Lesbók Morgunblaðsins - 26.10.1969, Blaðsíða 2

DELONMÁUÐ
var, aS aldrei var með vissu sagt til uim
það, hvort hann var að leik,a, látast eða
segja sannleikann.
Hvað sem kom fyrir Stefan Markovic,
þá vaTpar dauði hams og Milosevics ljósi
á eina hlið ævi Dalions.
— Mig langar að lifa við hættur,
hröðu, sviptingasömu lífi —, segir
Delon. — Ég á ekkd við líkamlegar
hættur. Maður getur komizt langt, fari
hann ekki of ótt yfir. Flani rruaður er
eins gott að hafa breitt bak og skýnan
koll. Sé nokkurs staðar á þér veikur
blettur er öllu lokið. Milos komst vissu
lega lamgt, en hann fór of hratt jrfir. —
— Þessir tveir náungar voru afar
frjálslegir. Þeir virtust koma hér í nýj-
an og framiandi heim og líkaði það vel.
En ég held, að breytingin hafi verið of
snögg og þeir ekki verið reiðubúniir að
taka upp þenrnan nýja lífsþráð, lifa
þessu ljúfa lífi. En taiki ég sjálfam mig
til skoðunar og leiti að staerstu mistök-
um mínum í þessu máli ötMiu, þá heild ég
að mér hiatfi mistekizt mest, þegar ég gaf
þeim kost á þessum lifnaðarháttum. Þeix
bjuggu um tíma við sama kost og ég. En
þetta spillti þeim einum of fljótt. —
Delon situr í rokkókóíbúð sinni í Rue
Francois Premier handan árinnar gegnt
Les Invalides. Það er verkfallsdagur.
Kertin varpa drungalegu ljósi yfir stof-
una. Þar er rússnestkit billjardborð, og
Géricaultverkin á veggjuinum hylja
linsur sýningarvélanna og handan
veggjarins eru tvær risavaxnar sýning
arvélar með loftræstihólkum sem liggja
upp gegnum þakið. í öðru herbergi er
vopnasafn, Winchester og Remington-
rifflar hanga þar á veggjuim. Delon tal-
ar amerísku. Þannig he fu*r hann eflaust
lært ensku sína.
Sá Delon, sem þarna situr er mjúkur
á manminm, en til alis búirm og gefcur
stokkið upp á næsta aindairtaki. Hamn
er snöggur í hreyfingum og kiemiur vel
fyrir. Harun segir sögurinar um lífverð-
in.a uppspuna, en þjónninn, sem ber
fram kaffið er geysistór vexti, ineð
tveggja daiga gamalit sikegg, og það skín
í manséttu-gullhniappa undam ermiuinum.
— Faðir minn var fr.amkvæmdastjóri
Reginakvikmyndahússins í Bourg á la
Reine. Móðir min bland'aði lyf í
apóteki. —
Þau skildu, er hann var fjögurra ára
gaimall. Fjárhaidsmaðiuir hamis bjó nærri
Fresnes-famgelsiimu og Delom og kumn-
ingj-ar hans léku fótbolta í íangelsis-
garðinum. Hann gekk í trúboðsskóla,
en hafði megna andúð á þeim. Hann
hljópst að heiman og hugðist strjúka
tifl. Chicago, en náðist eftir sikaimma fierð
á puttanum. Hann var þegar orðinn
óstýrilátur, er hér kom sögu.
Hann fann ekki til mifeils skyldleika
viö hálfsyslkini sín. Honum fannsrt hainn
ekki heyra hópnum til. Er hann var
fimmtán ára var honum ko.mið í læri
hjá svínakjötssaila og hlaiut hann síðan
full réttindi til þess starfa. Tveim ár-
um seinma kom móðir hans honum í her-
inn. Hann kom til Indó-Kína árið 1954
eða rétt eftir ósigurinn við Dien Bien
Phu. Aðátæður voru frjálslegar þarna
og hann kynntist mörgum, siem urðu
honum minnisistæðir. Það var þama, sem
hann kynntist Korsíkubúuim fyrst og
tók að móta hiina htrjúfu siði sína og
venjur, sem síðar uirðu honum svo mik-
illvægair. Hann kveður þetta hafa verið
skemmtilegasta tímabil ævi sinnar.
