Lesbók Morgunblaðsins - 06.12.1959, Blaðsíða 2

570
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
ær. Svo keyptum við fjögurra
manna far og allt sem að útgerð
laut. Við vorum þarna bræður
fjórir og tilvonandi mágur okkar
Jón Bjarnason. Sóttu fjórir sjóinn
af kappi allt sumarið og fram um
veturnætur, en einn var í landi,
gerði að aflanum og hugsaði um
heyskapinn ásamt kvenfólkinu.
Þá um sumarið, hinn 20. ágúst,
kvæntist eg Maríu festarkonu
minni, og var eg þá 28 ára gamall.
Þá var haldin brúðkaupsveizla og
mörgum boðið að gömlum sið.
Meðál veizlugesta var Skafti Jós-
epsson ritstjóri, góður kunningi
okkar. Kom hann með mann með
sér sem við vissum þá engin deili
á. Var það Davíð Östlund, og gaf
hann okkur í brúðargjöf bók, sem
hann hafði gefið út. Þessa bók á
eg enn óskemmda.
Búskapurinn gekk vel þetta
sumar, við fiskuðum vel og heyuð-
um vel og virtist allt leika í lyndi.
En um veturnætur veiktist eg af
brjósthimnubólgu, fekk mikinn
hita, en var þó alltaf á fótum til
að hirða um féð. Það er bezt að
eg skjóti hér inn frásögn af sein-
ustu sjóferð minni þá um haust-
ið. Við höfðum lagt tvö síldarnet
á laugardegi, en morguninn eftir
sáum við að annað bólið var sokk-
ið. Þá var úti frost og eljagangur,
en eg varð að fara með piltum að
vitja um netin, þótt eg væri sár-
lasinn. Þegar að netjunum kom,
mátti kalla að síld væri í hverjum
möskva. Var það erfitt verk og
kalsamt að ná netjunum upp í ó-
kyrrum sjó. Þó tókst það og sigld-
um við svo með aflann yfir að
Brimnesi. Þar settum við í íshús
eins mikið af síldinní og þeir gátu
tekið við, en fórum heim með
slatta og pækilsöltuðum hann.
Voru það tvö full olíuföt.
Ekki batnaði mér lasleikinn við
þessa ferð, en eg varð þó að vera
á fótum til þess að sinna um féð.
Gekk svo fram um miðjan vetur,
en þá varð eg að leggjast í rúmið
og var mjög þungt haldinn. Var
það lengi að eg gat ekki hreyft
mig í rúminu nema því aðeins að
vafið væri utan um mig teppi,
undnu upp úr sjóðandi vatni. Þann-
ig lá eg ósjálfbjarga fram að sum-
armálum, en tók þá að skreiðast
í föt en gat naumast gengið fyrir
mæði. Var þá farið með mig inn á
Seyðisfjörð til læknisskoðunar, og
varð ekkert gagn að því. Mörgum
árum seinna skoðaði Jónas Kristj-
ánsson læknir mig og sagði að ann-
að lungað væri gróið við síðuna
hjá hryggnum. Var þá ekkert við
því að gera, en að þessu hefi eg
búið alla ævi, og enn fæ eg verk
í bakið eg eg sit álútur við vinnu.
Jæja, við skulum þá hverfa aft-
ur að sögunni. Það var öndvegis-
tíð allt þetta sumar, allt haustið
og fram í fyrstu viku þorra, svo að
jörð var þá tæplega orðin hvít. En
nú brá til hins verra og gekk á
með krapahríðum og frosthríðum
og varð naumast lát á því þar til
6 vikur voru af sumri. Á sumar-
daginn fyrsta lá strandferðaskipið
„Hólar“ í Seyðisfirði, hafði orðið
að snúa aftur í Glettingsnesröst í
grenjandi stórhríð og frosti, og var
Jacobsen skipstjóri þó engin kveif.
Hið sama hafði komið fyrir hann
árið áður, einnig á sumardaginn
fyrsta.
Á krossmessudag 1899 var fer-
æringnum okkar ýtt á flot og
skyldi nú flutt búferlum til Brúna-
víkur, en við Sigurður bróðir urð-
um eftir til að sjá um féð fram að
fardögum. Þegar báturinn var
kominn út úr vörinni var vitjað
um grásleppunet, sem þar lá, en
það var þá sokkið. Og ástæðan til
þess var sú, að í því var veturgam-
all selur. Þótt fólkið kæmi að tóm-
um kofunum í Brúnavík, gat það
þó þegar sett upp pottinn, því að
við vorum selkjötinu vön úr
Skaftafellssýslu. Þess má geta, að
skömmu áður höfðum við fengið
hákarl í netið. Hann hafði vafið
því utan um sig, en ekki rifið það.
Mér var hálfilla við að eta þennan
hákarl, þar sem fólk sagði að hann
mundi hafa legið þarna í manna-
kjöti, því að um haustið hafði bát-
ur farizt á leyniboða út og niður
af bænum á Skálanesi.
ÞAÐ varð heldur baslsamt hjá
okkur Sigurði þegar ærnar fóru að
bera. Ekki var hægt að hleypa þeim
út og húsin voru afar léleg. Var
í þeim ónýtt rimlagólf, en þökin
flöt og fúin og láku hverjum dropa.
Svo bætti það ekki um, að ærnar
voru allar tvílembdar nema 5, og
ein var jafnvel þrílembd. Eg tók
það ráð að skera annað lambið
undan hverri á, því að öðrum kosti
varð engu þeirra bjargað í þess-
um húsakynnum. Við áttum nóg
hey og ærnar voru vel framgengn-
ar. í hálfan mánuð fórum við bræð-
ur ekki af fötum, en vöktum yfir
ánum. Allan þann tíma kvaldist eg
af lasleik og mæði og helt að eg
mundi gefast upp þá og þegar. Og
allan tímann lá eg undir óbóta-
skömmum þess, er ærnar átti. Hann
sá eftir lömbunum sem eg lógaði,
enda voru þau mörg.
Þegar 8 vikur voru af sumri, átti
eg að skila ánum, en þá neitaði
karl að taka við þeim. Eg sagði að
hann réði því, en eg skildi það svo
að hann afsalaði sér þá ánum og
eg flytti þær með mér til Brúna-
víkur. Þá gugnaði hann.
Sama daginn sem við skiluðum
jörð og fé af okkur, fekk eg Fær-
eyinga til að flytja fé okkar á báti
norður eftir. Það voru um 20 kind-
ur, aðallega veturgamlar en þó þar
á meðal tvær ær af sunnlenzka
fjárkyninu okkar. Við höfðum orð-
ið að skilja þær eftii í Breiðdal
forðum, er við vorum á leið með
reksturinn að vestan, og þess vegna
i