Lesbók Morgunblaðsins - 05.12.1954, Blaðsíða 12

í LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
768 ^
Guðrun Jóhannsdóttir írd Ásláksstöðum
FJARSÝNI
og hafði Bidsted forstjóri „ballet“-
skólans tekið það saman (20.)
Þing Alþýðusambands Islands var
háð í Reykjavík, fjölsóttara en venja
er. Hannibal Valdimarsson var kjörinn
forseti sambandsins (20.)
Shura Cherkassky, bandarískur
píanósnillingur, kom hingað og hélt
hljómleika (25.)
Barnaverndarfélag var stofnað í
Stykkishólmi (27.)
Hjördís Sævar réðist sem loft-
skeytamaður á togarann Þorstein
Ingólísson. Er hún fyrsta íslenzka kon-
an, sem slíku starfi gegnir (27.)
Olaíur Ólafsson kristniboði varð
50.000. farþegi með flugvélum Flug-
félags Islands á þessu ári. Árið 1953
fluttu flugvélar félagsins alls 42.000
farþega (27.)
Guðrún Á. Símonar söngkona kom
heim úr söngför um Norðurlönd og
hafði getið sér góðan orðstír (28.)
Gísli Sveinsson fyrrv. Alþingisfor-
seti, hefir verið sæmdur stórkrossi
íslenzku Fálkaorðunnar (28.)
Aðalfundur Landssambands íslenzkra
útvegsmanna var haldinn í Reykjavík
hinn 15. í röðinni. Sverrir Júlíusson
var í 11. sinn kosinn formaður sam-
bandsins (30.)
Sveinbjörn Hannesson var endur-
kjörinn form. málfundafélagsins Oð-
inn (30.)
ÝMISLEGT
Ráðningarstofa Reykjavíkurbæar
átti 20 ára afmæli. Á þessum árum hef-
ir hún útvegað 54.245 manns at-
vinnu (3.)
Þingmennirnir Gils Guðmundsson og
Bergur Sigurbjörnsson báru fram á
Alþingi tillögu um að lýsa vantrausti
á menntamálaráðherra. Haraldur Guð-
mundsson bar fram breytingartill. um
að lýsa vantrausti á alla rikisstjórn-
ina. Útvarpsumræður fóru fram um
þetta. Báðir voru tillögurnar felldar
með 37 atkv. gegn 14—15 (5.—6.)
Sæsíminn bilaði milli Islands og
Færeya (6.)
Loftbelgur frá Keflavíkurflugvelli
barst norður í Höfðakaupstað og féll
niður i þorpið (9.)
Menntamálaráðuneytið efndi til ís-
landskynningar fyrir erlenda stúdenta
við Háskólann (12.)
Eldingu laust niður í íbúðarhús á
Skammbeinsstöðum í Holtum (24.)
Blaðamönnum var boðið að skoða
140 TBL. LESBÓKAR þ. á., birtist
grem’ eftir ritstjórann, um Sæfinn
með barnslundina og hreina hjartað. í
æsku minni heyrði ég getið um Sæfinn
og skóna hans sextán, en glögga mynd
hafði ég ekki af honum, fyr en eítir
lestur greinarinnar. Og ég verð að segja
það, að í huga mínum er bjart um
þennan tötrum vafða píslarvott mann-
legrar eymdar.
í nefndri grein er þess getið, að 1838
hafi fyrsta gröfin verið tekin í kirkju-
garðiiftim á Melunum. Þetta rifjaði upp
fyrir mér kynni mín af gamalli konu,
frú Hall. Það var skömmu eftir alda-
mót, að ég dvaldist vetrarlangt við
nám í Reykjavík. Var ég til húsa hjá
frú Elinborgu Hall og mágkonu henn-
ar frú Luice. Þær voru báðar ekkjur
og höfðu matsölu í Þingholtsstræti 22.
Hjá þeim var móðir Luice og tengda-
móðir Elinborgar, háöldruð. Heima-
sætan á heimilinu var Ragnheiður Hall,
dóttir Elinborgar. Hún vann við versl-
un Sturlubræðra, sem voru frændur
hennar. Ragnheiður giftist Einari Jón-
assyni, sem um skeið var sýslumaður
í Barðastrandasýslu. Frú Ragnheiður
er látin fyrir skömmu. Gamla frú Hall
var margfróð. Hún hafði numið mikið
á langri göngu í skóla lífsins. Og máske
er það staðbezta þekkingin, sem sá
skóli veitir. Ég kallaði frú Hall ömmu
eins og fröken Ragnheiður. — Öllum
stundum sat ég hjá ömmu. Hún hafði
frá svo mörgu að segja. En því miður
hef ég glatað flestu af því, sem hún
fræddi mig um, eins og svo mörgum
mannvirki og herstöðvar varnarliðsins
á Keflavíkurflugvelli (24.)
Þorsteinn Þorsteinsson, ungur lista-
maður, hafði sýningu á rismyndum í
Þjóðminjasafni (27.)
Ágóði af sölu eldspýtnastokka, sem
merktir eru „Hjálpið lömuðum“ og eru
seldir hærra verði en aðrir, er um 30
þús. kr. á mánuð, og má þar segja
að safnast þegar saman kemur (28.)
öðrum verðmætum. En nú hef ég fisk-
að upp úr hafsjó minninganna tvö at-
vik, sem þessi blessuð amma sagði mér
frá.
Eg varð undrandi, þegar hún sagði
mér, að hún hefði verið viðstödd fyrstu
jarðarförina, sem fram fór í kirkjugarð-
inum á Melunum, nú gamla kirkjugarð-
inum, þá kornung. Hún sagði mér, hver
það var, sem lagður var þar til hinztu
hvildar. En því hef ég gleymt.* Mér
fannst ótrúlegt, að hún hefði lifað það,
að .öilum þeim fjölda væri hringt til
grafar, sem hvíldi þar lúin bein. Og
þrátt fyrir mörgu árin, sem hún hafði
að baki, var hún enn glöð í bragði og
skýr í hugsun og frásögn.
Kem ég þá að síðara atvikinu. Síðla
dags, að vetrarlagi, fór maður frú Hall
suður í Haínarfjörð. Reið hann gráum
hesti, sem hann átti og nefndur var
Köttur. Um kvöldið sat hún í stofu
sinni og kona hjá henni; þær ræddu
saman. Skyndilega rekur frú Hall upp
hljóð. Konan, sem hjá henni var hrekk-
ur við og segir: „Er þér að verða illt?“
„Nei, en Köttur datt með manninn
minn og ég er svo hrædd um að hann
hafi meitt sig.“ „Hvaða ógnar vitleysa,
ekki sér þú gegnum holt og hæðir."
„Jú, ég sá það jaín greinilega og ég sé
þig.“ Eftir stundarkorn, sem fru Hall
fannst eilífðartími, kemur maðurinn
hennar heim. Hann er skrámaður í
andliti, en annars hress og glaður. Frú
Hall fagnar manni sínum og spyr: „Því
ertu svona í framan?“ „Köttur datt með
mig á heimleiðinni. En ég meiddist
ekkert nema þetta lítilræði á andlit-
inu.“
Vissulega sá frú Hall gegnum hús-
vegg, holt og hæðir, þoft konunni fynd-
ist það fjarstæða.
Hver getur láð henni það?
* Það var Guðrún Oddsdóttir, kona
Þórðar Sveinbjörnson dómstjóra.