Lesbók Morgunblaðsins - 20.06.1981, Blaðsíða 9

tskurn: Annarsvegar þetta einstaklega
ir Vínarborg meö hallir sínar og
og nær hjarta borgarinnar verður ekki
* *•+
Vínarborg er engan veginn eins fræg fyrir myndlist sem
tónlíst; þó hafa fáar borgir tekið höggmyndalist betur
uppá sína arma. Nú eru stytturnar ekki lengur af hetjum á
hestbaki, heldur nútímaverk, — hór er þaö túlkun á hinni
eilífu kvenfegurö. Hjá myndinni standa tveir fiðluleikarar
úr Sinfóníunni, Helga Hauksdóttir til vinstri og Herdís
Gröndal.
Tveir snjallir: Annarsveg-
ar skáldið Göthe úr steini
og Árni Elvar básúnuleik-
ari og teiknari, bráðlif-
andi og að sjálfsögöu
með teiknimöppuna
meöferöis.
Austurríkismenn halda mikið uppá minninguna um
Maríu Theresu drottningu, sem ríkti 1740—1780, bjó
í Vínarborg og annaði því aö eignast 16 börn fyrir
utan að stjórna ríkinu. Þessi veglega stytta hefur
verið reist henni við listasafniö.
konsertinn hófst. Þar sást hvorki troön-
ingur né asi.
Suður yfir
Bæjaraland
16. maí. Nú upphófust slímsetur í
rútubílum: Hljóöfærin í einum og nokkrir
farþegar, en tveir bílar fullsetnir. Fannst
mönnum fariö full gætilega á svo
ágætum vegum, en reglurnar mæla fyrir
um 80 km hámarkshraöa rútubíla og
kemst allt upp, ef brotið er, því bílarnir
eru meö „kjaftakellíngu“. Skildist okkur,
aö þeir ágætu menn sem óku okkur
væru ekki mjög hálaunaöir og dagkaup-
iö þeirra fljótt aö fara í sektir, ef
hraöaákvæöin væru brotin.
En þessir nýtízku langferöabílar eru
prýöis farartæki; sætin góö og maöur
situr hátt og sér vel yfir. Kunnugleg nöfn
koma á skiltin: Núrnberg — og þá dettur
manni óöar í hug, aö hér var eitt sinn
maður, sem æpti á lýðinn um Eina Þjóð,
— Einn Flokk, — og Einn Foringja.
Einmitt á þessum slóöum átti Hitler
öruggu fylgi aö fagna. En bjórkjallara-
fundir og slagorð foringjans eru svo víös
fjarri þeirri vel klæddu æsku sem
spássérar undir linditrjám vorra daga,
aö foringinn er kominn eitthvaö aftur í
buskann; uppað hliöinni á Napóleoni
mikla eöa Friörik Prússakeisara. Aðeins
einu sinni varö á vegi okkar skilti meö
nafni, sem minnti óþægilega á þessa
horfnu tíö: Dachau, — illræmdar fanga-
búöir nærri Múnchen.
En Bæjaraland var blítt á svipinn
þennan dag í byrjun sauöburöar. Maöur
veröur ögn syfjaöur af því aö sjá öll þessi
tré líöa hjá og þorp meö kirkju í miöri
þyrpingunni. Þá er víst öruggt, aö maöur
er kominn til Bæjaralands, þegar kirkjur
meö laukturni taka aö birtast; eöa svo
sagöi Monika Abendroth hörpuleikari,
sem upprunnin er úr Þýzkalandi. For-
eldrar hennar höfðu tekiö aö sér aö
útvega þessum stóra hópi málsverð á
veitingahúsi í námunda viö Múnchen. Þá
var komiö framyfir miöjan dag og
mönnum þótti sem mjög ætlaöi aö
teygjast úr þessari dagleiö til Vínar. Átu
allir, drukku og voru glaöir; báru dugn-
aöarlegar konur fram mjööinn og báöu
menn drekka lítt við sleitur. Og þarna
urðum viö vitni að þeím hlýhug og
aödáun, sem ísland mætir í þýzkumæl-
andi löndum framar öörum stööum.
Foreldrar Moniku eru oröin öldruö; þau
hafa í nokkur skipti komið til íslands. Og
sem upp var staöiö frá þessum máls-
veröi, var tilkynnt fyrir þeirra hönd, aö
þau ætluöu aö greiöa reikninginn; sem
sagt aö bjóöa rúmlega hundraö manns í
mat. Þaö var minnisstæður höföings-
skapur og öllum til ánægju slógust þau í
förina næstu níu dagana.
Að sitja kyrr
á sama stað...
Leiöin sveigir til austurs; leitt aö geta
ekki fengiö smjörþefinn af Múnchen. En
þaö bíöur betri tíma. Nú rísa fjöll á hægri
hönd; undirhlíðar Alpanna. Alltaf er nú
munur aö hafa fjöll til að horfa á, — fjöll
og vötn. Og þorp með laukkirkju. En það
var enginn rútubílasöngur, jafnvel þótt
óperusöngvarar væru með í förinni. Og
enginn til aö taka í gítar, þótt heil
sinfóníuhljómsveit væri meö í förinni. Og
SJÁ NÆSTU SÍÐU
9