Lesbók Morgunblaðsins - 20.02.1977, Blaðsíða 11

og sinn eigin vísifingur um leið og
hann þrýstirá hnappinn.
Hann ýtir fast og lengi á bjöllu-
hnappinn. Á meðan íhugar hann
næsta vandamál: Hvað á hann að
segja til að komast inn I hibýli gömlu
konunnar? Að slá hana í rot úti á
tröppum er vitaskuld alltof mikil
áhætta.
Ætti hann að biðja um brauðbita?
Vitleysa! Gamlar, einhleypar kerling-
areins og Löngren hleypa ekki betlur-
um inn, ef til vill réttir hún honum
tíkall gegnum bréfarifuna, það væri
það allra mesta; svo færi hún bara inn
til sín á ný. Að setja fótinn í dyragætt-
ina væri vonlaust, því ef öryggiskeðja
væri fyrir hurðinni myndi sá mögu-
leiki hverfa samstundis. Þá færi sú
gamla bara að hljóða og veina á
hjálp. Nei, Gyppel sá að hann varð að
fara listilegar að þessu.
Tryggingasali? Vita vonlaust. Sölu-
menn eru enn verr liðnir en umrenn-
ingar. Rannsóknalögreglumaður?
Máske. Gamlar konur bera ávallt
óskaplega virðingu fyrir lögreglunni.
En mun hún biðja um lögreglu-
skírteinið? Tæpast. En þ: ð gæti verið
að hún væri svo tortryggin og vör um
sig að hún vildi fá að heyra erindið
áður.
Ef hún er rík, er hún án efa gírug.
Það er áreiðanlega hennar mesti veik-
leiki. Ef hann gæti á einhvern máta
sýnt henni fram á að mikilla auðæfa
væri von, þá ef til vill. . . En hvernig
auðæfi? Happdrættisvinningur, vinn-
ingur í verðlaunasamkeppni eða arfur
— já, arfur. Það var efalaust það
allra bezta. En hver kemur meðtil-
kynningar um arfleiðslur? Lögfræð-
ingur! Auðvitað lögfræðingUr! Hjarta
Gyppels slær eins og í ungum manni
á leið í skógarferð með elskunni sinni.
Lögfræðingur! Aldeilis stórfenglegt!
Lögfræðingur, sem kynnir sig virðu-
lega og upplýsir að hann komi í þeim
erindagjörðum að kynna henni arf-
leiðslumál um leið og hann þurrkar af
fótum sérá dyramottunni. Þá hugsar
gamla piparjónkan sig ekki lengur um
og býður honum inn.
Nafnið? Lögfræðingar verða að
heita eitthvað og það má til með að
vera fínt nafn. Það má ekki vera likt
hans eigin nafni og ekki heldur al-
gengara nafn. Hm. Ungfrú Löngren
var sænskættuð, var sagt. Sænskt
nafn myndi þvi sannfæra hana ennþá
frekar. Ákerhus! Ágætt. Herra J. O.
Ákerhus. „Ég heiti J. 0. Ákerhus og
er lögfræðingur. Það er út af erfðafé,
sem ég kem." Þetta hljómaði vel, en
þyrfti þó að vera haganlegar orðað.
Mörg smáatriði varð að íhuga áður
en hann gæti gert þetta. Ef hann væri
nú með villandi upplýsingar og hún
byggi alls ekki ein? Ef þjónustustúlka
lyki upp dyrunum? Jæja, þá yrði
hann bara að hætta við allt. „Afsakið,
ekki vænti ég að hér búi Jónatan
Stórstraum kjötkaupmaður? Nú, ekki
það? Fyrirgefið, ég hefi villst. '
Öllu verra væri ef hún lyki sjálf upp
en innan við væri þjónustumær. Þá
myndi hann finna upp á einhverju i
fljótheitum til að losna við stúlkuna
meðan hann lyki sér af með gömlu
kerlinguna.
Þá var það hinn klassíski hundur.
Ef hún ætti stóran bolabít yrði Gyppel
bara að fara, það var augljóst. En ef
hundurinn væri lítill, — kjölturakki
gæti auðvitað farið að góla, en til
voru ráðviðslíku. Nei, smáhundur
þyrfti ekki að vera neitt vandamál.
Gyppel gjaldkeri helduráfram
þönkum sínum. Hann er með allt sem
þarf: Morðvopnið, fölsku plöggin lög-
fræðingsins, erfiskjölin, — en þá þarf
að athuga hvernig á að fara að. Ætti
hann að nota hanska eða vinna ber-
hentur? Hvernig væri bezt að fjar-
lægja blóðsletturnar? Allt þurfti að
þaulhugsa í gegn. Hann ætlaði ekki
að láta hengja sig bara vegna ein-
hvers smáatriðis, sem mistókst að
athuga.
Nú heyrir Gyppel fótatak gamallar
konu i forstofunni, hann heyrir skrölt í
lyklum og öryggiskeðjum — svo
opnar ungfrú Löngren. Hún er skorp-
in og hrukkótt í framan og virðist
alltaf vera að eldast meir og meir.
Gyppel hefur séð hana i fáein skipti
hjá bakaranum og í hvert sinn sem
hún kerrvur virðist hún tveimur árum
eldri en síðast.
