Lesbók Morgunblaðsins - 10.08.1958, Blaðsíða 3

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
395
má þess hér til skýringar, að sumt
af öfgunum getur stafað frá mönn-
um Brendans, að þeir hafi verið
orðnir úrvinda af þreytu og þess
vegna séð allskonar ofsjónir.--
V'kur nú sögunni þangað er þeir
sáu land, klettótta strönd. Sumar
öfgarnar í frásögninni um þetta,
getum vér skýrt með öðrum orð-
um. Vér sjáum fyrir oss ládautt
haf og stjörnubert loft og þá frið-
sælu sem er jafn róandi fyrir sál-
ina eins og þytur í laufi. Og er vér
lesum frásögnina, þá er sem vér
heyrum skræki í súlum, sem eru
að stinga sér, og innan frá strönd-
inni kveða við gól og öskur í sel-
um, og bergmálið kastast á milli
sj ávarhamranna.
Sagan segir, að Brendan hafi
tekizt að finna þarna krókóttan
fjörð og þar sigldu þeir inn á milli
klettanna. En þar sem þeir lögðu
að landi var stórgrýtt fjara og
steinarnir þaktir blöðruþangi, eins
og vanalegt er á norðurslóðum.
Brendan skipaði mönnum sínum
að gæta skips, og það bendir til
þess. að hann hafi ekki ætlað að
hafa þarna langa viðdvöl, ef hann
færi erindisleysu. En svo lagði
hann sjálfur á brattann til þess að
leita að einsetumanninum Pól,
sem hann hafði einhverjar sagnir
um að heima ætti þarna í hlíðinni.
Hann kom upp á hjalla í fjall-
inu. Þar kom tær lækur upp á
milli kletta, og báðum megin við
hann voru hellisop.
Og þarna rakst Brendan á Pól.
Þeir fellust í faðma, því að langt
fásinni gerir alla fegna að hitta
aðra menn. Einsetumaðurinn var
orðinn fjörgamall. Hann hafði
dvalizt hér um sextíu ára skeið.
Hann var með svo mikið snjóhvítt
hár og skegg að varla sá í andlit
hans nema augun. Klæðnaður
hans, frá hvirfli til ilja, var gerður
úr hvítum skinrtum og fuglahöm-
um. Brendan aumkaðist yfir hann,
því að enda þótt hann sjálfur og
menn hans hefði lent í miklum
þrengingum, þá var það þó ekkert
á móts við hitt, sem einsetumað-
urinn hafði orðið áð þola.
Eftir svo langa einveru hefir
Pól verið orðinn rámraddaður og
honum hefir verið stirt um mál.
Og það er venja að með aldri og
aukinni þekkingu verði menn fá-
orðari. En samt sem áður talaði
hann við Brendan um írland og
íra og um þjóðháttu þar, um sigl-
ingar og um langa reynslu sína.
Brendan hlustaði hugfanginn á
hann og ákvað, að á þessum stað,
sem helgaður hafði verið innilegri
guðrækni, skyldi þeir félagar
dveljast um páskana.
Síðan drógu þeir skip sitt á land,
hvolfdu því og gengu frá því í
skjóli. Að því búnu fóru þeir allir
til bústaðar Póls. Þeim félögum
Brendans varð starsýnt á lindina,
sem spratt þar upp undan klett-
um, steyptist svo niður í sprungu
Húðbátur frá Aran undir seglL
j