkilegt timanna takn.
Enda var sú aðferðin mun fijótlegri
heldur en að gaufast við að hvippa
öngla og leysa úr margslungnum
flækjugöndlum. Þá voru heldur engin
innflutningshöft og ekkert fjárhags-
ráð, og rnuii íærri neíndír og iorsjon-
ir til að hafa vit fyrir framieiðend-
um, nje heldur var nokkur þá svo
draumspakur, að hann óraði ívrir
þeim bjargráðum, að ríkissjóður yrði
látinn, er fram liðu stundir, greiða
ákveðna upphæð með hverju kílói
íiskjar. Menn litu þá á fiskveiðarnar
almennt eins og þær væru aðalbjarg-
ræðisvegur þjóðarinnar og stórkost-
legasta tekjulmd ísiendinga, en ekki
ómagi á þjóðarbuinu, er greiða yrði
meðlag með, eins og gert var um
hreppsómaga fyrir aldamót. En hvað
um það----------
Það var 27. maí 1933. Jeg vaknaði
eins og að vanda fyrir miðjan morg-
un og leit út um giuggann. Það var
blíðuveður, en sótsvört þoka grúfði
yfir bænum.
Eins og að venju barsL að eyrum
mjer vinnuysinn utan úr bænurn,
einkum sunnan af bryggjunum, skrpa-
biástur, mótorskeilu' og önnur merki
þrotlauss starfsins, sem livorki linnir
nótt nje dag í þessum merkilega at'
hafnabæ, þegar þar berst a land sen>
mest af björg hafsins.
Jeg snaraðist i fötin. Jeg þurfti að
komast út og sjá með eigin augum
það er fram fór og taka á þann hátt
þátt í iðandi athafnalífinu, er seiddi
mig ósjálfrátt til sín, eins og marga
fleiri. Jeg gekk niður Aðalgötu.
Ekki halði jeg langt iario, er jeg