Gyppel gerir erindi sitt kunnugt og
gamla konan segir undrandi og for-
viða:
„Gerið svo vel. Má ekki bjóða lög-
manninum jnnfyrir?"
Þökk." Gyppel gengur inn i fremri
ganginn.
„Viljið þér ekki fara úr frakkanum,"
segir ungfrú Löngren og býst til að
taka við honum.
„Ekki held ég, þökk fyrir, ég er
dálítið tímabundinn. . ."
Þau setjast inn i stofu og Frrðrik
Ingimar Gyppel alias J. 0. Akerhus
skyrir frá dansk/sænská sjómann-
inum Eliasi Jósef Löngren— fornafn-
ið óþekkt, en á vasaklút sem fannst á
líkinu stóð E.J. Löngren, svo lög-
reglan gaf honum þessi tvö nöfn.
Löngren þessi lést á fátækraspítala í
Ríó de Janieró 1 2. marz s.l. Það
sýndi sig við lát hans að hann lét eftir
sig gifurleg auðæfi og er nú verið að
yfirfara erfingjaskrána hjá mennta-
málaráðuneytinu.
Ungfrú Löngren er hissa og mál-
vana. Hún segist ekki skilja eitt ein-
asta aukatekið. Það er að segja —
þetta gæti átt við um Engilbert
frænda hennar sem strauk að heiman
á unga aldri og fjölskyldan hefir ekki
heyrt frá í áraraðir. Þegar um peninga
er að ræða veitist hverjum manni
auðvelt að finna einhvern í ættinni,
sem lýsingin gæti átt við. . .
Gyppel opnar tösku sína, tekur upp
bunka af blöðum og ýtir þeim með
lögfræðilegu handbragði að gömlu
ungfrúnni. Þetta eru ekki annaðen
gömul skjöl frá Lánasjóði opinberra
starfsmanna, en eins og titt er hjá
gömlum piprum er fröken Löngren
heldur illa að sér í opinberum plögg-
um. Það að lita á stimplana i horni
blaðsins er nóg til að gera hana
ringlaða.
Framhald á bls. 13
þjúðsagan
Myndskreyting: Elías Sigurússon
Sagan af Dygg og Ódygg
ÞaS var eitt sinn karl og
kerling i koti. Þau áttu tvo
sonu; hét annar Dyggur, en
hinn Ódyggur. Dyggur var
hafður út undan, en það var
haldið mikið upp á Ódygg.
Dyggur var látinn geyma fjár
og átti bróðir hans að færa
honum mat á daginn. Át
hann jafnan það bezta af
matnum á leiðinni.
Einu sinni kom hann til
hans mjög snemma og var þá
blíður mjög og flírulegur.
Mitt í því hann er að klappa
honum þá stingur hann ur
honum bæði augun, fór síðan
heim og sagðist ekki hafa
fundið. Það er að segja frá
Dygg að hann skreið alltaf
þar til hann finnur fyrir sér
hellir. Skríður hann þar inn
og út I eitt horn er hann fann
fyrir sér við dyrnar. Þegar
hann er búinn að vera þar
stundarkorn þá heyrir hann
að þrjár tröllkonur eru í
hellinum. Fara þær að nasa
og þóttust finna lykt. Fóru
þær að leita og fundu hann
ekki. Gengu þær þá til hvíld-
ar. En þá þær vóru háttaðar
fóru þær að tala um kostgripi
sína. Ein sagðist eiga klæði
undir höfði sér er hefði þá
náttúru að þó blindur væri
fengi sjón ef hann neri því um
augun. Þá tók önnur til orða:
„Sverð eitt á ég og er það eitt
er á mig bítur og veit ég ekki
af (að) annað geti mér að
bana orðið". Hin þriðja sagð-
ist eiga horn á hillu sinni; —
„hefur það þá náttúru að
hvur sem að af því drekkur
verður heill, enda hvað sem
að honum gengur." Þá tók
ein þeirra til orða: „Hvurju
eigum við að slátra á
morgun?" „Gullhyrning
kóngs; hann er hér í hellin-
um", segja hinar. Stóð svo á
að konungur þessa rikis hafði
átt naut og var búinn að
missa það og hét það Gull-
hyrningur. Lofaði kóngur að
hann skyldi gefa þeim manni
dóttur sina er fyndi þetta
naut. Sofna þær nú. Læðist
þá Dyggur að þvi rúmi er sú
svaf i er átti klæðið, tók það
og neri þvi um augun á sér og
sá hann þá eins og áður.
Síðan tekur hann hornið og
drekkur af þvi; hresstist hann
þá. Tekur hann nú sverðið
hjá þeirri þriðju og leggur
hann þær allar í gegn og
leitar um hellirinn; eftir það
finnur hann þá Gullhyrning.
Tekur hann þá nautið og
leiðir það til kóngs. Varð
kóngur glaður mjög og fékk
Dyggur þá kóngsdóttir og
rikið eftir kóngs dag.
Þegar Ódyggur heyrir þetta
og fékk að vita hvurnin það
hafði að borið þá stingur
hann úr sér augun og hyggur
að verða ekki minni en bróðir
hans. Fer hann á stað og
skriður hann ýmist eða
gengur þar til hann drepur sig
fram af björgum. Situr bróðir
hans að rikjum langan tima
og tók föður og móður sina
— og lýkur þar sögu þeirra
bræðra. J. Á.