Lesbók Morgunblaðsins - 25.01.1970, Blaðsíða 3

BÖKMENNTIR
OG LISTIR
IfifJja
niM'æ'
tfW
tPpa^
tjaa
týnv-Ci
jfiarfpaC
ARRABAL
BÆN
í*orvarður Helgason þýddi
A SVIÐINU:
Tvær persónur: Fídíó og Lil-
be, maður og kona.
Svört vagga.
Fjögur kerti.
Róða úr jámi.
Baksviðið er svart tjald.
(Sama svið allan leikinn.)
Rökkur. Augnablik heyrist
smábarn gráta. Snögglega
veinar barnið, þannig að það
sker í gcgnum merg og bein.
Par á eftir er alger þögn.
Fídíó: Frá og með deginum i
dag skulum við vera góð
og lirein í hjarta.
Lilbe: Hvað ertu að segja?
Fídíó: Ég var að siegja, að frá
og með deginum í dag
skyldum við vera góð
og hjartahrein eins og
englarnir.
Lilbe: Við?
Fídíó: Já.
Lilbe: Þ-að ar ekki hægt.
Fídíó: Það er rétt. (Stutt þögn).
Það er mjög erfitt.
(Stutt þögn.) Við skul-
um samt reyna.
Lilbe: Hvernig?
Fídíó: Með því að fara eftir
boðum Drottins.
Lilbe: Ég er búin að gleyma
þeim.
Fídíó: Ég líka.
Lilbe: Þama sérðu, hvernig eig
um við þá að fara að
þessu?
Fidíó: Að skilja muninn á góðu
og illu?
Lilbe: Já.
Fídíó: Ég hef keypt Biblíu.
Lilbe: Br það nóg?
Fídíó: Já, það verður nóg fyrir
okkur.
Lilbe: Verðum við þá heilög?
Fídíó: Það er til of mikils ætl-
azt. (Stutt þögn.) Envið
getum reynt það.
Lilbe: Allt verður öðruvísi.
Fídíó: Já, allt allt öðruvísi.
Lilbe: Okkur leiðist þá ekki
eins mikið og núna.
Fídíó: Og það verður líka mjög
fallegt.
Lilbe: Brtu öruggur um það?
Fídíó: Já, ég efast ekki um það.
Lilbe: Lestu eitthvað fyrir mig
úr bókinni.
Fídíó: Úr Biblíunni.
Lilbe: Já.
Fídíó: (les) „f upphafi skapaði
Guð himin og jörð.“
(Mjög hrifinn.) Finnst
þér það ekki fallegt?
Lilbe: Jú, það er mjög fallegt.
Fídíó: (les) „Þá sagði Guð:
Verði ljós! Og Guð sá,
að ljósið var gott; og
Guð greindi ljósið frá
myrkrinu. Og Guð kall-
aði ljósið dag, en myrkr-
ið kallaði hann nótt. Og
það vairð kveld og það
varð morgunn, — hinn
fyrsti dagur.“
Lilbe: Þannig hefur allt byrj-
að?
Fídíó: Já, þú sérð hvað það er
einfalt.
Lilbe: Já, það var miklu flókn-
aira þegar mér var sagt
fré því áður.
Fídíó: Kenningan-nar um al-
heiminn?
Lilbe: (brosandi) Já.
Fídíó: (brosandi) Mér líka.
Lilbe: (brosandi) Og líka um
þróunina.
Fídíó: Skrítnar sögur það.
Lilbe: Lestu dálítið meira fyr-
ir mig.
Fídíó: (les „ . . . þá myndaði
Drottinn Guð manninn
af leiri jarðar og blés
lífsanda í nasir hans og
þannig varð maðurinn
lifandi sál.“ (Stutt
þögn.) „Þá lét Drottinn
Guð fastan svefn falla á
manninn; og er hann
var sofnaður, tók hann
eitt af rifjum hans og
fyllti aftur með holdi.
og Drottinn Guð mynd-
aði konu af rifinu, er
hann hafði tekið úr
manninum, og leiddi
hana til mannsins.“
Fídíó og Lilbe kyssast.
Lilbe: (áhyggjufull) En getum
við þá sofið saman eins
og áður?
Fídíó: Nei.
Lilbe: Ég verð þá að sofa ein.
Fídíó: Já.
Lilbe: En mér verður þá voða
kalt.
Fídíó: Þú venst því.
Lilbe: Og þú? Heldurðu að þér
verði ekki líka kalt?
Fídíó: Jú, auðvitað verður mér
Iflka loaJlt.
Lilbe: Jæja, við rífumst þá
ekki meir af því þú vilt
hafa alla sængina fyrir
Þig.
Fídíó: Einmitt.
