Lesbók Morgunblaðsins - 23.12.1962, Blaðsíða 13

4 * <'WíWC
,
setu hans í Vatikaninu eins ag hvert
annað millibilsástand. En þetta haía
reynzt hrakspár. Jóhannes páfi ætlar
að skilja eftir sig djúp spor í sögu
kaþólskrar kirkju. Hann hefur reynzt
mikill umbótamaður, fjölþreifinn nú-
tímamaður og frjálslyndur nýsköpuður
gamalla hefða, í surnu tilliti bylting-
arsinnaður. Við íslendingar tölum
mikið um atómskáld. Ef við værum
ítalir mundum við segja, að Jóhannes
XXIII. væri atómpáfi. Hann kom með
ferskan blæ ítalskrar alþýðu inn í kviku
kirkjunnar, metnaðarlaus bóndasonur
með haiklhj aTl eins og hver annar óþekkt-
ur prestur. Einhvern tíma hetfur hann
staðið í svipuðum sporum og hinir skrúð-
gönguglöðu prestlingar frá Bandarikj-
unum, en nú var hann orðinn fyrir-
svarsmaður í andlegum og veraldlegum
dfnum, ekki einast á Ítalíu, heldur
einnig þó víðar væri leitað: jafnvel
talið að Fanfani hefði ekki getað mynd-
að núverandi stjórn með hlutleysi
Nenni-sósíalista án hans vitundar og
vilja. Þannig eru örlögin gáta, sem tím-
inn einn fær ráðið.
Við förum saman í V-atikanið í nokkr-

|
| umálaráðhcrra íslands, Bjarna Bonedik tsson.
um hifreiðum, lögregluþjónar á mót-
orhjól-um óku á undan, en áttu fullt
í fangi með að varða leiðina vegna
handapats og umtferðar. Við áttum að
vera komin 1 Vati-kanið kl-ukkan hálf
ellefu, og það stóð heima. Við vorum
hljóð í bílnuim, einbeittum okkur að
því sem beið okk-ar. Konurnar dökk-
klædd-ar með svarta slæðu eða hatt á
höfði, karlmennirnir klæddir eins og
venjulega og þó ekki í vinnufötum. Við
ókum gegnum hlið innan Vati-kansins,
þar sem stóðu svissneskir lífverðir með
tiiheyrandi ábyrgð og lífsleið-asvip, svo
var gengið upp margar tröppur og inn
í forkunnarfagran móttökusal. Þar bið-
um við dryk-klanga stund. Hirðmenn,
iffverðir og prestar hlupu inn um ein-
ar dyr og út um aðrar, siðameistarinn
gaf fyrirskipanir: ef páfinn heilsar ykk-
ur með handabandi eiga kaþólskir menn
að kyssa á hring hans, en mótmælend-
ur að hneigja sig. Síðan var okkur
vísað inn í stórt herbergi, þar sem við
fengum sæti og biðum páfans: allur
skarinn ein eftirvæntingarhl-ust, bvað
skyldi hann segja? hvernig skyldi hann
vera? hvað, hvernig...? Siðameistar-
inn hljóp enn fram o£ aftur, hér mátti
eng-u mu-na. Ytfirþyrmandi amdagt greip
um sig. Ég skoðaði málverkin á veggj-
unnm atf Kristi ta-landi við lærisvein-
an-a, Jósef, Maríu, og á páfastólnum
sem blasti við á upphœkkuðum palli
útsaumur úr lífi Jesús, loftið glóandi
gull. Og enn biðum við, einhver hóst-
aði, einlhver pískraði, annars hljóð og
andagt. Og Jóhannes páfi lét bíða eftir
sér, það var liðinn klukkutími frá því
við komum og ég sagði við sjálfan mig:
„Líkl-ega er hann meiri leiðtogi í hjarta
sínu en hann vill vera láta; hann b-er
auðvitað djúpa virðingu fyrir sínu háa
emibætti og lætur bíða eftir sér. Ætli
San-kti-Pétur láti bíða svona eftir sér,
þegar þar að kemur?“ En þá allt í
einu voru dyrnar andspænis okkur á
veggnum til hægri opnaður og inn komu
iífverðir og hirðsiðameistarar — og páf-
inn sjáifur. H-ann var í hvítum útsaum-
uðum sil-kifötum og rauðum fla-uelssikám,
lágur m-aður vexti en 1-éttur á fæti,
þó hann sé einhver feitlagnasti maður,
sem ég hef hingað til séð, andlitið mjötg
stórgert en fjörlegt, augun snör og kank-
vis, netfið á stærð við meðal kartöflu.
Hann settist í sæti sitt og ég hugs-aði
enn með sjálfum mér: Það hlýtur að
PÁFINN ÁVAPPAR
DÖMSMÁLARÁÐHERRA
EVRÖPU í VATIKANINU
(Myndin er samsett)
vera löng leið frá ítölskum einyrkja-
-bónda til þessa rauða flauels, sem hann
hefur á fótunum. En þá stóð dómsmála-
ráðherra Ítaliíu á fætur og ávarpaði
páfann niokkrum orðum. Að því loknu
hélt páfinn allianga ræðu, bl-aðalaust, á
ítölsku og frönsku og læit ég hér á
eftir fylgja meginkjarna hennar, sem
birtist í aða-lmálgagni Vatikansins, L*
Osservatore. Sýnir hann vel, að ræða
páfa hafði ívaf franskrar orðliist-
ar; hún var í senn h-eimspekileg
og retorísk. Þessi maður hefur
ekki farið varhluta af glityrðum
franskrar menningar, sumt af því sem
hann sagði skil ég jatfnvel á ítölsku
og íslenzlcu:
Páifanum þykir vænt um að
taka fraim, að í hans heilaga embættd,
í þágu allra sálna, ei-ga sér stað hátíð-
1-egir og þægilegir atburðir, stundum
þægilegir atburðir, stundum þægilegri
en hátíðlegir, stundum svo hátíðle-gir,
að allt í kring hverfur. Mótið í da-g
má skilgreina sem samiband beggja ein-
-kenn-a. Það er uimfram allt hátíðlegt,
svo að skilja að hinir viðstöddu fara
með umíboð réttvísinnar. Ef sá, sem hef-
ur ábyrgðina í kaþólsku kirkjunni, vildi
leiða í tal þetta grund-vallaratriði
og þennan sannleik, yrði hann að flytja
lan-g-a ræðu.
í hinum heilögu bók-menntum finnst
afarmargt þessu viðvíkjandi. Vér skul-
um láta oss nægja að vitna til þessara
tveggja setninga sálmaskáldsins: „Bétt-
vísi þín stendur að eilífu," og „lögmál
þitt er sannleikur.** Oss virðist, sem
hinn innibl-ásni höf-undur á því augn-a-
bliki sem hann mælir þessi stórfenglegu
orð, hefji höfuð sitt til himins ...
Sameining sannleikans og réttvísinn-
ar myndar grundvöll m-annfélagsins og
gjörir þjóð hamingjusama.
Þessar forsendur stuðla að því, að
meta að verðleikum tign og starf dóms-
máMráðh-errann-a.
Tignaðir fyrir starfsemi sína gegna
Framih. á blis. 14
m\m*
33. tðlublað 1962
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 13