Lesbók Morgunblaðsins - 30.10.1955, Blaðsíða 11

| LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
voru stutt, cn þó óð og tíð reiðarslög.
Um hvert augnablik sáust ljós og glæð-
ingar, sem gerðu hann allan að eldi, og
stundum var hann svo glansandi, að
menn fengu illt í augun ef til lengdar
á horfðu, já svo bjart, að þá sáust í
glaða sólskini móti birtu sólarinnar,
og þeirra birta yfirgnæfði sólarinnar
skin á jörðu, og þess heldur sem
dimmdi meir. — — Þann 20. tveir
brestir hræðilegir, meir en þó 1000
fallstykkjum hefði afhleypt verið.-
Sveitin Álftaver var stödd í mesta
fári, því hún lá flöt við hlaupinu, og
engin fyrirstaða. Fólk flúði þar bæi,
og fór með tjöld upp á hæðir og hálsa.
Allan veg tók af yfir Mýrdalssand. —
Meint. er, að vegur leggist aldrei meir
framan Skiphelli, eða norðan Hafursey.
Steinn stóð uppi á einum jaka hjá
Höfðabrekku, sem sambauð hverri
stærstu kirkju i Mýrdal, þó hún stæði
upp á endann.
■jr
ÖSKUFALLIÐ
Það komst lengst vestur að Leirá
og austur á Djúpavog, og hefir mest-
an skaða gert á tveim þinglögum,
Kleifar og Leiðvalla. Þar eru klaustr-
in bæði, Kirkju- og Þykkvabæar. Fimm
prestaköll: Káifafell, Prestbakki, Ásar,
Hólmasel og Þykkvabæarklaustur. Yfir
öll þessi pláss dreif öskufall lengi, með
blautum og glóandi jökulslettum, en
þá hörðnuðu, urðu að sindri, vikri og
ösku, sem kæfði gras og skóga öldungis,
svo slétt varð yfir hæðir og hálsa, svo
allur peningur, sem ei var á gjöf,
drapst öldungis. Fáar jarðir munu
byggjast næsta ár í Skaftártungu,
Álftaveri og vestarlega á Síðu. Nú er
19. febrúar og sést ei lófavídd úr
jörðu, vegna sands og samfrosta af
blotum.
Þann 13. febrúar sáust 3 eldstólpar
síðast upp úr gjánni.
Z~^T>®®®G*<J
Ung stúlka var í sumarfríi. Hún kom
að ljómandi tjörn, klæddi sig úr og
ætlaði að fá sér bað. En í því hún
er að stinga sér, kemur lögregluþjónn
og segir:
— Það er stranglega bannað að baða
sig hér.
— Hvers vegna gátuð þér ekki sagt
mér þetta áður en eg fór úr fötunum?
— Það er ekki bannað að afklæða
sig.
Hvalir og hdkarlar
í LESBÓK 17. janúar 1954 var sagt frá björgun á farmi úr grísku
vínskipi, sem fórst fyrir 2200 árum utan við höfnina í Marseille. Það
var rannsóknaskipið „Calypso“, sem starfaði að þessu. Var unnið að
björguninni í rúmt ár, en þá var skipið fengið til þess að leita að olíu
á hafsbotni í Persaflóa út af Oman. Þaðan sigldi skipið svo til Mada-
gaskar og á þeirri leið gerðist sá atburður, er hér verður frá sagt, og
er frásögnin eftir skipherrann Jaques-Yves Cousteau.
AÐ var einn morgun í aprílmán-
uði — við vorum þá skammt
frá miðjarðarlínu, 600 sjómílur
austur af Afríkuströnd — að varð-
maður kallaði allt í einu: „Hvalir
framundan!" Ég leit við og sá
blástur þeirra. Þarna voru þrír
fullorðnir skíðishvalir, syntu leti-
lega hlið við hlið og dýfðu sér ekki
nema nokkur fet undir yfirborð
sjávar.
Falco þreif skutul og flýtti sér
fram í stafn, því að við höfðum
ætlað okkur að ná í hval til vís-
indalegra athugana. Hann mundaði
skutulinn og beið. Við vorum nú
komnir alveg að þeim. Einn þeirra
var rétt á bakborða. Hann stakk
sér og Falco beið þangað til krypp-
an kom upp úr sjónum. Þá skaut
hann skutlinum, en vopnið rann út
af hvalnum og festi ekki. Hvalur-
inn sneri sér þvert fyrir skipið og
það varð harður árekstur er vér
rákumst á hann. Ég var nær fall-
inn. allt lauslegt ofan þilja fór á
fleygiferð og rúðurnar í stýrishús-
inu brotnuðu.
Hvalirnir syntu nú þvert úr leið,
hlið við hlið. Sá í miðið var særð-
ur og virtist ekki geta komizt í kaf,
en það var eins og félagar hans
hefði tekið hann að sér og ætluðu
að hjálpa honum. Við heyrðum
stutt og snöggt kvás í þeim, er þeir
drógu andann, en það var eins og
særði hvalurinn veinaði í hvert
sinn. Þeir syntu enn ofansjávar og
fóru hægt.
Þá heyrðust óp og köll á þilíari
Svona körfu nota kafarar, þar sem
hætta er á að hákarlar sé fyrir.
og menn bentu í allar áttir. Úr öll-
um áttum komu hvalir, tveir og
tveir saman og stefndu á skipið og
félaga sína. Það var engu líkara en
að þeir hefði heyrt í særða hvaln-
um og hefði gegnt neyðarkalli. Það
getur verið að náttúrufræðingar
verði mér ekki sammála, en ég er
viss um að það er samheldni meðal
þessara göfugu lagardýra. Eftir
stutta stund voru komnir 27 hvalir
umhverfis skipið. Þar á meðal var
urta með tvo kálfa.
Við stefndum beint á þá þrjá,
sem við sáum fyrst, og nú tók
Francois Saout við skutlinum. Við
vorum komnir alveg að særða
hvalnum er hann skaut og skut-
ullinn festist. Saou.t gaf eftir á lín-
unni en síðan ætlaði skipstjóri að
strengja á henni. Hún var laus,