— Ég var 20,000 kílómetra að heim
an. Það var stórkostlegt. Mér fannst,
að allt gæti geirzt og ég lék það að
sýnast maður. Ég bar jafnvel byssu. —
Meðan stóð á þjálfun Delona í Tou-
lon hitti hann Charles Marcantoni og
konu hans. Mareantoni rak bar, Le
Dauphin, í hverfi, sem enn ber nafnið
Chicago. Þar hitti Delon bróðuir hans,
Francois, en hann var yfirmaðurinn.
Árið 1956, er DsJion snieri til Panísar,
hitti hann eiginkonu Yves Allegret, sem
fékk augastað á honum og fyrsta hlut-
verk Delons varð í einni mynd Alle-
grets. Delon kvaðst hafa leikið í henni
til að glieðja Allegret. Hann hafi sjálf-
ur engan áhuga haft á kvikmyndium.
Er þetta var hafði harjn sertat upp hjá
leikkonu einni, sem sjálf var að skapa
sér frama. Hún hét Birgitte Auiber.
Hann hafði sjálfur fenigizrt við siraúniniga
á grænmetxsmarkaðinum og verið
þjónn. Selznik hafði boðdð honum sjö
ána samning, en Delon hafinað. Mann-a-
veiðari nokfeur hafði þf. komið auga á
hann í Cammes, þar sem hann spókaöi
sig í smókingjakfea Jean-Claude Brialy.
Georges Beaume, sem síðar varð fram-
kvæmdastjóri Delons, hafði þegar
kynnzt honum uim þetta leyti. Hann
kvað Delon alls staðar hafa vakið at-
hygli bar sem hann kom. Hann átti
líka ýmsa kunningja, sem þegar voru
farnir að ieggja kvikmyndaleik fyrir
sig. Meðal þeirra voru Brialy og Jean-
•Pauil Belmiondo. Effciir að haran iék í
mynd Aliegrets hafði hainn noikkra pen-
iraga undir hönidium og gkömimu sáðar
hitti hann þá ieikstjcra, sem miikilvæg-
astir urðu honium. Með Visconiti gerði
hann „Rocco og bræður harus“, sam er
eiin eftirlætiismynida hains.
En skapgerð Delons hefiur littið
breytzt við tólf ára strit. Hann er enn-
þá óstýriiláti drenguriinin frá Indó-Kína.
Hanin heidur faist í minniingamiair, eiins
og hæfileikar hans stæðu og féllu með
þeim. Jean Cau er skáldsagnahöfundur,
leikritaskáld og leikstjóri. Han-n hefur
þekkt Delon um tíu ára sikeið. Cau seg-
ir það h-armleik Delons, hve erf-iðlega
honum haif'i genigið að verða fuiLorð-inn.
Hann hugsi e-k'ki með heilanum, enda
þótt hann sé mjög gneiradur. mns veg-
ar sé hann mjög næmur og finrai hliut-
ina á sór, Það megi likja eðiisávísun
ha-ns við eðlisávísuin dýrs og hún sé
næsta óbr.igðul. Cau segiir hann ails en-g
an uppreisna-rmann. Hins vegar sé
hann ótaandnn og lrkir Cau honum við
sjálfstætt, stolt dýr. Aðrir, t.d. að-stoð-
artæknimenn Delons, bera hon-um þó
ek'ki svon-a vel sögum-a.
Delon hefiuir yfir eftirlætissetnin-gu
sína úr „L’Etrangerf eftír Oanuus: „Til
þess að dra-ga úr einmianalei'kan-um vona
ég aðeins, að margir áhorfendur verði
till staðar á aifitöikudeigi mínum, o-g a-ð
þeir hyiili miig með h'atuinsóp-um“. Del-
on segir þessa bófe h-afa verið s-ér opi-n-
berun. Hanin siagisit oft firunia til mik-
Mis skyldieilka við sögulhetjuinia og því
hafi hann þassa málagnein svo o-ft yfir.
Framlbaiid á b-its. 10.
Nokkrir aðilar Delonmálsins.
2 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
26. október 1969