Lilbe: Þama sérðu, það verður
erfitt að vera góður.
Fídíó: Já mjög erfitt.
Lilbe: Má ég skrökva?
Fídíó: Nei.
Lilbe: Ekki einu sinni pínulít-
ið?
Fídíó: Ekki einu sinni það.
Lilbe: Eða stela appelsínum
frá kaupmanninum?
Fídíó: Ekki heldur.
Lilbe: Og maður má þá ekki
gamna sér í kirkjugarð-
inum eins og áður?
Fídíó: Jú, af hverju ekki það?
Lilbe: Og stinga augun úr
þeim dauðu?
Fídíó: Nei, ekki það.
Lilbe: Eða drepa?
Fídíó: Nei.
Lilbe: Jæja, eigum við þá að
láta fólkið halda áfram
að lifa?
Fídíó: Auðvitað.
Lilbe: Það er verst fyrir það.
Fídíó: Þú virðist alls ekki gera
þér grein fyrir hvað
maður verður að gera til
að vera góður.
Lilbe: Nei. (Stutt þögn.) En
þú?
Fídíó: Ekki of vel. (Stutt
þögn.) En ég hef bók-
ina. Hún hjálpar mér.
Lilbe: Alltaf þessi bók.
Fídíó: Alltaf.
Lilbe: Og hvað gerist svo?
Fídíó: Maður kemst til himna-
ríkis.
Lilbe: Við bæði?
Fídíó: Já, bæði, ef við högum
okkur vel.
Lilbe: Og hvað gerum við í
himniariki?
Fídíó: Maður skemmtir sór.
Lilbe: Alltaf?
Fídíó: Já, alltaf.
Lilbe: (vantrúuð) Það er ekki
hægt.
Fídíó: Jú, auðvitað er það
hægt.
Lilbe: Af hverju?
Fídíó: Af því Guð er almátt-
uguir, Guð getur gert
það sem enginn ann-
ar getur gert. Krafta-
verk.
Lilbe: En það nú.
Fídíó: Og á mjög einfaldan
hátt.
Lilbe: Ef ég væri í hans spor-
um gerði ég það líka.
Fídíó: Ég skal lofa þér að
heyra hvað Biblían seg-
ir: „Og þeir koma til
Betsaida; og menn koma
með blindan mann til
hans og biðja hann að
snerta hann. Og hann
Fnaimh. á bíls. 4
Hringur Jóhannesson myndskreytti.
Jóhann Jónsson
Söknuður
Hvar hafa dagar lífs þins lit sinum glatað?
Og Ijóðin, er þutu um þitt blóð frá draumi tii draums,
hvar urðu þau veðrinu að bráð, ó barn, er þig hugðir,
borið með undursamieikans
eigin þrotiausan brunn þér í brjósti.
Hvar ... ?
Við svofelld annarleg orð,
sem einhver rödd lætur falla
á vorn veg — eða að því er virðist,
vindurinn blæs gegnum strætin,
dettur oss, svefngöngum vanans, oft drykklanga stund
dofinn úr stirðnuðum linium.
Og spunahljóð tómieikans iætur í eyrum vor Iægra.
Og leiðindin virðast í úrvinda hug vorum sefast.
Og eittlivað, er svefnrofum líkist, á augnlok vor andar,
vér áttum oss snöggvast til hálfs, og skilningi lostin
hrópar í allsgáöri vitund
vor sál:
Hvar?
0 hvar? Er glatað ei glatað?
Gildir ei einu inn hið liðna, hvort grófu það ár eða eilífð?
Unn þú mér heldur um stund, að megni ég muna,
minning, hrópandi rödd,
ó dvel.
En æ, hvar má þér með höndum halda,
heilaga blekking.
Sem vængjablik svífandi engla
í augum vakandi barna
ert þú hverful oss, hversdagsins þrælum.
Og óðar en sé oss það ljóst, er undur þitt drukknað
í æði múgsins og glaumsins.
Svo höldurn vér leið vorri áfram, hver sína villigötu,
hver í sínu eigin lifi vegvilltur, framandi maður;
og augu vor eru haldin og hjörtu vor trufluð
af hefð og löggrónum vana, að ljúga sjálfan sig dauðan.
En þei, þei, þei — svo djúpt sem vor samvizka sefur,
oss sönglar þó allan þann dag
við eirðarlaus eyrun
eitthvað, þvi líkt sem komið sé hausthljóð í vindinn,
eitthvað, þvi líkt sem syngi vor sálaða móðir
úr sjávarhljóðinu í fjarska.
Og eyðileik þrungið
hvíslar vort hjarta
hljótt út í bláinn:
Hvar?... 0 hvar?
25. j'Mmúair 1970
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 3